Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

หลังจากที่ทั้งสี่กำลังนั่งรอมาสะอยู่นั้นไม่นานหญิงสาวคนเดิมก็ออกมา"ท่านมาสะ ต้องการพบแค่คุณฮารุโนะ ซากุระค่ะ เชิญ"

ซากุระยอมเดินตามไป กาอาระมองไปที่หญิงสาวด้วยความเป็นห่วง คาคาชิร้องถาม"ท่านมาสะนี่เป็นใครกันครับ ฮารุยซัง"

"คนรู้จักของครอบครัวน่ะ คาคาชิ"ฮารุยตอบเสียงเรียบ"ตั้งแต่ฮารุชิและน้องสะใภ้เสียฉันก็ไม่ได้พายัยเด็กแสบมาหาเลย แต่เด็กคนนี้ก็อาภัพ เสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่เกิด แต่เด็กคนนั้นก็เติบโตเป็นสาวสวยขนาดนี้ แต่ในสายตาฉันมันอดที่จะห่วงมันไม่ได้ ถึงยังไงฉันก็เธอด้วยนะคาคาชิ"

คาคาชิโค้งศีรษะรับ"ครับ"

ทางด้านซากุระที่เดินตามหญิงสาวกิโมโนไปถึงหน้าห้อง ห้องหนึ่งหญิงสาวผายมือเชิญ"เชิญค่ะ"

ซากุระเปิดประตูเข้าไป "นั่งสินังหนู" ชายวัยกลางคนในชุดยูกาตะสีดำสวบผ้าคลุมสีเขียวไข่กาทับเส้นผมนั้นเป็นสีดอกเลาบอกใบหน้านั้นแฝงไปด้วยความอารี

ซากุระนั่งลงบนเบาะตรงข้ามกับมาสะ มาสะเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม"เห็นหนูแล้วนึกถึงฮารุชิคุงจริงๆนะ ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะมีลูกชายแต่ก็มีลูกสาวแถมยังเป็นหญิงสาวที่สวยงามราวกับตุ๊กตา รอยยิ้มหรือก็เหมือนแม่"

เด็กสาวยิ้มบางๆก่อนจะถาม"ที่หนูมาในวันนี้ หนูอยากรู้ว่าพ่อกับแม่หนูรักกันได้ยังไง"

มาสะหัวเราะเบาๆ"ได้ หนูน้อยแต่มีบางอย่างที่ฉันจะต้องให้หนู"มาสะเอื้อมไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบคัมภีร์ม้วรหนึ่งส่งให้เด็กสาว"พ่อของหนูฝากไว้ก่อนตายเขาเดินทางมาฝากฉันไว้บอกว่าถ้าลูกของเขาเกิดมาแล้วเดินทางมาหาฉันเมื่อไหร่ให้ส่งให้ถึงมือของหนูเท่านั้น"

ซากุระรับม้วนคัมภีร์มายังไม่เปิดอ่านในทันทีแล้วโค้งศีรษะขอบคุณ"ขอบคุณมากค่ะที่มาสะซังกรุณา"

