Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

ในตอนนี้ซากุระทำได้แต่รอให้นิทานเรื่องนี้จบเท่านั้นเพื่อที่จะได้ตื่นสักที หากแต่ก็คงต้องใช้เวลานานแน่ๆเพราะดูจากขนาดความหนาของหนังสือแล้ว...มันหนามากๆ เด็กสาวในชุดนอนเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวลายวัวคิด...อาทิตย์หนึ่งฉันจะตื่นไหมเนี่ย... น่าแปลกที่เธอกลับยอมเชื่อยอมทำตามผู้หญิงแปลกหน้าที่ชื่อ มิโอะ เธอจำได้ว่าเธอไม่ได้มีเพื่อนแบบนี้หรือชื่อนี้เลย แปลกที่เธอเลือกที่จะนำหนังสือของพ่อมาใส่ไว้ใต้หมอนแบบนี้ มันเหมือนกับว่ามีใครต้องการหรือดลใจให้เธออ่านหนังสือเรื่องนี้ให้จบ ซากุระรำพึงรำพันกับตนเอง"เอาเถอะ ถือซะว่ามาเที่ยวในโลกแฟนตาซีเหมือนอลิสในดินแดนมหัศจรรย์ก็แล้วกัน"เด็กสาวจึงตัดสินใจเฝ้ามองเหล่าตัวละครในนิทานดำเนินเรื่อง...
อัลดัสนั้นเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศการเดินทางนั้นช่างเงียบเหงา พ่อมดหนุ่มตัดสินใจหยิบผลส้มออกมาจากยามมาโยนเล่นพลางฮัมเพลงไปด้วย เพเรโนเป้นั้นลอบมองอย่างสนใจ ยูนิคอร์นสาวหันมาถามอัลดัส"อีกไกลไหม"
"อีกไม่ไกลแล้ว"
เพเรโนเป้ถาม"เจ้ารู้ได้ยังไง"
พ่อมดหนุ่มชี้ให้หญิงสาวมองรอบๆตัว"ข้าเคยได้ยินว่าเมื่อก่อนอาณาจักรเล็กๆติดทะเลที่อุดมไปด้วยความสมบูรณ์ก่อนที่ราชาฮักกาจจะมาปกครอง ในตอนนี้ที่อาณาจักรกลับแห้งแล้ง ที่ข้ารู้น่ะเหรอก็เพราะข้าได้กลิ่นน้ำเค็มไงล่ะ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วข้าว่าเราพักเเรมกันแถวนี้เถอะ"
หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วยเพราะสภาพแวดล้อมรอบตัวนั้นกลับดูแห้งแล้งและน่าหดหู่อย่างที่สุด
"ก็ดี"หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย
ทั้งหมดเลือกพักแรมใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ดูร่มที่สุด
ในยามค่ำทำให้อากาศนั้นเริ่มหนาวเย็น ซากุระนั้นกอดอกเพราะความหนาวไม่คิดว่าจะสมจริงขนาดนี้  ทั้งสภาพอากาศ เด็กสาวตัดสินใจดูเหตุการณ์ต่อไปแต่เธอก็เดินเข้าไปใกล้ตัวละครที่กำลังก่อไฟสิ่งที่เธอต้องแปลกใจมากเมื่อไม่มีตัวละครตัวไหนรับรู้การอยู่ของเธอเลย แต่อย่างน้อยตอนนี้เธอก็รู้สึกอุ่นขึ้นมากเพราะอยู่ใกล้กองไฟ
อัลดัสใช้ไม้เขี่ยกองไฟไปมา เพื่อให้หัวมันที่ตนเผานั้นสุกเร็วๆ
ในด้านของโลกแห่งความจริง
หลังจากที่ซาสึเกะกลับมาพักที่ฐานได้ไม่นาน เค้าตัดสินใจออกมาหมายจะลักพาตัวหญิงสาวผู้เป็นที่รักมาให้ได้ พอมาถึงบ้านของเป้าหมาย ชายหนุ่มเลือกที่จะไปที่ห้องนอนของหญิงสาวโดยตรง 
ในตอนนี้ซาสึเกะจ้องมองซากุระที่กำลังหลับใหลสนิทเป็นเจ้าหญิงนิทรา ในยามหลับเธอช่างงดงามราวกับนางฟ้า ใบหน้านั้นดูสงบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ"ทำไมไม่ห่มผ้านะ"เค้าบ่นกับตัวเองเมื่อเห็นร่างบางนอนไม่ห่มผ้าถึงแม้จะอยู่ในชุดนอนลายวัว ก็ยิ่งทำให้น่ารักมันทำให้เค้าอดใจไม่ไหวที่จะโน้มตัวจูบพิต 
หากแต่...
"ถอยห่างจากหลานฉันนะ ไอ้เด็กเวร"เสียงของฮารุยดังขึ้น พลางจ่อดาบยาวมาตรงที่คอของอุจิวะหนุ่ม
ซาสึเกะเตรียมใช้พันปักษาหากแต่ช้าไป เค้าโดนฮารุยฟาดดาบใส่ทำให้เค้าต้องกระโดดหลบ โชคดีที่แค่เฉียวที่หน้า อาการบาดเจ็บจากการใช้เทวีสุริยายังไม่หายสนิททำให้เค้าโดนฟัดเข้าที่กลางอกจังๆ เมื่ออุจิวะหนุ่มเห็นท่าไม่ดีจึงตัดสินใจล่าถอยไปก่อน 
เมื่ออุจิวะหนุ่มไปแล้ว ฮารุยรีบไปดูหลานสาวที่ตอนนี้ยังคงหลับใหลไม่รู้เรื่องอะไร เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางส่ายหน้าที่หลานสาวนั้นหลับอย่างไม่รู้เรื่องอะไร"คงจะเหนื่อยสินะ หลับให้สบายนะซากุระ ป้าจะปกป้องหนูเองนะ หลับให้สบายเถอะ"จากนั้นผู้เป็นป้าก็ห่มผ้าให้หลานสาวแล้วปิดหน้าต่างอย่างหนาแน่น 
กลับมาที่ในโลกแห่งความฝันของซากุระ
ซากุระทำได้เพียงนั่งพิงไฟท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบเหงา 
เจ้ายูนิคอร์นสาวถามพ่อมดหนุ่ม"อัลดัส กระทิงไฟมีรูปร่างเป็นอย่างไรเหรอ"
พ่อมดหนุ่มอธิบาย"เท่าที่ข้าคิด  ตัวมันน่าจะมีขนาดใหญ่กว่าเจ้ามาก เขาและรูปร่างของมันเหมือนวัวป่า พ่อข้าเคยบอก ตัวของมันมีไฟท่วมตัว"
"เหรอ"ยูนิคอร์นสาวตอบพลางเหม่อมองไปยังดวงจันทร์ด้วยแววตาอันเศร้าหมอง
กลับมาที่โลกปัจจุบัน
ทางด้านซาสึเกะที่ตอนนี้ต้องหอบสังขารกลับฐานลับโดยไม่ให้พวกโคโนฮะรู้  อาการบาดเจ็บจากการโดนคมดาบฟัดเข้าที่อกนั้นไม่หนักหนามากหากแต่อาการบาดเจ็บจากการที่ใช้เทวีสุริยายังคงอยู่ ยิ่งเสริมให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บมากยิ่งขึ้น ในขณะที่อุจิวะหนุ่มกำลังกระโดดข้ามต้นไม้อาการเจ็บที่ตาทั้งสองข้างก็กำเริบ "อุ้บ!"...ต้องรีบกลับฐานแล้ว...
