อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

"นี่ ยัยฟาง ฉันบอกแกแล้วไงว่าทำหน้ายิ้มแย้มสดใส  แล้วนี่อะไร ทำหน้าบึ้งอย่างกับใครจะตาย " แม่เลี้ยงของเธอพูดด้วยอารมณ์หงุกหงิด 
 
          ความจริงแล้วฟางเป็นเจ้าสาวที่ถูกบังคับอย่างไม่เต็มใจ เธอถูกยัดเยียดเพราะต้องใช้หนี้ให้พ่อ ด้วยเหตุนี้พ่อของเธอจึงต้องตายเพื่อชดใช้ความผิดที่ต้องให้ลูกสาวตัวเองแกเจ้าหนี้  เธอจึงเกลียดเสี่ยคนนี้มาก
 
"ก็ฟางไงค่ะ  เหมือนตายทั้งเป็น " ฟางพูดประชดประชันแม่เลี้ยงของเธอ
 
"ตายหรอ  ฉันบอกแกแล้วไงว่า เสี่ยเพ้ง ท่านรวยแค่ไหน  ถ้แกได้แต่งงานด้วยแกจะสุขสบายไปตลอดชีวิต  ที่ฉํนทำก็เพื่อแกเคยเห็นความหมายบ้างไม๊ห่ะ "
 
"แล้วคุณเคยเห็นความหมายของฟางบ้างไม๊  หึ รวยหรอ  รวยเพราะหนี้ของชาวบ้านเค้าฟางคงไม่คิดหรอกว่าจะสุขสบายน่ะ  " ฟางบอก
 
"นี่! ยัย... " แม่เลี้ยงของฟางกำลังจะด่าตัวเธอ แต่จู่ๆก็มีใครบาคนเปิดประตูเข้ามา
 
 
"ขอโทษนะค่ะ  ถ้าเจ้าสาวเสร็จแล้วเชิญออกมาข้างนอกได้เลยนะค่ะ "
 
"ค่ะ เดี๋ยวดิฉันพาฟางออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ " แ่เลี้ยงของเธอบอกหล่อน  ก่อนท่ฟางจะต้องฝืนใจเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
"เเหมะ!ทมึงนี่มันคาสโนวาจริงๆว่ะ " ชายคนนึงบอกกับเพื่อนของเขา 
 
"เอ้าไม่งั้นจะเรียกว่าชายเขื่อนหรอว่ะ...โถ่ กูก็สนุกของกูนิหว่า ไอโมะ  กูมันคนมีหัวใจเว้ย ไม่เหมือน..." โทโมะและเขื่อนทั้งสองหันหน้าไปมองชายหนุ่มอีกคนที่นั่งเซ็งไอย่างไม่สบอารมณ์
 
ก่อนที่เขื่อนจะพูดต่อ...
"ใครบางคน"
 
ป๊อปปี้หันมาดังขวับก่อนที่เขาจะสวนเพื่อนอีกสองคนไปว่า...
"เห้ย  มึงว่าใครว่ะ "
 
"อ่าว กูคิดว่ามึงรู้แล้วซะอีก "เขื่อนพูด
 
"โหย ไอเพื่อนเลว "เขาตบหัวเขื่อนไปทีนึง เหมือนเป็นการลงโทษของเขา
 
"โถ่ ไอป๊อป ที่ไอเขื่อนพูดมันก็ถูก  กูถามหน่อยมึงรู้จักไม๊ว่ะคำว่าความรักน่ะ  " โทโมะถามเขา
 
"....." ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ถูกถาม
 
"เห็นไม๊ก็พูดผิดตรงไหนว่ะ  ก็มึงไม่เห็นเคยเหลียวแลผู้หญิงคนไหนสักคน...แล้วอย่างงี้เค้าเรียกว่าคนมีหัวใจหรอว่ะ " เขื่อนบอก
 
"พอๆเลย  มึงรีบๆดื่มเหอะ กูเบื่อ " ป๊อปปี้รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
 
 
 
 
 
 
"เชิ่ดหน้าเข้าไว้ ทำเดี๋ยวนี้ ! " แม่เลี้ยงของฟางสั่งฟางจึงต้องทำตาม
 
"ว้าววว  อาฟางของอั้วน่ารักจังเลย อั้วขอจุ๊ปหน่อยมาม่ะ " เสี่ยเพ้งกำลังจะยื่นหน้าเพื่อจูบฟางแต่ฟางเบือนหน้าหนีอย่างไม่ใยดีและนึกขยะแขยง  
 
