Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

ซากุระรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่บนห้องบนรถไฟแต่กำลังนอนอยู่บนสถานที่แห่งหนึ่งที่ดูแห้งแล้งและอ้างว้าง ลมเย็นได้พัดมาเธอมองทุกสิ่งรอบตัวก็พบว่าตอนนี้เธอสวมเพียงชุดกระโปรงสีขาวยาวกรอมเท้า"ที่นี่คือที่ไหนล่ะเนี่ย"เหล่าอีกาไปบินผ่านตัดหน้าทำให้เธอต้องเอามือมาป้องกันไป

"หึ หึๆแม่หนูน้อยตอนนี้เวลาชีวิตของเธอมันเหลือน้อยเต็มทีแล้ว ถ้าเวลาของเธอจะหมดเมื่อไหร่เธอต้องเริ่มทำตามสัญญา...สัญญา"เสียงแหบห้าวของบุคคลปริศนาดังขึ้น หญิงสาวพยายามหาที่มาของเสียง"เดี๋ยวสัญญานั่นมันคืออะไร ขอร้องล่ะบอกฉันทีเถอะ"แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมานั้นคือเสียงหัวเราะดังลั่นจนเธอต้องเอามือมาปิดหู ร่างบางหันหลังวิ่งหนีทันทีเเต่วิ่งเท่าไหร่ก็ยังได้ยินเสีงหัวเราะอันน่าสะอิดสะเอียนอยู่ดี

"เฮือก!"นินจาสาวรู้สึกตัวก็พบว่าตอนนี้ยังอยู่บนตู้รถไปเธอมองไปยังนอกหน้าต่างเห็นบรรยากาศรอบนอกปกคลุมด้วยหิมะจึงได้รู้ว่าตอนนี้เข้าสู่แคว้นยูกิแล้ว เธอมองเวลาอีกยี่สิบนาทีก็ถึงสถานีแล้ว

ทางด้านทีมเหยี่ยว

ตอนนี้ทีมเหยี่ยวต้องไล่ตามเป้าหมายโดยเดินทางเท้าซึ่งกินเวลาตั้งห้าวันเพราะหากพวกเขาขึ้นรถไฟทีมีหวังพวกโคโนฮะแห่มาแน่

คารินบ่น"ถ้าจับยัยนั่นได้พวกเราไม่ต้องมาเดินทางเหนื่อยอย่างนี้หรอก"

ซุยเงสึอดไม่ได้ที่จะแขวะใส่"หึ บ่นมากจริงจริ๊ง เดี๋ยวก็หน้าเหี่ยวหรอก"

ทั้งซายะและและจูโกะต่างขำมีเพียงซาสึเกะและโทบิยังนิ่งเฉยและคารินที่หน้าบึ้ง

ซุยเงสึพูดต่อ"ที่แคว้นยูกิเห็นว่าสวยมากมีสถานที่ท่องเที่ยวเยอะงานนี้ถ้าจะได้เที่ยวด้วยล่ะมั้งเนี่ย"

ซายะออกความเห็น"แต่แคว้นนี้ขึ้นชื่อเรื่องการตรวจคนเข้าเมืองมาก เพราะเข้มงวดที่สุดในแถบนี้ต้องระวังหน่อยล่ะ"

โทบิหันมาถามซาสึเกะ"เราต้องเร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนเร็วสุดก็สามวัน"

"ตกลงตามนั้น"พอซาสึเกะตกลงอย่างนั้นทำเอาลูกทีมคนอื่นยกเว้นจูโกะหน้าถอดสีทันที

ซุยเงสึบ่น"กว่าจะถึงแคว้นยูกิ มีหวังพวกเราจะตายก่อนแน่ ซาสึเกะ"

จูโกะคิดในใจ...ความหึงขึ้นสูงเลยแฮะ...

