Stop it!!! ที่รักครับ อย่างพึ่งงอน {H.B.D. KAEW}
เขียนโดย 
Loveaholic
วันที่ 22 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 22.40 น.
แก้ไขเมื่อ 22 มิถุนายน พ.ศ. 2557 23.22 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความStop it!!! ที่รักครับ อย่างพึ่งงอน;) {H.B.D. KAEW}
“โมะจ๋า.... โมะ”
“คะ คระ ครับ แก้ว..มีอะไรกับโมะเหรอ^^;;” เสียงทุ้มเอ๋ยถามเสียงใส พร้อมกับยิ้มแห้งๆให้ แต่เจ้าของเสียงใสกลับทำหน้าบูดมู๋พร้อมทำมือกอดอก ก่อนจะพูดกับเจ้าของเสียงทุ้มว่า...
“โมะรู้มั้ยวันนี้วันอะไร???”
“วันอาทิตย์ไงครับ ถามอะไรแปลกๆ”
เสียงทุ้มส่งยิ้มแห้งๆให้ หลังพูดจบ ส่วนเจ้าของเสียงใสถึงกับอ้าปากอ้างกับสิ่งที่เค้าพูด ก่อนจะเดินจากลาไป..
“แก้วไปก่อนนะ!!”
“ครับ!!”
‘ไอบ้า!! แกชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลย!!! ไอสา__!!’ แก้วคิดในใจก่อนจะเดินกระปอดกระแปดไปหาฟาง.. เพื่อนสนิทตน
“กินแห้วอีกล่ะสิปีนี้ 555+”
“แล้วแก อยากกินตีนมั้ย ไอเป็ดเตี้ย!!-*-”
“อุ๊ย!! ล้อเล่นนิดเดียวก็โกรธซะแล้ว ล้อเล่นจ้าล้อเล่น” ฟางพูดพร้อมกับลูบหลังฉันเบาๆที่กำลังทำหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์ ‘เครียด!!!’
“ชิ!!!”
“หนมปังมั้ย???”
“ไม่ปฏิเสธ!!!”ฉันพูดก่อนที่จะคว้าขนมปังแยมรสส้มจากมือฟาง แล้วบรรจงยัดเข้าปากอย่างจัง!!
“เฮ้ยๆ กินค่อยๆก็ได้ เดี๋ยวหนมปังติดคอได้ก่อนได้ของขวัญจากพี่โมะน๊า..”
“แกอย่าย้ำ!! แค่นี้ฉันก็จะขาดใจตายแล้วTT[ ]TT แค่ก.. แคก”
“เห็นมั้ย.. เตือนไม่ทันขาดคำ อะ!!น้ำ”
“ขอบใจ!!”ฉันพูดก่อนจะคว้าน้ำจากยัยฟางมาดื่มน้ำ ก่อนจะพ่นหายใจดังๆว่า..
“เฮ้อ!! ปีนี้ฉันจะได้ของขวัญจากพี่โมะไหม ยัยฟาง!!TTOTT”
“ข้าพเจ้าก็มิตรัสรู้ได้พะยะค่ะ-*-”
“ยัยฟาง!! อย่ากวน!!”
“เออๆก็ได้ ถ้าเทรียบจากเปอร์เซ็น ต์ปีนี้โอกาสที่แกจะได้ ก็ประมาณ22.08%”
‘อ๊ากกกก!! อยากจะบ้าตายกับปริมาณเปอร์เซ็นต์ แก้วจายผู้นี้อยากจะบ้าตายแล้วค่าTOT’
“หน้าเหวอเลยอะดิ 555+ ”ฟางพูดพร้อเอานิ้วมาจิ้มแก้มฉันที่ยังอ้าปากเหวอ=[ ]=
“........”
กริ๊งงงงงงงง!!!! กริ๊งงงงง !!
“หว่า.. เวลาน้อยจัง ปะ!! เข้าห้องกันดีกว่า^^”
“.........................”
“แก้ว..”
“.........................”
“แก้ว!! ยัยทอมกินแห้ว!!!!!!!!!!!!!!!”
“ห๊า!! ห๊า!! อะไรแก จะตะโกนหา...”
