Prince and Devil เรื่องนี้มีนางร้ายเป็นนางเอก ! ;)
เขียนโดย 
AL_puppylove_TK
วันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 12.05 น.
26)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
กลับมาสู่ปัจจุบัน...
วันต่อมา...
" เอ่อ... วันนี้ทุกคนเป็นอะไรกันหรือเปล่าคะ ? " เฟย์เอ่ยถามเสียงหวั่นเมื่อในวันนี้ทั้ง ป๊อบปี้ โทโมะ และแก้ว ดูไม่เหมือนวันก่อน ?
"....."
ป๊อบปี้และโทโมะลากสายตาไปมองที่แก้ว ที่ตอนนี้ไม่พูดคุยกับใคร เพียงแต่นั่งอ่านหนังสือไปเงียบๆเท่านั้น
ในขณะที่ฟางเองก็รอบมองอาการของทั้งสามคนด้วยจิตใจที่เศร้าซึม... ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เธอแค่ไม่อยากเอาตัวไปก้าวก่ายให้พวกเขารำคาญอีกเท่านั้นเอง.
" กาแฟมั้ยแก้ว " โทโมะพูดขึ้นพร้อมยื่นแก้วกาแฟให้กับแก้ว
"..." แต่ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นเสียงตอบรับ
" ขนมปังหน่อยมั้ย แกชอบกินตอนเช้าๆแบบนี้นิ วันไหนไม่กินแกอยู่ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ " ป๊อบปี้ถามหวังอยากให้แก้วตอบเขาบ้าง
"...."
" แก้ว อย่าเงียบ " ทั้งป๊อบปี้และโทโมะพูดออกมาพร้อมกันอย่างรู้สึกไม่ดี ที่แก้วมาเงียบใส่แบบนี้
แก้วเงยหน้ามองทั้งสองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเงียบๆไม่มองไม่ทักใครเลยสักนิด โดยที่มีสายตาของทุกคนมองตามไปอย่างเป็นห่วง
" ถ้าจะต้องดีกับแก.. แล้วแลกกับที่แก้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันก็ยอม " ป๊อบปี้พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ สายตามองไปที่โทโมะที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
" อืม.. ฉันก็ยอม "
"...ทุกคนรักแก้วจัง ... " ฟางเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาโดยที่ไม่มีใครได้ยินด้วยความเจ็บปวด เมื่อไหร่ 'เขา' จะแคร์เธอแบบนี้บ้าง ?
" เอ่อ.. อีกไม่นานก็จะถึงเวลาทานข้าวเช้าแล้ว งั้นเฟย์ไปตามคุณแก้วให้นะคะ .. "
" ไม่ต้อง " สองหนุ่มตอบ " ฉันไปเอง "
" เอ่อ... "
ป๊อบปี้กับโทโมะมองหน้ากัน ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปตามหาแก้วที่เดินหนีออกไปไม่นานมานี้
ฟางมองตามแผ่นหลังของป๊อบปี้ที่เดินออกไปด้วยความเจ็บปวด ... ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งตามพวกเขาออกไปทันที...
เหลือเพียงเขื่อนกับเฟย์ที่นั่งมองหน้ากันอย่าง งงๆ
" แก้ว ! "
".... ตามทำไม " แก้วเอ่ยถามเสียงเรียบด้วยความไม่พอใจ แต่ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง
" จะได้เวลาทานข้าวเช้าแล้ว เลยมาตาม " โทโมะพูดขึ้น
"...."
" หันกลับมาคุยกันดีๆแก้ว " ป๊อบปี้พูดเสียงเย็น
" เหอะ.. " แก้วหันกลับมามองสองหนุ่มอย่างเยาะๆ " ตามมาแค่นี้ ? "
" แกก็รู้ว่ามันมีมากกว่านั้น " ป๊อบปี้พูดพร้อมมองแก้วนิ่งๆ
"...."
" ขอคุยด้วยหน่อย " ป๊อบปี้พูดก่อนจะปรายตามองไปยังโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆเขา แต่ไม่ใกล้มากนัก
โทโมะมองตอบอย่างเข้าใจ ก่อนจะยอมเดินออกไป ปล่อยให้ป๊อบปี้คุยกับแก้วสองต่อสอง แต่มีคนฟังอีกหนึ่ง !
" แกมีอะไร " แก้วถามขึ้น
" ฉันขอโทษ แกจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้ "
"...."
" ขอร้อง อย่างเงียบ "
"...."
" แก้ว อย่าคิดลองดี -_- " ป๊อบปี้เอ่ย พยายามที่จะระงับความโกรธไม่ให้ลงกับผู้หญิงตรงหน้า
" ไปซะ ฉันไม่อยากคุยกับแก "
" ฉันขอโทษ ! ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ! แกจะให้ฉันทำอะไรก็ยอม ฉันขอโทษ ! " ป๊อบปี้พูดพร้อมคุกเข่าก้มหัวต่อหน้าแก้ว... แบบที่เขาไม่เคยทำให้ใครมาก่อน
" !!! "
" แกเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน สำคัญมาตั้งแต่เด็กๆ จนมาถึงตอนนี้.. แกก็ยังสำคัญอยู่ และแกจะยังคงเป็นคนสำคัญตลอดไป... "
"...."
" ฉันขอโทษ.... "
"...."
" อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้ ... อย่าทำในสิ่งที่ฉันกลัว .. ฉันกลัวการอยู่คนเดียวจริงๆ "
" ป๊อบปี้... "
" ผมขอโทษนะครับ... "
" !!! "
คนหนึ่ง... ฟอร์มจัด ไม่กล้าที่จะให้อภัย เพื่อนสนิท เพราะมันเป็นนิสัยติดตัว..
คนหนึ่ง.. ยอมก้มหัวขอโทษเพียงเพราะอยากให้ เพื่อนสนิทคนสำคัญ ให้อภัย..
อีกคน... ต้องมองภาพนั้นด้วยจิตใจที่เจ็บปวด.. อดคิดไม่ได้ ว่าจะมีคนหนึ่งที่ คิดเกินเพื่อน ...
เม้นท์ๆ โหวตๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ><
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
