Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1
เขียนโดย 
นิกซ์
วันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 07.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2564 21.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
63) บทที่ 56 หิมะสีเลือด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความซากุระลืมตาหันมามองคนรัก ที่มองเธออย่างอ่อนโยน
“นอนไม่ลงเหรอ”
“อืม นอนเยอะจนไม่อยากนอนแล้ว...”
“พักเถอะ เธอดูอิดโรยมาก...”
“อาการเป็นยังไง”
“เรื่อยๆแต่...หลายครั้งชั้นฝันนะ ฝันถึงตอนเด็กๆตอนที่ป้าพาชั้นไปที่สุสานประจำตระกูล...ที่นั่นไม่ได้มีแค่คุณพ่อคุณแม่หรือคุณปู่...ที่นั่นมีคุณอาริน มีทุกๆคน ทุกๆคนในตระกูล สักวันชั้นอาจจะไปอยู่ที่นั่น หลับอย่างสงบที่นั่น...”
“พูดอะไรบ้าๆ เธอจะหาย เธอจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม ชั้นสัญญา ผู้หญิงที่ชั้นจะแต่งงาน ผู้หญิงที่จะเป็นแม่ของลูกชั้นคือเธอคนเดียว”
เด็กสาวมองคนรักด้วยสายตารักปนเวทนา เค้าเป็นคนรักมาก เกลียดแรง แต่ไม่แปลกใจเลย เพราะวัยเด็กเค้าต้องเจอเหตุการณ์อันเลวร้ายตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครปลอบใจ ไม่มีใครเคียงข้าง ถ้าเธอต้องจากไปอีกคน ใจของเค้าจะเป็นยังไง
ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ ความเจ็บปวดก็เข้าเล่นงาน “โอ๊ย!”
“ซากุระ เป็นอะไร”
“อึ่ก!...”ร่างบางกุมอกซ้ายด้วยความเจ็บ มันเจ็บจนตัวงอ
ซาสึเกะตะโกนลั่น”คาริน!!”
สาวผมแดงพุ่งพรวดเข้ามา”เข้าใจแล้ว!”หญิงสาวถลกแขนเสื้อ “กัดชั้นเร็ว ซากุระ”
แต่ร่างบางที่กำลังเจ็บปวดกลับไม่สามารถทำได้ เธอกระอักเลือดออกมา ซาสึเกะพยุงร่างบางให้นั่งและพยายามอ้าปากให้หญิงสาวกัดแขนสาวผมแดง
“ซากุระๆ ทำใจดีๆไว้”
สติของหญิงสาวก็ดับวูบ
“ไม่นะ!”
คารินรีบจับข้อมือ”ใจเย็นๆ ซาสึเกะ หล่อนยังไม่ตาย แค่สลบไป”
น้ำตาของลูกผู้ชายไหลริน...นี่เค้าจะต้องสูญเสียอีกแล้วเหรอ...
ทางด้านคนที่แอบจับตาดู ก็อมยิ้ม ”เยี่ยม...สมกับเป็นลูกของชั้น”
เจ้าแมวอ้วนขาวดำ เริ่มสยองกับพ่อลูกคู่นี้เสียแล้ว “น่ากลั๊ว น่ากลัว ลูกสาวนายรู้ความจริงแล้ว แผนการของนายกับเด็กคนนั้นกลับสามารถประสานกันได้ ที่เหลือ ก็ต้องไปที่นั่น ส่วนเราก็...”
“เราไปกันเถอะ แผนการที่วางไว้จะสมบูรณ์ ถึงเวลาที่ต้องใช้หนี้แล้ว คนที่เหลือก็คือหมากสำหรับงานนี้”
“เพื่อชีวิตรึ”
“เปล่า เพื่อเจตนารมณ์ต่างหาก ทามะ เราต้องรีบเดินทางแล้ว”
“รับทราบเจ้านาย”
ซาสึเกะนั่งอยู่ข้างๆโดยนำผ้าชุบน้ำคอยเช็ดหน้าและคราบเลือด ลมหายใจที่แผ่วนั้นชวนให้นึกถึงคนที่กำลังจำศีล
ในตอนนี้ซากุระไร้เรี่ยวแรง ที่แม้แต่จะกัดพลังจักระฟื้นฟูก็ไม่ได้
คารินรู้สึกสงสาร นั่นคือครั้งที่สองที่เธอเห็นซาสึเกะร้องไห้ และครั้งนี้คงจะเสียใจมาก...เพราะเป็นการตายที่ไม่อาจยับยั้งได้
ต้องทนมองดูเฉยๆ มันเป็นความทรมานที่สุด...คารินจึงเลือกที่จะออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
อย่างน้อยทั้งคู่ก็ได้อยู่ด้วยในวาระสุดท้าย...
