{ GOT7 } พี่มาร์คคนซึนกับน้องเเบมคนน่าเต๊าะ

 
 
ใครๆก็รู้ ว่าเด็กใหม่ที่ชื่อเเบมเเบม น่ารักขนาดไหน...
น่ารักชนิดที่ว่าผู้หญิงยังยอม เเละน่ารักชนิดว่าผู้ชายจับทำเมียอย่างไม่อายใคร !
 
"  เเบมเเบม !"
 
ร่างเล็กที่เดินกระย่องกระเเย่งอยู่มุมกำเเพงโรงเรียนสะดุ้งสุดตัว หันขวับมาทางต้นเสียงที่ทำให้เขาหัวใจเเทบวายตายอย่างงอนๆ เมื่อรู้ว่าคนข้างกายคือใคร
 
" ไอ้ห่า ยูคยอม กูตกใจหมด เล่นอะไรเเบบนี้วะ "  มือเล็กตบปุๆที่อกเเบนตัวเอง เเสดงออกให้เห็นว่าเขาตกใจการกระทำของมันมากเเค่ไหน เเต่ทว่าที่จะรู้สึกผิด กลับยิ้มเเป้นเเล้นอย่างมีความสุขซะอย่างนั้น ยิ้มทีเห็นไปยังหนองในในลูกกระเดือกเลยมั้ง .
 
เอาเข้าไปเพื่อนกู -.....-
 
" กูมีความสุข คิกคิก "
 
เเบมเเบมเหลือบมองเพื่อนรักด้วยสายตาเอือมระอา ยิ่งไอ้เสียงหัวเราะ คิกคิก ประหนึ่งหญิงสาวเเรกเเย้มนี่คือคันฝ่าเท้าขึ้นมายิบๆ ไร้สาเหตุ  ร่างเล็กหันซ้ายรีขวานิดๆ เห็นว่าปราศจากผู้คนพลุกพล่าน ใบหน้าหวานก็ผ่อนลมออกมาเบาๆ ไอ้ท่าทีเหมือนโจรเข้าบ้านคนอื่นทั้งๆที่เขากำลังเดินเข้าโรงเรียนมันกลายเป็นชีวิตประจำวันของเเบมเเบมไปเสียเเล้วละ .. เพราะตั้งเเต่วันที่เขาก้าวเข้าโรงเรียนมา..ก็ต้องคอยฝ่าฝันกับท่าทีลวนลาม(?) ลูบไล้ (?) สไลด์(?) มานับไม่ถ้วน จนเขารำคาญสุดชีวิต ไม่รู้ว่าทำไมพระเจ้าถึงลงโทษชายหนุ่มรูปงามให้มีใบหน้าหวานเยิ้มเหมือนน้ำผึ้งเดือนห้าขนาดนี้ .... ไม่ยุติธรรมกับเเบมเเบมเลย T_T  ในขณะที่เด็กชายคนอื่นสูงใหญ่ผมกลับตัวเท่าลูกหมา ไหนจะหน้าหว๊านหวานนี่อีก ฆ่าตัวตายได้ไหมครับ T^T
 
" เครียดมากเลยรึไง " 
คำถามสั้นๆ เเต่กลับตอบทุกสิ่งทุกอย่างในความคิดของเเบมเเบมได้เป็นอย่างดี
 
" ก็คงงั้น กูเบื่อที่ต้องใช้ชีวิตเเบบนี้เเล้ววะ กูก็รู้นะ ว่ากูน่าตาดี เเต่กูก็อยากมีชีวิตปกติเหมือนคนอื่นๆบ้าง T_____T "
 
หากคนพูดไม่ใช่ไอ้หนุ่มหน้าไทยหวานเยิ้มคนนี้ละก็ ยูคยอมก็คงจะตบกบาลเเม่งไปเเรงๆเเล้วละครับ โทษฐานมั่นไส้ที่มั่นหน้าเกินเหตุ ..  ยูคยอมก้มหน้าเพื่อนรักที่สูงประมาณอกอย่างเห็นใจ ..
 
" มึงอยากหน้าเละไหมเล่า หน้าตาดีไม่ชอบอ้ะ "   เอ่ยเเซวอย่างขบขัน เเต่เหมือนคนฟังจะไม่เล่นด้วย ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาเบ้ปาก
 
" ไม่รู้ดิ เเต่กูไม่อยากเป็นคนฮอตเเล้ว กูอึดอัด ยูคยอม กูจะทำยังไงดี ทำไงดี ๆๆๆ"
 
"ห..เห้ย เเขนคนนะ ไม่ใช่ชิงช้าเบาๆ ! "   ยูคยอมสะบัดเเขนเล็กที่เขย่าเขาไปมาออก ขมวดคิ้วหนาๆชั่งใจ ในขณะ  ใบหน้าหวานยังคงพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาจนน่ารำคาญ
" ทำไงดี ทำไงดี "
" เเบมเเบม สต๊อป "
 
" ..................."
 
ใบหน้าหล่อเหลาครุ่นคิด พลางสลับกับมองใบหน้าหวานที่เงียบนิ่ง...
 
ทำยังไงดี ให้มันไม่มีคนมารุมวุ่นวาย ...
 
เอ๊ะ . นึกออกเเล้ว !
 
ยูคยอมรู้สึกมีรังสีความฉลาดออกมาจากหัวเลยเเหะๆ   .. 
 
 
" จะไปอยากอะไรละเเบมเเบม "
 
"..............."
 
"มึงก็มีเเฟนดิ "