นาวีเล่ห์รัก

 

 

สามเดือนผ่านไป

 

ร่างบางของแม่ป๊อบปี้มองร่างที่นอนหายใจรวยรินของลูกชายอย่างหนักใจ พลางเบี่ยงสายตาหันมามองว่าที่ลูกสะใภ้อย่างปวดใจ

 

 

"ป๊อบลูก แม่พาฟางกลับมาหาลูกแล้วนะฟื้นขึ้นมาเถอะนะลูก"แม่ป๊อบปี้ร่ำไห้บอกกับลูกชาย

 

 

"ป๊อบอย่าทิ้งแม่ไปนะลูก แม่เสียพ่อของลูกไปคนแล้วอยู่กับแม่ก่อนนะ"เสียงแม่ป๊อบปี้ร่ำไห้จะขาดใจ

 

 

 

"ป๊อบฟื้นขึ้นมาหาฟางสิ ฟางกลับมาหาป๊อบแล้ว อย่าทิ้งฟางไว้แบบนี้สิ ฮืออ..." ฟางกอดร่างป๊อบปี้แน่น

 

 

 

"ป๊อบ!! ป๊อบ" ฟางเขย่าร่างป๊อบปี้เมื่อเครื่องวัดหัวใจกลายเป็นเส้นตรง ทุกคนต่างกรูเข้ามาอย่างเป็นห่วง

 

ภายบรรดาทีมแพทย์กำลังปั๊มหัวใจร่างหนา มันยิ่งทำหลายจิตใจคนที่เฝ้ารอ...

ร่างหนากระตุก ชีพจรหยุดเต้น เป็นภาพสุดภาพที่ฟางได้เห็นก่อนสติจะดับวูบ....

 

 

 

 เขื่อนที่เดินออกไปโทรศัพท์หาโทโมะกลับมาเห็นภาพตรงหน้าถึงกับเข่าอ่อนเฟย์ช่วยพยุงลุกขึ้น

น้ำตาเอ่อล้น ใบหน้าหล่อส่ายไปมาไม่อย่างยอมรับ ร่างหนาลุกขึ้นผลักประตูเข้าไปโดยไม่สนใจเสียงร้อง

 

 

 

"ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ไอ้ป๊อบฉันบอกให้แกตื่นขึ้นมา ไอ้คนเฮงซวย แกมาบังกระสุนแทนฉันทำไมว่ะ" เสียงห้าวตะโกนทั้งน้ำตา ทั้งเจ็บใจและเสียใจที่เพื่อนรักมารับเคราะห์แทน ชีพจรของป๊อบปี้จึงค่อยๆกลับมาเต้นอีกครั้ง

 

 

 

"ป๊อบปี้ ป๊อบปี้!!"ฟางผวาตื่นขึ้นมากลางดึก ก่อนจะค่อยๆหันมาดูรอบๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเดินไปทางห้องไอซียูที่ป๊อบปี้นอนอยุ่

 

 

 

"ป๊อบ ตื่นมาหาฟางเถอะนะ ฟางขอโทษที่ทิ้งป๊อบไป ป๊อบอย่าทิ้งฟางไปแบบนี้เลย"ฟางเกาะขอบบานกระจกเอ่ยทั้งน้ำตา

 

 

 

"คุณฟางค่ะ ดิฉันว่าคุณกลับไปพักก่อนเถอะค่ะ คุณยังไม่แข็งแรงดี"พยาบาลหน้าห้องเข้ามาทัก

 

 

 

 

"ฉันขอเข้าไปหาป๊อบปี้หน่อยได้ไหมค่ะ แปบเดียวจริงๆ"ฟางอ้อนวอนขอร้อง

 

 

 

"ตอนนี้หมดเวลาเยี่ยมแล้วนะค่ะ ค่อยมาเยี่ยมพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ"

 

 

 

"ฟางขอเวลาแปบเดียวจริงๆค่ะ สองนาทีก็ได้ นะค่ะ"ฟางอ้อนวอน พยาบาลถอนใจก่อนจะพยักหน้าให้

 

 

 

"ค่ะ อย่างงั้นก็ได้ค่ะ แค่สองนาทีนะค่ะ"

 

 

 

 

"ขอบคุณค่ะขอบคุณ"ฟางเอ่ยก่อนจะรีบพลักประตูเข้าไป

 