...
ไม่นาน...
ตาสีมรกตค่อยๆลืมขึ้นมา เธอเห็นใบหน้าของคนรักที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ซาสึเกะ...คุง..”
ร่างสูงคว้าตัวคนที่เพิ่งฟื้นเข้ากอดแน่นร่างนั้นสั่นสะท้าน...
“ซาสึเกะคุง...”
“ทำให้ใจหายใจคว่ำหมดเลยนะ”
“ขอโทษ...แต่มีเรื่องอยากจะถาม...”
“อะไรเหรอ”
“ซาสึเกะคุงรักชั้นใช่มั้ย...”
“ใช่ ชั้นรักเธอ รักเธอมาก รักมากที่สุด...”
“ทำเพื่อชั้นได้ไหม”
“จะให้ชั้นทำอะไร”
“หยุดทำลายโคโนฮะเถอะ...”
ซาสึเกะไม่ตอบอะไร “เรื่องนี้เธอไม่ต้องยุ่ง”
“งั้นเหรอ...ชั้นนี่แย่จัง...”ร่างบางเข้าไปกระซิบข้างหู “ดันหลวมตัวไปรักคนที่ มีอารมณ์รุนแรงแบบเธอเข้าให้น่ะ...”
ความเจ็บเกิดขึ้นที่สีข้างซ้าย เด็กหนุ่มรีบดูที่มา นั่นคือเข็มเล่มเล็ก ที่เด็กสาวแทงเค้า เค้ามองคนในอ้อมแขนอย่างไม่เชื่อสายตา
“ดูถูก นินจาแพทย์เกินไปแล้วนะ แต่ วางใจเถอะ นั่นน่ะแค่ยาสลบขนานดีเท่านั้น...”ร่างของซาสึเกะล้มตึงทันที
คนที่ดูเหือนอ่อนล้า กลับลุกขึ้นได้อย่างแข็งแรง เธอจัดการเปลี่ยนชุดและสวมผ้าคลุม
เธอเดินทางออกจากโรงเตี๊ยม แต่พนักงานกลับร้องห้าม “คุณหนูคะ ตอนนี้หิมะมันปิดทางออก อีกนานกว่าจะออกไปได้ รอก่อนเถอะ”
“ไม่เป็นไร ฝากบอกผู้ชายที่มากับชั้นด้วยว่า ชั้นจะกลับบ้าน....”
ซุยเงสึที่ถือดาบใหญ่ เอ่ยขึ้น...”ขอตามไปส่งด้วยสิ...”
“ก็ได้..”
ว่าแล้วทั้งคู่ก็ออกเดินทาง แต่พอออกมาหน้าโรงเตี๊ยม ก็เจอโทบิดักหน้า
“จะไปไหนเด็กน้อย...”
“มันถึงเวลาแล้วค่ะ ตระกูลฮารุโนะ จบสิ้นแล้ว...”รอยยิ้มนั้น...คือรอยยิ้มเดียวกับเธอคนนั้น...
นินจาสวมหน้ากากรู้สึกสลดใจ...นี่ทำไมถึงยอมรับความตายได้อย่างสงบแบบนั้นนะ...ตระกูลฮารุโนะ สิ้นสุดแล้วแต่ก็ไม่แน่...จบงานนี้ จะได้รู้สักทีว่ายาทิพย์มีจริงรึเปล่า...
ซาสึเกะลืตาตื่นขึ้นมา “ซากุระ!”หันซ้ายแลขวาก็ไม่พบเจ้าของนาม...นี่เธอ...ร่างสูงลุกพรวดรีบเปลี่ยนชุดสวมเสื้อคลุมออกไปนอกห้อง
ก็พบโทบิรออยู่ “ถามจริง ตามไปแล้ว จะทำใจได้เหรอ...”
“หมายความว่ายังไง”
“เธอรู้ตัวดี แต่เธอก็ยังอยากจะขอเคียงข้างนาย...จนนาทีสุดท้าย และขอจากไปอย่างสงบ”
“คาริน”
สาวผมแดงที่ตามมาประสานอินกันอย่างรู้หน้าที่แต่...อะไรกัน!ไม่รู้สึกถึงจักระเลยเหรอ...
