Prince and Devil เรื่องนี้มีนางร้ายเป็นนางเอก ! ;)

 
   
 
 
 
 
 
 
                  ปังง !
 
 
 
 
 
 
 
                ผลักก !
 
 
 
 
 
 
 
 
             ร่างบางถูกโยนลงกับโซฟาอย่างรุงแรงหลังจากที่ประตูถูกปิดลงอย่างแรง แก้วเงยหน้ามองโทโมะโยนเธอลงกับโซฟาอย่างไม่ปราณีนั่นด้วยความไม่พอใจที่เขากล้ามาโมโหใส่เธอเพียงเพราะเขาเป็นห่วงแม่นางแบบใช้เส้นนั่น ! เธอทำผิดอะไร ? เธอแค่ประกาศให้มันรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายของเธอ ไม่มีทางที่มันจะแย่งไปได้ง่ายๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
            " ทำบ้าอะไรไป รู้ตัวมั้ยแก้ว " โทโมะพยายามที่จะระงับอารมณ์โกรธให้มากที่สุด ถึงแม้มันจะระเบิดออกมาแล้วก็ตาม !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              " แก้วทำอะไรเหรอคะคุณโทโมะ ไม่เห็นรู้ตัวเลย เหอะ ! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               " อย่ามาประชด ! เธอควรไปขอโทษเกลนะแก้ว "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                " ไม่ ! ก็บอกแล้วไง ว่ามันมายุ่งกับคุณ และแก้วก็ไม่ชอบใจด้วย " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   " เธอนี่มันงี่เง่าได้น่าโมโหจริงๆเลยนะ จริญญา ! "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                     เหอะ แค่เธอรักเขาจนหมดใจ หึงหวง ไม่ชอบใจที่เขาไปยุ่งกับผู้หญิงอื่น และแสดงความต้องการของเธอออกมาทางการกระทำ มันทำให้เขาต้องโมโหเธอขนาดนี้เลยงั้นเหรอ ? เธอรักเขามาก อยากให้เขาเป็นของเธอคนเดียว มันผิดขนาดนั้นเลยงั้นสิ ! ความรักของไม่สามารถทำให้เขาเห็นค่าได้เลยสินะ ความบริสุทธิ์ของเธอเองก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆในชีวิตของเขาสินะ และสุดท้ายก็เป็นเธอที่ต้องมาเจ็บปวดกับการกระทำของเขา นี่แค่วันแรกที่เริ่มคบกัน เขายังไม่พอใจเธอขนาดนี้ ถ้าวันเวลาผ่านไปมันจะขนาดไหนกัน ?
 
 
 
 
 
 
 
 
                 ถ้าจะเจ็บ.. เธอไม่ยอมเจ็บคนเดียวแน่ ! ทั้งเขา.. และคนอื่นๆที่เกี่ยวข้องมันจะต้องเจ็บกว่าเธอเป็นร้อยๆเท่า !! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  " ทำไม ? จะเขี่ยแก้วทิ้งงั้นสิ จะฟันแล้วทิ้งงั้นสิ ! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 " เงียบน่ะแก้ว ! "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 " พูดแทงใจล่ะสิ ! คุณคิดจะทำมันอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ จะทิ้งฉันใช่มั้ยล่ะ ! "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                " บอกให้หุบปากไง 1 "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  " ไม่ ! ไม่ยอมแน่ ! ไม่ยอมให้คุณทิ้งแก้วว ! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด !!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    เพล้งงง !
 
 
 
 
 
 
 
 
                 โครมมมม !!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              สองมือปัดป่ายข้าวของแตกกระจักกระจายไปทั่วทุกมุมห้อง โดยที่ตัวเธอเองก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งไม่ยอมหยุดหย่อน น้ำใสๆไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวยไม่ยอมหยุด มันทำให้เธอดูน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก
 
 
 
 
 
 
 