“ฉันตะโกนหาสติที่หลุด ลอยไปไกลของแกไงยัยแก้ว ป่ะ!!เข้าห้องกัน”ฟางพูดพร้อม ฉุด กระชาก ลากถู(!?)ฉันไปที่ห้อง.. ฉันหันสายตาไปข้างหลังแป๊บหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมา..
เฮ้อ!! เขายัง... คิดถึง.. วันนั้น.. อยู่รึเปล่า.... วะ!!!
“จริญญา... จริญญา!!!!”
“ค่ะคะ คะ!!”
“เหม่ออะไรของเธอห๊ะ!! ไปยืนคราบไม้บรรทัดหน้าห้องเลยไป!!”
“ค่า...” ฉันขานครูสั้นๆ ก่อนจะเดินไปยังหน้าห้อง แล้วเอาไม้บรรทัดที่ยื่นให้มาคาบ โดยมีเสียงหัวเราะของคนทั้งห้องเป็นกำลังใจห่างๆ(มั้ง!?--*)
“5555+ เฮ้ยแกๆดูดิ วันนี้สาวทอมซ่าของเราไปยื่นคาบไม้หน้าห้องซะแล้วให้กำลังใจหน่อย หิ้ว!!!”ไอเขื่อน หัวโจ๊กของห้อง ตะโกนโหหิ้วฉัน จนฉันที่กำลังเครียดเรื่องโทโมะไม่ไหว บวกกับเรื่องใหม่นี้ เก็บอารมณ์เกือบไม่ไหว แต่ยังไงก็ต้องเก็บ...
“หิ้วๆๆๆ ยัยทอมๆกินแห้ว”
“.................”
“กิ้วๆๆๆ ยัยทอมดีดกระลา 555+”
“..................”
“555+ ยัยทอ.......”
“อยากตายมากใช่มั้ย!! แกตายแน่ไอกบย่าง!!!!! ย๊ากกก!!!”
ปัง!!!!!!
ฉันจัดการเกวี้ยงไม้บรรทัดที่ฉันคาบเมื่อกี้ใส่เขื่อน ซึ่งมันก็โดนเต็มๆ
“โอ้ยยย!!นี้แกทำบ้าอะไรเนี่ย มาชกกันเลยดีมั้ยห๊ะ!!”
“เออ!! แน่จริงก็เข้ามาชกดีวะ ไอตุ๊ด!!”และแล้ว... เหตุการณ์ตะลุมบอลก็เกิดขึ้น ฉันกับไอเขื่อนถูกเพื่อนข้างๆเข้ามาห้าม ซึ่งครูก็ยังมุงดูเหตุการณ์นี้ก่อนจะเอ๋ยวาจาสิทธิ์ว่า...
“พอเลยทั้งคู่!! ไปยื่นที่ห้องพักครูเดี๋ยวนี้!!!!”
“=[ ]=!!!!!!”
ณ เพลาเย็น...
“อ้าวแก้ว!! เลิกเรียนแล้วเหรอครับ”
“..........................”
“แก้ว.. เป็นไรครับ”
“ก็ปรกติค่ะ แก้วไปก่อนนะคะ”ฉันที่มารอโทโมะที่หน้าห้องหลังจากการลงโทษอยู่นาน ก็ขอตัวผละออก แล้วเดินเหมอออกไป...
“แก้วเป็นอะไรของเค้าวะ???”
“ พี่โมะ.... พี่จะรู้บ้างไหม? ว่าวันนี้แก้วเจอกับอะไรมาบ้าง? ต้องเครียดเพราะพี่.. พี่รู้ไหม.. วันนี้พี่ทำให้แก้วคิดหนักไปถึงไหนแล้วห๊า!!!!!!!”
ฉันนั่งระบาย ความรู้สึกอยู่หน้าตุ๊กตามิกกี้เม้าที่เค้าเคยมอบให้ตอนเราคบกันใหม่ๆ
“แกจะเครียดไปทำไมวะ ยัยแก้ว???”
“ฮือ!! TT^TT”
“เลิกร้องได้แล้วย่ะ-*-”
“แง!! TT[]TT”
“เลิกร้องได้แล้วครับ..”
“!!!!!!” ฉันกับฟางหันขวับไปยังเสียงนั้น อย่างดีใจ!!