พอกลับมาถึง ทั้งคารินและซายะต่างวิ่งเข้ามา"ซาสึเกะ/ท่านซาสึเกะ"
"ออกไป อย่ามายุ่.."ยังไม่ทันพูดจบร่างสูงก็ทรุดลงกับพื้นเพราะอาการบาดเจ็บ
ทั้งจูโกะและโทบิต่างเข้าช่วยพยุง จากนั้นซาสึเกะก็ได้รับการพยาบาลจากซายะและคารินโดยมีโทบิ ซุยเงสึ และจูโกะคุมดูอยู่ห่างๆ(ป้องกันซาสึเกะโดนลักหลับ อิอิอิ:ไรเตอร์)
ซุยเงสึส่ายหน้า"ท่าทางจะไปเจอดีเข้าซะแล้ว เดาได้เลยว่าโดนคมดาบของป้าคนนั้นมาแน่ๆ"
จูโกะถาม"ทำไมล่ะ ปกติอย่างซาสึเกะน่าจะจัดการได้"
โทบิเฉลย"อาการบาดเจ็บจากเทวีสุริยาไงล่ะ คงต้องรักษาตัวอีกยาวเลย กว่าร่างกายจะหายดี"
เช้าวันต่อมาที่โคโนฮะ
ณ บ้านฮารุโนะ
ฮารุยรู้สึกว่าหลานสาวยังไม่ตื่นนอนสักทีจึงขึ้นมาดูก็พบว่าหลานสาวยังคงหลับสนิทอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว สายตาสีมรกตของฮารุยเหลือบไปเห็นโน๊ตที่แปะไม่ตรงหัวนอน'ป้าค่ะ วันนี้หนูรู้สึกเพลียๆขอนอยาวๆหน่อยนะค่ะ จาก ซากุระ' ผู้เป็นป้าไม่คิดอะไร"คงจะเหนื่อยสินะ"
พอลับร่างของฮารุย ก็มีบางสิ่งพูดขึ้น"ดีนะ ที่โน๊ตไว้ไม่งั้น แม่หนูน้อยคงจะฝันไม่จบ"สิ่งนั้นหันไปมองไปที่ร่างที่กำลังหลับใหล"หนูน้อยขอให้สนุกกับโลกแห่งความฝันนะ"
กลับมาทางด้านซากุระที่ตอนนี้กำลังอยู่ในโลกแห่งความฝัน ตอนนี้เธอกำลังเฝ้ามองเหล่าละครในเทพนิยายกำลังดำเนินเรื่อง
ทั้งอัลดัสและเพเรโนเป้กำลังกินหัวมันเผาประทังหิว สำหรับยูนิคอร์นนั้นนั่งเหม่อมองดวงจันทร์อยู่ไม่ไกลนัก ทันใดนั้นสภาพอากาศเริ่มแปรปวร 
"กรรร!!!"เสียงคำรามจากบางสิ่งดังขึ้น ไอร้อนที่พุ่งเข้ามา ซากุระที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่นั้นสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของบางสิ่ง ...กระทิงเหรอ...สิ่งที่เธอเห็นก็คือเจ้ากระทิงร่างมหึมาที่มีไฟท่วมตัว มันพุ่งเข้าหาตัวเธอ เด็กสาวตกใจจนก้าวขาไม่ออก ผลปรากฏว่ามันทะลุตัวเธอไป เด็กสาวถอนหายใจ"ดีนะที่เราไม่ได้รับผลกระทบอะไร" ซากุระหันกลับไปมองเจ้ากระทิง"มันสมจริงเกินไปแล้ว"เธอบ่นอุบพลางหันไปดูเหตุการณ์ต่อ พลางคิด...นี่มันหนังสีมิติรึไงนะ...
ทั้งอัลดัสและเพเรโนเป้ต่างหลบกันคนละทาง เจ้ากระทิงไฟนั้นกลับพุ่งเข้าไปหาสัตว์ในตำนานตัวสุดท้ายหากแต่มันกลับไม่ทำร้ายเพียงแต่ไล่ต้อนเท่านั้น เจ้ายูนิคอร์นไม่ขัดขืนกลับยอมเดินไป สร้างความแปลกใจให้กับอัลดัสเป็นอย่างมาก 
เพเรโนเป้วิ่งเข้ามาหาอัลดัส"ทำอะไรสักอย่างสิ มันจะฆ่าเธอนะ"
อัลดัสพึมพัม"ไม่ใช่ มันพยายามไล่ต้อนเธอมากกว่า"พ่อมดหนุ่มแปลกใจกับท่าทางของยูนิคอร์นมากกว่าว่าทำไมสู้ได้ทำไมไม่สู้"เอาวะเสี่ยงเป็นเสี่ยง" อัลดัสก้าวออกมาข้างหน้าแล้วเริ่มร่ายมนต์ทันใดนั้นสภาพอากาศก็เริ่มแปรปวร ร่างของยูนิคอร์นก็ค่อยๆกลายเป็นดรุณีวัยแรกรุ่นที่งดงามไปทุกส่วนทั้งผิวที่ขาวเนียนราวกับหิมะผมสีเงินยาวสยาย ริมฝีปากสีแดงสดจิ้มลิ้ม ร่างบอบบางของยูนิคอร์ในคราบหญิงสาวแรกรุ่นสลบ ทางเจ้ากระทิงไฟนั้นเมื่อเห็นว่าเหยื่อนั้นกลายเป็นสิ่งอื่นประกอบกับใกล้รุ่งส่างเจ้ากระทิงไฟจึงหายไป
เพเรโนเป้รุดเข้ามาหาร่างที่ไม่ได้สติพลางร้องด่าอัลดัส"เจ้าบ้าไปแล้ว เจ้าทำเธอติดอยู่ในร่างคน"
อัลดัสถอดเสื้อคลุมมาคลุมร่างอันเปลือยเปล่าก่อนจะอธิบายอย่างใจเย็น"เย็นไว้ เวทย์มนต์รู้ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ ข้ารู้สึกว่ายูนิคอร์นตัวอื่นมีชีวิตอยู่เพียงแต่.."
