[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 42

ความรักทำให้คน…ตาบอด

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอา ฉันจะดูละครเรื่องนี้”

 

 

ติ๊ด

 

 

ฮยอนซึงกดรีโมทเปลี่ยนช่องอย่างรวดเร็ว

 

 

“ก็ฉันจะดูบอลอ๊ะ”

 

 

ติ๊ด

 

 

ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองอย่างไม่พอใจ

 

 

“นายสนใจบอลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน มีบาสให้ดูก่อนแล้วจะไม่ว่าเลย”ฮยอนซึงรีบแย่งรีโมทมาจากมือของจุนฮยอง แต่เขาไม่ยอมปล่อย แล้วทั้งสองคนก็แย่งรีโมทกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

 

 

“เย้ๆๆๆ”เสียงเฮดังลั่นมาจากทีวี จุนฮยองยิ้มออกมาเมื่อช่องที่กำลังเปิดอยู่เป็นเกมส์การแข่งขันบาสกีฬ่าสุดโปรดของเขา

 

 

“มีบาสแล้ว ฉันยึด อิอิ”ฮยอนซึงได้แต่กัดปากแล้วนั่งกอดอกอย่างเจ็บใจ

 

 

“ไปเดินเล่นข้างนอกนะ”ฮยอนซึงไม่รอให้จุนฮยองได้พูดอะไรก็เดินออกจากบ้านไปทันที จุนฮยองได้แต่มองตามหลังตาปริบๆ

 

 

“จะงอนหรือเปล่านะ”

 

 

“เฮ้ออออออ”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านที่เห็นวิวทะเลยามค่ำคืนชัดเจน

 

 

“อากาศดีแบบนี้ นอนหลับสบายแน่ๆเลย”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับหลับตาโดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองจากมุมมืดอยู่ เขาคนนั้นกำลังมองฮยอนซึงด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก

 

 

“จุนฮยอง เมียมึง แบ่งกูมั่งนะ”ซีวอนแสยะยิ้มออกมานิดๆก่อนจะเดินออกไปจากพุ่มไม้ที่ซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ต้องกลับเข้าไปซ่อนอยู่ที่เดิมเมื่อเขาเห็นว่าจุนฮยองเดินออกมา

 

 

หมับ!!!

 

 

จุนฮยองกอดฮยอนซึงจากด้านหลังพร้อมกับหอมแก้มหนึ่งที

 

 

“อีกแล้วนะ”

 

 

“ง่า ก็ตัวนายหอมนี่นา ขอหอมหน่อยนะ”แล้วจุนฮยองก็หอมฮยอนซึงไปอีกหลายที

 

 

“พอแล้วๆ อายคนอื่นเขา”

 

 

“อายทำไม ไม่เห็นมีใครเลย มีแค่เราสองคนเองนะ”จุนฮยองพูดพร้อมกับไซร้ตามซอกคอของฮยอนซึง

 

 

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถอยออกไปเลย กลับไปดูบาสของนายโน่น”

 

 

“ไม่เอา ตอนนี้อยากดูนายมากกว่า”

 

 

ตุบ!!!

 

 

ฮยอนซึงกระทุ้งศอกอย่างแรงเข้าที่หน้าท้องของจุนฮยอง

 

 

“ฉันเจ็บนะ”

 

 

“เจ็บสิดี นายนี่จริงๆเลย”

 

 

“ฮยอนซึง เข้าห้องนอนกันเถอะ”

 

 

“ไม่เอา วันนี้ก็สองรอบแล้ว จะหื่นอะไรนักหนา”

 

 

“ก็นายมันน่ากินตลอดเวลาเลยนี่นา นะนะนะนะ”จุนฮยองอ้อนฮยอนซึงอย่างน่ารัก แต่ฮยอนซึงเอาแต่ส่ายหน้า

 

 

“ไม่มีทาง คืนนี้นายอด อิอิ”ฮยอนซึงจะเดินหนีเข้าบ้านแต่ก็ถูกจุนฮยองกอดเอาไว้

 

