ป่วนหัวใจนายขี้เก๊ก

                   ตึกรับนักเรียนใหม่ [ความเดิมตอนที่แล้ว]
          "นี่ล่ะนะพวกผิดเพศมักไม่อายฟ้าอายดินน่ะ"  ชายหนุ่มปริศนาปรากฏตัวพร้อมคำกล่าวทักทายหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา 
          "นี่นาย!?" 
          "ไงล่ะห่ะ เมื่อเช้าเธอทำไว้เจ็บแสบมากเลยนะ" เขาชี้หน้าเธออย่างเอาเรื่อง 
          "นั่นมันคำพูดของฉันต่างหากล่ะเจ้าทิ่ม ฉันไม่แจ้งความจับนายก็บุญแล้ว รู้ตัวไว้ซะด้วย" เธอตอบโต้เข้าด้วยวาจาเกรี้ยวกราด ในขณะที่เพื่อนของเธอพยายามที่จะกันตัวเธอให้ออกห่างจากเขา
          "แจ้งความอะไรของเธอมิทราบ ฉันไม่ได้ทำผิดสักกะหน่อย เอะ! อันที่จริงแล้ว คงจะเป็นฉันมากกว่าที่ต้องแจ้งความจับเธอ มีอย่างที่ไหน เล่นเดินกลางถนนแบบนั้นน่ะห่ะ แล้วก็...คราบเปื้อนบนรถสปอร์ตของฉันล่ะ เธอจะว่าไงห่ะ!" 
          "ใครบอกนายว่าฉันออกไปเดินกลางถนนย่ะ ทำผิดแล้วอย่ามั่วดิ๊" 
          "งั้นเหรอ แล้วทอมบ้าในวีดีโอนี่ล่ะเธอจะว่าไง" เขาว่าพร้อมหยิบมือถือขึ้น ก่อนจะเปิดคลิปวีดีโอความยาวกว่าห้านาที ซึ่งเนื้อหาในคลิปก็ไม่มีอะไรมาก แค่ผู้หญิงผมสั้นคนนึงกำลังก้มเก็บอะไรบางอย่างอยู่กลางถนนเท่านั้นเอง 
          "อะเออ...ฉะๆๆฉัน ฉันก็แค่..." เธอถึงกลับทำอะไรไม่ถูก เมื่ออีกฝ่ายมีหลักฐานชัดเจน 
          "ว่าไงล่ะแม่คนเก่ง หลักฐานแน่นหนาขนาดเนี่ย จะหาข้ออ้างมาแก้ตัวอะไรอีกล่ะ" 
          "ว่าแต่ยัยแก้ว เธอไปทำอะไรที่กลางถนนนั่นล่ะ" เพื่อนของเธอถามขึ้นหลังจากที่ดูคลิปวีดีโอนั่น
          "กะก็ ก็ตอนนั้น...ฉันเผลอทำกระเป๋าเงินหล่นนี่น่า" เธอตอบกลับอย่างอายๆ
          "ฉันว่าข้ออ้างมากกว่าล่ะม้าง คงรับไม่ได้ที่ตัวเองเกิดมาเป็นทอมสินะ ถึงได้ใจกล้าอยากฆ่าตัวตายแบบนั้น ว่าแต่ ถ้าเธออยากตายนัก ทำไมไม่โดดตึกตายหรือไม่ก็กินยาตายซะล่ะ มาวิ่งให้รถชนตายแบบนั้น ไม่รู้เลยหรือไงว่าการกระทำของเธอมันทำให้คนอื่นเดือดร้อนแค่ไหน" 
          "ยัยแก้ว นี่เธอจะฆ่าตัวตายจริงๆเหรอ" หลังจากที่ได้ฟังเขาพูด เพื่อนของเธอรีบถลาเข้าหาเธอทันที ก่อนจะซักถามเป็นการใหญ่ 
          "นี่ยัยฟาง ฉันนนน่ะ ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆสักหน่อย แล้วก็นาย คิดจะปั่นหัวเพื่อนฉันไปถึงเมื่อไหร่กันห่ะ! เอะหรือว่า อยากจีบเพื่อนฉันอ่ะดิ เข้าใจล่ะ ที่นายทำมาเป็นคุยโวโอ้อวดต่อหน้าฉันกับยัยฟางแบบนี้ แสดงว่านายคิดว่าฉันกับยัยฟางเป็นแฟนกันอะดิ๊ ถึงได้พยายามพูดนั่นพูดนี่เพื่อทำให้ยัยฟางเกลียดฉันน่ะห่ะ!" 
          "ฉันไม่ได้มีความคิดอุตริแบบนั้นเลยนะ แล้วก็ ยัยเฉิ่มเพื่อนของเธอนั่นน่ะ ถ้าฉันจะจีบจริงฉันคงทำไปต่างนานแล้วล่ะ แล้วก็นะ ฉันไม่เคยคิดจะคบผู้หญิงคนไหนหรอกจำไว้ซะด้วย ผู้หญิงน่ะเป็นพวกเห็นแก่ตัวไว้ใจไม่ได้"
          "นี่นายกว่าว่าเพื่อนของฉันเหรอห่ะ! แบบนี้มันต้องสั่งสอนกันหน่อยแล้ว" เธอว่าพร้อมกำหมัดขึ้น
          "ไม่เอาน่ายัยแก้ว นี่เป็นการเรียนวันแรกของเธอนะ เธอคงไม่อยากให้มันเกิดเรื่องใหญ่แน่ ใช่ไหม" เพื่อนของเธอรีบห้ามทันที 
          "อ๋อเข้าใจล่ะ เธอคงเป็นเด็กญี่ปุ่นที่พวกนั้นพูดถึงสินะ เห็นบ่นนักบ่นหนาว่าเป็นนางฟ้าจำแลง ที่แท้ก็นางทอมนี่นา" 
          "นี่นายมันจะมากไปแล้วนะ!" 
          "พอได้แล้วน่ะยัยแก้ว" 
          "เอาเถอะ คิดซะว่าฉันมาทักทายเด็กใหม่ก็แล้วกัน" 
 
