Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

หลังกลับจากทัวร์แล้วซากุระกลับมาที่ห้องล้มตัวนอนบนฝูกหนาที่ตนปูไว้พลางคิด...เหนื่อยจัง...เธอหยิบกระดาษปริศนาที่ซ่อนไว้ออกมาพอเอามาดูก็พบว่ามันเป็นเพียงตัวอักษรที่ไม่ปะติดปะต่อกันเลย...สำเร็จ...ให้...สาน...ยา...จง...เจตนารมณ์...ของ...เรา...
ทิพย์...ได้...ให้...เด็กสาวเบิกโพลงก่อนจะเรียบเรียงคำโดยคิดในใจ...จงสานเจตนารมณ์ของเราให้สำเร็จ...พัฒนายาทิพย์ให้ได้...
...ยาทิพย์...เด็กสาวนึกถึงตัวยาที่ในอดีตใครๆก็พยายามค้นหามันในตอนนี้เธอต้องหาที่ซ่อนยาทิพย์ให้เจอ แต่สิ่งเดียวที่เธออยากรู้ในตอนนี้คือทำไมต้องพัฒนายาทิพย์ด้วย ร่างบางส่ายหน้าไล่ความคิด แล้วจึงหยิบหนังสือของพ่อมาอ่านต่อ
........
ค่ำนั้นอันคัสลอบเข้ามาหาเจ้ายูนิคอร์นสาว เขาร้องทัก"เฮ้ เพื่อน"แต่ยังไม่ทันไร นังแม่มดร้ายก็เดินเข้ามา พ่อมดหนุ่มต้องซ่อนตัวหลังต้นไม้ เจ้ายูนิคอร์นสาวทำนิ่งเหมือนปกติ
"ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ เป็นอย่างไรบ้าง ช่างเป็นโชคดีของข้าเหลือเกินที่ได้สัตว์ในตำนานมาครอบครองถึงสองตัว แถมยังมีตัวสุดท้ายอีกต่างหาก"
ยูนิคอร์นสาวเถียง"ไม่!!พวกข้าเป็นอมตะยืนยงคู่กับท้องฟ้าและพระจันทร์"
ยายแม่มดร้ายยังหัวเราะร่วน"ใช่..ใช่ในอดีตพวกยูนิคอร์นโดนเจ้ากระทิงไฟต้อนไปจนสุดขอบโลก กระทิงไฟของราชาฮักกาจแต่เจ้าอยู่กับข้า เจ้าจะปลอดภัย เจ้าต้องขอบใจข้านะ ฮิ ฮิ ฮิ"
พอลับร่างยายแม่มดร้ายแล้วสักพักใหญ่ อันคัสก็โผล่ออกจากที่ซ่อน"เราต้องรีบหนี"เขาร้องบอกเจ้ายูนิคอร์น
"เจ้ารู้เรื่องกระทิงไฟไหม"อาชามีเขาร้องถาม
พ่อมดหนุ่มรีบไขกุจแจ"ไว้ถามเวลาอื่นเถอะคุณผู้หญิง เอ้า ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว ข้าเองก็จะหนีเช่นกัน"
พอเจ้ายูนิคอร์นออกมาจากท่คุมขังจึงรีบปลดปล่อยเพื่อนร่วมชะตากรรมจนกระทั่งกรงเจ้ากริฟฟิน
อันคัสร้องห้าม"อย่า มันจะฆ่าเจ้านะ"
"ข้าไม่กลัว"ยูนิคอร์นตอบเสียงเรียบก่อนจะใช้เขาของมันจิ้มไปที่กุจแจที่ล็อคเจ้ากริฟฟินไว้
เมื่อเวทย์มนต์ที่ล๊อคไว้คลายออก เจ้ากริฟฟินร้ายก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เมื่อมันเห็นยายแม่มดร้ายที่กักขังมันในตอนนี้กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่อันคัสใส่ไว้ในขวดไวท์ที่ยายแม่มดมาท่าชอบดื่มประจำเช่นเดียวกับดุ๊กชายร่างแคระที่หลับไปเพราะโดนวางยาในขวดไวท์ เจ้ากริฟฟินจึงฉีกเนื้อคนเลวทั้งสองทันที
ทางด้านอันคัสและยูนิคอร์นสาวได้เดินทางต่อไปอีกที่ ยูนิคอร์นสาวหันมาถามพ่อมดหนุ่ม"เจ้าทำอย่างไรพวกนั้นถึงไม่ตามล่าเรา"