 
               สาวน้อยที่กลัวการสูญเสีย เธอเกลียดการสูญเสีย.. เธอแสงความรู้สึกไม่เก่ง เธอแค่ทำตัวไม่ถูก เธอเปรียบเสมือนนกน้อยที่ต้องออกมาเผชิญกับโลกอันเลวร้าย แต่เพราะความอยู่รอด.. เธอจึงต้องทำตัวให้แข็งแกร่งเข้าไว้ เพื่อที่จะอยู่บนโลกนี้ให้ได้ ! แต่ตอนนี้.. เธอเกิดความกลัวในใจที่เธอไม่สามารถรับมือมันได้.... 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 เธอกำลังเจ็บปวด !!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               " แก้ว ! แก้ว ๆ ไม่เอาครับแก้ว ใจเย็นๆนะคนดี... " โทโมะพยายามเข้าปลอบประโลมเธอเมื่อรู้ว่าเธอดูน่าสงสารขนาดไหน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               " ฮึก.. ฮืออ... ไม่.. ไม่ แก้วไม่ยอมม ฮึก. คุณจะทิ้งแก้วไปไม่ได้นะ ฮึก ฮืออ.. " 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 " ไม่หรอกครับ.. ผมไม่ทิ้งแก้วไม่ไป โทโมะจะอยู่ข้างๆแบบนี้ตลอดไปนะ ไม่ร้องนะครับคนดีของโทโมะ " สองมือลูบหัวหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างปลอบประโลมให้เธอหายจากความกลัวในใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  " สะ.. สัญญานะ คุณสัญญาแล้วนะ " เธอเงยหน้าขอคำสัญญาจากเขาด้วยสายตาที่อ้อนวอนเขาให้อยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    " โทโมะขอสัญญาด้วยหัวใจเลยครับ " โทโมะพูดพร้อมยิ้มอ่อนโยนมันให้กับเธอ เพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาจะทำตามสัญญา เขาจะขออยู่ข้างๆเธอแบบนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะอยู่ปกป้องเธอจากโลกอันโหดร้ายแห่งนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      เป็นเวลานานที่เขานั่งปลอบใจหญิงสาวในอ้อมแขนให้เธอหายจากความกลัว จนเธอผล็อยหลับไปในที่สุด เขาค่อยๆวางเธอลงกับเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะคลุมผ้าห่มปิดร่างเธอไว้ โดยที่ตัวเขาเองก็ช้อนตัวให้ไปในผ้าห่ม สวมกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      เขาขอนอนกอดเธอไปตลอด.. ให้เธอรู้ว่า ไม่ว่าจะความจริง หรือ ในฝัน เขาจะกอดเธอไว้แบบนี้ไม่ทิ้งเธอไปไหนแน่นอน !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   .
 
 
 
 
 
 
 
 
                .
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               " คุณป๊อบปี้คะ ฟางทำอาหารเสร็จแล้ว จะทานเลยมั้ยคะ " ร่างเล็กส่งเสียงออกมาจากห้องครัวในบ้านส่วนตัวของป๊อบปี้ เขาลุกขึ้นจากโซฟาห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินเข้ามาในห้องครัวแล้วมองอาหารที่เธอได้ทำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 " อืม น่าทานนี่ "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             " ฟางเคยเรียนทำอาหารมาน่ะค่ะ ตอนนั้นคุณแม่ติดงานมาก เลยให้ฟางไปเรียนทำอาหารจะได้อยู่บ้านคนเดียวได้ค่ะ " เธอตอบอย่างฉะฉาน ก่อนจะยกอาหารมาเสริฟที่โต๊ะกินข้าวโดยที่มีป๊อบปี้เดินตามเข้ามาด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               " อืม " เขาตอบสั้นๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 " ทานเลยมั้ยคะ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 " ฉันยังไม่ค่อยหิว เธอทานก่อนเลยก็ได้ " ป๊อบปี้ตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานเพื่อทำงานของเขาต่อให้เสร็จ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    " ไม่เอาค่ะ ฟางจะทานพร้อมคุณป๊อบปี้ " ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินตามเขามาในห้องทำงาน แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ จ้องเขาในขณะที่เขาเองก็ทำงานไปด้วย จนชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                     " จะมองอะไรนักหนาฮะ ! ไปไหนก็ไปเลยไป " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      " เอ่อ.. ฟะ.. ฟางแค่อยากอยู่รอทานข้าวกับคุณป๊อบนี่คะ " เธอพูดเสียงสั่นอย่างทำตัวไม่ถูก เมื่อเธอทำให้ป๊อบปี้ต้องหงุดหงิดอีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    ทำไมเวลาเขาอยู่กับเธอเขาต้องดูหงุดหงิดตลอดเวลาด้วย ต่างจากอยู่กับคุณแก้ว ที่เขาดูมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน ? ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  คิดแล้วมันก็เจ็บนะ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    แต่ก็เพราะ ความรัก เธอจะขอทน เธอจะทำทุกอย่างให้เขารักเธอให้ได้ ! แม้จะต้องเจ็บขนาดไหนก็ตาม ..
 
 
 
           
 

เม้นท์ๆ โหวตๆ กันหน่อยน้าาาาา