                    หน้าห้องเรียน อาคารที่ 2
          "ฮัด ชิ้ววววว" เธอจามขึ้นมาทันทีหลังจากขึ้นบันไดมาไม่นาน 
          "เป็นหวัดเหรอฮารุ" เขาถามเธอด้วยท่าทางเป็นห่วง 
          "เปล่า แค่อากาศมันยังไม่คุ้นน่ะ ว่าแต่ รุยอยู่ห้องไหนล่ะ" 
          "อ๋อ ห้อง D น่ะ งั้นฉันไปนะ" 
          "อื้ม" เธอกล่าวลาและเดินเข้าห้องเรียนไป 
 
                    อาคารที่ 2 ห้อง D 
          หลังจากที่รุยเดินเข้ามาในห้อง เขาก็พบกับความแปลกใหม่อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน นักเรียนที่นี้ดูไม่ได้สนใจหนังสือของตัวเองเลย บ้างก็พับเครื่องบินเล่น บ้างก็ปาของใส่กัน เขาจึงเดินไปมุมขวาริมหน้าต่างของห้อง ก็พบว่ามีกลุ่มนึงที่ไม่ได้เหมือนคนอื่นอยู่ตรงนั้น 
          "เฮ่ยไอ้เคนตะ ดูหมอนั่นสิวะ ท่าทางแปลกๆพิกล" เขื่อนชี้ไปที่นักเรียนคนนั้น
          "ดูเหมือนไม่ใช่คนไทยเลยนะ" จองเบเกิดสงสัย 
          "ก็แง๋ล่ะ ดั้งโด่งจมูกเรียวซะขนาดนั้น คนไทยบ้านป้าแกดิห่ะ!" เขื่อนตะครอกใส่เพื่อน 
          "งั้น ไม่ลองถามมันหน่อยเหรอวะ" จองเบหันไปมองเคนตะ 
          "เออๆ จะลองดูก็แล้วกัน" เคนตะว่าพลางเดินไปที่นักเรียนคนนั้น 
          "Hajimemashite (ยินดีที่ได้รู้จัก) watashi wa kanta desu (ฉันชื่อเคนตะ) watashi wa Nihon no watashi kara kita nda (นายมาจากญี่ปุ่นสินะ)" เคนตะกล่าวคำทักทายอย่างเป็นมิตร 
          "Nihongo o hanasu desuka ? (พูดญี่ปุ่นได้ด้วยเหรอ) อ่า ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันรุย ฝากตัวด้วยนะ ว่าแต่นายน่ะ พูดญี่ปุ่นคล่องเหมือนกันนี่" 
          "เฮ่ย พูดไทยได้นี่หว่า แต่ก็ขอบใจนะที่ชม แล้วนายเพิ่งมาใหม่เหรอ" 
          "อืม ก็ตามนั่นแหละ งั้น..ฉันขอตัวก่อนนะ" รุยว่าพร้อมเดินไปหาที่นั่งของตน 
          "ได้เรื่องเป็นไงบ้าง ไอ้เคนตะ" เขื่อนถามก่อนเพื่อน 
          "อ๋อ หมอนั่นเป็นเด็กใหม่น่ะ เห็นบอกว่าชื่อรุยๆอะไรนี่แหละ ช่างเหอะอย่าไปสนใจมันเลย พวกญี่ปุ่นน่ะโลกส่วนตัวสูงจะตาย" เคนตะบอกเพื่อนจากนั้นเขาก็ทำหน้าเหมือนคนกำลังจะนอน
          "รุยงั้นเหรอ คุ้นๆวะ" เขื่อนเร่งคิดอย่างหนัก
          "ใช่คนที่นางฟ้าคนนั้นตามหาหรือป่าววะไอ้เขื่อน" จองเบบอก 
          "เออๆ ใช่ๆ แกนี่ความจำดีเหมือนกันนี่หว่า" เขื่อนกล่าวชม 
          "แล้วทำไม นางฟ้าต้องตามหาหมอนั่นด้วยวะ" จองเบบ่น
          "คงจะเป็นฟะแฟ.. เฮ่ยไม่จริงหรอกน่า!" ทันใดนั้นเคนตะก็ตื่นขึ้นมาทันที 
          "ฉันว่าคงจะจริงวะ เห้อผิดหวังซะแล้วเหรอเนี่ย" ท่าทางของเขื่อนดูเศร้ามาก 
          "เฮ่ยไม่ได้! แบบนี้มันต้องถามให้รู้เรื่อง" ว่าแล้วเคนตะก็เดินไปหาเขาทันที 
          "เฮ่ยใจเย็นโว้ยไอ้เคนตะ เฮ่ย!" จองเบรีบห้าม