ชายสวมหน้ากากร้องถาม”เกิดอะไรขึ้น”
“ชั้นไม่รู้สึกถึงพลังจักระเลย”
ชายสวมหน้ากากนึกย้อนไปในตอนแรก...เด็กนั่น ตอนแรกคงไม่กะจะเตรียมใจตายแบบนี้ เลยวางยายัยนี่เพื่อหนีสินะ...ร้ายกาจ...
“ไม่เป็นไร ซุยเงสึตามไปด้วย คงจะทิ้งร่องรอยไว้บ้าง”
“ก็ดี”
“ระหว่างทาง จะบอกให้ว่าเธอโดนยาอะไร”
ทั้งหมดเดินทางฝ่าหิมะไปตามรอยที่ซุยเงสึทิ้งไว้
“ยาที่เธอโดนคือยาโบราณสกัดประสาทสัมผัส”
จูโกะขมวดคิ้ว“ยาอะไร”
“ยาจากตำราเก่า มีขั้นตอนการปรุงที่ซับซ้อน และต้องแม่นเรื่องส่วนผสม พลาดไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว เป็นยาระดับสูง ถ้าคนปรุงไม่เก่งจริงทำไม่ได้ ขนาดโฮคาเงะรุ่นห้า ยังทำไม่ได้ และอีกนานกว่าจะหมดฤทธิ์ยา เพราะเป็นความสามารถติดตัวมาแต่เกิด”
จูโกะงุนงง”ทำไมไม่ได้”
“ก็ยาชนิดนี้ไม่ได้ถูกใช้ และเจ้าของสูตรยา คือ ฮารุโนะ ฮาราตะ อดีตผู้อำนวยการโรงพยาบาลโคโนฮะ แต่หลังจิ้งจอกเก้าหางถล่ม ตำรายาที่ฮารุโนะ ฮาราตะได้คิดค้นได้สูตรยาไว้มากแต่ก็สูญหายไปมากและยาพวกนี้ก็ไม่ได้ถูกกล่าวถึงนานแล้วในสงครามนินจายาพวกนั้นถูกใช้ในสงคราม ทำให้โคโนฮะถือว่าได้เปรียบที่สุดในหลายแคว้น จำนวนที่สูญเสียถือว่าน้อยมาก ถ้าเทียบกับแคว้นอื่น ชั้นเสียดายความสามารถของเด็กนั่น นินจาแพทย์น่ะมีน้อยยิ่งกว่าเสียอีก แต่โคโนฮะก็ถือว่ามีนินจาแพทย์เยอะที่สุดด้วย แต่ก็ยังน้อยอยู่ดี”
...
ซุยเงสึเดินตามหลังเด็กสาวผมชมพูอย่างเงียบๆเมื่อถึงระยะเวลาพอสมควร เค้าก็แอบทำสัญลักษณ์ไว้เพื่อให้ซาสึเกะตามมาได้ เค้าสังเกตว่าเด็กสาวมีท่าทางเหนื่อยล้าแต่ไม่หยุดเดิน
พอเดินมาทางสองแพร่ง
“นึกเมื่อก่อนเลย...วันที่คุณป้าพามาหาคุณพ่อกับคุณแม่ครั้งแรกและครั้งนั้น เมื่อสามปีก่อนก็ด้วย...ซุยเงสึคุง คุณหยุดอยู่แค่นี้แหละ เพราะทางข้างหน้า มีแต่ความตายและความเศร้ารออยู่เท่านั้น และชั้นก็อยากจะอยู่ครอบครัวตามลำพังด้วย ถือเป็นคำขอร้องของคนตายนะ”
จบคำ ร่างของเด็กสาวก็หายไปทางซ้ายของทางสองแพร่งท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย
...
ซาสึเกะกับคนที่เหลือไล่ตามมาทัน ก็เห็นซุยเงสึที่นั่งอยู่ตรงทางสองแพร่ง
“ซากุระอยู่ที่ไหน!”
