Prince and Devil เรื่องนี้มีนางร้ายเป็นนางเอก ! ;)

 

 

 

            " โทโมะคะ งั้นฟางขอตัวไปเข้าก่อนห้องน้องก่อนนะ " ร่างเล็กลุกขึ้นก่อนจะทำทีท่าจะเดินออกไป แต่มือแกร่งคว้าข้อมือเล็กไว้ก่อน

 

 

 

           แชะ !

 

 

 

           " ไปถูกหรือเปล่า ? ให้ผมไปส่งมั้ยครับ "

 

 

 

 

          " ไม่เป็นไรค่ะ ฟางไปถูก ขอตัวนะคะ " ว่าแล้วฟางก็เดินออกมาก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าไปทางไหนเหมือนกัน ?

 

 

 

           ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวาอย่างคนไปไม่ถูก ถ้าจะเดินไปมั่วๆก็ไม่กล้าเพราะกลัวหลง เธอถอนหายใจออกเล็กน้อยก่อนจะก้าวขาทำท่าว่าจะเดินออกไปจากจุดนี้ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของพวกผู้ชายหลายๆคนที่มองเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย

 

 

 

              ขวับบ !

 

 

 

 

              หญิงสาวสะดุ้งตัวเมื่ออยู่ๆก็มีใครบางคนมาคว้าข้อมือเล็กของเธอพร้อมดึงเข้าหาตัวอย่างแรง ฟางรีบหันมาหาคนร่างสูงที่อยู่ด้านหลังเธออย่างตื่นตัว ก่อนจะพยายามสะบัดข้อมือออกจากการรัดกุมของมัน

 

 

 

              " ปะ..ปล่อยนะคะ " ฟางร้องเสียงสั่น พยายามที่จะเอาตัวรอด

 

 

 

              " ว้าวว คิดว่าใคร ที่แท้ก็เป็น น้องฟาง เจ้าหญิงของวงการบันเทิงนั่นเอง สนใจจะไปสนุกกับพี่มั้ยจ๊ะ ? ฮ่าๆๆๆ " มันหัวเราะอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าฟางมีสีหน้าตื่นกลัวจนอยากจะร้องไห้

 

 

 

               อะไรกัน ? เธออุตส่าห์ทำหน้ากลัวพวกมันเพื่อหวังให้มันเห็นใจ แต่กับตรงกันข้ามที่มันดูท่าพอใจมากกว่า โรคจิตหรือเปล่า !? 

 

 

                ฟางพยายามอย่างมากที่จะดื้นและออกแรง เธอตั้งสติเพราะรู้ว่าต่อให้ตะโกนขอความช่วยเหลือจากใครก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเธอ เพราะคนที่จับมือเธอนั้นดูท่ามีอิทธิพลกับที่นี่พอสมควร ขนาดเธอส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องกับคนที่อยู่แถวๆนั้นแล้ว คนพวกนั้นยังไม่เข้ามาช่วยเธอเลย.. หรือว่าคนพวกนั้นเป็นพวกเดียวกับมันกัน ? 

 

 

 

 

                ด้วยความกลัวและทำอะไรไม่ถูก น้ำใสๆก็หลั่งออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างไม่หยุด เธอกลัวจนตัวสั่น.. เธอทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ .. ! 

 

 

 

               " โอ๊ะ โอ.. อย่าร้องไห้สิจ๊ะสาวน้อย  ไม่ต้องกลัวพี่หรอกนะ พี่สัญญาว่าหนูจะไม่เจ็บ ฮ่าา ๆๆๆ " พวกมันพากันหัวเราะเยาะราวกับเป็นเรื่องสนุก ต่างจากเธอที่เหมือนอยากตายทุกทีที่ใกล้พวกมัน

 

 

 

               ใครก็ได้.. ช่วยฟางด้วย ! 

 

 

 

               " ฉันว่าแกฉุดสาวผิดคนแล้วมั้ง ? ไอ้สวะ " เสียงทุ้มเข้มที่แฝงอำนาจความน่ากลัวดังขึ้นมา ทำให้ทั้งมันและเธอต่างพากันเสียวสันหลัง ก่อนจะหันไปมองร่างสูงคุ้นตาเธอที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

 

 

 

               นะ..นั่นมัน.. เขาคนนั้นนี่ ! เหมือนสวรรค์จะเห็นใจ.. ฟางมองชายคุ้นหน้าอย่่างดีใจ ที่รู้ว่าเขามาช่วยเธอแล้วจริงๆ ? เธอพยายามสะบัดมือออกจากการรัดกุม และไม่น่าเชื่อ ? พวกมันยอมปล่อยเธอออกมา !

