เรื่องรักๆฉบับห้ามlove!

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้วเดินลงมาจากรถป๊อปปี้ที่ขับมาส่งเมื่อกี้ก่อนป๊อปปี้จะรีบเลี้ยวกลับออกไปแก้วมองด้วยสายตาเศร้าทั้งรู้สึกผิด และรู้สึกเสียใจที่ทำให้เพื่อนคนสำคัญ เพื่อนสมัยเด็กอย่างป๊อปปี้ต้องร้องไห้ 
 
 
 
 
 
 
"แก้วขอโทษป๊อป..."
 
 
 
 
 
 
"คุณหนูแก้วค่ะ จะรับอาหารเย็นเลยมั้ยค่ะป้าจะได้ไปเตรียมให้"ป้าแม่บ้านเดินมาทักแก้วด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
 
 
 
 
 
 
แก้วค่อยๆเดินเข้ามาในบ้านอย่างข้าๆ มองไปรอบบ้านไม่เห็นโทโมะก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนเสียงถามไถ่จากแม่บ้านเลย
 
 
 
 
 
 
แอ๊ด...
 
 
 
 
 
"ไปไหนมา"เสียงทุ้มสุดแสนจะคุ้นหูทำให้แก้วอึ้งอ้าปากค้างก่อนจะค่อยๆหันหน้ามาทางหน้าห้องน้ำก็เห็นโทโมะที่ยืนกอดอกอยู่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
 
 
 
 
 
 
"ถามตัวเองก่อนดีมั้ย"แก้วสวนกลับทันที
 
 
 
 
 
 
"อย่ามาเปบื่ยนเรื่องเลยดีกว่า โทโมะมารอแก้วแต่แก้วำปไหนไม่รู้"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
"โทโมะต่างหากที่ไปไหนทเพราะป๊อปปี้บอกว่าโทโมะไปกับฟางนิ"แก้วพูดเถียง
 
 
 
 
 
 
"ป๊อปปี้อีกแล้วหรอ!"โทโมะขึ้นเสียงเบ็กน้อยจนแก้วสะดุ้งตกใจ
 
 
 
 
 
 
"ใช่ ทำไมละ"แก้วพูดแล้วหย่นจมูกไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
"โอเคเข้าใจแล้ว"โทโมะพูดเข้าใตในทุกอย่าว่าป๊อปปี้คงจะโกหกแก้วได้แต่มองอย่างงงๆๆ
 
 
 
 
 
 
"อะไร"แก้วถามพร้อมขวดคิ้ว
 
 
 
 
 
 
"ช่างมันเถอะ"โทโมะพูดบ่ายเบี่ยงเพราะถ้าแก้วรู้เรื่องแบบนี้คงไม่ดีนัก
 
 
 
 
 
 
"อะไร? มีอะไร? โทโมะไปกับฟางมาำม่ใช่หรอวันนี้!"แก้วเริ่มถามบ้าง
 
 
 
 
 
 
"ใช่"โทโมะตอบไปตรงๆ
 
 
 
 
 
 
"นั้นไง!"แก้วพูดแล้วจะเอาเรื่องบ้าง
 
 
 
 
 
 
"แต่ไม่ได้ไปบอกรักแบบไอ้ป๊อปปี้นิ"โทโมะพูดเพราะฟางเบ่าเรื่องราวให้ฟังหมดแล้ว
 
 
 
 
 
 
"ระ...รู้ได้ยังไงว่าป๊อปปี้บอกรัก"แก้วอึ้ง
 
 
 
 
 
 
"รู้ได้ยังไงไม่สำคัญหรอก แต่คำตอบของแก้วต่างหากคืออะไร!"โทโมะพูดแล้วสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้นจนแก้วถอยหนีจนติดประตู
 
 
 
 
 
 
"ทำไมต้องอยากรู้"แก้วพูบ่ายเบี่ยงไม่ยากตอบ
 
 
 
 
 
 
"พูดแบบนี้แก้วตอบว่าตกลงงั้นหรอ!"โทโมะเริ่มขึ้นเสียง
 
 
 
 
 
 
พลั่ก!
 