"เพียงแต่อะไร!!"เพเรโนเป้ตวาด
"ถูกกักขังอยู่ที่ไหนสักที่ ถ้าหากเราสามารถเข้าไปสืบหาในปราสาทของราชาฮักกาจ"
ไม่นานยูนิคอร์นสาวในร่างมนุษย์ก็เริ่มลืมตาตื่นเผยให้เห็นดวงตาสีกรมท่า เธอรู้สึกแปลกประหลาดและพยายามยืนขึ้นหากแต่ยังไม่ชินกับร่างใหม่ยืนได้ไม่นานจึงล้มลง ร่างบางถามเสียงสั่นเครือ"เจ้าทำอะไรกับข้า เจ้าทำอะไร"
เพเรโนเป้ทำได้แต่ร่ำไห้เพราะความสงสาร"โอ้ไม่ ฮือๆๆ"
อัลดัสปลอบด้วยความใจเย็น่และอ่อนโยน"เย็นไว้ เราจะเข้าไปสืบดูว่าพวกพ้องของเจ้าตัวอื่นอยู่ที่ไหน ถ้าหากเราเราหาที่อยู่ของเจ้ากระทิงไฟเจอ"
ยูนิคอร์นสาวกรีดร้องด้วยว่าทำใจไม่ได้ป่นสะอื้น"ข้าอยากให้กระทิงไฟพาข้าไป ทำไมเจ้าไม่ทิ้งข้าไว้เล่า"
อัลดัสปลอบด้วยสีหน้าแต้มยิ้มพลางกระชับผ้าคลุมให้ร่างบอบบางให้มิดชิด"เย็นไว้ เชื่อใจข้าเถอะ หากเราสามารถหาทางช่วยยูนิคอร์นตัวอื่นได้ ข้าจะหาทางทำให้เจ้ากลับร่างเดิม ข้าสัญญา แต่ตอนนี้เราต้องหาเสื้อผ้าให้เจ้าก่อนนะ"
ทางด้านซากุระที่เฝ้าดูเหตุการณ์"ตื่นเต้นจัง เรื่องนี้มันสนุกจริงๆ"เธอรู้แล้วว่าทำไมพ่อของเธอถึงชอบอ่านหนังสือเล่มนี้ เธอชักจะลุ้นตอนจบซะแล้วสิ
รุ่งเช้าในมิติแห่งฝัน
อันดัส ยูนิคอร์นแปลงและเพเรโนเป้ได้เดินทางต่อ ทั้งสามได้พบหมู่บ้านร้าง
พ่อมดหนุ่มส่ายหน้า"ท่าทางจะแล้งจัด จนอยู่ไม่ได้เลยสินะ"
เพเรโนเป้ออกความเห็น"ข้าว่าเราหาเสื้อผ้าให้ยูนิคอร์นก่อนเถอะ ในหมู่บ้านนี้คงต้องมีสักหลังล่ะที่มีเสื้อผ้าให้ใส่"
อันดัสพยักหน้า"ดี เจ้าเข้าไปหาเถอะเพราะข้าไม่ค่อยสันทัดเรื่องเสื้อผ้าของผู้หญิงนัก"
เมือเพเรโนเป้เข้าไปในบ้านร้างแล้ว อันดัสก็เข้ามาปลอบใจยูนิคอร์นสาวที่ตอนนี้ติดอยู่ในร่างมนุษย์"นี่ เจ้ายังกังวลอยู่รึ"
ดรุณีแปลงพยักหน้ารับ
อันดัสจึงลูบหัวปลอบโยน"ไม่เป็นไรนะ ทุกอย่างย่อมมีทางออก เจ้าต้องได้กลับร่างเดิมแน่ อย่าเศร้าเลยนะ"
ยูนิคอร์นหันมาตอบ"ข้าไม่ได้เศร้า ยูนิคอร์นไม่เคยรักหรือเสียใจ"
พ่อมดหนุ่มยิ้ม"อย่างนี้มนุษย์เขา เรียกว่าความเศร้านะ"
"เหรอ"
อันดัสอธิบายต่อ"แต่ไม่มีทุกข์ใดยืนยงเท่ากับความสุขหรอกนะ จำไว้ล่ะ"
ยูนิคอร์นสาวแย้มยิ้ม"ขอบคุณที่ช่วยปลอบใจข้า ตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว"
"เจอแล้ว"เสียงเพเรโนเป้ดังขึ้น
อันดัสหันมาพูดกับยูนิคอร์นสาว"เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ"
ร่างบอบบางของยูนิคอร์นสาวเดินเข้าไปในบ้าน ไม่นานก็ออกมา ชุดที่เพเรโนเป้หามาได้นั้นเป็นชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนแขนยาวดูเรียบง่ายแต่ก็หาได้ทำให้ความงามของดรุณีแปลงลดลงได้แม้แต่น้อย
พอยูนิคิร์นสาวในร่างมนุษย์ออกมา อันดัสจึงตัดสินใจเร่งเดินทางในทันทีเพราะไม่อยากเสี่ยงเจอเจ้ากระทิงไฟเล่นงาน
พอทั้งหมดเดินทางมาถึงปราสาทของราชาฮักกาจ ก็พบทหารยามสองคน ยกหอกกันไว้ ทหารยามชราชักดาบออกมาตรงหน้าอัลดัสพลางถาม"พวกเจ้าเป็นใคร"