 

 

 

               ฟางรีบวิ่งไปอยู่ด้านหลังของป๊อบปี้ ก่อนจะเกาะเขาไว้เหมือนกับปลิง เพราะตอนนี้เธอกลัว และคิดว่าเขาน่าจะเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดของเธอ

 

 

 

                ป๊อบปี้ปรายตามองฟางอย่างพอใจ ก่อนจะส่งสายตาพิฆาตไปให้พวกมันที่ตอนนี้พากันยินหน้าซีดอย่างทำอะไรไม่ถูก 

 

 

 

                กล้ามาแตะ ของเล่น ของเขา เขาไม่ปล่อยพวกมันไปแน่ !

 

 

 

 

                " ฉันจะลงโทษพวกแกยังไงดีนะ .. ไอ้พวกสวะ.. "

 

 

 

               " ปะ.. ปล่อยผมไปเถอะครับคุณป๊อบปี้ ผะ.. ผมไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงของคุณ " พวกมันพยายามขอร้องรอชีวิต เพราะรู้.. ว่าถ้าป๊อบปี้ต้องการจะ ฆ่า ใคร เขาก็ต้องไปฆ่าคนๆนั้น ! 

 

 

 

                 " มันสายไป.. ตั้งแต่แกทำเธอร้องไห้แล้วล่ะ หึ.. "

 

 

 

 

                " ผะ.. ผมขอโทษ ขอโทษ ขอโทษครับ ! อึก.. " น้ำตาของพวกสวะไหลลงอย่างหวาดกลัว พวกมันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาผู้มีอำนาจของความน่ากลัว ที่มองมันอย่างจะฆ่าจะแกง..

 

 

                 

                ป๊อบปี้กระตุกยิ้มร้ายกาจที่เขาชอบทำบ่อยๆเวลาพอใจอะไรสักอย่าง ฟางได้แต่มองใบหน้าหล่อร้ายนั้นอย่างแปลกประหลาดในหัวใจ เขาไม่ใช่พวกผู้ชายที่เธอเคยเจอ เขาออกจะดูต่างจากไป.. ในด้านหนึ่งที่เขาดูร้ายกาจเหมือนปีศาจหรืออสูรกาย แต่ในแววตาของเธอ.. เธอกลับรู้สึกว่าเขาดูอ่อนโยนเหมือนเจ้าชายองค์หนึ่ง..

 

 

 

                " ขอมันไปตัดนิ้วซะ อย่าให้เหลือแม้แต่นิ้วเดียว ! " ป๊อบปี้หันไปสั่งลูกน้องอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ทำเอาฟางถึงกับสะดุ้งด้วยความกลัว

 

 

 

               ตัดนิ้ว ! เขาโหดร้ายไปแล้วนะ... 

 

 

 

 

               " ยะ.. อย่าทำพวกผมเลย ผมกลัวแล้ว ฮึก.. พะ.. พวกผมขอโทษครับ ขอร้อง อย่าทำพวกผมเลย ฮึก ฮือ ขอร้องง ! " พวกมันร้องห่มร้องไห้หัวใจแทบขาดดิ้น พวกมันกลัวแล้วจริงๆ ถ้ามันรู้ว่าผู้หญิงหน้าหวานคนนั้นเป็นผู้หญิงของเขา พวกมันคงไม่กล้าทำอะไรลามปามเธอเด็ดขาด.. !

 

 

 

                 " ยิ่งพวกแกร้องอ้อนวอนขอชีวิตกับฉัน มันทำให้ฉันอยากฆ่าพวกแกมากขึ้น.. หึๆ ไปซะ.. เอามันไปตัดนิ้ว !! " 

 

 

 

 

                ไม่ทันได้หายใจเต็มอิ่ม พวกมันก็ถูกลูกน้องร่างยักษ์ของป๊อบปี้ลากไปอีกทาง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอกลัวเท่ากับที่เธอเห็นว่าใครบางคนมีมีดอีโต้ไว้กับตัว.. ไม่สิ ! ลูกน้องของเขามีมันทุกคน !!

 

 

 

               ฟางค่อยๆถอยหายจากป๊อบปี้ที่ยืนนั่งอย่างเกรงกลัว แต่คงจะสายเกินไป เมื่ออยู่ๆเอวเล็กก็ถูกแขนแกร่งคว้าให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขา สายตาเฉียบคมที่เขาใช้มองเธอ ทำให้เธอแทบละลายกลายเป็นผงอยู่ตรงนั้น..