“แก้ว... พี่มาหาแล้วนะ..”พี่โมะพูดพร้อมกางแขนทำท่าจะกอดฉัน แต่ฉันผละไว้ก่อน แล้วตบเค้า 1 หนึ่งที ซึ่งฟางก็ได้แต่ทำหน้าเหวอ
“นี้แกทำอะไร ของแกวะยัยแก้วพี่โมะเค้าอุสาต์กลับมานะ”
“กลับมาน่ะดี แต่ว่าทำไมต้องให้ฉันรอแบบนี้ห๊ะ!!!”
“...”
“พี่รู้ไหม!! วันนี้แก้วเครียดเรื่องพี่ตั้งกี่รอบ!!”
“.....”
“แก้วยังรอของขวัญจาพี่อยู่นะ!!! รู้มั้ย!! ของขวัญชิ้นนี้แก้วรอมากี่ปีแล้ว!!!”
“.......”
“หึ!! เชิญพี่เงียบคนเดียวไปเลย แก้วไม่อยู่แล้ว!!”
“เดี๋ยวแก้ว!!!” เขาพูดพร้อมกระชากแขนฉันให้หันไปหาเค้า
“............”
“แก้วรู้ไหม...... พี่ก็รออยู่เหมือนกันนะ รอให้แก้วมาอ้อน มาขอร้องเหมือนปีก่อนๆที่ผ่านมา เพราะพี่ไม่ได้เห็นมุมของลูกแมวขี้อ้อนนั้นนานแล้ว...”
“.........”
“แก้วทำให้พี่ได้ไหม”
“............”ฉันสะบัดแขนออก ก่อนเชิดกอดอกแล้วหันไปทางอื่น..
“งอนพี่เหรอ แก้ว..”
“................”
“พี่ขอโทษ น๊า...”
“ไม่!!”
“แก้ว....น๊าๆพี่ขอโทษ”โทโมะพูดพร้อมเอาใบหน้าหวานมาซุกไซร้ที่คอแก้ว จนแก้วที่งอนอยู่กลับต้องหัวเราะออกมา เพราะจั๊กจี้
“คิกๆ พี่โมะอย่าดิแก้วจั๊กกี้ คิกๆ”
“งั้น.. ก็เลิกงอนสิ”
“ไม่!!!”
“งั้นพี่ก็ทำต่อ..”
“อ๊ากกกก!! พอแล้ว.. ครั้งนี้อภัยให้ก็ได้แต่ถ้าครั้งหน้ามีอีก”แก้วพูดแล้วถ้ามีดกีดคอ เป็นลางให้โทโมะ จนโทโมะต้องหลุดขำออกมาเบาๆก่อนจะขยี้ผมแก้วจนยุ่ง
“ยัยขี้งอน”
“ชิ!! แล้วไหนของขวัญอะ”
“เออ.. โมะจะให้แน่แต่ รู้สึกว่าจะได้ กขค อยู่นะแก้ว..”โทโมะพูดพร้อมส่งสายตามาทางฟาง
“เออๆ ฉันไปก็ได้ คืนนี้อย่าหนักล่ะ เดี๋ยวแก้วไปรร.ไม่ได้”
“ครับ^0^”
“แก้ว... ทีนี้ก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ”
“อืม แล้วไหนของขวัญอะ”
“หลับตาสิ”
“......................”
“แฮปปี้ เบริดเดย์นะ ยัยทอมขี้งอน จุ๊บ!”
“เฮ้ย ลักจูบนี้หว่า แบบนี้ต้องเอาคืน จุ๊บ!”ฉันพูดพร้อมเขย่งเท้าไปจูบโทโมะ
“รักพี่ไหม?”
“รักสิ!!! ถามออะไรแปลกๆ”
“งั้นรับขอองขวัญไปได้เลยครับ!!”โทโมะพูดพร้อมยื่นตุ๊กตามิกกี้เมาส์ตัวใหม่ที่ซื้อมาให้ฉัน แต่แทนที่เข้าจะให้ฉัน เขากลับโยนไปที่บนเตียง แล้วคร่อมฉันบนเตียง ส่วนฉันก็ทำหน้าเหวอ ก่อเคาจะพูดว่า
“ของขวัญค่อยเอาละกันนะครับ คืนนี้...กินพี่ไปก่อนละกัน”
END….
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