ชายสูงวัยส่ายหน้า"ไม่เลย ฮารุชิก็เหมือนลูกหลานของฉันนั่นแหละนะ เขารักกับแม่ของหนูได้ยังไงเหรอ...ขอฉันนึกดูก่อนนะเรื่องมันก็นานพอดูเชียว"ชายสูงวัยยกชาสมุนไพรขึ้นจิบแล้วจึงเริ่มเล่า"เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ฮารุชิเดินทางมาหาฉัน เขาบอกว่าจะขอหลบพักใจที่นี่สักพัก ตัวฉันเองก็ไม่ได้ว่าอะไรดีเสียอีกที่มีแพทย์เก่งๆมาช่วยงาน ขนาดไม่ใช้วิชานินจาเขาก็เก่งมากแล้วฝีมือการปรุงยาเรียกว่าหมอเทวดา ในตอนนั้นฉันสนิทกับตาของหนูพอสมควร เขามักจะมาปรับทุกข์กับฉันเสมอๆเรื่องแม่ของหนู  ซากุโระที่มีร่างกายอ่อนแอมาเเต่เล็กๆแต่ก็เป็นคนสวยที่คนหลายแคว้นที่ได้เห็นก็ต้องหลงรักเพราะว่าเธอสวยเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยาย น่ารักเหมือนตุ๊กตา พอฮารุชิมาฉันเลยแนะให้ฮารุชิลองไปรักษาดู ผลปรากฏว่าพ่อของหนูหลงรักแม่ของหนูจนถอนตัวไม่ขึ้นเพราะครั้งแรกที่เจอกันนั้นทั้งคู่หน้าแดงทันทีเลยเชียว เพราะฮารุชิเองรูปร่างหน้าตาหล่อเหลามากเดินไปไหนสาวๆก็ต้องเหลียวมองทุกที หลังจากที่พ่อหนูไปรักษาแม่หนูบ่อยๆนั้นดอกรักก็ผลิบานขึ้นตามลำดับจนกระทั่งฮารุชิวางยาบ้านนานาเซะทั้งบ้านแล้วชวนซากุโระหนีตามกันไปตอนนั้นฉันเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรและเกือบจะมีเรื่องแต่มันก็ผ่านไปได้ดวยดีน่ะนะ"

ซากุระอมยิ้มน้อยๆไม่นึกว่าพ่อของเธอจะใจร้อนมากถึงขนาดเล่นฉุดกันเลย

"เดี๋ยวฉันเขียนใบสั่งยาบำรุงร่างกายให้หนูนะ ตาของหนูโทรศัพท์มาบอกฉันแล้ว"มาสะเอ่ยขึ้น

เด็กสาวโค้งขอบคุณอีกครั้ง

หลังจากนั้นทั้งสี่ก็เดินทางกลับหากแต่ยัยตัวแสบก็ดันอยากจะไปเที่ยวแต่ผู้เป็นป้าไม่ยอม เด็กสาวจึงอาศัยช่วงที่เดินผ่าคนที่แออัดนั้นหลบไปทันที ฮารุยนั้นอดไม่ได้ที่จะชกกำแพงระบายอารมณ์ พอกาอาระอาสาจะตามตัวมาให้แต่ฮารุยส่ายหน้าแล้วบอก"มันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะค่ะ ช่างเถอะ "

ระหว่างทาง

ฮารุยหันมาคุยกับคาคาชิที่เดินอ่านหนังสืออยู่นั้น

"คาคาชิมีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะให้เธอรู้ซักหน่อยนะ"

"ครับ ผมฟังอยู่"

ฮารุยเริ่มเล่า"เธอรู้มั้ยว่าทำไมน้องชายฉันถึงอัปเปหิตนออกมาจากหมู่บ้าน สาเหตุที่แท้จริงน่ะ เขาเสียใจที่รินตายไปต่างหากล่ะ ถึงแม้ว่ารินจะเป็นเพียงลูกบุญธรรมของตระกูลแต่ฮารุชิรักมากเหมือนน้องในไส้ หลังจากที่น้องชายฉันแต่งงานไปสามสี่ปีแล้วนั้นน้องสะใภ้ก็ฝันว่ารินมาขออยู่ด้วย ฉันขอฝากเด็กคนนั้นด้วยนะ คาคาชิ"

เนตรวงแหวนคาคาชิมีสีหน้าสลดลงแล้วรับคำ"ครับฮารุยซัง ผมจะดูแลเด็กคนนั้นเอง"

ทางด้านซากุระนั้น

เด็กสาวเดินเล่นไปเรื่อยตามประสา กลิ่นนมหอมๆโชยมาเด็กสาวเดินตามไปจนถึงที่มาของกลิ่นี่นั้นเป็นคาเฟ่เล็กๆที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย

ชายเจ้าของร้านร่างใหญ่เชื้อเชิญ "เชิญนั่งก่อนสิคุณหนู"

เด็กสาวเดินเข้าไปตามคำเชิญ เธอนั่งลงที่เก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ แล้วสั่ง"ขอโกโก้ร้อนหนึ่งที่"