อัลดัสรีบโค้งคำนับพลางแนะนำตัว"ข้าชื่ออัลดัส เป็นนักมายากล นี่เพเรโนเป้ ผู้ช่วยข้าและนี่ นาร่า หลานสาวข้าเอง เรามาที่นี่ต้องการเข้าเฝ้าราชาฮักกาจ ขอรับ"
ทหารยามสองนายลดหอกลงและเดินนำทั้งสามเข้าไปในปราสาท
ภายในปราสาทนั้นดูน่าขนลุกชวนหดหู่ยิ่งนัก ซากุระที่คอยเฝ้าดูเหตุการณ์นั้นทำเอาเธอขนลุกซู่ไปเลยทีเดียว"นี่มันปรสาทผีสิงรึไงนะ ปรื๋อ"
พอทหารยามพามาถึงท้องพระโรง ก็พบว่าบัลลังก์นั้นว่างเปล่า อัลดัสโวยวาย"ที่นี่มันอะไร เราต้องการมาพบราชาฮักกาจไม่ใช่มาสุสาน"
ทหานยามชราถอดหมวกเหล็กออก"ข้านี่แหละ ราชาฮักกาจ"
ทหารยามอีกนายถอดหมวกเหล็ก ราชาฮักกาจแนะนำ"นี่คือลูกชายข้า มิคาเอล"
เจ้าชายมิคาเอลทักทาย"สวัสดี"
ราชาฮักกาจไปบั่งบนบัลลังก์ก่อนจะถาม"พวกเจ้ามาที่นี่ทำไม ต้องการอะไรรึ"
อัลดัสรีบโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อม"เรามารับใช้ท่านขอรับ"
ราชาเฒ่าปฏิเสธทันที"ข้าไม่ต้องการ ข้ามีนักมายากลสร้างความบันเทิงให้กับข้าอยู่แล้ว ชื่อ คาริค เป็นสุดยอดนักมายากล สามารถทำทุกอย่างให้ข้ามีความสุขได้"
เพเรโนเป้ที่นิ่งเงียบไปนานจึงเอ่ยขึ้น"ถ้าท่านมีความสุขจริง เหตุใดหน้าของท่านกลับดูอมทุกข์อย่างงั้นเล่า"
อัลดัสรีบห้าม"เพเรโนเป้ หยุดเถอะ"หากแต่หญิงสาวไม่ฟัง
ราชาเฒ่าลูบคางพลางถาม"เจ้ารู้ได้ยังไง"
เพเรโนเป้เท้าสะเอว"ก็ดูที่ใบหน้าของท่านไง"
ราชาเฒ่าร้องเรียก"คาริค เจ้าอยู่ที่ไหน"
กลุ่มควันขาวพุ่งขึ้น ก็ปรากฏร่างของนักมายากลชราผู้มีใบหน้าอันชั่วร้าย รอยยิ้มอันแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เค้าโน้มตัวคารวะ"พระองค์ประสงค์สิ่งใด" สายตาของนักมายากลชราก็เหลือบไปเห็นอัลดัสจึงหันไปทักทาย"ไง อัลดัส ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีใช่ไหมไอ้หนู"
ราชาฮักกาจเอ่ยขัดซะก่อน"เค้ามาเพื่อเเย่งงานเจ้า"
นักมายากลเฒ่าร่างผอมหัวเราะหันไปพูดกับราชาฮักกาจ"อัลดัสเองก็มีความสามารถ ท่าทางพระองค์จะชอบสะสมนักมายากลนะ หึๆ"
ราชาเฒ่าประกาศร้าว"หญิงคนนี้พูดถูก เจ้าไปซะคาริค"
นักมายากลเฒ่าร่ายคาถา สภาพแวดล้อมรอบตัวเริ่มแปรปวร พ่อมดเฒ่าก้าวเข้ามาทางนางแปลง เจ้าชายมิคาเอลเอาตัวเข้ามาบังร่างบอบบาง เตรียมชักดาบสู้ หากแต่ยูนิคอร์นสาวกลับเดินเข้าไปหา ตรงหน้าผากนั้นมีรอยปานสีแดงรูปดาวอันเล็กกำลังส่องแสง คาริคเห็นยูนิคอร์นในร่างมนุษย์ก็หยุดร่ายมนต์แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะชี้หน้าราชาเฒ่า"ฮ่า ฮ่าๆ ฮักกาจช่างโง่เขลาเสียจริง เจ้าให้โชคร้ายเข้ามาทางประตูหน้า  ความหายนะจะมาสู่ตัวเจ้า ลาก่อนฮักกาจผู้น่าสงสาร ลาก่อน"สิ้นเสียงร่างของคาริคก็มลายหายไปในทันที
จากนั้นราชาฮักกาจก็อนุญาติในทั้งสามเข้ามาอยู่ในวัง อัลดัสนั้นพยายามหาเบาะแสของกระทิงโดยต้องทำหน้าที่แสดงมายากลมอบความสราญให้กับราชาเฒ่า เพเรโนเป้นั้นก็ต้องทำครัว ส่วนยูนิคอร์ที่ใช้ชื่อนาร่านั้นอัลดัสอ้างว่าเธอไม่สบายเลยไม่ต้องทำอะไร ระหว่างนั้นเจ้าชายมิคาเอลพยายามพิชิตใจของหญิงสาว ด้วยวิธีต่างๆนานา แต่อนิจา...ยูนิคอร์นนั้นรักไม่เป็น...
