Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

หลังจากที่พาซากุระกลับมาที่ฐานลับได้แล้วนั้นซาสึเกะก็นำร่างที่ยังไม่ได้สติมาวางไว้บนเตียงที่ห้องพักของตน แล้วล็อคอย่างแน่นหนา ให้ซุยเงสึ ซายะกับจูโกะคอยเฝ้า ส่วนคารินนั้นซาสึเกะให้ตามไปด้วย ในตอนนี้เค้ากำลังนั่งปรึกษาหารือกับโทบิอยู่

ทางด้านทามะ

เจ้าแมวผีเร่งฝีเท้าตามกลิ่นของเจ้านายสาวของตน"ชิ!กลิ่นเริ่มจางแล้ว"ก็แหงล่ะ ต่อให้เป็นแมวนินจาแต่มันไม่สามารถดมกลิ่นได้เก่งเท่ากับพวกหมานะ!

"เจอแล้ว ไกลใช่เล่นเลยนะเนี่ย แต่ก็ดีแล้ว ระยะนี่กำลังดี พวกนั้นมีนินจาตรวจจับอยู่ด้วยนี่นา"

เจ้าทามะคิดแล้วคิดอีกไม่รู้ว่าจะทำยังไงถึงจะสามารถช่วยนายสาวได้

อีกด้าน

ร่างบอบบางที่หลับใหลอยู่นั้นลืมตาโพลง เธอรู้สึกปวดหนึบๆที่หัวเหลือเกิน ตาสีมรกตมองไปรอบๆห้อง มันไม่ใช่ที่โคโนฮะแน่ เด็กสาวพยายามข่มใจไว้ไม่ให้ตื่นตระหนก เธอลองไปที่ประตูดูปรากฏว่ามันล็อคเธอไว้จากข้างนอกแถมมียามเฝ้าอีกต่างหาก

ทางด้านซุยเงสึที่ทำหน้าที่เฝ้ายาม เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้องก็รู้แล้วว่าคนในห้องรู้สึกตัวแล้ว"ยัยนี่ ดีว่ะไม่เอะอะเหมือนยัยคารินเลยแฮะ"

ซายะเริ่มออกความเห็น"ไม่นึกว่าจะสุขุม"สุขุมจนน่ากลัว เธอเคยได้ยินกิติศัพท์ของฮารุโนะ ซากุระมาพอสมควร เธอคนนี้เป็นนินจาแพทย์ที่ชำนาญคาถาลวงตาซึ่งหายากมากในบรรดานินจาแพทย์

ซากุระที่อยู่ในห้องเอียงหูฟัง เธอเดาได้เลยว่าที่ห้องของเธอมียามเฝ้าน่าจะประมาณสามคน ร่างบางบ่นกับตนเอง"ลงกลอนอย่างแน่นหนาแล้วหน้าต่างยังติดลูกกรงเหล็กดัดหนาอีก"อุ้บ!"ซากุระเอามือกุมที่ท้ายทอยของตน"ดีนะเนี่ยที่คอไม่หัก"แรงระเบิดนั่นเกือบฆ่าเธอแล้ว 

ทางด้านซาสึเกะ

ในตอนนี้เค้ากำลังปรึกษากับโทบิโดยมีคารินร่วมด้วย โทบิเอ่ยถาม"ขังไว้แล้วนะซาสึเกะ"

"ดีแล้ว ถึงจะพังประตูมาได้แต่ก็มียามเฝ้านี่นา คงจะกันได้"

โทบิกำชับ"อืม ฝีมือเด็กนี่มันก็ใช่ย่อยระวังหน่อยก็ดี" เท่าที่เค้าดูจากการปะทะกันฝีมือของเด็กสาวคนนั้นช่างไม่ต่างจากผู้เป็นบิดาเลยสักนิด สิ่งที่เหมือนที่สุดก็คงจะเป็นดวงตาสีมรกตแสนงามแต่แฝงไว้ด้วยความแข็งแกร่ง ในวัยเด็กเค้าเองก็เคยเห็นฮารุโนะ ฮารุชิ ใช้ดาบคู่ต่อสู้กับศัตรู ในสนามรบเค้าดูสุขุมไร้ความปราณีต่อศัตรู และเป็นที่ชื่นชมแก่คนในหมู่บ้านแน่นอนผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนกัน จะไม่ให้เธอชื่นชมได้ยังไง การที่มีพี่ชายที่มีความสามารถเก่งกาจขนาดนี้ 

โทบิเอ่ยขึ้น"ป่านนี้เด็กนั่นคงจะได้สติแล้ว ไปคุยกับเด็กนั่นสักหน่อยดีกว่า"

"ดี"

ทางด้านจูโกะที่ตอนนี้เริ่มเกิดอาการคลุ้มคลั่ง "นังนั่นคือเหยื่อ เหยื่อ...เหยื่อ"

ซายะเข้ามาถาม"เป็นอะไรรึเปล่าจูโกะ"

"คึคึคึคึคึคึคึ"เสียงหัวเราะอันชวนสยองทำเอาซุยเงสึและซายะต่างค่อยๆเดินถอยออกมาเพราะสังหรณ์ใจว่าจะต้องเกิดเรื่องแน่ๆ

"โครม!/ฮ่าๆๆๆๆๆแกต้องตาย"จูโกะก็คลุ้มคลั่งจริงๆ เค้าได้พังประตูเข้าไปในห้องขัง โชคดีที่ซากุระเบี่ยงตัวหลบได้ตามสัญชาตญาณ

นินจาแพทย์สาวคิด ...พวกคลุ้มคลั่งรึ...

