มันจะจบลงเช่นไร ❓

 
" เบล์...มาได้ยังไง ไหนบอกเรียน "
               ก็เธอบอกผมว่าเรียนอยู่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้ ทำไมตอนนี้มาอยู่หน้าห้องผมได้ล่ะ
 
" เซอร์ไพร์ไง ก็เห็นบอกว่าเบื่อ เลยมาหา "
 
" ต้องดีใจใช่มะ "
" แล้วแต่เล๊ย "
" แล้วกินไรมายัง "
" ยังเลย "
" งั้นไปกินข้าวกัน"
 
                ผมกับเบล์เดินลงมาส่วนตัวล่างของบ้าน โดยมีเบล์ที่คอยพยุงผม พอลงมาถึงข้างล่างผมต้องหยุดชะงักลงเพราะแก้วมาอยู่ที่บ้านผมตอนนี้กับอามลและกิ่ง แล้วแก้วก็เห็นเบล์แล้ว เห็นว่าเบล์กำลังพยุงผม
 
 
 
" อ้าวตาโมะมาพอดี อามลกับน้องแก้วพี่กิ่งมาเยี่ยมนะลูก "
 
" สวัสดีครับอามล "
               ผมกล่าวสวัสดีพร้อมยกมือไหว้อามล อามลก็ยกมือตอบรับไหว้ผม
" สวัสดีลูก ขาเป็นไงบ้างล่ะเรา "
" ก็ดีขึ้นแล้วครับ แต่ก็ยังปวดๆอยู่ "
" แล้วโมะกับเบล์จะไปไหนกันล่ะ "แม่เอ่ยถามผม
 
" อ้อ เบล์หิวนะครับ ผมเลยจะมาหาอะไรเป็นเพื่อนเบล์ "
" กับข้าวอยู่ในครัวนะลูก พากันไปกินไป "
"ครับ งั้นผมกับเบล์ขอตัวก่อนนะครับ "
" อืม ไปเถอะ ว่าแต่ทานอะไรกันมารึยัง หนูกิ่ง หนูแก้วหิวมั้ย "
 
          ประโยคแรกแม่บอกผม แต่ประโยคหลังแม่หันไปพูดกับอามล และพี่กิ่งและแก้ว
" ทานมาแล้วค่ะ " เป็นเสียงของพี่กิ่งที่ตอบแม่ผมกลับมา ผมว่าวันนี้แก้วเงียบๆไป ผิดปกติที่แก้วจะเป็นคนร่าเริง
 
 
               ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในขณะที่นั่งทานข้าวเป็นเพื่อนเบล์
Tomo : เป็นอะไรป่าว ทำไมแก้วเงียบๆ
               ผมส่งข่อความไปในไลน์หาแก้วที่นั่งอยู่ข้างนอกกับแม่ของผมและแก้ว และพี่กิ่ง ตรงที่ผมนั่งอยู่สามารถมองออกไปเห็นตรงห้องนั่งเล่นได้ เพราะไม่ได้มีอะไรที่มาปิดกั้น ผมเห็นแก้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหลังจากที่ผมส่งข้อความไปหา แต่แก้วก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากระโปรงนักเรียนที่เธอยังไม่ได้เปลี่ยน
แก้วเป็นอะไร
 