"นี่ยัยฟาง "แม่เลี้ยงของฟางกัดฟันพูดอย่างข่มขู่ แต่ฟางก็ไม่ยอม
 
"ไม่ต้อง  เดี๋ยวอั้วจัดการเอง " เสี่ยเพ้งบอกกับแม่เลี้ยงของฟาง
 
"อั้วรู้ว่าอาฟางยังไม่พร้อม  แต่สัญญาของพ่อลื้อที่ยกลื้อให้อั้วยังไม่ถูกฉีกขาด ดังนั้นตอนนี้ลื้อคือเมียของอั้ว "
 
"ให้ฉันตายก่อนเหอะ!! "ฟางตะคอกใส่หน้าเสี่ยเพ้ง
 
"5555 อั้วไม่ยอมให้ลื้ตายหรอก  ลื้ออย่าลืมสิถ้าลื้อตามก็แสดงว่าพ่อลื้อตายอย่างสูญเปล่า "เสี่ยเพ้งพูดอย่างสะใจ  ก่อนที่เขาจะหัวเราะอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
"เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นเวทีได้เลยครับ " พิธีกรบนเวทีบอก
 
    ฟางและเสี่ยเพ้งเดินควงเเขนกันตามทางเดินที่โรยไปด้วยดอกกุหลาบสีหน้าของเสี่ยเพ้งยิ้มแย้มมีความสุขแต่ฟางน่ะหรอ...เธอแสยะยิ้มภายในใจกำลังคิดอะไรบางอย่าง
 
   "ฉันจะทำยังไงดี.....ไม่ ฉันต้องหนีออกจากที่นี่ให้ได้....คิดออกแล้ว "
 
"ว้าว คู่นี้น่า..." 
 
"โอ้ย!! "  
พิธีกรพูดไม่ทันจบฟางก็ทรุดลงแล้วกุมท้องแน่น
 
"เห้ย ! อาฟางๆ ลื้อเป็นอาราย " เสี่ยเพ้งและทุกคนในงานถึงกับตกใจไปตามๆกัน
 
 
 
"โอ้ยย ฉันปวดท้อง!  โอ้ยยยย " ฟางร้องโอยไปเรื่อยๆ ฟางเหลือบมองหน้าตาเสี่ยเพ้งฟางแอบดีใจที่ทำให้ทุกคนเชื่อได้
 
"ลื้อปวดท้องหรอ  แล้วๆ อั้วต้องทำไง " เสี่ยเพ้งถามด้วยความตกใจ
 
"คุณช่วยพาฉันไปห้องน้ำหน่อยสิ " 
 
"ห้องน้ำ...โอเคๆ งั้นเดี๋ยวอั้วอุ้มนะ " เสี่ยเพ้งไม่รอช้าเขาอุ้มฟางไปทันที  แม่เลี้ยงของฟางจึงรีบตามไปด้วย
 
 
 
 
"โอ้ยยยย  ปวดท้อง " ฟางดิ้นไปดิ้นมาเธอรู้สึกขยักแขยงที่ต้องโดนเสี่ยเพ้งอุ้มจึงดิ้นไปมา
 
"อาฟางอย่าดิ้นสิ อั้วจะไม่ไหวแล้วนะ" เสี่ยเพ้งเริ่มเหนื่อย
 
" ปวดท้องโอ้ยยย " ฟางยังคงร้องไม่หยุด
 
"ถึงแล้วๆ  ใจเย็นนะอาฟาง " ในที่สุดเสี่ยเพ้งก็อุ้มฟางมาถึงห้องน้ำโดยทัน เสี่ยเพ้งไม่รอช้าเขากำลังจะอุ้มฟางเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
 
"เห้ย!  นี่มันห้องน้ำหญิง คุณเข้าไม่ได้!  "ฟางรีบบอก  
 
"แล้วแกหายปวดท้องแล้วหรอ " แม่เลี้ยงของฟางถาม
 
"โอะ!  โอ้ยยยยยยยย  ปวดท้องจังเลย  โอ้ยยยย " ฟางรีบร้องต่อเพื่อไม่ให้ใครจับได้
 
"มาๆ เดี๋ยวฉันพาเข้าห้องน้ำเองค่ะ " แม่เลี้ยงฟางบอกเสี่ยเพ้ง
 
"้เอาอย่างนั้นก็ได้ " เสี่ยเพ้งเห็นด้วย เขาปล่อยฟางลงก่อนที่แม่เลี้ยงของฟางจะรีบเข้ามาพยุงฟางเข้าห้องน้ำทันที
 
