[SUCHO] Love Possible รักแบบนี้ก็เป็นไปได้

------------- Love Possible --------------
บทที่ 2
โชรงเดินออกมาจากตึกก่อนเวลาเลิกเรียน 10 นาที ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังจะไปไหน แต่ที่รู้ๆบรรดาครูต่างอนุญาตให้โชรงออกมาก่อนได้
ซึ่งนั่นทำให้ซูโฮสงสัยมากว่าสาวน้อยที่เค้าตกหลุมรักทำไมถึงต้องเลิกเร็วก่อนเวลาเลิกเรียนจริงๆทุกครั้งไป ..
ซูโฮนั่งรอเวลาเลิกเรียนอย่าวลุกลี้ลุกลนวันนี้เค้าอยากจะเป็นสโตร์กเกอร์ติดตามสาวน้อยที่เค้าตกหลุมรัก และแล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียน
ซูโฮรีบวิ่งออกจากตึกเรียนของเค้าอย่างรวดเร็วแบบไม่สนใจสิ่งสิ่งรอบข้าง รวมกระทั่งกระเป๋าสตางค์ที่เค้าทำตกไว้หน้าอาคารเรียนของเกรด 10 ด้วย



'โบมี นั่นกระเป๋า'ตังค์ ใครหน่ะ ?' เด็กสาวเกรด 10 ที่พึ่งลงบันไดออกมาจากตึกถามเพื่อนสาวที่เดินมากับตนให้ดูกระเป๋าสตางค์ที่ตกหน้าตึก
'อาา ฉันจะไปรู้มั้ยหล่ะ อึนจีอา - w - ' เด็กสาวที่ชื่อโบมีตอบคำถามเพื่อนสาวแบบกวนๆ
'ย๊า โบมีอ่า เธอนี่มัน = _ =' อึนจีบ่นเพื่อนสาวของตนก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ตกอยู่หน้าตึก
อึนจีตัดสินใจเปิดกระเป๋าดูเผือจะรู้ของมูลของเจ้าของกระเป๋า แต่เธอไม่พบอะไรนอกจากเหรียญ 10 บาทกับรูปหญิงสาวคนหนึ่ง ..

อึนจี : .วิ่งไปหาโบมี โบมี ในกระเป๋ามีแค่เหรียญสิบกับรูปรุ่นพี่ของเราเองนะ สงสัยต้องเป็นของพี่คนในรูปแน่เลย
โบมี : บร๊ะ ฉันขอดูรูปผู้หญิงในกระเป๋าได้มะ ? ฉันรู้จักรุ่นพี่เยอะนะ เผื่อจะรู้จักเจ้าของกระเป๋าก็ได้ - w -
อึนจี : อะ ให้ดูแค่ 3 วินะ 55555555 .ยื่นกระเป๋าให้โบมี
โบมี : ตลกหรอ - 0 - .เปิดดูรูปในกระเป๋า

ขุ่นพระ !!! เมื่อโบมีเปิดกระเป๋าทำเอาเธอแทบหยุดหายใจ เธอจำรุ่นพี่คนนี้ได้ รุ่นพี่คนนี้คือรักแรกของเธอ 'ปาร์ค โชรง'

โบมี : อึนจีอาา ฉันขอเอากระเป๋า บะ บะ ใบนี้ไปคืนเจ้าของเองได้ม๊าา -//0//-
อึนจี : ก็เอาสิ ถ้าเธอรู้จักเจ้าของ .. แล้วหน้าแดงทำไม ? อยากได้เหรียญสิบในกระเป๋าหรอ 555555555
โบมี : ย๊าาา ไม่ใช่สักหน่อย = [ ] = .. แต่จริงๆฉันก็อยากได้นะ ถุ้ย ! 55555 หาอะไรกินกันถอะ.

Suho Talk
แฮ่กๆ เหนื่อยจะเป็นบ้าอยู่แล้วเนี่ย .. สงสัยหล่ะสิว่าผมเป็นอะไร ?
ก็แหม่พอเลิกเรียนผมก็รีบวิ่งตารีตาเหลือกเพื่อหาสาวน้อยโชรงของผม
โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่า ... เธอออกมาก่อนผมตั้ง 10 นาที !! = [] =
ว่าแล้วผมก็หิวน้ำ ขอแวะซื้อน้ำก่อนดีกว่า อ๊ะ ! เดี๋ยวๆๆๆ กระเป๋าตังค์ผมหายไปไหน กรี๊ดด (?)
โอ๊ยย ทำไมผมโง่แบบเน้ !! อยากจิคราย หมดตูดและเรากลับไปกินกระเพรากับแม่ดีกว่า
แล้วนี่ผมวิ่งมาถึงไหนเนี่ยแถวนี้ไม่ค่อยคุ้นเลย (- - )( - -) เห้ยย มีร้านเมดด้วยวุ้ย ให้ทายพวกพนักงานต้องหน้าปลวกแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ
อุ๊บ -*- จุกจนพูดไม่ออก.. ภาพร้านเมดที่ผมวาดเอาไว้ในหัวพังทลายไปหมด เมื่อผมมองผ่านกระจกร้านเห็นสาวน้อยปาร์คโชรงผู้เงียบขรึมที่สุดในห้อง
ตอนนี้เธอกำลังใส่ชุดเมดเสิร์ฟฟาเฟ่ต์ให้บรรดาลูกค้าด้วยใบหน้าที่สดใสยิ้มอย่างมีประกายรอบตัว วิ๊งค์ๆ
ให้ตนเถอะปาร์คโชรงเธอเกิดมาฆ่าผมชัดๆ -////////////////-

โปรดติดตามตอนต่อปายย..