นินจาน้ำเอ่ยเสียงเรียบ“ไปทางซ้าย”
โทบิร้องห้าม”เดี๋ยวก่อน”
‘คลาย’
ภาพมายาได้หายไปเหลือแต่ทาง เส้นทางเดียว
“คาถาลวงตา เอาไว้กันคนที่ไม่ใช่คนในตระกูลสินะ”
แต่พอไปถึงสิ่งที่เห็นก็คือ สุสานที่มีหลุมศพมากกว่า สามสิบกว่าหลุม ที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ และมีรอยเลือดที่เลอะบนพื้นสีขาว ร่างบอบบางของซากุระที่นั่งพิงใต้ต้นซากุระที่เหี่ยวเฉาร่างนั้นมีหิมะเกาะอยู่ ที่ปากนั้นมีคราบเลือด
“มาทำไม...”
ซาสึเกะเข้ามากอด ตัวของเธอมันช่างเย็น...”ทำไมทำแบบนี้”
“ไม่อยากให้เศร้า...ชั้นรู้ตัวเองดี ซาสึเกะคุง...”
ซาสึเกะที่น้ำตาไหลยังคงกอดร่างที่เย็นนั้น”มีอะไร...”
“อยากให้ฟัง...คำขอสุดท้าย...ของคนที่ใกล้ตายได้มั้ย...”
ซาสึเกะได้ตอบอะไรร่างในอ้อมแขนก็เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนล้า”หยุดทำลาย...โคโนฮะ...อย่าทำลายโคโนฮะเลยนะ...”
คนที่โอบกอดไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ”ไม่ต้องห่วงนะ เธอจะกลับมาชีวิตอีกครั้ง”
น้ำตาของเด็กสาวไหลริน“ฟังชั้นบ้างรึเปล่า เธอรักชั้นบ้างไหม”
“รักสิ!ชาตินี้ไม่มีใครแทนเธอได้ แต่ชั้นน่ะ...”
“เราอย่าได้เจอกันอีกเลย...”
ซาสึเกะมองหน้าคนรักโดยฝืนยิ้ม”แต่ชั้นจะทำให้เธอกลับมา และเราสองคนจะอยู่ด้วยกัน มีลูกด้วยกัน”
ดวงหน้าของเด็กสาวที่ซีดเซียวพยายามยิ้มตอบ”แต่การได้ตายในอ้อมแขนของคนที่ตัวเองรัก...มันมีความสุขจัง...”สิ้นเสียง เปลือกตานั้นได้ปิดลงอย่างช้าๆพร้อมๆกับลมหายใจที่ได้หยุดลง
ซาสึเกะจัดการนำโลงผลึกแก้วออกมา แล้วนำร่างบอบบางที่อ่อนปวกเปียกกำลังจะตายใส่ในโลง เมื่อวางร่างของเด็กสาวใส่ในโลงแล้ว ไอเย็น คาอยปกคลุมร่าง มือหนาลูบใบหน้าที่เย็นเฉียบของคนรักก่อนจะปิดฝาโลง โลงผลึกแก้วสามารถทำหน้าที่ของมันได้ดี พลังจักระของผลึกที่อยู่ภายในเริ่มทำการรักษาร่างที่นอนอยู่ในโลงนั้นแล้ว
อุจิวะหนุ่มนำผ้าคลุมที่ห่มร่างของคนรักมาสูดดมแทนตัวเธอผู้เป็นที่รัก
แล้วหันไปทางหลุมศพ ก่อนจะตรงไปหาหลุมศพของ ว่าที่พ่อตากับว่าที่แม่ยาย “ผมสัญญา เธอจะมีชีวิตอีกครั้งและผมจะทำให้เธอมีความสุขแน่นอนครับ”
โทบิพยายามสำรวจดูที่หลุมศพของตระกูลฮารุโนะ ก็ไม่เจอที่ๆคิดว่าจะซ่อนอะไรไว้...ตระกูลนี้ ไม่เกี่ยวอะไรเลยสินะ แต่โลงผลึกแก้วนั่นคือของจริง...ร่างที่นอนอยู่ในโลงนั้น ไม่ได้ตายแต่ดูเหมือนกับหลับไป
น้ำตาของเด็กหนุ่มผู้สูญเสียไหลริน พอลืมตามาอีกครั้ง...เนตรวงแหวได้พัฒนามากขึ้น จากการสูญเสียคนรัก
โทบิเข้ามาถาม”จะเอายังไงต่อ”
“เอาโลงผลึกแก้วไปที่ฐานลับก่อน”
“ก็ดี อย่างน้อยเราก็ต้องนำแผนที่ ที่เราได้มา มาเปรียบเทียบกับแผนที่ปัจจุบันอีกที”
ทีเหยี่ยวตัดสินใจเดินทางจากไป โดยที่ซาสึเกะได้นำโลงผลึกแก้วที่บรรจุร่างของคนรักใส่ในคัมภีร์แล้วพาไปด้วย
ตกค่ำ...