" โมะ อิ่มแล้วเหรอ " เบล์ถามผมขึ้น เธอคงเห็นว่าผมไม่ตักข้าวใส่ปากมาได้สักพัก
 
" โมะอิ่มแล้ว เบล์กินเลย "
" หื้อ เบล์ก็อิ่มแล้ว "
" งั้นจะไปไหนต่อเปล่าเนี่ย "
" ไปทำรายงานต่อบ้านเพื่อนแถวๆนี่อ่ะ "
" อ้อ ป่ะเดี๋ยวไปส่ง "
" ไม่เป็นไรๆ ขายิ่งเจ็บๆอยู่ ไปพักเถอะ "
" งั้นไปบ้านเพื่อนดีๆนะ ถึงแล้วโทรมาด้วย "
" ค่ะคุณพ่อออ "
" ไปได้แล้ว มันเริ่มดึกแล้ว จะอันตราย "
" เป็นห่วงเหรอ "
" อื้อ ทั้งห่วงทั้งหวง ไปๆ กลับดีๆ "
               ผมเดินไปส่งเบล์ที่หน้าบ้าน เธอก็เรียกรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่เข้าคิวอยู่แถวนั้นไปบ้านเพื่อน ที่แรกเบล์จะนั่งแท็กซี่ แต่ผมไม่ยอม เพราะมันดึกแล้วผู้หญิงนั่งแท็กซี่คนเดียวแบบนี้มันอันตราย มอเตอร์ไซค์ยังหาทางหนีง่ายกว่า
 
               ผมเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องสวนทางกับแก้วที่ต้องตามอามลกับพี่กิ่งไปขึ้นรถ ผมกับแก้วสบตากัน แต่ไม่มีใครพูดหรือรำลากันก่อนที่จะจากกันไหนวันนี้ แก้วเงียบผมก็เงียบ ปกติแก้วต้องยิ้มให้ผม แต่วันนี้ไม่มีมีแต่รอยยิ้มหรือหน้าอื่นนอกจากหน้านิ่งที่แก้วส่งมาให้ผม
 
 
แก้วโกรธอะไรผมหรือเปล่า
 
" อามลครับ ผมขอคุยเรื่องงานกีฬาสีกับแก้วแปปหนึ่งได้ไหมครับ "
 
" อ้อ ได้จ้า แก้ว ม๊ากับพี่กิ่งไปรอที่รถนะ "
 
               อามลหันมาบอกผมแล้วหันไปพูดกับแก้วก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ โดยมีพี่กิ่งเดินตามหลังไป
 
               ความเงียบเริ่มครอบงำผมกับแก้วอีกครั้ง ผมมองหน้าแก้ว แก้วมองหน้าผม เราต่างสบตากันอยู่แบบนั้น จนแก้วกล้มหน้าลง 
 
" แก้ว แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า โกรธอะไรพี่หรือเปล่า "
" ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องงานกีฬาสีเลย "
" เออ...โอเค วันนี้แข่งเป็นไงบ้าง "
" บาสสีแดงชนะ "
" อืม ทำไมแก้วดูไม่ราเริงเลย "
" หมดคำถามเกี่ยวกับกีฬาสีแล้วใช่ไหมคะ "
" อ..อ้ออือ หมดแล้ว "
" งั้นแก้วขอตัวกลับก่อนนะค่ะ "
               แก้วพูดเสร็จก็เดินผ่านผมไปขึ้นรถทันที ผมทำได้แต่ยื่นมองแก้วที่เดินผ่านไป ผมไม่สบายใจเลยที่แก้วเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่สบายใจกับทุกคนที่ทำแบบนี้กับผมนั่นแหละ
 
 
ตื้อดึ้ง
 
TinkerBell : ถึงบ้านเพื่อนแล้วนะ
 
               เบล์ไลน์มาบอกผมว่าถึงบ้านเพื่อนแล้วตามที่ผมได้สั่งให้เบล์บอกผม
 
Tomo : อ่า รีบๆทำงานนะ จะได้เสร็จเร็วๆ จะได้ว่างมาสอนโมะสักที
TinkerBell : ได้ค่ะ นักเรียนที่รัก ไปล่ะนะ แอบอู้มานานแล้ว
Tomo : อ่า บ๊ายบาย
 
               เบล์อ่านข้อความผมแล้ว แต่เธอไม่ได้ตอบกลับ คงเป็นเพราะเธอแอบอู้งานมาจนเพื่อนว่าแน่เลย
 
               ผมเดินขึ้นไปในห้องของผม ผมทิ้งตัวล้มลงกับเตียงของผม ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดเข้าไปในแอพไลน์อีกครั้ง
 
