Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

ระหว่างที่ซากุระนอนเล่นอยู่นั้น เธอจึงเอียงหูฟัง

[เตรียมย้ายฐานเดี๋ยวนี้ ซายะ คารินไปรวบรวมของที่จำเป็น]

[ค่ะ/ได้]

ซากุระกระเด็งตัวขึ้นแล้วนำโทรศัพท์มือถือออกมาจากนั้นก็พิมพ์ข้อความไว้ในโทรศัพท์ด้วยความเร็วสูงแล้วนำไปซ่อนไว้ในที่ๆทุกคนต้องไม่สังเกตเห็นจากนั้นก็แกล้งล้มตัวนอน ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พออุจิวะหนุ่มเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบว่าร่างบางกำลังหลับใหล ร่างสูงเข้าไปสะกิต"ตื่นเถอะ ซากุระ"

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่ท่านเรียก...

"ตื่นได้แล้ว"

เมื่อเห็นว่าสะกิตแล้วไม่ลุก ซาสึเกะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบ"ถ้าไม่ลุกจะปล้ำเดี๋ยวนี้แหละ"วิธีนี้ได้ผลเกินคาด(ไปหน่อย)

"ว้าย!!"ซากุระกระเด้งตัวเอาหัวโขกซาสึเกะจนร่างสูงกระเด็น

ร่างสูงชันกายขึ้นพลางกุมหน้าผากของตน"เจ็บนะ"

"เจ็บก็ดี ไอ้หื่นหัวเม่น!"ซากุระกระเทิบตัวหนีจนสุดมุมเตียง

"เธอกล้ามากนะ"ซาสึเกะก้าวเข้ามาไม่ต่างจากหมาป่าที่พร้อมจะขย้ำกระต่ายน้อยอย่างเธอให้แหลกคาอก เอ๊ย! คามือ 

ร่างบางหลับตาปี๋ ทำให้ซาสึเกะอดยิ้มไม่ได้"เรายังมีเวลาที่จะเล่นกันอีกยาวนะ ตอนนี้ไปกันได้แล้ว"ว่าจบอุจิวะหนุ่มก็ฉุดข้อมือของร่างบางให้ลุกขึ้น

"จะพาชั้นไปไหน"

"ไม่ต้องถาม ตามชั้นมาก็พอ"

เด็กสาวจำยอมที่จะเดินตามร่างสูงไป

พอทีมเหยี่ยวเตรียมตัวเสร็จ ซาสึเกะยื่นผ้าคลุมลายเมฆแดงให้ซากุระ"สวมซะ"

"ไม่"

"อากาศเริ่มหนาวนะ"

"ไม่"

"เธอบังคับชั้นเองนะซากุระ"ว่าจบซาสึเกะก็อุ้มซากุระขึ้นอย่างไม่เหนือบ่ากว่าแรงพลางกระชับอ้อมแขนให้แน่น"ปล่อยนะซาสึเกะ"หากแต่ร่างสูงไม่ฟังเสียงกลับนำใช้ผ้าคลุมร่วมกัน

"อยู่นิ่งๆ"ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบาง"ไม่งั้นชั้นจูบ หรือเธออยากจะให้ชั้นจูบ"

ทำเอาซากุระนิ่งและหน้าแดงถึงหู ซาสึเกะจึงสั่ง"เดินทางได้" ทั้งหมดก็เดินทาง

ภาพที่สองหนุ่มสาวหยอกล้อ?กันนั้น ทำให้จูโกะกับซุยเงสึคิดแบบเดียวกัน...ท่าทางซาสึเกะจะรุกหนักเลยแฮะ...

ซายะพอดูออกว่าซาสึเกะมีใจให้ซากุระพอสมควร แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่เล่นด้วย...หากเราใช้ยัยนี่ช่วยให้ท่านซาสึเกะมารักเราได้ ต้องสำเร็จแน่...

ในใจของคารินนั้นกลับเต็มไปด้วยความริษยา แต่เธอต้องเก็บความแค้นไว้ในอกเท่านั้น

สำหรับโทบิคิด...คนเราถ้าเพื่อคนที่รักแล้ว ย่อมทำได้ทุกอย่างสินะ...

ทางด้านพวกโคโนฮะ

ที่ตอนนี้ปั๊กคุงนำทางมาจนถึงฐานของทีมเหยี่ยวที่เพิ่งหนีไปแล้ว เจ้าสุนัขนินจาหน้าย่นเอ่ยขึ้น"พวกนั้นไปแล้ว ดูเหมือนว่าจะพาซากุระไปด้วย"

ฮารุยสบถอย่างหัวเสีย"บัดซบ!"

คาคาชิเดินมาถึงห้องๆหนึ่งที่กำแพงถูกทำลาย 

ฮินาตะเอ่ยขึ้น"ทุกคนคะมาที่นี่เร็ว"

โคโนฮะทุกคนเข้ามาที่ห้องๆหนึ่งฮินาตะถือสิ่งหนึ่งไว้ในมือ นั่นคือโทรศัพท์มือถือสีชมพูหวานที่มีจี้ห้อยดอกซากุระ ฮารุยจำได้ทันทีว่ามันคือโทรศัพท์ของซากุระ ฮารุยเอ่ยถาม"เธอเจอมันที่ไหน"

"ใต้เบาะนอนคะ"

ฮารุยเปิดดูหน้าจอโทรศัพท์ก็พบว่าซากุระได้พิมพ์ข้อความไว้ก่อนที่ทีมเหยี่ยวจะย้ายฐานหนี

'ถึงทุกคน 

ถ้าหากทุกคนได้อ่านข้อความนี้ รีบกลับไปโคโนฮะซะ ในตอนนี้พวกเหยี่ยวมันยังไม่คิดบุกโคโนฮะ แต่อีกไม่นาน ระวังด้วย จงเตรียมพร้อมไว้  ซากุระ'

ฮารุยหลับตาลงเพื่อข่มความเจ็บปวดในใจ เพราะหลานสาวคนนี้เตรียมใจที่จะตายหากแต่ใจยังคงห่วงโคโนฮะ "เลือดมันเข้มข้นจริงๆ"

คาคาชิที่อ่านข้อความ"เรากลับโคโนฮะก่อนเถอะ"

นารูโตะโวย"แล้วซากุระจังล่ะครับ"

"ซาสึเกะคงไม่ทำอะไรหรอก เพราะซากุระเป็นนินจาแพทย์ ไม่งั้นจะพาไปด้วยรึ"

"ก็ได้ครับ"

ฮารุยเอ่ยขึ้น"กลับโคโนฮะกัน ตอนนี้เราต้องเตรียมรับมือกับสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น"

"ครับ/ค่ะ"

ในใจของฮารุยภาวนา...ซากุระขอให้หลานปลอดภัยนะ...

มาอัพแล้วจ้า  เม้นกันบ้างนะจ๊ะ ไรเตอร์จะได้มีแรงใจแต่งต่อ