 
ปัง!  (เสียงประตูห้องน้ำปิดลง)
 
"เฮ้อ! " ฟางโล่งอก
 
"เกือบไปแล้วไม๊ล่ะ...ไอเสี่ยลามก " ฟางพูดเบาๆ ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้แล้วหาวิธีหนีต่อ
 
"เราจะทำยังไงต่อดีเนี่ย " ฟางเริ่มสำรวจห้องน้ำ
 
"เจอแล้ว....ปีนก็ปีนว่ะ " ฟางเห็นช่องระบายอากาศที่ฟางสามารถออกทางนั้นได้
 
 
"นี่ลื้อให้อาฟางกินอะไรเข้าไปห่ะ ทำไมถึงท้องเสียแบบนั้นได้"เสี่ยเพ้งดุเเม่เลี้ยงของฟาง
 
"ฉันเองก็ไม่ได้ให้อะไรยัยฟางกินนะค่ะเสี่ย " แม่เลี้ยงของฟางรีบปฏิเสธ
 
"โถ่เว้ย  ถ้าอาฟางเป็นอะไรไปอั้วจะลงโทษลื้อ " 
 
 
 
       ฟางเริ่มปีนขึ้นฝาชักโครกจากนั้นเหยียบลูกบิดประตูจนถึงช่องระบายอาการ  ฟางค่อยๆปีนไปอย่างช้าๆด้วยความระวังไม่ให้เสี่ยเพ้งและแม่เลี้ยงของเธอเห็น
 
        แต่จู่ๆร้องเท้าส้นสูงของฟางก็ตก!  
 
"เฮ้ย! " เสี่ยเพ้งและแม่เลี้ยงของฟางเห็นพอดี  
 
"เฮ้ย! " ฟางตกใจเธอรีบปีนออกไปอย่างไม่รอช้า
 
"อาฟางหนีไปแล้ว!....นี่พวกลื้อทุกคนรีบตามอาฟางไปเดี๋ยวนี้! " เสี่ยเพ้งสั่งลูกน้องทุกคนที่คอยเฝ้าอยู่บรเวณรอบให้ไล่ตามฟางไป
 
 
 
 
 
"ดึกแล้ว กูกลับก่อนแล้วกันนะเว้ย " ป๊อปปี้บอก
 
"โด่  เออๆ กลับๆไปเหอะมึงอ่ะ อยู่ไปก็เท่านั้น " เขื่อนพูดติดขำ
 
"ไอเขื่อน  มึงนี่เล่นไม่เลิก " ป๊อปปี้ตบหัวเขื่อนไปอีกทีนึง ก่อนจะบอกลาเพื่อนทั้งสองคนแล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
"เห้ย  หยุดเดี๋ยวนี้!  "ลูกน้องของเสี่ยเพ้งวิ่งไล่ตามฟางอย่างรวดเร็ว
 
   ตอนนี้ฟางถอดรองเท้าวิงเธอวิ่งเพียงเท้าเปล่า ถึงแม่ตอนนี้จะเจ็บเท้าแค่ไหนแต่ฟางก็ไม่คิดว่าจะหยุดวิ่ง
 
"ไปทางนี้ดีกว่า " ฟางรีบเลี้ยวขวาแล้ววิ่งต่อไป
 
"หายไปไหนแล้วว่ะ " ลูกน้องของเสี่ยเพ้งหลุดมานอกลู่นอกทางพวกเขาวิ่งตามฟางไม่ทัน
 
"เสี่ยเพ้งเอาตายแน่  พวกเราหากันต่อ " จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันหาต่อ
 
 
 
"ห้าวว  ง่วงว่ะ " ป๊อปปี้เริ่มหลับในเขาห็นว่าพื้นที่เปลี่ยวไม่ค่อนมีคนเขาจึงไม่ค่อนกลัวเท่าไหร่ แต่จู้ๆ
 
"อร๊ายยยยยยยยย " หญิงสาววิ่งตัดหน้ารถของป๊อปปี้อย่างรวดเร็ว
 
"เห้ย!! " ป๊อปปี้ตกใจเขารีบเบรครถ  แต่เกือบชนเพียงนิดเดียว  
 
      หญิงสาวถูกกระแทกเพียงนิดเดียว เเต่เธอก็ล้มหัวฟาดพื้นจนสลบไป...
 
  น่าจะเดากันออกนะว่าใครถูกรถชน  5555 ถ้าชอบก็ติดตามกดโหวตกันได้เลยค่ะ   ฝากด้วยนะ