Prince and Devil เรื่องนี้มีนางร้ายเป็นนางเอก ! ;)

 

 

 

 

 

 

 

                 ภูเก็ต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             " ว้าวววววว ! ทะเลสวยจังเลยค่ะคุณโทโมะ >< " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             " น้อยๆหน่อย - -* ห้ามมองผู้ชายอื่นด้วยสายตาแบบนั้นนะ ! " เขื่อนพูดดักคอเฟย์อย่างหวงๆ ทำเอาคนถูกกล่าวเขินถึงกับเหวอหน้าแดงกันเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

 

 

               " คุณเขื่อนนี่ขี้หึงจังเลยนะคะ " ฟางที่ยืนมองอยู่พูดขึ้นมายิ้มๆอย่างเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              " คะ.. คุณฟางพูดอะไรคะ -/////- คุณเขื่อนเขาไม่ได้หึงเฟย์สักหน่อยย " เฟย์แก้ขึ้นพรางหลบสายตาร่างสูงข้างกายที่มองมา

 

 

 

 

 

 

 

 

               " แต่ฟางไม่คิดอย่างนั้นนะคะ ^^ "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               " แล้วไปยุ่งเรื่องอะไรของเขาล่ะยัยเตี้ย - -* ขึ้นห้องไปพักเหอะ " ป๊อบปี้พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่สายตาของเขาบ่งบอกถึงความเป็นห่วงคนตัวเล็กอย่างชัดเจน.. แต่เขาไม่ยอมรับความรู้สึกของมัน

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

                 " แต่... "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 " คุณป๊อบปี้ดูเป็นห่วงคุณฟางจังเลยนะคะ >< " เฟย์พูดขึ้นมาบ้าง ทำเอาพ่ออสูรหันมามองค้อนเธอทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  " ไม่ได้ห่วง !! แค่สงสารเท่านั้นแหละ - - " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               ชิ ปากแข็ง -^- 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   " เอาล่ะ ผมว่าทุกคนขนเสื้อผ้าไปไว้ที่ห้องพักก่อนเถอะ ตกเย็นเราจะได้ไปดูพระอาทิตย์ตกดินกัน " โทโมะพูดขึ้นมาหลังจากที่มองบทสนทนาของทั้งสี่อยู่นาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   ทุกคนแยกย้ายกันเอาข้าวของไปเก็บตามที่โทโมะบอก โดยที่ได้นัดเวลาเจอกันในตอนหกโมงเย็น เพื่อที่จะได้ไปดูพระอาทิตย์ตกดินกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   โทโมะเดินออกมาจากบ้าน พร้อมทอดสายตามองหาแฟนสาวของตนเอง ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปเล่นซุกซนอยู่ที่ไหน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 " เฮ้อ.. อย่าให้เจอตัวนะ ไหนรับปากว่าจะไม่ซน .. ยัยดื้อเอ๊ย " เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินตามหาเธอต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             

 

 

 

 

 

 

 

 

               แก้วนั่งอยู่บนโขกหินริมทะเล พรางมองน้ำทะเลใสนั่นอย่างคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีมือของใครเอื้อมมาแตะที่ไหล่ข้างขวาของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อบปี้ .. "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     " มาดราม่าอะไรคนเดียวตรงนี้ "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ยุ่ง - - "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 " - -* ยัย... "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 " ล้อเล่นน่ะ - - นั่งก่อนสิ " แก้วเอ่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  ป๊อบปี้นั่งลงข้างกายเพื่อนสาว ก่อนจะลอบมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้เหม่อมองไปยังท้องทะเล

 

 

 

 

 

 

 

 

             ไม่ว่าเขาจะมองใบหน้าหวานได้กี่ครั้ง หรือหลายครั้ง เขาก็รู้สึกว่าเธอคนนี้มีใบหน้าที่งดงามน่าจดจ้องอย่างไม่เคยเจอมาก่อน หลายครั้งที่เขาพยายามห้ามใจไม่ให้หลงรักใบหน้าสวยเพราะเธอคือเพื่อนของเขา และเธอ... ไม่มีวันรักเพื่อนอย่างเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  " ฉันคิดถึงบ้าน " แก้วพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                      "...."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     " คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่... ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน ที่ไม่รู้ว่าทำไมพวกท่านไม่ออกตามหาฉันตลอดเวลาที่ฉันหายไป " แก้วพูดขึ้นด้วยความน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 "...."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                " หรือพวกท่านไม่รักฉันนะ ? "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 " รักสิ ฉันเชื่อว่าพ่อแม่รักลูกทุกคน "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 " แล้วทำไมท่านไม่ตามหาฉันล่ะ ? "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  " ท่านอาจจะตามหาแก ... แค่ไม่เจอ "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                " งั้นก็ควรที่จะตามหาจนเจอสิ ! แต่นี่เงียบหายไปเลย สิบกว่าปีแล้วนะป๊อบ ! "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  "......."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 " เหอะ... อิจฉาคนอื่นชะมัด... "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 ป๊อบปี้มองเพื่อนสาวด้วยแววตาตกใจ เพราะแก้วไม่ใช่คนที่จะมาพูดว่า 'อิจฉา' ใครได้ง่ายๆเพราะความเหย่อหยิ่งของเธอ แต่นี่เธอกลับพูดมันออกมาหน้าตาเฉย ไม่สิ... หน้าตาที่อยากจะร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   " ตอนที่ฉันออกมาเดินเล่น ฉันได้ยินฟางคุยโทรศัพท์... กับคนที่คิดว่าจะเป็นแม่ของเธอ ดูสีหน้าตอนยัยนั่นคุยโทรศัพท์กับแม่ มีความสุข.. แต่ทำไมฉันไม่มีโอกาสแบบนั้บ้าง ฉัน.. ฉันอิจฉา... "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   " แก้ว.. "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   " ฉันอยากมีแม่เหมือนแต่ก่อน... "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       " แก้ว แกไม่มีแม่ แต่แกมีฉันนะ "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                      "..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             " แก... ไว้ใจฉันได้นะ "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             "...."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              " แก.. รักฉันก็ได้นะ "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  " .. อืม.. "

 

 

 

---