Accident Love อุบัติเหตุร้ายกลายเป็นรัก

พักเที่ยง...
คิรัว:สมาย!!
สมาย:อะ..พะ..พี่คิรัว
คิรัว:แฮ่กๆๆ!ให้ตายดิ!เธอนี่หาตัวยากชะมัด!
พี่คิรัวเอามือเกาะกำแพงแล้วหอบหายใจถี่ๆ
สมาย:มะ..มีธุระอะไรรึเปล่าคะ
คิรัว:ไม่มีจะมาหามั้ยเล่า วันนี้พวกชั้นจะกลับบ้านช้าหน่อย ไปรอที่บ้านได้เลย จำทางกลับได้ใช่มั้ย
สมาย:ได้ค่ะ
คิรัว:เอ้า!กุญแจบ้าน
พี่คิรัวยื่นกุญแจบ้านให้ชั้น ชั้นแบมือออกไปรับแต่ก็ทำมันผล็อยร่วงไป
คิรัว:เฮ้อ~!ยัยเบ๊อะ!
สมาย:ขอโทษค่ะ
ชั้นก้มลงไปเก็บกุญแจ พี่คิรัวเองก็เหมือนกัน นั่นส่งผลให้ใบหน้าของพี่เค้าและฉันอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว เราทั้งคู่สบตากันอยู่ซักพัก ก่อนที่ชั้นจะเป็นฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาก่อน และพี่คิรัวก็เก็บกุญแจขึ้นมาส่งให้ชั้นใหม่
คิรัว:ชั้นไปล่ะ
พี่คิรัวพูดจบก็วิ่งออกไปเลย ชั้นยืนหายใจเข้า-ออกลึกๆสองสามครั้งเพื่อระงับอาการเขิน -///-
โซเฟีย:เตือนแล้วไม่ฟัง!
เสียงเข้มๆดังขึ้น ชั้นหันหลังไปมองและชาวาบไปทั้งตัว ถ้าโซเฟียยืนอยู่ตรงนี้ก็หมายความว่า...เธอเห็น!!
โซเฟีย:ยัยมารขวางหัวใจ!!!
โซเฟียวิ่งถลา4x100เข้ามาตบชั้น (ยังมีอารมณ์เล่น)
เพี๊ยะ!!
และชั้นก็ได้รอยมือมาประทับบนใบหน้าเป็นที่เรียบร้อย T^T
สมาย:ฮึก...
โซเฟีย:อย่ามาสำออย!ชั้นเตือนเธอแล้ว!!
สมาย:ก็พี่คิรัวมาหาสมาย...
โซเฟีย:ชั้นไม่สน!!หุบปากของเธอแล้วไสหัวไปซะ!
พูดจบเธอก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไป
 
...ชั้นทำอะไรผิด?...
...ทำไมชีวิตชั้นต้องมาเจอแบบนี้...
...ชั้น..ชั้นเกลียดตัวเอง...เกลียดตัวเองที่...
...อ่อนแอ...