 

“จะไปไหน มาให้กอดซะดีๆเลยนะ”

 

 

“จุนฮยองปล่อยฉันนะ ฉันง่วงนอนแล้ว”

 

 

“ไม่เอา ยังไม่ให้นอน เดี๋ยวฉันจะไปซื้อไวท์มานั่งดื่ม นายรอฉันแปบนะ”

 

 

“อย่าเลย ฉันไม่อยากกิน”

 

 

“เถอะน่า มาถึงนี่ทั้งทีก็ต้องสร้างความทรงจำดีๆกันหน่อยดิ นั่งดื่มกันไป คุยกันไป แล้วค่อยจบด้วยการ….กัน ถึงตอนนั้นนายก็จะได้นอนหลับอย่างง่ายดายเพราะว่านายจะเพลีย”ฮยอนซึงหน้าแดงกับคำพูดของจุนฮยองเล็กน้อย เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

 

“ก็ตามใจนายสิ”

 

 

“นั่นแน่ พูดแบบนี้แสดงว่าอยากเหมือนกันใช่ไหมล่ะ”

 

 

“บ้า!!”

 

 

“โอ๊ย!! เท้าฉัน เจ็บนะฮยอนซึง”จุนฮยองก้มลงจับเท้าหลังจากที่ถูกฮยอนซึงกระทืบอย่างแรง

 

 

“สมน้ำหน้า รีบไปรีบกลับล่ะ ฉันจะรออยู่ข้างใน อิอิ”แล้วฮยอนซึงก็วิ่งเข้าบ้านทันที จุนฮยองได้แต่หัวเราะเบาๆก่อนจะส่ายหน้า

 

 

“ฉันไม่ให้นายนอนหรอก คืนนี้”จุนฮยองยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปเพื่อจะซื้อไวท์มานั่งดื่มกับฮยอนซึง ซีวอนซึ่งแอบดูอยู่ก็ยิ้มออกมาก่อนจะมองหาไม้แถวๆนั้น

 

 

“เมียมึงคงมีผัวเพิ่มอีกคนแล้วแหละ ไอ้จุนฮยอง!!!”ซีวอนเดินถือไม้ตามหลังจุนฮยองไปตามชายหาดอย่างเงียบๆ จุนฮยองที่กำลังเดินยิ้มอย่างมีความสุขก็ไม่ได้รู้ถึงภัยอันตรายที่กำลังจะมาถึงตัวเองเลย

 

 

“คืนนี้ต้องวิเศษณ์แน่ๆเลย อิอิ”

 

 

ปัก!!!!

 

 

ตุบ!!!!!

 

 

ซีวอนฟาดไม้ลงบนหัวของจุนฮยองอย่างแรงจนเขาล้มไปนอนลงกับพื้น ซีวอนแสยะยิ้มออกมาอย่างสะใจก่อนจะค่อยๆนั่งลงมองจุนฮยองที่กำลังมองเขาอยู่

 

 

“คืนนี้ กูขอเมียมึงมานอนกกสักคืนนะ จุนฮยอง”

 

 

“แก…”จุนฮยองมองซีวอนด้วยสายตาปวดร้าวก่อนจะค่อยๆหลับตาลง เลือดไหลออกมาจากหัวของเขาเล็กน้อย ซีวอนลุกขึ้นก่อนจะใช้เท้าเหยียบหลังของจุนฮยอง

 

 

“ขอทดสอบหน่อยนะว่าเมียมึงเด็ดแค่ไหน มึงถึงได้ไม่ยอมให้ใครมาแตะต้อง หึหึ”แล้วซีวอนก็เดินกลับไปยังบ้านพักของจุนฮยองที่ตอนนี้ฮยอนซึงกำลังนั่งรออยู่

 

 

“จะออกมาเป็นแบบไหนนะ เอ ยั่วหน่อยดีกว่าไหมเนี่ย”ฮยอนซึงคิดได้อย่างนั้นก็เปิดคอเสื้อออกให้กว้างกว่าเดิม

 

 

“อ่า นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย”

 

 

“บ้ายังไงก็น่ารัก”ฮยอนซึงสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงพูดที่เขาคิดว่าเป็นจุนฮยอง แต่พอหันไปแล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าซีวอนกำลังยืนกอดอกมองเขาด้วยสายตาที่ส่อแววอย่างเห็นได้ชัด

 

 

“ซีวอน!!!”