ทางด้านกลุ่มโคโนฮะ

ตอนนี้ได้เข้าสู่แคว้นยูกิแล้วทุกคนต้องสวมเสื้อกันหนาวทันทีเพราะอากาศหนาวมาก ฮารุยสังเกตุเห็นว่าหน้าของหลานสาวนั้นซีดมากจึงได้ถาม"ซากุระ แกเป็นอะไรรึเปล่าหน้าซีดเชียวไม่สบายตรงไหนรึ"

เด็กสาวส่ายหน้า"ไม่เป็นไรค่ะป้า หนูสบายดีก็แค่เมารถน่ะค่ะ"

ผู้เป็นป้าลูบหัวหลานสาวอย่างเอ็นดู"ระวังบ้างสิ"

"ฮารุยซางงงง"เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังมาแต่ไกล

"นั่นใครน่ะ"นารุโตะชี้ไปที่ชายคนหนึ่งในชุดเสื้อหนาวราคาแพงคู่กับบู๊ทสุดเท่วิ่งตรงมา เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผมสีเลือดหมูยาวละต้นคอจัดทรงอย่างดีดวงหน้านั้นคมเข้มตาสีฟ้าผิวขาวจัดตามแบบคนแคว้นทางเหนือ "ซากุระเหรอโตขึ้นเยอะนะหลานนะ"เขาตรงเข้ามากอดเด็กสาวทันที"นับวันยิ่งสวยเหมือนแม่นะ"

"ค่ะลุง"คำว่าลุงนั้นทำเอาทุกคนในคณะเดินทางช็อคยกเว้นฮารุย และที่ช็อคยิ่งกว่าคือคนที่ถูกเรียกว่าลุงนั่นเอง

"นี่หนังหน้าฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะ"ผู้เป็นลุงโต้กลับ

ซากุระพูดเสียงเรียบ"ลุงก็ลุงน่ะอายุครึ่งร้อยแล้วนะค่ะมีลูกสองแล้วด้วย"

อิโนะถามเสียงสั่น"คะ..คนคนนี้เป็นลุงเธอเหรอซากุระ"

"ใช่"คำตอบสั้นๆง่ายๆได้ใจความ

คนเป็นลุงรีบยืดอกและแนะนำตัว"ขอแนะนำตัวนะครับ ผม นานาเซะ ซากุราบะ ครับ"

หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จ ซากุราบะก็นำทางไปคฤหาส์ตระกูลนานาเซะที่อยู่ไม่ไกล

ทั้งหมดถูกพามาที่คฤหาส์หลังใหญ่สไตล์ญี่ปุ่นมีอาณาเขตกว้างขวางดูสวยงาม

พ่อบ้านวัยชราเดินออกมาต้อนรับ"สวัสดีครับทุกคน มาครับเดี๋ยวพวกกระผมช่วยถือของ"หากแต่ลี นินจาคิ้วเหลี่ยมกลับไม่ยอม"เดี๋ยวผมถือเองครับ"ว่าแล้วนินจาหนุ่มก็จัดการแบกกระเป๋าของทุกคนตามไป คุณพ่อบ้านหันมาบอก"อ้อ คุณผู้ชายกำลังรอคุณหนูอยู่นะครับ"พอกล่าวจบพ่อบ้านชราก็เดินนำนินจาคิ้วเหลี่ยมเข้าไปในคฤหาส์

"ไปเถอะเด็กๆ"ซากุราบะเดินนำทุกคนเข้าไป

นานาเซะ คาสึอิ หัวหน้าตระกูลนานาเซะอายุเจ็ดสิบกว่าปีในชุดยูกาตะสีแดงเลือดหมูเข้ากับสีผมแดงเลือดหมูถึงแม้จะมีสีขาวแซมในหน้านั้นเหี่ยวย่นตามอายุขัยตาสีฟ้านั้นมีแววใจดีใบหน้านั้นยิ้มกว้างเมื่อเห็นหลานสาวคนเดียวเดินทางมา

"สวัสดีค่ะท่านตา"ซากุระโค้งศีรษะเคารพผู้อาวุโสทันทีเช่นเดียวกับคนอื่น

"โอ้ หลานรักไม่ได้กันซาะนาน โตขึ้นเยอะเลยนะหลาน สวยเหมือนแม่จริงๆ"ผู้เป็นตาออกปากชมหลานสาวคนสวยด้วยสีหน้าปิติยินดีพลางเอื้อมมือลูบหัวของหลานสาวคนเดียวของตระกูล"ยิ่งเห็นหน้าหนูทำให้ตานึกถึงซากุโระและฮารุชิถ้าทั้งสองคนยังอยู่คงจะภูมิใจในตัวหลานนะ แล้วนี่จะมาอยู่สักกี่วันล่ะ มาอยู่นานๆก็ได้ตาไม่ว่าหรอกนะตาความจริงตาอยากให้หลานมาอยู่กับตานานๆ"

