Game love! เกมนี้ฉันต้องไม่แพ้!

 
 
 
 
 
สนามบิน...
 
 
"สบายใจแล้วกลับมานะ อย่าไปนานบ่ะเดี๋ยวคิดถึงแย่เลย"ฟางพูดแล้วหย่นจมูก
 
 
"จ้าๆ"แก้วพูดแล้วยิ้มให้ฟาง
 
 
"ติดต่อมาบ้างนะ"ป๊อปปี้พูด
 
 
"แน่นอน เดีษยวถึงปุ้บจะสไกด์หาปั๊บเลยดีมั้ย^^"แก้วพูดขำๆ
 
 
"ก็ดีนะจริงๆอยากให้เดืนหันหลังให้ไปปุ๊บก็ทำเลยอ่ะฮ่าๆ"ฟางพูด
 
 
"พูดเป็นเล่นน่า"
 
 
"เครื่องจะออกแล้วร่ำลากันเสร๊จหรือยังจ้ะ"แม่ถาม
 
 
"เสร็จแล้วค่าาา"
 
 
"เสร็จแล้วครับบ"
 
 
"ถ้างั้นก็ไปเตรียมตัวเถอะลูก เดี๋ยวตกเครื่อง"
 
 
"ค่ะ ถ้างั้นแก้วไปนะค่ะ"แก้วพูดก่อนจะเดินไปแต่ก็มองซ้ายมองขวาเพราะคิดว่าคนคนนั้นจะผ่านมาหรือบังเอิญมาบ้างจะได้มั้ย...อย่างน้อยก่อนจะไปจากประเทศนี้ก็ยังดี...
 
 
แก้วมองซ้ายมองขวาก่อนจะสะดุดกับชายขุดดำใส่แว่นตาดำที่เหมือนแอบมองมาทางนี้ทำให้แก้วชะงักก่อนชายคนนั้นที่ท่างทางคล้ายโทโมะจะหลบหายไป
 
 
"เพ่ออะไรของเราเนี้ย!"แก้วเขกหัวตัวเองแล้วเดินต่อไป
 
 
 
 
 
"หวังว่าจะทำให้ชีวิตเธอดีขึ้นนะ สุดที่รัก...ของช้ั้น"
 
 
"ก็แล้วทำไมไม่ไปลาเค้าเล่า!"
 
 
"ยุ่งน่า"
 
 
"ชิ เอะอะก็ยุ่งๆ เชอะ!"
 
 
 
 
 
"ชี้นทำถูกแล้วใช่มั้ย..."แก้วมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นเมฆล่องลอยอยู่ทั่วฟ้างก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลินลงมาอย่างช้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
อเมริกา...
 
 
"มาแล้วหรอลูก"ย่าของแก้วเดืนออกมาต้อนรับ
 
 
"ย่า ออกมาเองทำไมค่ะ"แก้วพูดแกมดุๆ
 
 
"ดุคนแก่แบบนี้ย่าน้อยใจนะ ย่าอุส่าห์รอเรามาแล้วมาดุย่าแบบนี้น่ะ"ย่าพูดแกล้งงอน
 
 
"โอเคค่ะ แก้วขอโทษ มาค่ะๆ เข้าบ้านกัน"แก่วพูดแล้วโอบไหล่ย่าก่อนจะเดินเข้าบ้านกัน ก่อนคนรับใช้จะเดินออกมาเข๋นกระเป๋าเข้าไปตาม
 
 
 
 
 
ในบ้าน...
 
 
 
"ไหนย่าชวนมาสองสามปีไม่มาแล้วคิดยังไงมาด่วนกลางเทอมแบบนี้ล่ะลูก"
 
 
"อ้าว ก็แก้วคิดถึงย่ากะทันหันนี่ค่ะ อยาหเจอเร็วๆ ไหนขอแก้วกอดย่าหน่อยสิ"แก้วพูดแล้วกอดย่า
 
 
"อ้อนคนแก่ รู้มั้ยย่าก็ชอบนะลูก"
 
 
"โธ่ย่าก็ ป่าวอ้อนนะความจริงเลย แล้วนี่ยาสเป็นไงบ้างค่ะ แช้วทานยาทถกครั้งหลังอาหารมั้ย แล้ว..."
 
 
"พอก่อนลูกย่าแก่แล้วนะรอย่าตอบคำถามแรกก่อนสิ"
 
 
"อ้าว ก็คนมันยากรู่้นี่ค่ะคนเค้าเป็นหวงนะ"แก้วพูดแล้วยู่หน้
 
 
"ย่าไม่เป็นไร ย่ากินแล้วล่ะจ้ะ"
 
 
"อ้อค่ะ"
 
 
"ไปพักผ่อนเถอะลูก มาเหนื่อยย่าเตรียมห้องไว้แล้วห้องเดิมของแก้วตอนอยู่ที่นี่ทุกอย่างเหมือนเดิม"ย่าบอก
 
 
"ขอบคุณค่ะย่า"แก้วพูดแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินขึ้นไปดูห้อง
 
 
 
 
 
ห้องแก้ว...
 
 
"ห้องนี้ยังเหมือนเดิมเลยนะ..."แก้วพูดแล้วเดินดูทั่วห้องมองสิ่งเดิมๆเมื่อสามปีก่อนมันยังเหมือนเดิม
 
 
แก้วเดินไปที่หัวเตียงรูปที่เธอถ่ายคู่กับโทโมะก็ยังอยู่นั่นมันยิ่งทำให่เธอที่สภาพจิตใจอ่อนแอแบบนี้น้ำตาที่พยายามจะห้ามมันไว้ มันกลับไหลออกมาอย่างท้วมท้น
 
 
"ถ้าในวันนี้คนที่มาไม่ได้มีแค่ชั้นคนเดียวก็คงจะดี ชั้นคิดถึงนายจัง ..ฮึก.."แก้วหยิบรูปขึ้นมสกอดก่อนจะคิดถึงวันวานที่เคยอยู่ เคยยิ้ม เคยหัวเราะกับโทโมะภาพนั้นมันทำให้เธอยิ้ใออกมาพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่แพ้รอยยิ้มที่โศรกเศร้านี้เลย...
 
 
 
 
 
"ขอบคุณเธอมากนะ"แม่แก้วพูด
 
 
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้ามำเพื่อแก้วผมทำได้เสมอ"โทโมะพูด
 
 
"ยังไงชั้นก็ต้องขอบคุณที่ทำให้ลูกสาวตัวแสบของชั้นยอมไปอเมริกาได้ เอาเป็นว่าชั้นจะไม่ห้ามเธอถ้าจะรักจะชอบคอลูกสาวชั้น แต่ขอให้เรียนจบมาก่อนได้มั้ย"
 
 
"ได้ครับ ถ้าถึงวันนั้นลูกสาวของคถณไม่เกลียดผมซะก่อน"
 
 
"แล้วชั้นจะช่วยพูดให้ เพื่อตอบแทนเธอ"
 
 
"ไม่ต้องหรอกครับ ถ้าเคเาไม่รัก ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เพราะมันเป็นสิทธิ์ของเค้า"
 
 
"คำถงพูดกัยแววตาเธอนี่มันคนบ่ะเรื่องกันเลยนะ เอาเป็นว่าชั้นไม่รบกวนเธอแล้วล่ะ"แม่แก้วพูดจบก็เดินออกไป
 
 
"ชั้นจะรักเธอ รักเธอคนเดียว"