ยัยสุดโหดกับนายสุดแสบ

          "ห้ะ   เฮ้ย   เดี๋ยว    คุณแม่แน่ใจเหรอค่ะว่าจะให้ลูกคนนี้ไปฝึกพฤติกรรมของไอ้....จริงง้ะ"
 
 
 
 
 
ร่างเล็กอันเบาะบาง  ผมยาวสลวยสีน้ำตาล   ดวงตาสีฟ้า  กำลังอ้อนแม่ของเธอ
 
 
 
 
 
 
   "แม่รู้ว่าลูกสามารถคุมพฤติกรรมของป๊อปปี้ได้น่ะจ้ะ"
 
 
 
  
 
 "แต่แม่ค่ะ ....... "
 
 
 
 
 
 
 
  " น้ะจ้ะ ช่วยเพื่อนแม่หน่อยน่ะ "
 
 
 
 
 
 "ก็ได้ค่ะ"
 
 
 
 
 
 ร่างบางทำหน้าเศร้าเพราะคนที่แม่ของเธอจะให้ไปคุมพฤติกรรมนั้นทั้ง ดื้อ  เกเร  เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยกว่าเปลี่ยนกางเกงในของตัวเองอีกล่ะมั้งน่ะ
 
 
 
 
 
 
 " กรื้ดดดดดดดดดดดดดดดดด "
 
 
 
 
 
 ร่างบางกรีดร้องมาอย่างอดทนมานาน   หลังจากเข้าห้องล็อกประตูแล้ว ยังดีที่ห้องสามารถเก็บเสียงได้เพราะเธอสั่งทำเป็นพิเศษ
 
 
 
 
 
 
 
 "โธ่เว้ย!"
 
 
 
 
 
 
ร่างบางบ่นกับตังเองพร้อมกับทึ้งตัวลงไปนอนกับเตียงอ่อนนุ่มอย่างกับเมฆ    ไม่นานร่างบางก็เข้าสู้ห่วงนิทรา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนเย็น
 
 
 
 
 
ร่างบางลุกจากเตียงเดินไปหาอะไรกินข้างล่างเพื่อลองท้องจะได้ไปหาคุณแม่ของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์ลูก    อย่าลืมไปหาคุณน้าน่ะ    เดี๋ยวแม่ออกไปข้างนอกก่อนน่ะจ้ะ"
 
 
 
 
 
" ค่ะ "
 
 
 
 
 
เฟย์ส่งเสียงกลับไปให้แม่
 
 
 
 
 
 
 
บ้าน ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
เฟย์กดออดหน้าบ้านคุณน้า    ไม่นานนักก็มีคนมาเปิดประตูและพาเข้าไปหาคุณน้า
 
 
 
 
 
 
 
"สวัสดีค่ะคุณน้า"
 
 
 
 
 
 
 
"จ๊ะ     มาๆนั่งก่อนหนูเฟย์"
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับคุณน้า
 
 
 
 
 
 
"หนูเฟย์จ๊ะน้าอยากให้........"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี้หรอครับที่คุณแม่จะให้มาดูแลผม เหอะ    น้าจะให้ผมดูแลดีกว่าไหม จะดูแลทั้งหัวใจและ...."
 
 
 
 
 
 
 
สายตาของป๊อปปี๊มาหยุดอยู่ที่หน้าอกของเฟย์   สายตานั้นทำให้เฟย์โมโหนัก     
 
 
หึ    กล้ามากนะ   ได้ฉันจะคุมพฤติกรรมของนายเองป๊อปปี้    เฟย์คิดในใจ
แล้วแสยะยิ้มให้กับป๊อปปี้