จูโกะพุ่งเป้ามาที่ร่างบอบบางผมสีชมพูที่ตอนนี้ถอยไปตั้งหลักที่ริมผนังห้อง ไหวพริบของซากุระไวกว่าจึงสามารถเบี่ยงตัวหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด ตอนนี้ซายะได้วิ่งไปขอความช่วยเหลือจากซาสึเกะแล้ว 

จูโกะพยายามจะโจมตีซ้ำแต่ครั้งนี้ซุยเงสึเอาดาบสะบัดเศียรของตนมากันไว้ก่อน"หลบไปเร็ว"

ซากุระรีบหลบไปอีกด้าน ด้วยเรี่ยวแรงที่มากกว่าทำให้นินจาน้ำโดนอัดจนร่างแทบแหลก"ฮ่าๆๆๆๆ"

หากแต่ยังไม่ทันที่จูโกะจะได้ซ้ำนินจาน้ำที่ล้ม นินจาแพทย์สาวก็รวบรวมจักระไว้ที่แขนขวาของตนแล้วใช้กันมือที่หุ้มเกราะของจูโกะไว้"อึก! เจอนี่หน่อย"เด็กสาวรวบรวมจักระไว้ที่มือซ้ายต่อยเสยคางนินจาผมส้มร่างยักษ์จนหงายโครม งานนี้ทำเอาซากุระต้องหอบ

เมื่อเห็นช่องโห่วของผนังที่โดนทำลายซากุระจึงวิ่งหนีทันที จูโกะที่ยังไม่หายคลุ้มคลั่งพยายามจะตามไป 

"ซุยเงสึ"เสียงของซายะดังขึ้นด้านหลังคือซาสึเกะ คารินและโทบิที่ตามมา

ซุยเงสึที่หมดสภาพเตือน"ยัยนั่นหนีไปแล้ว!"

โทบิเสนอ"พวกเธอตามเด็กนั่นไป ทางนี้ชั้นจัดการเอง!"

ซาสึเกะถามคาริน"คารินตอนนี้ซากุระอยู่ทางไหน"

"รอเดี๋ยว"นินจาผมแดงนิ่งอยู่ครู่"ทางเหนือไปห้ากิโล"

"ไปกัน"

ทางด้านซากุระ

ที่ตอนนี้วิ่งหนีสุดชีวิต วิ่งหนีจนลืมหายใจ เมื่อคิดว่ามาได้ไกลพอสมควรจึงพักหายใจที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น"เหมียว ไม่นึกว่าจะหนีมาได้ไกลขนาดนี้นะเนี่ย"

"ทามะ"เด็กสาวร้องอย่างยินดี

"พอเธอฝากนี่มาให้ แล้วเรารรรีบหนีกันเถอะ"ว่าจบเจ้าแมวผีก็ใช้หางหยิบถุงผ้าสีขาวที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่บรรจุของเต็มส่งให้

ซากุระทำท่าจะรับแต่ก็นึกบางอย่างได้"ทามะแกช่วยส่งข่าวให้พ่อกับซึบารุซังได้มั้ย"

"อ้าว เธอไม่หนีแล้วเหรอ"

เด็กสาวพยักหน้าแล้วแย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์"มีบางอย่างที่ต้องทำ"

"อะไรรึ บางอย่างที่ว่า"

"บางอย่างที่บอกแกตอนนี้ไม่ได้ อ้อ และก็ ตัดกำลังศัตรูน่ะ ขอบใจสำหรับของแต่ชั้นขอฝากแกไว้ก่อนนะ"

"ได้ๆ พอเธอต้องการเรียกใช้ ให้ตั้งจิตนึกถึงชั้นก็พอ"

"จ้ะ ขอบใจนะ อีกอย่าง"

"หือ?"

"ฝากบอกพ่อกับซึบารุซังด้วยว่าไม่ต้องห่วง"

"จัดไป ยัยหนู แล้วเจอกันนะ"

สองนายบ่าวแยกกันแล้วซากุระจึงวิ่ง วิ่งไปจนหมดแรงแล้วสลบที่เธอต้องทำแบบนี้ก็เพื่อให้สมจริงมากยิ่งขึ้น

ส่วนทามะก็เร่งกลับไปยังถ้ำลับด้วยความไว

ซาสึเกะ ซายะ คารินที่ไล่ตามซากุระอยู่นั้น เมื่อไม่เห็นร่องรอยซาสึเกะจึงหันมาถามคาริน"คารินตอนนี้"

"อีกไม่ไกลอยู่ข้างหน้านี่แหละ"

อุจิวะหนุ่งเร่งฝีเท้าไปทันทีพอมาถึงเค้าก็พบว่าร่างบางของนินจาสาวผมชมพูนั้นสลบไปแล้วตามเนื้อตัวมีรอยฟกช้ำพอสมควร ร่างสูงช้อนร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุทะนอม"คงจะเหนื่อยสินะ ไม่ต้องห่วง ชั้นคนนี้จะปกป้องดูแลเธอเอง ซากุระ"

คารินที่ตามมาติดๆนั้นได้ยินและได้เห็นที่อุจิวะหนุ่มพูดทุกอย่าง ความริษยาในใจยิ่งเพิ่มพูลมากยิ่งขึ้น 

"เจอตัวแล้วเหรอ"เสียงของซายะที่ตามหลังมาเรียกสติของคารินและซาสึเกะไว้ได้

ซาสึเกะจึงสั่ง"กลับฐานกัน อ้อ ซายะเธอช่วยปฐมพยาบาลให้ผู้หญิงคนนี้ด้วย"

"ได้เลยคะ"

จากนั้นทั้งหมดก็กลับสู่ฐาน

มาอัพแล้วจ้าเม้นกันด้วยนะ จะได้มีแรงใจแต่งต่อ รักคนอ่านทุกคน^3^