เด็กสาวพยักก่อนจะตอบ"หนูกะจะอยู่สักพักค่ะ ท่านตา"

นานาเซะ มิโรกุ หญิงชราวัยหกสิบห้าในชุดกิโมโนสีเขียวไข่กาผมยาวสีน้ำตาลอ่อนแซมขาวม้วนเป็นม้วยต่ำในหน้าเหี่ยวย่นตามวัยหากแต่ตาสีฟ้านั้นแฝงไว้ด้วยความเมตตาเธอเอ่ยกับหลานสาว"ความจริงยายอยากให้หลานเลิกเป็นนินจาเเล้วมาอยู่ที่นี่นะ"

คนอื่นๆนั้นรู้สึกเป็นส่วนเกินในทันที ฮารุยเอ่ยแทรก"ขออณุญาติพาซากุระไปหามาสะซังนะค่ะ ตอนนี้เขาคงจะว่างแล้ว"

"ก็ดีนะ"คาสึอิเห็นด้วย"รู้สึกว่ายัยหนูไม่ค่อยสบายเลยไปหามาสะให้เขาจัดยาบำรุงให้ยัยหนูบ้างก็ดี"

ฮารุยโค้งรับแล้วจูงมือหลานสาวออกไป โดยมีกาอาระและคาคาชิตามไปด้วย คาสึอิหันมาบอก"พาเธอก็ไปพักก่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงหรอกที่นี่แคว้นยูกิ ที่นี่เขาตรวจตราคนอย่างเข้มงวดนะ"

ฮินาตะจึงถาม"คนตระกูลนานาเซะเนี่ยมีเอกลักษณ์เด่นนะค่ะ"

ซากุราบะพยักหน้าก่อนจะอธิบาย"ใช่ จุดเด่นของตระกูลเราคือสีผมชมพูเข้มเหมือนเลือดหมูและตาสีฟ้า ผิวขาว ถ้าเป็นของฮารุโนะก็จะเป็นผมสีดำตาสีเขียวมรกต ผิวขาวซีด ซากุระก็เหมือนตัวแทนของสองตระกูลที่มีตาสีเขียวมรกตผมสีชมพู ผิวขาวอมชมพูใส เอาเถอะพวกเธอไปพักก่อนสักพักเดี๋ยวฉันจะให้ลูกชายเป็นไกด์ทัวร์เอง"

นินจาโคโนฮะทุกคนต่างร้องเย้ทันทีและยอมไปห้องพักที่เตรียมไว้ให้

ทางด้านซากุระ

ตอนนี้สองป้าหลานและนินจาสองหนุ่มกำลังเดินทางไปยังร้านยาสมุนไพรของแคว้นยูกิทั้งสี่ไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดทางสองข้างทางแคว้นยูกิเต็มไปด้วยร้านค้าต่างๆมากมายและมีนักท่องเที่ยวหลายคนกำลังจับจ่ายซื้อของถึงแม้อากาศจะหนาวเย็นในที่สุดทั้งสี่ก็มาถึงที่หมายร้านยาสมุนไพรแคว้นยูกิเป็นร้านยาที่มีสมุนไพรส่งออกนอกแคว้นจำนวนมาก ร้านนี้มีมาสะเป็นเจ้าของอยู่คนเดียวร้านจึงมีสองชั้นสำหรับทำบ้านพักส่วนตัวของมาสะ พอมาถึงก็มีหฯิงสาวคนหนึ่งในชุดกิโมโนสีชมพูหวานออกมาต้อนรับ"สวัสดีค่ะไม่ทราบว่าพวกคุณมีธุระอะไรรึค่ะ"

"เราต้องการพบมาสะซังจ้ะ"ฮารุยตอบ

หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะผายมือเชิญ"เข้าไปนั่งพักก่อนคะ เดี๋ยวดิฉันจะเรียนท่านมาสะให้"

ทั้งหมดเดินตามหญิงสาวไปจนถึงห้องรับรองจากนั้นหญิงสาวก็แยกไป