Game love! เกมนี้ฉันต้องไม่แพ้!

 

 

 

 

 

สนามบิน...

 

 

"สบายใจแล้วกลับมานะ อย่าไปนานบ่ะเดี๋ยวคิดถึงแย่เลย"ฟางพูดแล้วหย่นจมูก

 

 

"จ้าๆ"แก้วพูดแล้วยิ้มให้ฟาง

 

 

"ติดต่อมาบ้างนะ"ป๊อปปี้พูด

 

 

"แน่นอน เดีษยวถึงปุ้บจะสไกด์หาปั๊บเลยดีมั้ย^^"แก้วพูดขำๆ

 

 

"ก็ดีนะจริงๆอยากให้เดืนหันหลังให้ไปปุ๊บก็ทำเลยอ่ะฮ่าๆ"ฟางพูด

 

 

"พูดเป็นเล่นน่า"

 

 

"เครื่องจะออกแล้วร่ำลากันเสร๊จหรือยังจ้ะ"แม่ถาม

 

 

"เสร็จแล้วค่าาา"

 

 

"เสร็จแล้วครับบ"

 

 

"ถ้างั้นก็ไปเตรียมตัวเถอะลูก เดี๋ยวตกเครื่อง"

 

 

"ค่ะ ถ้างั้นแก้วไปนะค่ะ"แก้วพูดก่อนจะเดินไปแต่ก็มองซ้ายมองขวาเพราะคิดว่าคนคนนั้นจะผ่านมาหรือบังเอิญมาบ้างจะได้มั้ย...อย่างน้อยก่อนจะไปจากประเทศนี้ก็ยังดี...

 

 

แก้วมองซ้ายมองขวาก่อนจะสะดุดกับชายขุดดำใส่แว่นตาดำที่เหมือนแอบมองมาทางนี้ทำให้แก้วชะงักก่อนชายคนนั้นที่ท่างทางคล้ายโทโมะจะหลบหายไป

 

 

"เพ่ออะไรของเราเนี้ย!"แก้วเขกหัวตัวเองแล้วเดินต่อไป

 

 

 

 

 

"หวังว่าจะทำให้ชีวิตเธอดีขึ้นนะ สุดที่รัก...ของช้ั้น"

 

 

"ก็แล้วทำไมไม่ไปลาเค้าเล่า!"

 

 

"ยุ่งน่า"

 

 

"ชิ เอะอะก็ยุ่งๆ เชอะ!"

 

 

 

 

 

"ชี้นทำถูกแล้วใช่มั้ย..."แก้วมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นเมฆล่องลอยอยู่ทั่วฟ้างก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลินลงมาอย่างช้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

อเมริกา...

 

 

"มาแล้วหรอลูก"ย่าของแก้วเดืนออกมาต้อนรับ

 

 

"ย่า ออกมาเองทำไมค่ะ"แก้วพูดแกมดุๆ

 

 

"ดุคนแก่แบบนี้ย่าน้อยใจนะ ย่าอุส่าห์รอเรามาแล้วมาดุย่าแบบนี้น่ะ"ย่าพูดแกล้งงอน

 

 

"โอเคค่ะ แก้วขอโทษ มาค่ะๆ เข้าบ้านกัน"แก่วพูดแล้วโอบไหล่ย่าก่อนจะเดินเข้าบ้านกัน ก่อนคนรับใช้จะเดินออกมาเข๋นกระเป๋าเข้าไปตาม

 

 

 

 

 

ในบ้าน...

 

 

 

"ไหนย่าชวนมาสองสามปีไม่มาแล้วคิดยังไงมาด่วนกลางเทอมแบบนี้ล่ะลูก"

 

 

"อ้าว ก็แก้วคิดถึงย่ากะทันหันนี่ค่ะ อยาหเจอเร็วๆ ไหนขอแก้วกอดย่าหน่อยสิ"แก้วพูดแล้วกอดย่า

 

 

"อ้อนคนแก่ รู้มั้ยย่าก็ชอบนะลูก"

 

 

"โธ่ย่าก็ ป่าวอ้อนนะความจริงเลย แล้วนี่ยาสเป็นไงบ้างค่ะ แช้วทานยาทถกครั้งหลังอาหารมั้ย แล้ว..."

 

 

"พอก่อนลูกย่าแก่แล้วนะรอย่าตอบคำถามแรกก่อนสิ"

 

 

"อ้าว ก็คนมันยากรู่้นี่ค่ะคนเค้าเป็นหวงนะ"แก้วพูดแล้วยู่หน้

 

 

"ย่าไม่เป็นไร ย่ากินแล้วล่ะจ้ะ"

 

 

"อ้อค่ะ"

 

 

"ไปพักผ่อนเถอะลูก มาเหนื่อยย่าเตรียมห้องไว้แล้วห้องเดิมของแก้วตอนอยู่ที่นี่ทุกอย่างเหมือนเดิม"ย่าบอก

 

 

"ขอบคุณค่ะย่า"แก้วพูดแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินขึ้นไปดูห้อง

 

 

 

 

 

ห้องแก้ว...

 

 

"ห้องนี้ยังเหมือนเดิมเลยนะ..."แก้วพูดแล้วเดินดูทั่วห้องมองสิ่งเดิมๆเมื่อสามปีก่อนมันยังเหมือนเดิม

 

 

แก้วเดินไปที่หัวเตียงรูปที่เธอถ่ายคู่กับโทโมะก็ยังอยู่นั่นมันยิ่งทำให่เธอที่สภาพจิตใจอ่อนแอแบบนี้น้ำตาที่พยายามจะห้ามมันไว้ มันกลับไหลออกมาอย่างท้วมท้น

 

 

"ถ้าในวันนี้คนที่มาไม่ได้มีแค่ชั้นคนเดียวก็คงจะดี ชั้นคิดถึงนายจัง ..ฮึก.."แก้วหยิบรูปขึ้นมสกอดก่อนจะคิดถึงวันวานที่เคยอยู่ เคยยิ้ม เคยหัวเราะกับโทโมะภาพนั้นมันทำให้เธอยิ้ใออกมาพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่แพ้รอยยิ้มที่โศรกเศร้านี้เลย...

 

 

 

 

 

"ขอบคุณเธอมากนะ"แม่แก้วพูด

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้ามำเพื่อแก้วผมทำได้เสมอ"โทโมะพูด

 

 

"ยังไงชั้นก็ต้องขอบคุณที่ทำให้ลูกสาวตัวแสบของชั้นยอมไปอเมริกาได้ เอาเป็นว่าชั้นจะไม่ห้ามเธอถ้าจะรักจะชอบคอลูกสาวชั้น แต่ขอให้เรียนจบมาก่อนได้มั้ย"

 

 

"ได้ครับ ถ้าถึงวันนั้นลูกสาวของคถณไม่เกลียดผมซะก่อน"

 

 

"แล้วชั้นจะช่วยพูดให้ เพื่อตอบแทนเธอ"

 

 

"ไม่ต้องหรอกครับ ถ้าเคเาไม่รัก ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เพราะมันเป็นสิทธิ์ของเค้า"

 

 

"คำถงพูดกัยแววตาเธอนี่มันคนบ่ะเรื่องกันเลยนะ เอาเป็นว่าชั้นไม่รบกวนเธอแล้วล่ะ"แม่แก้วพูดจบก็เดินออกไป

 

 

"ชั้นจะรักเธอ รักเธอคนเดียว"