 

 

 

"ป๊อบ ฟื้นมาหาฟางเถอะนะฟางขอโทษฟางกลับมาหาป๊อบแล้วป๊อบอย่ามาทิ้งฟางแบบนี้เลย ฟางอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีป๊อบ ฟางขอโทษ กลับมาเถอะนะคนดีของฟาง"ฟางกุมมือพลางจูบเบาๆที่ข้อมือของป๊อบปี้

 

 

"ฟะ ฟาง"เสียงแหบเอ่ยขึ้นทำให้ฟางรีบหันมาทันที

 

 

 

"ป๊อบ ป๊อบฟื้นแล้ว พยาบาลค่ะป๊อบฟื้นแล้ว"ฟางเอ่ยอย่าดีใจหมอพยาบาลต่างกรูเข้ามาดูอาการ ฟางมองอย่างดีใจในที่สุดป๊อบก็ฟื้น........

 

 

 

 

 

 

รุ่งเช้า

 

 

 

"ไงนอนเต็มอิ่มเลยสิถ้า"โทโมะที่เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วเอ่ยแซว

 

 

 

 

"นิดหนึ่งเหนื่อยกับพวกแกเยอะเลยอยากพักหูสักหน่อย"

 

 

 

"ไม่หน่อยหรอก พักไปตั้งสามเดือนปล่อยให้ใครหลายๆคนเสียน้ำตาไปหลายโอ่ง โอ๊ย.."เขื่อนที่มาพร้อมเฟย์แซวขึ้น ทำให้โดนเฟย์หยิกไปที

 

 

 

 

 

"พูดมากนะเขื่อน"เฟย์ว่าก่อนจะยกตะกล้าผลไม้มาให้ฟาง

 

 

 

 

 

"ฟาง"ป๊อบปี้เอ่ยเรียก ฟางรีบรุกเข้ามา

 

 

 

 

"ป๊อบเป็นอะไรเจ็บตรงไหน" ฟางรีบวิ่งเข้ามาดู

 

 

 

 

"เจ็บตรงนี้ เจ็บมานานน เจ็บมาตั้งสามปี"ป๊อบปี้คว้ามือบางมาไว้ตรงตำแหน่งหัวใจ ฟางน้ำตารื้น

 

 

 

 

"ป๊อบ ฟางขอโทษที่ทิ้งป๊อบไปต่อไปฟางจะไม่หนีหายจากป๊อบไปไหนอีก ฟางจะอยู่กับป๊อบจนกว่าป๊อบจะเป็นคนไล่ฟางไป"

 

 

 

 

 

"ไม่มีวัน ป๊อบไม่มีทางที่จะไล่หัวใจของตัวเองไม่มีทาง"ป๊อบปี้ว่าพลางจูบหน้าผากมนเบาๆก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ยๆๆๆ ตื่นมาก็หวานเลยนะเว้ยยยย"เขื่นที่ยืนกินส้นเอ่ยแซว ป๊อบปี้หันมาคาดโทษใส่

 

 

 

 

 

"กินส้มไปเลยไอ้เขื่อน"โทโมะว่าพลางโยนส้มอีกลูกให้

 

 

 

 

"ป๊อบไม่โกรธฟางใช่ไหม"ฟางหันมาถาม ป๊อบปี้ส่ายหน้า

 

 

 

 

"ไม่เลย ป๊อบต่างหากที่จะต้องถามฟางว่าไม่โกรธป๊อบใช่ไหม"

 

 

 

 

"ไม่แล้ว แค่สามปีที่ผ่านมาฟางก็ทรมานมากพอแล้ว"ฟางว่าอย่างยิ้มๆ ป๊อบปี้รีบดึงร่างบางเขามากอดอย่างแสนรัก

 

 

 

เขื่อนโทโมะแก้วเฟย์มองสองร่างที่โอบกอดกันอย่างมีความสุข ต่อไปคงไม่มีเรื่องร้ายๆอีกแล้วนะ.....

 

 

โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาอีกคู่มองอย่างดกรธจัด ก่อนจะค่อยๆเดินถอยออกไป.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟื้นแล้วฟื้นแล้วว แต่เรื่องยังมิจบนะจ๊ะ