 

 

“โอ๊ะ ให้เกียรติเรียกชื่อกันเลยเหรอ งั้นก็คงไม่ต้องรอแล้ว เริ่มกันเลยแล้วกัน”ซีวอนพุ่งเข้ามาหาฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว ฮยอนซึงวิ่งหลบจากการจับกุมของซีวอน

 

 

“ไปให้พ้นนะ”ซีวอนแสยะยิ้มออกมา

 

 

“ไปแน่ แต่ต้องได้นายก่อน”ฮยอนซึงได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งไปทันที ตอนนี้สมองคิดออกอย่างเดียวว่าต้องออกไปจากที่นี่

 

 

หมับ!!!

 

 

แต่ทว่า ซีวอนกลับไว้กว่าความคิด เขาจับมือของฮยอนซึงอย่างแน่นสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่ออก

 

 

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ปล่อย บอกให้ปล่อยไงเล่า”

 

 

“แรงเยอะแบบนี้ สนุกแน่ ฮยอนซึง”

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

แล้วซีวอนก็ลากฮยอนซึงไปนอนบนโซฟาก่อนจะนั่งคร่อมเพื่อไม่ให้ฮยอนซึงดิ้นหลุดได้

 

 

 

“ปล่อยนะ ออกไป ฮึกๆ”ความหวาดกลัวกลับเข้ามาสู่หัวใจของฮยอนซึงอีกจนได้ ภาพใบหน้าของซีวอนมันสลับกับใบหน้าของจุนฮยองที่ทำกับเขาอย่างนั้น ฮยอนซึงพยายามที่จะผลักซีวอนออกแต่ก็ไม่เป็นผล

 

 

“ร้องไห้ให้ได้อะไรขึ้นมา ยังไงนายก็ต้องเป็นของฉัน”

 

 

“จุนฮยอง ช่วยด้วย จุนฮยอง!!!!”ฮยอนซึงตะโกนแหกปากลั่น นั่นยิ่งทำให้ซีวอนสะใจเป็นอย่างมาก

 

 

“ป่านนี้ มันคงไปเฝ้ายมบาลแล้วมั้ง”

 

 

กึก

 

 

ฮยอนซึงอึ้งตาค้างเมื่อได้ยินซีวอนพูดอย่างนั้น

 

 

“แกทำอะไรจุนฮยอง แกทำอะไรเขา”

 

 

“นายไม่ต้องรู้หรอก มาสนุกกับฉันดีกว่า ฮยอนซึง”แล้วซีวอนก็โน้มหน้าเข้ามาเพื่อจะจูบฮยอนซึง แต่ก็ถูกฮยอนซึงหันหน้าหนีพร้อมกับใช้มือดันเอาไว้

 

 

“อย่าดิ้นสิ ไม่รู้หรือไงว่าใครๆก็อยากเป็นเมียฉัน”

 

 

“ไม่ ออกไป ไปให้พ้น ออกไป”น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาด้วยความหวาดกลัวและเสียใจ แต่เขาก็ไม่อาจต้านทานแรงของซีวอนได้เลย

 

 

“พูดมากน่า”แล้วซีวอนก็จับแขนทั้งสองข้างของฮยอนซึงกดลงกับโซฟา ก่อนจะจูบไซร้ตามซอกคอของฮยอนซึง

 

 

“อ๊าก ไอ้บ้า ปล่อยนะ อย่าทำฉัน ปล่อย”ฮยอนซึงดิ้นอย่างแรงเพื่อจะหลุดให้พ้นจากซีวอน แต่ยิ่งดิ้นซีวอนก็ยิ่งได้ใจ

 

 

“อย่าพยายามเลย หึหึ อุ๊บ!!!”ซีวอนจูบปากของฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว

 

 

กึก!!!

