FIC B2ST เกลียด หลง รัก

บท4

ผมยังคงฝันร้ายอยู่เสมอมา วันที่ไม่คิดว่าจะมาถึง...

“ ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ นายรักฉันไม่ใช่เหรอ แล้วนายไปหาผู้หญิงคนนั้นทำไม! “

“ หึ เพราะนายมันน่าเบื่อ จนก็จน นายคิดว่าฉันรักนายรึไงห้ะ “

“ อึก “

“ หึ คู ฮาร่าเธอมีดีกว่านาย นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันเลือกเธอ เพราะงั้นนายออกไปจากห้องฉันซะ แล้วต่อจากนี้ไปอย่ามายุ่มย่ามกับชีวิตของฉันอีก ! “

ถึงผมจะฝันร้ายแต่ผมกลับรู้สึกไออุ่นจากด้านหลังผมและหน้าท้อง ผมค่อยๆลืมตาตื่นที่แสนหนักอึ้งคู่นี้ แขนใหญ่พาดที่เอวผม พี่จุนฮยองกำลังนอนกอดผม ผมต้องฝันไปแล้วแน่ๆ มันไม่มีทางหรอก ผมเอามือหยิกแก้ม ภาพเดิมๆยังคงอยู่ ผมไม่ได้ฝัน มันเป็นความจริง ผมค่อยๆเอาแขนที่วาดพาดเอวผมออกแล้วลุกออกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย “ กระเป๋าฉันอยู่ไหนนะ “ ผมมองหากระเป๋าแต่ไม่เจอ ในนั้นมันมีของสำคัญหลายอย่างด้วย ให้ตายสิ

“ นายหมายถึงกระเป๋านี่ใช่มั้ย “ ผมหันปหาต้นเสียง พี่จุนฮยองชูกระเป๋าผ้าสีน้ำตาลขึ้นมา นั่นมัน ผมเดินไปคว้าแต่เขากลับจับข้อมือผม ตัวผมล้มทับอกแกร่ง ผมดันตัวออกแต่พี่จุนฮยองกลับกอดผมแน่นขึ้น

“ ปะ ปล่อย อึก “

“ หืม นายยังตัวหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ“ เขาพูดพร้อมทำสายตายียวนใส่ ผมผลัก การผลักครั้งเดียวทำให้ผมเหนื่อยมากและปวดหัวมากยิ่งขึ้น ผมเอามือกุมหัว

“ อึก ฉันขอกระเป๋าคืน “ ผมบอกพร้อมกับยื่นมือออกไป แต่พี่จุนฮยองไม่ยอมส่ง

“ ไม่ “

“ ส่งมานะ ฉันต้องไปทำงาน “

“ กระเป๋านี่มันสำคัญกับนายมากนักรึไง “

“ ใช่ มันสำคัญกับฉันมาก เพราะฉะนั้นส่งมา “

“ หึ ถ้าอยากได้...นายต้อง..”

“ ต้องอะไร “

“ มาอยู่กับฉันตลอด “ ผมอยากได้ไดอารี่คืนมาก ผู้ชายคนนี้ยื่นข้อเสนอ มันเหมือนตัวเองไปขายตัวชัดๆ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ไดอารี่เล่นนั้นมันสำคัญกับผมมาก ผมจึงตอบตกลงพี่จุนฮยอง เขาคืนกระเป๋าให้ผม

“ ขอบคุณ “ ผมกล่าวขอบคุณแล้วเดินหันหลังจะเดินแต่พี่จุนฮยองจับข้อมือผมไว้

“ ปล่อย”

“ ไม่ “

“ ฉันบอกให้ปล่อยยังไงเล่า ฉันชักจะรำคาญนานแล้วนะ ! “ ผมเริ่มเดือด จะอะไรกับผมนักหนา ทั้งเรื่องบนเตียงบทรักแสนน่ารังเกียจเมื่อคืน หลอกล่อผมให้มาอยู่ด้วยเพระสิ่งของชิ้นสำคัญของผม

“ รำคาญหรอ “ พี่จุนฮยองก็ไม่ต่างอะไร เขาแสดงสีหน้าไม่พอใจ พี่จุนฮยองกระชากแขนผม ตัวผมไปชนอกแกร่งนั่น พี่จุนฮยองโน้มหน้าลงไปสูดดมที่ซอกคอผม ผมเบนหน้าหนี เกลียด เกลียด ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ แค่นี้มันยังไม่พออีกเหรอ

“ ยังหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ “ จุนฮยองเอ่ยแล้วกัดลงที่เนื้อสีขาวฮยอนซึงร้องด้วยความเจ็บปวด

“ อึก “

“ ร้องออกมาสิ ฮยอนซึง “ จุนฮยองกระซิบข้างหูฮยอนซึง ฮยอนซึงหน้าร้อนผ่าว ใบหน้าเริ่มแดง จุนฮยองอาศัยช่วงจังหวะนี้เข้าประกบจูบฮยอนซึง ไม่ทันที่ฮยอนซึงจะตั้งหลัก ฮยอนซึงเบิกตากว้าง ฮยอนซึงพยายามหันหน้าหนีแต่กลับถูกมือใหญ่เลื่อนหน้า ไม่มีหนทางไหนที่เขาจะเลี่ยงได้เลย