 
 
 
 
 
แก้วพบีกโทโมะออกก่อนจะเบี่ยงตัวหนีโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
"แล้วถ้าใช่มันจะเสียหายยังไงทีโทโมะยังไปกับฟาจับมือกับฟางเลน แล้วทำไมแก้วจะตอบตกลงไม่ได้"แก้วพูดออกไปด้วยความโมโห
 
 
 
 
 
 
"แต่แก้วเป็นของโทโมะนะ!"โทโมะพูดแล้วเดินตรงเข้ามากระชากแขนแก้ว
 
 
 
 
 
 
ฟุ่บ!
 
 
 
 
 
 
โทโมะผลักแก้วลงไปนอนราบที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงไปคร่อมทับทันที
 
 
 
 
 
 
"ออกไปนะโทโมะ"แก้วดิ้นแล้วทุบตีโทโมะ
 
 
 
 
 
 
"ไม่ แก้วพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไง แก้วมีโทโมะแล้วทั้งคนนะ! กลับไปบอกยกเลิกมันเดี๋ยวนี้!"โทโมะออกคำสั่งด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธจัดแก้วที่สะดุ้งเพราะไม่เคยเห็นโทโมะในมุมที่โกรธจัดแบบนี้มาก่อนทำให้เลิกคิดที่จะแกล้งคนตัวโตที่ดูจะโกรธขึ้นมาจริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่...อื้อ!!"แก้วยังไม่ทันจะพูดจยก็ถูกโทโมะกลืนกลินเสียงไปด้วยปากหนาของโทโมะอย่างเร้าร้อน
 
 
 
 
 
 
"โทโมะจะให้โอกาสพูดอีกที!"โทโมะกดเสียงต่ำลง
 
 
 
 
 
 
"ไม่...อื้อ!!"แก้วกำลังจะพูดแต่ก็ถูกโทโมะกลืนกินเสียงไปอีกรอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องฟาง...
 
 
 
 
 
 
"ไหนว่าจะมาไง"ฟางเดินวนไปวนมารอป๊อปปี้ที่บอกว่าจะมาหาเธอแต่นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้วยังไม่มีวี่แววที่ป๊อปปี้จะมาเลย
 
 
 
 
 
 
"แก้วจะรับรักหรือเปล่านะ...ถ้าไม่ล่ะ!"ฟางคิดก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้อวทันที
 
 
 
 
 
 
ตึกๆ
 
 
 
 
 
 
ฟางรีบวิ่งลงมาจากบันไดด้วยความรวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
"เอ้า ฟางวิ่งบงบันไดอีกแล้วนะลูกเดี๋ยวก็หกลเมกันพอดี"แม่พูดดุ
 
 
 
 
 
 
"แม่ค่ะวันนี้ฟางอาจจะไม่กลับบ้านนะ ต้างบ้านป๊อป"ฟางรีบพูดก่อนจะวิ่งออกมาจากบ้าน
 
 
 
 
 
 
"เอ้าไอลูกคนนี้"แม่บ่นไบ่หลังเมื่อฟางไม่ฟังเพราะปกติเจ้าตัวจะมายืนขอโทษๆ แต่กลับวิ่งไปจากบ้านหลังพูดจบ
 
 
 
 
 
 
 
 
บ้านป๊อป...
 
 
 
 
 
 
ตึกๆๆ
 
 
 
 
 
 
ฟางวิ่งเข้ามาในบ้านป๊อปปี้เพราะเห็นรถป๊อปปี้จอดอยู่
 
 
 
 
 
 
"คุณน้าสวัสดีค่ะ ป๊อปอยู่ไหนค่ะ"ฟางถามแล้วหอบเหนื่อย
 
 
 
 
 
 
"มาซะดึกเชียวลูกเห็นขึ้นไปบนห้องแล้วนะลูก อ้อ วันนี้ตสป๊อปดูเงียบๆ ข้สวปลาไม่ทานฟางมาก็ดีแช้วช่วยลากตาป๊อปมาทานข้าวทีลูกแม่เคาะประตูเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ ไม่รู้ไปเป็นอะไรมา แม่นึกว่าทะเลาะกับฟางซะอีก"แม่ป๊อปปี้ร่ายยาว
 
 
 
 
 
 
"เปล่าหรอกค่ะ ไม่ได้ทะเลาะถ้างั้นฟางขอขึ้นไปหาป็อปปี้ก่อนนะค่ะ แล้วฟางจะพยายามบากไอ้หมีลงมาทานข้าวนะค่ะ"ฟางพูแล้ววิ่งขึ้นชั้นสองไป
 
 
 
 
 
 
"ฝากด้วยนะลูก"แม่ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องป๊อปปี้...
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
 