ร่างๆหนึ่งมาที่สุสานตระกูลฮารุโนะ
ฮารุโนะ ริน
“ริน หลับสบายไหม...ที่นี่”ชายสวมหน้ากากโทบิมาที่หน้าหลุมศพของฮารุโนะ ริน มือหนาลูบที่ป้ายหลุมศพด้วยความโหยหา
“เธอคงจะตอบชั้นไม่ได้ แต่ชั้นรู้ดีว่าเธอคงจะมีความสุขแน่ๆเลย...ได้อยู่ครอบครัวแบบนั้น...เรานี่แย่จริงๆเทียบกับเจ้าเด็กนั่นไม่ได้เลย...”ยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรักให้กลับมาแบบนั้น...ความรักที่ชั้นมีให้เธอมันเทียบกับเด็กนั่นที่ให้ยัยหนูไม่ได้เลย...
“ลาก่อนนะ ถ้ามีเวลาชั้นจะมาหาอีก และก็...ชั้นจะสร้างโลกที่เราสองคนอยู่ได้อย่างมีความสุขเอง...”
คนที่แอบมองอยู่หรี่ตามองก่อนจะแสยะยิ้ม...ใช่จริงๆด้วย แต่ก็ต้องขอขอบใจแกจริงๆ ที่ทำให้เป็นไปตามแผนล่ะนะ...
...
อีกด้าน...
ณ แคว้นอิคุ แคว้นใหญ่ที่ถูกปกครองโดยไดเมียวอารมณ์ร้ายอย่าง อิคุโจ มาจิ ในตอนนี้เค้าได้มาที่โรงพยาบาลใหญ่ของแคว้น อันเนื่องมาจากลูกชายคนเดียวประสบอุบัติเหตุอาการสาหัส แต่อาการนั้นกลับล่อแล่เต็มที
“พวกเจ้า มันไร้ความสามาถจริงๆ ลูกข้ากำลังจะตาย แต่พวกเจ้ากลับไร้ปัญญา นี่เหรอ หมอที่เก่งที่สุดในแคว้นอิคุ” ไดเมียวแคว้นอิคุ ตวาดใส่เหล่าทีมหมอที่พยายามเยียวชีวิตลูกชายคนเดียวที่ประสบอุบัติเหตุกำลังจะตาย
หมอคนหนึ่งเอ่ยเสียงสั่น “พะ...พวกเราพยายามเต็มที่แล้วครับ ตะ..แต่คุณชายคงไม่รอดถึงพรุ่งนี้แน่...”
ไดเมียวร่างใหญ่ตวาตลั่น“บัดซบ!”
เสียงอันยียวนปริศนาดังขึ้น”ใจเย็นๆสิครับ ถ้ามีความหวัง วันพรุ่งนี้ก็ยังมีอยู่นะ”
“แกเป็นใคร!”
ร่างผอมเพรียวของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกมา”สายันต์สวัสดิ์ ผมชื่อฮารุ เป็นหมอพเนจรครับ”
ไดเมียวแคว้นอิคุได้เห็นผู้มาใหม่เต็มตา เค้าเป็นเพียงเด็กหนุ่มร่างผอมเพรียวจนดูเหมือนเด็กสาว อายุช่วงสิบห้าสิบหก ในชุดเสื้อคอเต่า กางเกงขายาว สวมผ้าคลุมยาว ทุกอย่างคือสีดำ ตัดกับผิวขาวซีดเหมือนหิมะ ริมฝีปากสีเชอรรี่ ผมดำตัดสั้นละต้นคอ ตาสีมรกตคคาย รวมแล้วคือเด็กหนุ่มรูปงาม
“อย่ามาล้อเล่น แกรักษาได้”
“แน่นอนครับ เพราะอาการลูกชายท่านมันเกินกว่าที่หมอธรรมดาจะเยียวยาได้ ตอนนี้ก็คงต้องให้หมอปีศาจอย่างผมแล้วล่ะครับ...”
“รักษาลูกชายข้าได้ใช่ไหม”
“คร้าบๆ ถ้าเชื่อผมจะพิสูจน์ให้เห็นเอง”ว่าจบเด็กหนุ่มก็นำหลอดยาสีอำพันออกมา ก่อนจะจัดการฉีดยาสีอำพันนั้นฉีดที่ต้นแขนขาวซีด
เพียงไม่ช้า...สีหน้าของลูกชายคนเดียวก็เริ่มดีขึ้น เปลือกตาค่อยๆลืมขึ้นอย่างช้าๆ
“ลูกพ่อ...”