Tomo : เป็นแบบนี้พี่ไม่สบายใจจริงๆนะ เพราะพี่หรือเปล่า
 
               ผมถามแก้วไปในแชทของผมกับแก้ว แล้วผมกดออกจากแอพนั้นแล้วกดเข้าแอพอีกแอพที่เป็นที่นิยมไม่แพ้กัน
               ผมกดเข้าไปที่ชื่อเฟสบุ๊คว่า Kaew Sirimongkonsakul ผมนั่งส่องเฟสแกัวเลื่อยๆ เห็นรูปหลายรูปที่มีคนเพิ่งแท็กมาให้แก้ว และผมก็มาหยุดสายตาอยู่สถานะล่าสุดที่แก้วตั้งไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว คงเป็นตอนที่กำลังกลับจากบ้านผม
 
                     ' อ่านแล้วไม่ตอบมันเสียความรู้สึก ถ้ายังคุยไม่จบ '
 
               แก้วหมายถึงผมหรือเปล่า ที่ผมลืมตอบแก้ว แต่ผมคงไม่สำคัญพอที่แก้วจะมาตั้งสถานะให้ผมหรอก แก้วคงจะตั้งให้แฟนแก้วนั้นแหละ คงงอนๆกันอยู่ล่ะมั้ง
          และผมก็กดเข้าไปในแชทไลน์ของแก้วอีกครั้ง ครั้งนี้แก้วอ่านของผมแต่ยังไม่ตอบ ผมนั่งรออีกประมาน 10 กว่านาทีได้แก้วก็ยังไม่ตอบ ตอนแรกผมคิดว่าแก้วคงเพิ่งอ่านแล้วกำลังพิม แต่นี่เลยมา10นาทีแล้วที่ผมเห็นว่ามันขึ้นว่าแก้วอ่านแล้ว แต่แก้วยังไม่ตอบ
Tomo : ถ้าไม่ตอบพี่จะไปถามถึงบ้านแล้วนะ ให้เวลาหลังจากอ่านแล้ว 10 นาที
               ไม่นานจากที่ผมส่งไปมันก็ขึ้นว่าอ่าน ผมเอาจริงนะถ้าแก้วไม่ตอบผมภายใน10นาทีนี้ ผมจะไปบ้านแก้วจริงๆ
 

 
แหม๋ขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้อีกว่าจริญญางอนนะวิศว
ตอนหน้ารีบไปง้อด่วน
แล้วจริญญาจะตอบมั้ย 
รอติดตามเนาะ 

อัพรอบ 2
23.41 น.
29/7/2015
ฝากติดตามเรื่องนี้กันด้วยนะค่ะ
อย่างที่เราเคยบอก ว่ามีเหตุข้อผิดพลาด เนื้อหาที่เคยลงไป
แล้วเรากลับมาย้อนอ่านใหม่ อยู่ดีๆมันสลับกันมั่วเลย T^T
เราจึงขอลบ และมาลงใหม่
และการลงใหม่ครั้งนี้ มีเนื้อหาใหม่สอดแทรกไปบ้าง
แต่ยังคงอยู่ในลักษณะเดิมอยู่
 
ขอบคุณใครหลายๆคน(หรือเปล่า) ที่ยังติดตามเรื่องนี้กันอยู่
ช่วงนี้เรายุ่ง กับการเตรียมขึ้น มหาลัย ปี1 พอดี #Freshy ค่ะ ><
เราไม่ค่อยมีเวลามาอัพ T^T
แต่เราจะพยายามหาเวลามา และจะอัพให้จบ >O<
 
ปล. ฟิคเรื่องนี้อิงมาจากชีวิตจริงส่วนหนึ่งของบุลคลคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้อกับศิลปินในชีวิตจริง และบางส่วนเกิดขึ้นเพราะความมโนของผู้แต่ง ไม่ได้ต้องการให้บุคลในเรื่องเสียหายแต่อย่างใด