Prince and Devil เรื่องนี้มีนางร้ายเป็นนางเอก ! ;)

 
 
 
 
 
               กลับมาสู่ปัจจุบัน...
 
 
 
 
 
 
 
                วันต่อมา...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               " เอ่อ... วันนี้ทุกคนเป็นอะไรกันหรือเปล่าคะ ? " เฟย์เอ่ยถามเสียงหวั่นเมื่อในวันนี้ทั้ง ป๊อบปี้ โทโมะ และแก้ว ดูไม่เหมือนวันก่อน ?
 
 
 
 
 
 
 
             
 
              "....." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             ป๊อบปี้และโทโมะลากสายตาไปมองที่แก้ว ที่ตอนนี้ไม่พูดคุยกับใคร เพียงแต่นั่งอ่านหนังสือไปเงียบๆเท่านั้น 
 
 
 
 
              ในขณะที่ฟางเองก็รอบมองอาการของทั้งสามคนด้วยจิตใจที่เศร้าซึม... ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เธอแค่ไม่อยากเอาตัวไปก้าวก่ายให้พวกเขารำคาญอีกเท่านั้นเอง.
 
 
 
 
 
 
 
                " กาแฟมั้ยแก้ว " โทโมะพูดขึ้นพร้อมยื่นแก้วกาแฟให้กับแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               "..." แต่ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นเสียงตอบรับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               " ขนมปังหน่อยมั้ย แกชอบกินตอนเช้าๆแบบนี้นิ วันไหนไม่กินแกอยู่ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ " ป๊อบปี้ถามหวังอยากให้แก้วตอบเขาบ้าง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              "...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           " แก้ว อย่าเงียบ " ทั้งป๊อบปี้และโทโมะพูดออกมาพร้อมกันอย่างรู้สึกไม่ดี ที่แก้วมาเงียบใส่แบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              แก้วเงยหน้ามองทั้งสองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเงียบๆไม่มองไม่ทักใครเลยสักนิด โดยที่มีสายตาของทุกคนมองตามไปอย่างเป็นห่วง 
 
 
 
 
 
 
                " ถ้าจะต้องดีกับแก.. แล้วแลกกับที่แก้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันก็ยอม " ป๊อบปี้พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ สายตามองไปที่โทโมะที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 " อืม.. ฉันก็ยอม " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                "...ทุกคนรักแก้วจัง ... " ฟางเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาโดยที่ไม่มีใครได้ยินด้วยความเจ็บปวด เมื่อไหร่ 'เขา' จะแคร์เธอแบบนี้บ้าง ?
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 " เอ่อ.. อีกไม่นานก็จะถึงเวลาทานข้าวเช้าแล้ว งั้นเฟย์ไปตามคุณแก้วให้นะคะ .. " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                " ไม่ต้อง " สองหนุ่มตอบ " ฉันไปเอง "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              " เอ่อ... "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           ป๊อบปี้กับโทโมะมองหน้ากัน ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปตามหาแก้วที่เดินหนีออกไปไม่นานมานี้
 
 
 
 
 
 
 
 
            ฟางมองตามแผ่นหลังของป๊อบปี้ที่เดินออกไปด้วยความเจ็บปวด ... ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งตามพวกเขาออกไปทันที...
 
 
 
 
 
 
 
 
             เหลือเพียงเขื่อนกับเฟย์ที่นั่งมองหน้ากันอย่าง งงๆ  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               
 
 
 
             " แก้ว ! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              ".... ตามทำไม " แก้วเอ่ยถามเสียงเรียบด้วยความไม่พอใจ แต่ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             " จะได้เวลาทานข้าวเช้าแล้ว เลยมาตาม " โทโมะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            "...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          " หันกลับมาคุยกันดีๆแก้ว " ป๊อบปี้พูดเสียงเย็น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            " เหอะ.. " แก้วหันกลับมามองสองหนุ่มอย่างเยาะๆ " ตามมาแค่นี้ ? "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           " แกก็รู้ว่ามันมีมากกว่านั้น " ป๊อบปี้พูดพร้อมมองแก้วนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
         "...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          " ขอคุยด้วยหน่อย " ป๊อบปี้พูดก่อนจะปรายตามองไปยังโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆเขา แต่ไม่ใกล้มากนัก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            โทโมะมองตอบอย่างเข้าใจ ก่อนจะยอมเดินออกไป ปล่อยให้ป๊อบปี้คุยกับแก้วสองต่อสอง แต่มีคนฟังอีกหนึ่ง !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                " แกมีอะไร " แก้วถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            " ฉันขอโทษ แกจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           "...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          " ขอร้อง อย่างเงียบ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           "...." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
         " แก้ว อย่าคิดลองดี -_- " ป๊อบปี้เอ่ย พยายามที่จะระงับความโกรธไม่ให้ลงกับผู้หญิงตรงหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             " ไปซะ ฉันไม่อยากคุยกับแก " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             " ฉันขอโทษ ! ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ! แกจะให้ฉันทำอะไรก็ยอม ฉันขอโทษ ! " ป๊อบปี้พูดพร้อมคุกเข่าก้มหัวต่อหน้าแก้ว... แบบที่เขาไม่เคยทำให้ใครมาก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            " !!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             " แกเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน สำคัญมาตั้งแต่เด็กๆ จนมาถึงตอนนี้.. แกก็ยังสำคัญอยู่ และแกจะยังคงเป็นคนสำคัญตลอดไป... "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           "...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           " ฉันขอโทษ.... "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
         "...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
        " อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้ ... อย่าทำในสิ่งที่ฉันกลัว .. ฉันกลัวการอยู่คนเดียวจริงๆ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            " ป๊อบปี้... "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            " ผมขอโทษนะครับ... " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             " !!! "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           คนหนึ่ง... ฟอร์มจัด ไม่กล้าที่จะให้อภัย เพื่อนสนิท เพราะมันเป็นนิสัยติดตัว..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          คนหนึ่ง.. ยอมก้มหัวขอโทษเพียงเพราะอยากให้ เพื่อนสนิทคนสำคัญ ให้อภัย..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
         อีกคน... ต้องมองภาพนั้นด้วยจิตใจที่เจ็บปวด.. อดคิดไม่ได้ ว่าจะมีคนหนึ่งที่ คิดเกินเพื่อน ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
เม้นท์ๆ โหวตๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ><