ยัยสุดโหดกับนายสุดแสบ

          "ห้ะ   เฮ้ย   เดี๋ยว    คุณแม่แน่ใจเหรอค่ะว่าจะให้ลูกคนนี้ไปฝึกพฤติกรรมของไอ้....จริงง้ะ"

 

 

 

 

 

ร่างเล็กอันเบาะบาง  ผมยาวสลวยสีน้ำตาล   ดวงตาสีฟ้า  กำลังอ้อนแม่ของเธอ

 

 

 

 

 

 

   "แม่รู้ว่าลูกสามารถคุมพฤติกรรมของป๊อปปี้ได้น่ะจ้ะ"

 

 

 

  

 

 "แต่แม่ค่ะ ....... "

 

 

 

 

 

 

 

  " น้ะจ้ะ ช่วยเพื่อนแม่หน่อยน่ะ "

 

 

 

 

 

 "ก็ได้ค่ะ"

 

 

 

 

 

 ร่างบางทำหน้าเศร้าเพราะคนที่แม่ของเธอจะให้ไปคุมพฤติกรรมนั้นทั้ง ดื้อ  เกเร  เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยกว่าเปลี่ยนกางเกงในของตัวเองอีกล่ะมั้งน่ะ

 

 

 

 

 

 

 " กรื้ดดดดดดดดดดดดดดดดด "

 

 

 

 

 

 ร่างบางกรีดร้องมาอย่างอดทนมานาน   หลังจากเข้าห้องล็อกประตูแล้ว ยังดีที่ห้องสามารถเก็บเสียงได้เพราะเธอสั่งทำเป็นพิเศษ

 

 

 

 

 

 

 

 "โธ่เว้ย!"

 

 

 

 

 

 

ร่างบางบ่นกับตังเองพร้อมกับทึ้งตัวลงไปนอนกับเตียงอ่อนนุ่มอย่างกับเมฆ    ไม่นานร่างบางก็เข้าสู้ห่วงนิทรา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนเย็น

 

 

 

 

 

ร่างบางลุกจากเตียงเดินไปหาอะไรกินข้างล่างเพื่อลองท้องจะได้ไปหาคุณแม่ของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

" เฟย์ลูก    อย่าลืมไปหาคุณน้าน่ะ    เดี๋ยวแม่ออกไปข้างนอกก่อนน่ะจ้ะ"

 

 

 

 

 

" ค่ะ "

 

 

 

 

 

เฟย์ส่งเสียงกลับไปให้แม่

 

 

 

 

 

 

 

บ้าน ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

เฟย์กดออดหน้าบ้านคุณน้า    ไม่นานนักก็มีคนมาเปิดประตูและพาเข้าไปหาคุณน้า

 

 

 

 

 

 

 

"สวัสดีค่ะคุณน้า"

 

 

 

 

 

 

 

"จ๊ะ     มาๆนั่งก่อนหนูเฟย์"

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับคุณน้า

 

 

 

 

 

 

"หนูเฟย์จ๊ะน้าอยากให้........"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี้หรอครับที่คุณแม่จะให้มาดูแลผม เหอะ    น้าจะให้ผมดูแลดีกว่าไหม จะดูแลทั้งหัวใจและ...."

 

 

 

 

 

 

 

สายตาของป๊อปปี๊มาหยุดอยู่ที่หน้าอกของเฟย์   สายตานั้นทำให้เฟย์โมโหนัก     

 

 

หึ    กล้ามากนะ   ได้ฉันจะคุมพฤติกรรมของนายเองป๊อปปี้    เฟย์คิดในใจ

แล้วแสยะยิ้มให้กับป๊อปปี้