 

 

 

 

                " ถึงตาของเราแล้วสินะ หึ "

 

 

 

                " คะ..คุณจะทำอะไรฟาง.. " เธอถามเสียงสั่นอย่างคนไปไม่ถูก เมื่อพบเจอกับเขาในด้านที่สุดแสนจะร้ายกาจ..

 

 

 

 

              " เธอคิดว่าฉันจะช่วยเธอฟรีๆโดยไม่หวังผลตอบแทนงั้นเหรอ เหอะ ? โลกสวยไปมั้ย เจ้าหญิง ? "

 

 

 

 

              " ... "

 

 

 

 

             " ถ้าคิดว่าฉันคือเจ้าชายของเธอ กลับไปคิดใหม่ซะนะ เพราะฉัน ไม่ใช่เจ้าชาย  ไม่ใช่คนที่เธอจะมารักได้ง่ายๆนะ.. เจ้าหญิง " ชายหนุ่มกรีดยิ้มร้ายช่วยใจหายออกมาอย่างพอใจ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอกลัวเลยสักนิด.. 

 

 

 

            เธอกลับมองว่าเขาดูน่าสงสาร เหมือนเขามีอะไรบางอย่างที่ทำร้ายส่งผลกระทบต่อจิตใจ ทำให้เขาจะต้องกลายเป็นคนร้ายกาจแบบนี้ 

 

 

 

              เธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ...

 

 

 

 

               " คุณป๊อบปี้.. ? "

 

 

 

 

              " ไม่ต้องเรียก เราไปสนุก กันเถอะ " ว่าแล้วป๊อบปี้ก็ช้อนร่างเล็กขึ้นสู่อ้อมแขนแกร่ง ก่อนจะก้าวขาเธอไปที่ๆหนึ่ง..

 

 

 

               ซึ่งมันไม่ปลอดภัยต่อเธอแน่ ๆ !!

 

 

 

 

 

                .

 

 

 

                .

 

 

 

 

               .

 

 

 

 

               ร่างสูงก้มมองนาฬิกาอย่างใจร้อน พยายามมองหาหญิงสาวคนสนิทที่บอกเขาว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปไหนแล้ว โทโมะมองซ้ายมองขวาอย่างร้อนใจ พยายามมองหาร่างเล็กอันคุ้นตาของฟาง แต่ก็ไม่เจอเธอสักที เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินตามหาเธอไปทั่วคลับ แต่ก็ไร้วี่แววของร่างเล็ก

 

 

 

              บ้าชะมัด ! เขาน่าจะไปส่งเธอตั้งแต่ทีแรก

 

 

 

 

 

            " คุณโทโมะ.. ? " เสียงแหบพราวเสน่ห์ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มต้องหันกลับไปมอง ก่อนจะชะงักเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงพราวเสน่ห์นั่นเป็นใคร

 

 

 

           " แก้ว ? " เขาเอ่ยชื่อเธอมาเบาๆ " เธอมาที่นี่ได้ยังไง ? " 

 

 

 

 

             " แก้วมากับเพื่อนน่ะคะ แล้วคุณมาได้ยังไง ? " เธอแกล้งถามอย่างใสซื่อ.. ทั้งๆที่มันไม่ใช่ตัวเธอเลยสักนิด

 

 

 

 

            "..." ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา เขารู้ว่าเธอไม่ได้ดูใสซื่ออย่างที่เห็น ใบหน้าสวยสง่าที่ดูเชิ่ดหยิ่งยโส นัยน์ตาแหลมคมที่แสดงความร้อนแรงร้ายกาจอยู่ในตาของเธอ ทรวดทรงองเอวที่ดูเย้ายวนชวนลองใจ อกเป็นอก.. เอวเป็นเอว ก้นเป็นก้น มันชวนให้คนมองน้ำลายยืดยิ่งนัก พร้อมกับใบหน้าที่สวยสง่าเหมือนนางพญา นั่นทำให้เธอดูสง่าน่าจับฟัดยิ่งนัก 

 

 

 

 

            หญิงสาวมองชายตรงหน้าที่มองเธออยู่ด้วยความพอใจ ใบหน้าหล่อทรงเสน่ห์ที่ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็เพอร์เฟคไปซะหมด อกแกร่งกำยำน่าลูบไล้ ถึงแม้ว่าจะมีเสื้อผ้าราคาแพงปกปิดอยู่ แต่ก็ไม่ซ่อนเรือนร่างเซ็กซี่ของเขาไว้เลย ใครๆที่มองว่าเขาเป็นเจ้าชายในฝันของสาวๆ และเธอก็จะทำให้เจ้าชายมาเป็นของเธอ ของเธอคนเดียว !