ในระหว่างเพเรโนเป้กำลังทำครัวอยู่นั้นก็มีแมวสีดำตัวหนึ่งออกมา มันหัวเราะ"ฮี่ๆฮี่ๆ ท่าทางแม่ยูนิคอร์นนั้นจะเริ่มหลงรักเจ้าชายมิคาเอลซะเเล้ว ถ้ายูนิคอร์นมีความรักเมื่อไหร่นางก็จะกลายเป็นมนุษย์ไปตลอดแน่"
"อะไรนะ ไม่จริงใช่ไหม"เพเรโนเป้อุทาน
"จริงสิ อีกไม่นานนางจะกลายเป็นมนุษย์และยูนิคอร์นก็จะหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล... ถ้าเจ้าอยากรู้เรื่องกระทิงไฟข้าก็จะบอกให้นะ"
"บอกมาเถอะเจ้าแมว นางเป็นยูนิคอร์นตัวสุดท้าย"
"ฟังให้ดี เมื่อไวท์ดื่มตัวมันเองเมื่อกระดูกพูดได้ นาฬิกาตีบอกเวลาเมื่อนั้นเจ้าจะพบที่ซ่อนกระทิงไฟ มันเป็นปริศนานิดหน่อย เจ้ากระทิงไฟมันจะออกมาในยามค่ำและกลับที่ซ่อนในยามรุ่งสาง"
เพเรโนเป้อ้อนวอน"เจ้าช่วยบอกมาตรงๆไม่ได้หรือ ทำไมต้องพูดเป็นปริศนาด้วย เราเหลือเวลาไม่มากแล้วนะ"
"อ้าว ก็เพราะว่าข้าเป็นแมวนี่นา"ว่าแล้วแมวดำก็จากไปแต่ก่อนจากไปก็ทิ้งท้ายว่า"รีบๆหน่อยก็แล้วกัน เพราะเวลามันเหลือน้อยเต็มทีแล้ว"
ค่ำนั้น
อัลดัสเข้ามาในครัว ร่างกายเค้าสั่นเพราะความหนาว เพเรโนเป้หาซุปอุ่นๆมาให้เพื่อให้คลายความหนาว 
พ่อมดหนุ่มบ่น"ข้าไม่สามารถออกไปถือถ้วยชากลางอากาศหนาวๆได้อีกแล้ว ตอนนี้เวลายิ่งน้อยๆเราจะทำยังไงดี"
เพเรโนเป้พูดขึ้น"อัลดัส แมวมาบอกข้า เมื่อไวท์ดื่มตัวมันเอง เมื่อกระดูกพูดได้ เมื่อนาฬิกาตีบอกเวลา เราจะพบที่ซ่อนกระทิงไฟ"
"ข้าเห็นนาฬิกาที่มีโครงกระดูกเล็กๆอยู่ที่ห้องโถงนะ แต่มันเกี่ยวอะไรกับไวท์ ไวท์มันจะดื่มตัวเองได้ยังไง"พ่อมดหนุ่มครุ่นคิด ตอนนี้เค้าชักสังหรณ์ใจไม่ดีเลย จึงเอ่ยกับหญิงสาวเสียงแผ่วให้ได้ยินกันแค่สองคน"เพเรโนเป้ข้าเชื่อว่า ราชาฮักกาจต้องรู้ว่านาร่าไม่ใช่มนุษย์แน่ เพียงแต่เค้าไม่พูดอะไรเท่านั้น ข้ามั่นใจ"
เพเรโนเป้ถอนหายใจ"เอาเถอะ เจ้าไปพักเถอะ เดี๋ยวข้าจะลองพยายามหาไวท์ดูนะ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง"
"อืม ขอบใจ"พ่อมดหนุ่มกลับเข้าไปนอนที่ห้องอย่างอ่อนล้า
ซากุระที่เฝ้ามองตัวละครดำเนินเรื่อง "ตรงนี้สินะ ปริศนาที่พ่อเค้าบอกไว้"
แล้วเหตุการณ์ก็ดำเนินต่อ ที่อันดัสมาดูที่นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตายแล้วและมีโครงกระดูกคนเล็กๆประดับอยู่ตรงเสาหินที่อยู่ไม่ไกล พ่อมดหนุ่มพึมพัม"เมื่อไวท์ดื่มตัวมันเองเมื่อกระดูกพูดได้ สงสัยมันต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆ"แล้วพ่อมดหนุ่มก็เดินจากไป
และภาพเหตุการณ์ก็เปลี่ยนมาเป็น นอกปราสาทที่มีแต่ภาพพื้นที่แห้งแล้งและท้องทะเลที่ดูเศร้า
ร่างบอบบางของยูนิคอร์นในร่างมนุษย์ที่ตอนนี้อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีเงิน ดวงตาคู่งามสีกรมท่ากำลังเหม่อมอง ไปที่ร่างสูงสง่าของเจ้าชายมิคาเอลที่กำลังควบม้ากลับมายังปราสาท ซากุระที่มองดูเหตุการณ์อยู่นั้น เธอสังเกตุได้ว่ายูนิคอร์นกำลังตกหลุมรักเจ้าชายมิคาเอลซะแล้ว แต่เมื่อราชาฮักกาจก้าวเข้ามาทำเอาคนที่เฝ้าดูเหตุการณ์และตัวละครตกใจทันที
"พระราชา"
"ทะเลช่างสวยยิ่งนัก"ราชาเฒ่าเอ่ยขึ้น
"ดูสิลูกชายของท่านกำลังมา"ยูนิคอร์นสาวรีบเสเปลี่ยนเรื่อง
"มิคาเอล นั่นน่ะไม่ใช่ลูกชายข้า พวกชาวนาเอามาทิ้งไว้ ฮึ! คิดหรือว่าจะหลอกตาข้าได้ เจ้าน่ะแสดงไม่เก่งหรอก ทั้งการเดินท่วงท่าการมอง และดวงตาเจ้ามันว่างเปล่าเหมือนมิคาเอลจริงๆ ข้าบอกเจ้ากระทิงว่าข้าต้องการมัน ต้องการยูนิคอร์นทั้งหมด ความจริงยูนิคอร์นจะขึ้นมาจากทะเลก็ได้แต่พวกมันไม่กล้าเพราะกลัวกระทิงไฟ"ราชาเฒ่าเอามาใกล้ร่างบาง จนดรุณีแปลงต้องถอยห่างเพราะความหวาดกลัว
"ท่านพูดอะไรข้าไม่เข้าใจ"
"ข้ารู้ว่าเจ้าคือใคร เจ้าไม่ใช่หลานสาวของเจ้านักมายากลงี่เง่ากับแม่ครัว ข้าจะจับเจ้าโยนลงทะเลหากเจ้ายังจะปฏิเสธ"พอมือหยาบยื่นออกมาเปิดผมหน้าม้าของหญิงสาวขึ้นแทนที่จะเห็นรอยปานสีแดงรูปดาวที่ตนเคยเห็นเมื่อตอนที่นางเข้ามาปราสาทใหม่ๆกลับพบแต่หน้าผากกลมมนที่ขาวผ่องเท่านั้นและดวงตาสีกรมท่าก็สะท้อนเงาของราชาเฒ่า ราชาฮักกาจถอยออกมา"ข้ารอได้ไม่ว่าจะเป็นจุดจบหรืออะไรก็ตาม ข้ารอได้"ว่าแล้าราชาเฒ่าก็จากไป 
ดรุณีแปลงปล่อยโฮทันที"เค้าบ้าไปแล้ว ฮือๆ"
อันดัสที่แอบดูอยู่จึงรีบเข้ามาปลอบด้วยความอ่อนโยน"อย่าๆ ถ้าเจ้าร้องไห้ก็ไม่มีเวทย์มนต์ใดช่วยให้เจ้ากลับร่างเดิมได้หรอกนะ คืนนี้เราจะได้เจอพวกเค้าข้าสัญญา"
ต่อมาตอนเที่ยงคืน...