“ท่านพ่อ...”
เหล่าทีมหมอต่างตกตะลึง เด็กหนุ่มปริศนาคนนี้ทำได้ยังไง คนที่อาการปางตายเพียงชั่วอึดใจกลับสามารถทำให้ขยับและพูดได้
“แต่นี่ยังไม่หายดีนะครับ ยาของผมก็ไม่พอเสียด้วย...”
“ต้องการอะไร บอกข้าได้เลย ค่ารักษาเท่าไหร่ข้าก็พร้อมจ่าย”
ไดเมียวแคว้นอิคุ มองเด็กหนุ่มที่เป็นหมอพเนจรด้วยตาปิติ เด็กหนุ่มคนนี้เหมือนเทวดามาโปรด
ใบหน้างามยิ้มกว้าง”งั้นไม่เกรงใจนะครับ แต่ตอนนี้ผมคงต้องหาที่พักนะ...”
“ได้ๆข้าจะจัดหาที่พักอย่างดีให้เจ้าเอง”
เด็กหนุ่มโค้งเคารพ”ขอบพระคุณขอรับ นายท่าน...ตอนนี้อย่าให้ทีมหมอไปยุ่งอะไรนะครับ ปล่อยให้คุณชายได้พักฟื้นก่อน คืนนี้กระผมอยากพักแล้ว พรุ่งนี้ท่านช่วยเตรียมของและห้องสำหรับปรุงยาด้วย ไม่ต้องที่ไหน ขอเป็นที่โรงพยาบาลก้พอนะขอรับ”
“ได้ๆ วันนี้เชิญไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะเตรียมการรับรอง..”
“ไม่ต้องข้ารู้สึกเหนื่อยแล้วจริงๆ”
“งั้นตามข้ามาเลย เดี๋ยวข้าจะจัดเตรียมที่พักให้”
“รบกวนแล้วขอรับ...”
...สำเร็จไปตามแผน...ที่เหลือก็...ตาแกแล้วนะ เจ้าแมวอ้วน พันธสัญญาจะได้เสร็จสิ้นสักที...
ขณะเดียวกัน
ทีมเหยี่ยวหลังจากที่กลับไปที่โรงเตี๊ยมวันต่อมาก็สามารถเดินทางต่อ ซาสึเกะจัดการชำระค่าที่พักแล้วเดินทาง ตลอดทางเค้าไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรกับใคร แววตานั้นอ่านไม่ออก
พอมาถึงฐานลับแสงอุสา
เซ็ตสึก็รายงานถึงสถานการณของ5แคว้น ที่ยังคงตึงกำลังเอาไว้
“งั้นเหรอ ในตอนนี้เราคงพักฟื้นเอาแรงก่อน”
“แล้วเรื่องยาทิพย์ล่ะ”
“อืม...มีเบาะแสและหลักฐานสำคัญแล้ว แต่ในตอนนี้เราต้องปิดเรื่องที่เด็กผู้หญิงคนนั้นตาย”
ซาสึเกะเอ่ยขัด”ซากุระยังไม่ตาย...”
“เอ่อ ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ก็ไม่ควรเปิดเผย เดี๋ยวฮารุยอาจจะบุกมา ตอนนี้พวกเธอควรจะพักรักษาตัวก่อน ระหว่างนี้ชั้นจะจัดการวิเคราะห์แผนที่จากน้ำตกนิลกาฬเอง...จากข้อมูลที่เด็กคนนั้นบอก ยาทิพย์ต้องมีจริงแน่นอน อย่าเพิ่งหมดหวังเสียล่ะ”
อุจิวะคนสุดท้ายไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไร เค้าเพียงแต่ออกจากห้องไปเท่านั้น พอมาถึงห้องส่วนตัว ร่างสูงก็ทรุดลงหน้าซบฝ่ามือ น้ำตาของลูกผู้ชายได้ไหลรินออกมา เค้านำผ้าคลุมที่เปื้อนเลือดของเธอมากอด“อีกไม่นานนะ ซากุระ เธอจะกลับมาอีกครั้ง...”
มาอัพแล้วน้า...มาเม้นกันด้วยล่ะนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