 

 

 

             " สนใจไปดื่มกันมั้ยคะ " แก้วเอ่ยถามด้วยท่าทีเย้ายวนใจ.. 

 

 

 

 

            " คงไม่ได้ล่ะครับ ผมกำลังตามหาคนอยู่ " ต่อให้เขาอยากจะเข้าไปปฟัดกับร่างบางตรงหน้าสักแค่ไหน แต่เขาต้องมาตามรับผิดชอบชีวิตของฟางก่อน ก็นั่นนักแสดงคนสนิทของเขา แถมเธอคนนั้นยังเป็นคนอ่อนหวาน อ่อนไหว และอ่อนแอ ไม่เหมาะกับที่แบบนี้ยิ่งนัก เขาต้องรีบตามหาฟางแล้วพากลับบ้านให้ไวที่สุด

 

 

 

             แก้วมองหน้าโทโมะ่ก่อนจะซ้อนอารมณ์ขัดใจไว้ภายในแววตาทรงเสน่ห์นั่น แต่โทโมะก็สามารถรับรู้ได้.. คิดว่าเขาเป็นไอ้หน้าโง่ตามผู้หญิงแบบเธอไม่ทันหรือไง ? งี่เง่าสิ้นดี ! 

 

 

 

              " ป่านนี้คนที่คุณหาคงมีความสุขไปแล้วล่ะมั้งคะ " แก้วพูดแดกดันอย่างไม่พอใจ แต่นั่นก็ทำให้โทโมะไหวตัว

 

 

 

             " เธอรู้อะไร บอกผมมาดีกว่านะแก้ว " โทโมะพูดเสียงเรียบแฝงความเย็นชาไว้ด้านใน

 

 

 

            " แก้วรู้อะไรคะ แก้วไม่เห็นรู้อะไรเลย หึ ไม่สนใจจะไปดื่มกันจริงๆน่ะเหรอ.." เธอว่าพร้อมส่งสายตามาให้เขา ก่อนจะเดินเข้าหาเขาในระยะประชิด ส่งผลให้กับหัวใจของชายหนุ่มได้อย่างดี

 

 

 

             "..."

 

 

 

 

           " เอาน่า.. ไปดื่มกันดีกว่า คุณจะไปสนใจคนอื่นเขาทำไมกัน ไม่ใช่ชีวิตคุณสักหน่อย เดี๋ยวคนของคุณก็กลับบ้านเองล่ะน่ะ เมื่อมันถึงเวลา .. " 

 

 

 

            " สำหรับผม ฟางไม่ใช่ คนอื่น เธอเปรียบเสมือนคนสำคัญของผม ผมขอตัวไปตามหาเธอดีกว่านะครับ " โทโมะพูดเสียงเรียบก่อนจะผละตัวออกจากแก้ว ทำให้แก้วได้แต่มองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ

 

 

            กล้าดียังไงมาขัดใจเธอ ! ยัยเจ้าหญิงนั่นมันดีกว่าเธอตรงไหน ยิ่งเห็นว่าเขาเป็นห่วงยัยนั่นมากเท่าไหร่ เธอยิ่งอยากทำร้ายยัยนั่นมากขึ้นเท่านั้น !!

 

 

 

               คุณลองดีกับฉันเองนะ โทโมะ ! ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ 

 

 

 

               โทโมะเดินผละแยกไปอีกทาง โดยไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจเดินจากไปของเขานั้น ทำให้ฟางต้องมีอนาคตที่แสนจะเลวร้าย.. โดยมีแก้วเป็นคนคุมเกมส์ทั้งหมด !  

 

 

 

 

                 มือบางคว้ามือถือราคาแพงมากดอะไรบางอย่างก่อนจะยกมันขึ้นแนบหู

 

 

 

 

 

                " ป๊อบปี้.. จัดการยัยนั่นซะ จัดหนักๆ.. ให้มันไปไม่ถูก ! " 

 

 

 

 

 

                แล้วเขาจะได้รู้.. ว่าคนที่คิดลองดีกับเธอ มันจะมีชีวิตเป็นยังไง !

 

 

 

 

---

 ตอนใหม่และ >< 

เม้นท์หน่อยนะ ๆ ^^