ทั้งอันดัส เพเรโนเป้ และยูนิคอร์นแปลงไปที่ห้องเก็บนาฬิกาโบราณเรือนใหญ่ที่มีโคร่งกระดูกเล็กๆประดับ
ยูนิคอร์นสาวอยากที่จะบอกลามิคาเอลเหลือเกิน 
"เป็นอะไรเหรอ?"เพเรโนเป้ถามทำให้ยูนิคอร์นสาวหลุดจากภวังค์
"ไม่มีอะไร"
พอมาถึง
"ฮี่ๆฮี่ๆ"เสียงหัวเราะอันยียวนกวนประสาทดังขึ้น
ทุกคนหันไปหาที่มาของเสียง ซากุระที่เฝ้าดูเหตุการณ์นั้นพอเห็นต้อตอของเสียงก็แทบอยากจะประเคนหมัดให้ มันคือ เจ้าโครงกระดูกนั่นเอง มันมีชีวิต 
พ่อมดหนุ่มทนไม่ไหว"หุบปาก เดี๋ยวต่อยซะเลยนี่"
เจ้าโครงกระดูกหยุดหัวเราะเเล้วเอ่ยอย่างรู้ทัน"หึ! ที่แห่มาที่นี่น่ะ ก็จะมาถามเรื่องกระทิงไฟล่ะสิ ข้ารู้หรอกน่า พวกเจ้าก็อยู่เล่นกับข้าสักหน่อยเถอะ เรื่องกระทิงไฟขนาดเจ้าชายยังไม่รู้แต่ข้ารู้"
เพเรโนเป้อ้อนวอน”แต่เราไม่มีเวลานะ อาจจะสายไปก็ได้”
เจ้าโคร่งกระดูกหัวเราะร่า”ฮี่ๆๆ ข้ามีเวลา มีเวลาตลอดแหละ”
อันดัสเห็นท่าไม่ดี”ช่างเถอะ เพเรโนเป้เราไม่มีเวลาแล้ว ขอไวท์ให้ข้า”
เจ้าโครงกระดูกเอียงคอเอ่ยขึ้น”ไวท์ เมื่อกี๊เจ้าพูดถึงไวท์รึ?”
เพเรโนเป้มีสีหน้าไม่สู้ดี”ข้าค้นจนทั่วปราสาทแล้ว ข้าว่าหากเจ้ามีน้ำสักหน่อยเพื่อ…”แล้วยื่นขวดน้ำไปให้
เจ้าโครงกระดูกเย้ยหยัน”เค้าจะทำได้หรอ เป็นแค่นักมายากลธรรมดาๆ”
พ่อมดหนุ่มไม่สนใจคำพูดนั้นแล้วคว้าขวดน้ำนั้นมา”ข้าอาจจะไม่สามารถเสกไวท์รสเลิศได้ แต่ข้าจะลองดู มันก็พอคุ้มที่จะเสี่ยง”ว่าแล้วอันดัสก็เริ่มร่ายคาถา ก่อนจะลองดื่มน้ำที่ตนเสก”เป็นไวท์จริงๆ สำเร็จแล้ว”ว่าแล้วพ่อมดหนุ่มก็ดื่มไวท์ที่ตนเสกจนหมด แล้วทำท่าจะปาขวดไวท์ทิ้ง
เจ้าโครงกระดูกร้องห้าม”อย่านะ อย่าทำอย่างนั้น ให้ข้าเถอะถ้าเจ้าไม่ต้องการแล้ว ขอ ขอ”
อันดัสโวยทันทีแต่ในใจนั้นกลับยิ้มอย่างมีชัย”แกตายไปแล้ว ดื่มก็ไม่ได้ดมยังไม่ได้กลิ่นเลย เหลือแต่โครงกระดูกอย่างนี้”
เจ้าโครงกระดูกยังยืนกรานคำเดิม“แต่ข้าทำได้”
พ่อมดหนุ่มเริ่มต่อรอง”งั้นเจ้าต้องบอกทางไปหากระทิงไฟนะ”
“ไม่เอา ให้ข้าดื่มไวท์แล้วข้าจะบอกทุกอย่างเลย”
“แกจะได้ทั้งหมด หลังจากที่บอกเรา”
เมื่อต่อรองไม่ได้สุดท้ายเจ้าโครงกระดูกก็จำต้องบอก”ทางเข้าออกอยู่ที่นาฬิกาเนี่ยแหละ”พลางชี้ไปที่นาฬิกาอีกเรือนที่อยู่ไม่ไกล
พ่อมดหนุ่มแสนจะรำคาญ“อย่ามาล้อเล่นน่า ข้าเป็นแค่นักมายากลนะ”
“เอาน่า มันเป็นแค่ภาพลวงตา เจ้าก็แค่เดินเข้าไปแล้วกระทิงไฟจะอยู่อีกด้านหนึ่ง เอาไวท์มาได้แล้ว”
อันดัสส่งขวดไวท์ไปให้เจ้าโครงกระดูกรับมาดื่มอย่างกระหายก่อนจะออกปากชม”ฮ้า…เจ้าเป็นมากกว่านักมายากลเสียอีกนะ”
ว่าแล้วอันดัสก็เดินตรงไปที่นาฬิกา เพเรโนเป้จูงมือดรุณีน้อย”ไปกันเถอะ เดี๋ยวเราจะได้พบพวกเค้าแล้ว”
พอเจ้าโครงกระดูกเห็นก็ทิ้งขวดไวท์ ดวงตาที่กรวงโบ๋ก็ส่องแสงสีแดง”โอ้ ม่าย  ไม่เจ้าจะทำอย่างนั้นไม่ได้”