เจ้าของร้านส่ายหน้า"หนาวๆอย่างนี้คุณหนูควรจะสั่งนมอุ่นๆกินคู่กับคุ้กกี้สิครับ"

เมื่อเจ้าร้านแนะนำอย่างนี้มีหรือเด็กสาวจะปฏิเสธ"ก็ได้ค่ะ ขอนมอุ่นและคุ้กกี้"

สักพักนมอุ่นๆและคุ้กกี้ก็มาเสริฟ์ ซากุระลองจิบนมดู"หอมหวานจัง รสนุ่มมาก"

ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ"นับว่าหนูโชคดีนะ รู้มั้ยเวลาน่ะไม่เคยหยุดนิ่งหรอกนะ เวลาของหนูน่ะมันเหลือน้อยแล้ว"

ซากุระมองหน้าของเจ้าของร้านอีกทีก็พบว่าตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงซอกตึกก็เท่านั้น เด็กสาวแตะที่ริมฝีปากตน"รสนม ยังอยู่แหะ เรื่องแปลกๆมาหาเราตลอดเลย"

พอกลับมาถึงบ้านเธอก็โดนผู้เป็นป้าเอ็ดชุดใหญ่ซึ่งเธอทำได้แต่นั่งฟังอย่างเงียบๆเท่านั้น

หลังจากที่โดนเอ็ดเรียบร้อยแล้วเธอเข้าห้องแล้วปิดประตูอย่างมิดชิดหยิบคัมภีร์ที่มาสะซังมอบให้เธอคลี่คัมภีร์ออกมาภายในนั้นว่างเปล่ามีเพียงรูปมือที่ถูกวาดไว้เท่านั้น เด็กสาวถอดถุงมือข้างหนึ่งแล้วเอามือมาวางทับบกับรููป'บุ้ง'ควันขาวพุ่งมาดาบคาตานะคู่หล่นออกมาใส่มือเด็กสาวอย่างเหมาะเจาะ เธอเดาได้เลยว่านี่ต้องเป็นดาบของพ่อแน่ๆเธอชักดาบออกจากฝัก ดาบนั้นทำจากเงินเนื้อดีเยี่ยมน้ำหนักเบาสลักลายนกนางแอ่นสวยงามนิ้วเรียวแตะที่ดาบ มีเรียบเนียนสื่อถึงความปราณีตของช่างตีดาบมันช่างเป็นงานที่ปราณีตและงดงามที่สุดเลยก็ว่าได้ เธอมองฝักดาบไม้อย่างประหลาดใจเพราะความยาวของดาบและฝักดาบไม่เท่ากันโดยที่ฝักดาบยาวกว่าตัวดาบ เด็กสาวจับฝักดาบส่วนที่ยาวเกินมาก็พบว่ามันเป็นเพียงกระดาษสีดำที่พันหลอกไว้เท่านั้น ซากุระคลี่กระดาษออกอย่างเบามือมันเป็นตัวอักษรสีขาวเธอรีบเก็บดาบเข้าคัมภีร์และซ่อนแผ่นกระดาษไว้กับตัวเพราะเธอเชื่อว่ามันต้องเป็นข้อความของพ่อที่ส่งถึงเธอแน่

ในตอนนี้ซากุระได้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดแขนยาวสีขาวแล้วสวมเสื้อกั๊กสีดำทับอีกทีแล้วใส่เลคกิ้งสีดำรองเท้าบู๊ทโดยที่ไม่ลืม สวมหมวกฟักทองสีดำและผ้าพันคอสีดำ พอเด็กสาวเดินออกนอกห้องก็พบว่ามีใครบางคนปิดตาของตนอยู่"ทายสิใครเอ่ย"

ซากุระจำเสียงนี้ได้"เลิกเล่นเถอะค่ะ พี่ฮิคาริ พี่โคฮารุ"