“ อื้อ อือ “ ฮยอนซึงส่งเสียง

            รสจูบแสนเร่าร้อนและป่าเถื่อนร่างกายของฮยอนซึงแทบจะสลาย มันเจ็บปวดมากเลยนะที่ต้องมาเจอคนรัก ไม่พอคนรักยังมาทำแบบนี้กับเขา หัวใจเขาแทบจะสลาย เขาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว น่ำอุ่นๆเริ่มไหลงจากดวงตาทั้งสองข้างๆที่ปิดอยู่พร้อมกับเสียงสะอื้น

“ ฮึก... “ เสียงสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆ จุนฮยองหยุดแล้วหันมาสนใจคนตรงหน้าที่ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

“ ฮยอนซึง ฉัน...” จุนฮยองเลื่อนมือไปจะเช็ดน้ำตาฮยอนซึง แต่ฮยอนซึงปัดมันอย่างไม่ใยดี ฮยอนซึงมองจุนฮยองด้วงสายตาโกรธเคือง...

“ อย่ามาแตะต้องฉันนะ นายต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะ เงินหรือชีวิตฉัน นายจะเอาไปทั้งหมดในชีวิตฉันรึไง ฮือออ นายไม่รักฉันนายทำกับฉันแบบนี้ทำไม ฮือออ นายอยากให้ฉันเจ็บปวดจนตายรึไงห้ะ ฮือออ...” ผมบอกเสียงสะอื้น มันทนไม่ไหวแล้วนะ นายมันไม่เคยเข้าใจความรู้สึกฉันเลย คนไร้เยื่อใยคิดจะทิ้งก็ทิ้ง ไม่คิดถึงจิตใจฉันบ้างเลย

“...ฮยอนซึง ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ “

“ ไม่ใช่ นายบอกไม่ใช่แล้วมันคืออะไร นายมาทำแบบนี้กับฉันทำไม นายไม่ได้รักฉัน นายก็ไปหา คู ฮาร่า สิ นายกลับมาหาฉันทำไมมมม !!! “ ฮยอนซึงแผดเสียงใส่ เหมือนคนไร้สติแล้วทุบหน้าอกจุนฮยอง

“ ปัก ปัก...” ฮยอนซึงทุบอกจุนฮยองแรงๆ จุนฮยองจับแขนฮยอนซึงทั้งสองข้าง

“ ฮยอนซึง ! เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงเกลียดนาย นายเป็นแบบนี้ไง“

“ แล้วเพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ตัวฉันมันสกปรกเพราะนายหมดแล้ว นายเคยทำอะไรคิดถึงใจฉันบ้างมั้ย ว่าคนๆนี้จะเป็นยังไง เคยคิดถึงเรื่องนี้บ้างมั้ยย ! “ ฮยอนซึงตะคอกจนเสียงแตกใส่จุนฮยอง จุนฮยองทั้งอึ้งและโกรธมากที่ฮยอนซึงตะโกนใส่ ฮยอนซึงไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ด้วยความโมโห จุนฮยองเลยตบหน้าฮยอนซึงอย่างแรง

แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นพี่จุนฮยองตบหน้าผมแรงๆ

“ เพี้ยะ” แล้วพี่จุนฮยองก็ตบหน้าผม

“ เลิกบ้าซักทีได้มั้ยฮยอนซึง ฉันเบื่อนายที่เป็นแบบนี้รู้มั้ยแล้วก็จำใส่ไว้ซะ “ เขาพูดแล้วผลักผมตกเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมลุกขึ้นแล้วรีบออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด ผมไม่อยากอยู่

            ฮยอนซึงเดินบนทางฟุตบาทท่ามกลางเกล็ดหิมะสีขาวที่กำลังตกลงมา ลมหนาวสัมผัสผิวกาย ฮยอนซึงเริ่มหนาวขึ้นทุกที มือเริ่มชา ภาพตรงหน้าเริ่มบิดเบือนทุกที ฮยอนซึงก้าวท้าวข้ามถนน รถคันหนึ่งซึ่งกำลังขับมารีบเบรกทันที ร่างบางล้มลงลงพื้น

            โยซอบกับดูจุนรีบออกจากรถเมื่อเห็นผู้ชายร่างเล็กที่คล้ายกับเพื่อนตนเองเดินข้ามถนนไม่ดูรถ โยซอบเดินไปดูว่าเป็อย่างไร

“เฮ้ย ฮยอนซึง “ โยซอบตกใจเมื่อคนที่ตัดหน้ารถเป็นฮยอนซึงจริงๆ เขาคุกเข่าเขย่าตัวฮยอนซึงแล้วโยซอบก็พบว่าบริเวณศรีษะของฮยอนซึงมีเลือดออก

“ ละ เลือด ดูจุนรีบพาฮยอนซึงไปโรงพยาบาลเร็ว “โยซอบบอกดูจุน ดูจุนพยักหน้ารับแล้วรีบอุ้มฮยอนซึงไปนั่งเบาะหลังส่วนโยวอบก็คอยนั่งข้างๆฮยอนซึงคอยใช้ผ้าเช็ดหน้าห้ามเลือดที่ไหลจากแรงกระแทก

            “ฮยอนซึง มันเกิดอะไรขึ้นกับนาย เมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้น ฉันผิดใช่มั้ยที่ไม่รอนาย “โยซอบได้แต่โทษตัวเองในใจระหว่างทาง