ทั้งสามต้องเร่งฝีเท้าไปยังนาฬิกาที่ตายในขณะที่เจ้าโครงกระดูกร้องเตือนผู้เป็นนาย”ฮักกาจ ยูนิคอร์น ยูนิคอร์น มันกำลังจะไปแล้ว”
ราชาฮักกาจรีบวิ่งมาพร้อมกับดาบในมือ อันดัสพาสองสาวมาถึงนาฬิกา”เข้าไปเลย”พ่อมดหนุ่มผลักให้สองสาวเข้าไปในนาฬิกา ปรากฏว่าทั้งสองก็หายเข้าไป แล้วพ่อมดหนุ่มเองก็เดินตามเข้าไปบ้าง
ซากุระก็ตามเข้าไปดูภายในนาฬิกาทันที”นี่มันอะไรเนี่ย”เด็กสาวอุทานเมื่อภายในนาฬิกานั้นมันเป็นถ้ำที่เต็มไปด้วยหินงอกหินย้อยรูปร่างประหลาดๆและมีหมอกสีเขียวเจือจาง ตอนนี้ภาพตรงหน้าเธอก็คือ อันดัส เพเรโนเป้และยูนิคอร์นในร่างมนุษย์กำลังเผชิญหน้ากับเจ้าชายมิคาเอล
อันดัสถามทันที”เจ้ารู้ทางเข้าได้ยังไง”
เจ้าชายรูปงามเอ่ยขึ้น”อะไรที่ทำให้ข้ารู้น่ะเหรอ? พอข้าเห็นว่านางหายไปข้าเลยแอบตามมา”
ยังไม่ทันที่ทั้งสี่จะได้พูดอะไรก้เกิดแผ่นดินไหว หมอกสีเขียวอันเจือจางก้มลายหายไป
อันดัสเอ่ยขึ้น”ฮักกาจทำลายทางเข้าแล้ว ตอนนี้เราไม่สามารถกลับตามเดิมได้แล้ว มีแต่ต้องผ่านกระทิงไฟไป”
ทั้งมิคาเอลและยูนิคอร์นมองหน้ากัน ยูนิคอร์นสาวมีท่าทีอึกอัก มิคาเอลคาดคั้น”มีอะไรจะบอกข้ารึเปล่า นาร่า”
อันดัสเป็นฝ่ายบอก”นางไม่ใช่มนุษย์ นางคือยูนิคอร์นตัวสุดท้าย”
มิคาเอลเอ่ยเสียงเรียบ”ยูนิคอร์น นางเงือก ผู้วิเศษ ข้าไม่ค่อยแปลกใจเลย”
ยูนิคอร์นในร่างมนุษย์เอ่ยขึ้น”ข้าเป็นมนุษย์นะ เจ้าชาย ข้ารักท่าน เจ้ากระทิงไฟมันไม่สนใจมนุษย์เราจะเดินผ่านมันไปแล้วหนีไปให้ไกลที่สุด”
อันดัสแย้งขึ้น”ถ้าเจ้าทำอย่างนั้นยูนิคอร์นตัวอื่นก็จะกลายเป็นทาสตลอดไปและหายสาปสูญไปตลอดกาล ยกเว้นตัวเดียว แล้วเจ้าก็จะแก่แล้วตาย”
ยูนิคอร์นแปลงแย้ง”ไม่ ข้ายอมตายดีกว่า ข้าอยากจะตายพร้อมท่าน อยากเคียงข้างท่านตลอดไป มิคาเอลถ้าข้ากลายเป็นนยูนิคอร์นจะไม่รักท่านนะ”
เจ้าชายมิคาเอลกุมมือบางทั้งสองมาแนบอก”นาร่า ฟังข้า ข้าก็รักเจ้า ข้าดีใจที่เจ้ารักข้าตอบ แต่เจ้าอย่าได้เห็นแก่ตัวเพราะข้าเลย ถึงเราจะไม่อาจเคียงข้างกันได้ในชาตินี้แต่ข้าก็จะรักและจำเจ้าไว้ในความทรงจำของข้าตลอดไป”
“มิคาเอล”ร่างบางถูกดึงเข้าไปกอด
บรรยากาศในตอนนี้กลายเป็นฉากโรแมนติก ซากุระหน้าแดง”อยากให้ทั้งคู่สมหวังเหลืออ่ะ”
จากนั้น
จากนั้นทั้งสี่ก็เดินตรงไปเรื่อยๆ
โดยเจ้าชายมิคาเอลคอยจูงมือดรุณีแปลงไม่ห่าง
เพเรโนเป้กับอันดัสนั้นเดินตามหลังมา เธอหันไปพูดกับพ่อมดหนุ่ม”อันดัส เจ้าอย่าได้คืนร่างให้นางเลยนะ”
“ข้าทำไม่ได้หรอกเพเรโนเป้ ข้าเป็นเพียงผู้สงสาร เมื่อถึงเวลานางก็จะคืนร่างเดิม”
ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะคุยอะไรกันต่อ เบื้องหน้าของทั้งสี่คือเจ้ากระทิงไฟตัวมหึมา
พ่อมดหนุ่มร้อง”หนีเร็ว!”