"พวกไหน?"พ่อมดหนุ่มนึกอยู่ครู่"อ๋อ ยัยแม่มดมาท่าใช่มั้ย ข้าวางยาสองคนนั้นเองเพราะว่าข้าทำให้พวกนั้นไว้ใจก่อนจะรวบรวมเงินเอาไปซื้อยานอนหลับมาได้และจังหวะนี้แหละที่ข้าได้โอกาส"
ยูนิคอร์นเอ่ยด้วยน้ำเสียงสลด"ข้าว่าต่อให้ไม่โดนวางยาสองคนนั้นก็ต้องโดนกริฟฟินฆ่าอยู่ดี เจ้ารู้จักกระทิงไฟรึเปล่าอันคัส"
อันคัสตอบรับทันที"รู้สิ มีคนเล่าว่ามันไล่ขวิดยูนิคอร์นไปถึงขอบโลก บางคนก็บอกว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของราชาฮักกาจ อาณาจักรของเขาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นะ ถ้าเจ้าอยากจะไป เราเดินทางสองสามวันก็ถึง"
ยูนิคอร์นสาวหันมาถาม"เจ้าไม่มีที่ไปรึ"
พ่อมดหนุ่มยิ้ม"ใช่ ตอนแรกข้ากะจะหนีแล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่สักที่ แม่มดมาท่าจับข้ามาตั้งแต่เด็กให้เป็นทาสมีหน้าที่โชว์มายากลแก่คนที่มาดู..เอ่อ..สัตว์พวกนั้น...แต่พอเจอเจ้า ข้าอยากช่วยเจ้าเพื่อที่ข้าจะได้เป็นพ่อมดที่แท้จริงเสียที"
เจ้ายูนิคอร์นไม่ตอบเพียงแต่เดินนำไป
หนึ่งพ่อมดและหนึ่งยูนิคอร์นเดินทางไปเรื่อยๆในระหว่างทางพ่อมดก็ชวนเจ้ายูนิคอร์นคุยไปเรื่อย จนกระทั่งทั้งสองมาถึงป่าแห่งหนึ่ง
อันคัสหันมากระซิบ"มาท่าไม่เคยเฉียดมาที่นี่เลย"
"ทำไม"เจ้ายูนิคอร์นงุนงง
ทันใดนั้นพ่อมดหนุ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังเดินมาเขาจึงหันมาบอก"วิ่ง!!! เจ้าหนีไปซะ ถ้ามีโอกาสเราค่อยเจอกันใหม่นะ"
"อะไร มีอะไร"ยูนิคอร์นสาวถาม
"พวกโจรน่ะ"สิ้นเสียงทั้งสองก็แยกไปกันคนละทาง
พ่อมดหนุ่มเลือกที่จะหนีไปบนต้นไม้ใหญ่ส่วนยูนิคอร์นสาวนั้นหลบไปอีกทาง
'ปึก!'
ซากุระปิดหนังสือทันทีที่มีคนมาเรียกให้ไปกินข้าว
พอมาถึงห้องอาหาร อาหารมากมายวางเรียงรายที่โต๊ะเตี้ยขนาดใหญ่เมื่อทุกคนมากันครบแล้วก็ลงมือรับประทาน
ซากุระรู้อิ่มจึงตัดสินใจขอตัว"หนูขอตัวก่อนนะค่ะ"
"ได้สิ ยัยหนู เดี๋ยวจะให้คนต้มยาไปให้นะหลานนะ"คาสึอิยิ้มให้กับหลานสาว
พอหลานสาวไปแล้ว
คาสึอิหันมากระซิบถามฮารุย"ฮารุย ฮารุย ฉันถามอะไรหน่อยสิ ยัยหนูมันมีแฟนกับเขารึยัง"
ฮารุยกระซิบตอบ"เรื่องนี้ฉันไม่ทราบค่ะ นับวันยัยเด็กนี่ชักจะทำตัวแปลกๆเหมือนพ่อมันทุกทีแล้วค่ะ"
ผู้เป็นตาส่ายหน้าพลางบ่นเบา"ยัยหนูมีสิทธิ์ขึ้นคานแน่ๆเลย"
หลังจากที่กินข้าวแล้ว
ซากุระดันเผลอเข้าห้องผิดเป็นห้องแม่ตน เธอมารู้ตัวตอนที่ก็พบว่าข้าวของภายในห้องนั้นไม่เหมือนห้องที่จัดไว้รับเธอ ตาสีมรกตนั้นไปสะดุดกับบางสิ่ง เด็กสาวหยิบไดอารี่ออกมาดูมันเป็นสมุดบันทึกเล่มหนาสีชมพูหวานลายดอกซากุระ
เธอจึงนำติดมือไปด้วย