พอมือหนาเปิดออก ซากุระหันมาประจันหน้ากับสองหนุ่มที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง ฮิคารุและโคฮารุนั้นเป็นฝาแฝดอายุมากกว่าเธอถึงสามปี ทั้งคู่ร่างสูงโปร่งมีผมสีชมพูเข้มอมน้ำตาลผิวขาว แต่สิ่งที่แตกต่างก็คือแฝดคนน้องโคฮารุมีตาสองสีคือขวาสีน้ำตาลสุกใส ซ้ายสีฟ้า เทียบกับฮิคารุแฝดคนพี่นั้นที่มีตาสีน้ำตาลสุกใสทั้งสองข้าง ในตอนนี้ทั้งคู่ทำงานเป็นดีไซด์เนอร์ควบคู่กับพ่อค้าผ้าไปในตัว

เด็กสาวทัก"ไม่เจอกันนานนะค่ะ สบายใจไหม"

"ก็สบายดีจ้ะ"แฝดพี่ตอบ

แฝดคนน้องเข้ามาบีบไหล่พลางขอร้อง"พี่มีเรื่องจะให้เราช่วยหน่อยน่ะนะ"

ซากุระเอียงคอถามทั้งรอยยิ้ม"อะไรเหรอค่ะ ถ้าหนูช่วยได้ก็จะช่วยค่ะ"

"เยี่ยม ตามเราสองคนมาเลย"สองแฝดพูดจบก็ลากน้องสาวผู้น่ารักเข้าไปอีกห้องทันที

ทางด้านกลุ่มโคโนฮะ

ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งรอไกด์ที่จะนำทัวร์แคว้นรอแล้วรออีกก็ยังไม่มา

"นี่ เจ้านั่นชักจะเหมือนครูคาคาชิแฮะ สายโด้งขนาดนี้"นารูโตะโวย

"นารูโตะ เราเป็นแขกนะครับ เขาอาจจะมีธุระก็ได้"ซาอิปลอบ

ไม่นาน

สองหนุ่มฝาแฝดก็เข้าแล้วทักทายด้วยรอยยิ้ม"สวัสดีทุกคน"

แฝดพี่พูดก่อน"ฉันชื่อฮิคารุ และนี่น้องชายฉันโคฮารุ ต้องขอโทษด้วยที่มาสาย พอดีพวกเรากำลังจะนำตุ๊กตาของพวกเราไปประกวดน่ะนะ"

"ตุ๊กตา"ฮินาตะเลิกคิ้วสงสัย

โคฮารุยิ้ม"ใช่ครับ"

ว่าแล้วเค้าก็จูงมือบางสิ่งให้เข้ามาด้วยเป็นซากุระในตอนนี้อยู่ในชุดโลลิต้าสั้นสีชมพูหวาน สวมถุงน่องสีขาวและรองเท้าส้นเตี้ยขัดเงาสีแดงสด ผมสีชมพูหวานยาวปะบ่านั้นถูกดัดเป็นลอนสลวยน่ารัก มีดอกกุหลาบสีชมพูดอกใหญ่ประดับ ดวงหน้างามนั้นแต่งแต้มด้วนเครื่องสำอางบางๆถ้าไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนพวกเขาก็คงคิดว่าเธอเป็นตุ๊กตาก็เป็นได้ ในตอนนี้เธอช่างเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบอย่างดี

"น่ารักไหมๆ"ฮิคารุร้องถาม

โคฮารุเอ่ยขึ้น"วันนี้พวกเราจะเข้าประกวดแฟชั้นน่ะนะแต่ไม่มีหุ่นเลยให้น้องสาวที่น่ารักมาเป็นตุ๊กตาให้ชั่วคราว"

"หนูอายจัง พี่โคฮารุ"

ฮิคารุปลอบ"ไม่เป็นไรหรอกน่า เราน่ะน่ารักออก วันนี้พวกพี่ต้องชนะแน่ๆ"

ฮิคารุดูนาฬิกาที่ข้อมือ"อีกเดี๋ยวก็จะแข่งแล้วไปเหอะ พวกเธอก็ไปดูด้วยสิ หลังเสร็จงานนี้พวกเราจะพาเที่ยว"

"ไปดิๆ"นารูโตะร้องอย่างยินดี