ทั้งสี่ต่างวิ่งหนีกันสุดชีวิต และแล้วเจ้ายูนิคอร์นสาวก็ล้มลง”มิคาเอล!”ร่างบางร้องเรียกชายผู้เป็นที่รักสุดเสียง
“นาร่า!!”เจ้าชายมิคาเอลรีบเข้ามาขวางเจ้ากระทิงไฟไม่ให้เข้ามาใกล้ร่างบางที่ล้มลง”อย่าขยับ”
 เจ้าชายมิคาเอลชักดาบออกมาหากแต่ดาบนั้นไม่สามารถทำอะไรเจ้ากระทิงไฟได้
อันดัสก็ตัดสินใจร่ายคาถา ร่างของดรุณีโฉมงามก็ค่อยๆคืนร่างกลับมาเป็นสัตว์ในตำนาน ยูนิคอร์น
เจ้ากระทิงไฟเปลี่ยเป้าหมายมาไล่เจ้ายูนิคอร์นแทนเจ้ายูนิคอร์นวิ่งหนีออกไปทางปากถ้ำ ทั้งหมดวิ่งตามออกไปนอกถ้ำ ก็พบเจ้ายูนิคอร์นกำลังถูกไล่ต้อนลงทะเล ราชาฮักกาจกำลังเฝ้ามองเหตุการณ์อยู่บนหอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
เจ้าชายมิคาเอลเข้ามาขวางทำให้โดนเจ้ากระทิงไฟขวิดกระเด็นไปอีกด้าน
เจ้ายูนิคอร์นฮึดสู้ เกลียวเขาสีเงินนั้นส่องแสง
ทั้งอันดัสและเพเรโนเป้ต่างเอาใจช่วย
เจ้ากระทิงไฟนั้นค่อยๆถอยร่นลงทะเลไป จากนั้นก้มียูนิคอร์นจำนวนมากขึ้นมาจากท้องทะเล ยูนิคอร์นทั้งหลายต่างวิ่งไปที่ปราสาทของราชาฮักกาจ ทำให้ปราสาทนั้นถล่มลงมาพร้อมกับร่างของราชาฮักกาจที่ร่วงลงมาจากหอคอยสู่ท้องทะเล
ทั้งอันดัสและเพเรโนเป้ต่างมาดูร่างเอาไร้ลมหายใจของเจ้าชายมิคาเอล ยูนิคอร์นสาวเอาเขาเงินมาจ่อที่ร่างของเจ้าชายมิคาเอล เจ้าชายมิคาเอลค่อยๆลืมตาก็พบว่าเจ้ายูนิคอร์นมองมาที่ตนด้วยแววตาเศร้าๆแล้วค่อยๆเดินจากไป
เจ้าชายมิคาเอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง”ดะ..เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป”
“เราไม่อาจอยู่เคียงคู่กันได้อีกแล้ว”จบคำเจ้ายูนิคอร์นสาวก็เดินจากไปก่อนจะหันมามองหน้าของชายผู้เป็นที่รักครั้งสุดท้ายแล้วจากไป
หลังจากนั้นภาพเหตุการณ์ก็เปลี่ยนไป
ซากุระพึมพำ”นี่คงจะจบแล้วสินะ”เพราะที่อยู่ตรงหน้าคือภาพเหตุการณ์ที่เจ้าชายมิคาเอลนำสมบัติในวังส่วนหนึ่งมอบให้อันดัสและเพเรโนเป้”ข้าไม่เคยมีเพื่อนเลย พวกเจ้าคือเพื่อนของข้านี่ก็เอาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะ”
อันดัสถามขึ้น”แล้วท่านล่ะ จะทำยังไงต่อ”
“ข้าจะออกท่องโลกไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าข้าอาจจะไม่มีโอกาสเจอนางอีกแล้วก็ตาม”มิคาเอลเอ่ยเสียงเศร้า
พ่อมดหนุ่มรับถุงใส่ทองมา”นางจะจำท่านได้ ข้ารู้”
มิคาเอลขึ้นม้า”ลาก่อน”
อันดัสอุ้มเพเรโนเป้ขึ้นม้า”ไปกันเถอะ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน”
เพเรโนเป้ตอบรับ”ข้าจะไป”
หลังจากที่พ่อมดอันดัสและเพเรโนเป้ออกเดินทางไป
ตกดึกเมื่อทั้งสองเดินทางมาไกลพอสมควรแล้ว ทั้งสองก็หยุดพัก เพเรโนเป้หลับไปแล้วมีแต่อันดัสที่ยังคงตื่นอยู่ สายตาของเค้าเหลือบไปเห็นเจ้ายูนิคอร์นสาว เค้าก็ตรงเข้าไปหา
พ่อมดหนุ่มเป็นฝ่ายถามก่อน“ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง”
“ก็ยังรุ้สึกแปลกอยู่ และก็กลัวด้วยเมื่อข้าเดินทางกลับบ้าน แล้วตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ในตอนนี้เจ้าได้เป็นพ่อมดเต็มตัวแล้วนะ”ยูนิคอร์นสาวถาม
พ่อมดหนุ่มยิ้ม”มนุษย์น้อยคนนั้นจะรูสึกถึงความสุขนะ แต่ข้าว่าข้ารู้สึกนะ”
“งั้นเหรอ ลาก่อนพ่อมดที่แสนดีตอนนี้ข้าจะกลับบ้านแล้ว”ว่าแล้วเจ้ายูนิคอร์นสาวก็จากไป เหลือเพียงพ่อมดที่ยืนยิ้มอยู่
‘เฮือก!’
ซากุระตื่นขึ้นพลางดูเวลาก็พบว่าตอนนี้ส่ายโด่งมากแล้ว เด็กสาวเอื้อมมือไปหยิบหนังสือจากใต้หมอน”เป็นเรื่องราวที่วิเศษจริงๆ”
และแล้วซากุระก็ลองเปิดหนังสือมาหน้าสุดท้ายเธอรู้สึกว่าหน้าปกหน้าสุดท้ายนั้นมันหนากว่าปกติและแล้วเมื่อคลำดูก็พบช่องใส่ของ ซากุระค่อยดึงสิ่งนั้นมันเป็นกระดาษที่พับไว้เด้กสาวค่อยๆคลี่มันออกมาก้พบว่ามันคือแผนที่ ที่นำทางไปสู่ที่ซ่อนของตำราลับ
 
 ขออภัยที่ไรเตอร์หายไปนานเพราะเพิ่งสอบกลางภาคเสร็จ(ยากโฮกๆข้อสอบมหาลัย เทอมนี้เจอบัญชี+คณิตT_T)จะพยายามอัพไปทีล่ะนิดทีล่ะหน่อยนะค่ะ ทั้งเรื่องสั้นและนิยายรวมถึงฟิค เพราะช่วงนี้ไรเตอร์มีกิจกรรมแถมปัญหาสุขภาพอีก แต่ไรเตอร์ก็จะสู้ต่อไปคะ 
เม้นให้กำลังใจเค้าบ้างนะ รักคนอ่านทุกคน ส่วนใครอยากให้เกะมาลักพาตัวนู๋กุไปนั้นก็คงต้องรออีกหน่อย เดี๋ยวไรเตอร์จัดให้แน่