ฟางเคาะประตูห้องรัวๆ
 
 
 
 
 
 
"เฮริตท์แน่ๆเลยไอ้นี่"ฟางพูดแล้วส่ายหน้า
 
 
 
 
 
 
"ผมไม่ทานครับแม่"ป๊อปปี้ตะโกนออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าใครมาเคาะประตู
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆๆ
 
 
 
 
 
 
"ผมไม่ทานครับ ผมไม่หิว"ป๊อปปี้ตะโกนออกมาอีก
 
 
 
 
 
 
"ไม่เปิดใช่มั้ยทเสียมารยาทสักวันแล้วกัน!"
 
 
 
 
ผลั่ก!
 
 
 
 
 
ฟางผลักประตูดเข้าไปอย่างดร๋วก่อนจะเดินตรงมาหาป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
"ผมบอกว่าไม่หิว...ฟาง เข้ามาทำไม"ป๊อปปี้ที่กำลังจะหันมาพูดแต่เมื่อเห็นเป็นฟางจึงรีบถามทันที
 
 
 
 
 
 
"ทำไมเข้ามาไม่ได้หรือไง ห้องนายสงวนเร้อะ"ฟางพูดกวน
 
 
 
 
 
 
"ออกไป"ป๊อปปี้ไบ่เพราะไม่อยากให้ฟางเห็นตัวเองในมุมที่อ่อนแอ
 
 
 
 
 
 
"ไบ่เลยหรอ เหอะ! ขอด้านหน่อยละกันวันนี้เพราะชั้นจะนอนกับนาย!"ฟางรู้ว่าป๊อปปี้คงเศร้าจึงพูดออกไปอย่างกวนๆ
 
 
 
 
 
 
"เป็นอะไรของเธอวันนี้ชั้นอยากนอนคนเดียว"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
"ตอนชั้นจะนอนคนเดียาวนายเคยออกไปอย่าที่ชั้นบอกมั้ย ก็ไม่ทถ้างั้นวันนี้ชั้นจะนอน!"ฟางพูดแบ้วกระโดดขึ้นมาบนเตียงป๊อปปี้ตกใจก่อนจะขยับหนี่
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้_^_"
 
 
 
 
 
 
"กลับไปวันนี้ชั้นอยากอยู่คนเดียว"ป๊อปปี้พูดเสียงแผ่ว
 
 
 
 
 
 
หมับ!
 
 
 
 
 
 
ฟางโผลเข้ากอดป๊อปปี้จากด้านหลังจนป๊อปปี้ตกใจเพราะฟางไม่เคยทำแบบนี้จะมีก็แต่เขาที่คอยกอดคอยหอมเธอฝ่ายเดียวตลอด
 
 
 
 
 
 
"ชั้นรู้ว่านายเป็นแบบนี้เพราะอะไรนะ แต่เอาเถอะนายไม่ต้องมองหน้าชั้นก็ได้ ให้กอดนนี้เป็นกอดเพื่อปลอบนายแล้วกัน เอาเป็นว่าชั้นจะอยู่กับนายนายอยู่คนเดียวไม่สนุกหรอก เชื่อสิ อยากจะร้องก็ร้องเลยไม่ต้องเก็บหรอกถึงชั้นจะไม่ค่อบได้เกงห็นน้ำตานายก็เหอะ ไม่ต้องฟอร์ม ร้องออกมาเลย"ฟางกอดป๊อปปี้แล้วร่ายยาว
 
 
 
 
 
 
ฟุ่บ!
 
 
 
 
 
 
หมับ!
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้แกะมือฟางออกแล้วหันมาก่อนจะโผลเข้ากอดฟางจนฟางเกือบหงายหลัง
 
 
 
 
 
 
"กอดแบบนี้อุ่นใจกว่าตั้วเยอะ ขอยคุณนะ..ขอบคุณ"ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางฟางได้แต่บูบผมป๊อปปี้อย่าอ่อนใจเมื่อรู้สึกถึงน้ำร้อนๆที่เปีนกรดไหบ่ของเธอทีละนิดทีละนิด...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
มาอัพแล้วววววววว อัพในโทรศัพท์มันรัวๆ รีบๆ5555
 
 
เขียนผิดเยอะก็อย่าว่ากันน้าาาา ><
 
 
เม้นเยอะๆน้าาาา ให้กำลังหน่อยยย ><