 

 

น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถปกป้องรักษาจูบของเขาเอาไว้ให้เพียงจุนฮยองคนเดียวได้

 

 

“อื้อๆ”ฮยอนซึงพยายามดิ้นให้หลุด ซีวอนพยายามจะสอดลิ้นเข้าไปข้างใน แต่ฮยอนซึงไม่ยอม เขาจึงออกแรงกดมือทั้งสองข้างของฮยอนซึงอย่างแรง

 

 

“อ๊า”ฮยอนซึงร้องออกมาด้วยความเจ็บนั่นทำให้ซีวอนได้โอกาสสอดลิ้นเข้าไปในปากของฮยอนซึง แต่ฮยอนซึงก็ยังจะพยายามหันหน้าหนี ซีวอนเลยปล่อยแขนของฮยอนซึงแล้วมาจับใบหน้าของเขาแทน ฮยอนซึงเมื่อหลุดเป็นอิสระก็ออกแรงทุบแผ่นหลังของซีวอนทันที

 

 

ตุบๆๆๆ

 

 

ซีวอนไม่สนใจกับแรงเจ็บที่ฮยอนซึงทำ เขาจูบฮยอนซึงไม่ปล่อยอย่างดูดดื่ม

 

 

“อื้อๆๆ”น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาอย่างมากมาย ตอนนี้เขาเริ่มจะหมดแรงเพราะความเสียใจ ซีวอนจึงใช้โอกาสนี้ฉีกเสื้อของฮยอนซึงออกจนขาด เขาลูบไล้ไปตามหน้าอกขาวๆของฮยอนซึง

 

 

“ปล่อยฉันนะ ปล่อยนะ ฮึกๆ”ฮยอนซึงพูดออกมาเมื่อปากของเขาเป็นอิสระ ตอนนี้ซีวอนกำลังจูบไปทั่วตัวของฮยอนซึง เขาค่อยๆจับตะขอกางเกงของฮยอนซึงเพื่อจะปลดออก

 

 

“ไม่นะ หยุด ฉันบอกให้หยุดไง”

 

 

“นายสุดยอดไปเลย หอมจริงๆ อดใจไม่ไหวแล้ว”ฮยอนซึงเบิกตากว้างเมื่อซีวอนกำลังจะถอดกางเกงเขา เขาตกใจจนยกขาถีบหน้าท้องของซีวอนอย่างแรง และรีบวิ่งออกจากบ้าน

 

 

ตุบ!!!

 

 

แต่เขาก็ถูกซีวอนจับขาเอาไว้จนตัวเองล้มลงกับพื้น แล้วซีวอนก็นั่งคร่อมเขาไว้อีก

 

 

ตุบ!!!!

 

 

“อึก!!!”ซีวอนต่อยหน้าท้องของฮยอนซึงอย่างแรง จนฮยอนซึงหมดแรงนอนนิ่งมองซีวอนอย่างเจ็บปวด

 

 

“หมดฤทธิ์ซักทีนะ อยากจะสนุกกับนายมากกว่า แต่ดื้อเหลือเกิน นอนนิ่งๆแล้วฉันจะทำเบาๆ”ซีวอนแสยะยิ้มออกมาก่อนจะจูบหน้าผากของฮยอนซึง

 

 

“จุนฮยอง ฮึกๆ ช่วย ด้วย”

 

 

“มันมาไม่ได้หรอก เป็นของฉันซะดีๆ ฮยอนซึง!!!”

 

 

จุนฮยอง ขอโทษนะ ฉันขอโทษ

 

 

 

 

 

 

 

ครืน ครืน ครืน

 

 

“เฮ้อ ไปไหนของนายกันนะ ไม่ไหวเลยจริงๆ เอ๋”ฮีชอลที่เดินตามหาซีวอนอยู่ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น

 

 

“ใครน่ะ”

 

 

“ช่วยด้วย”จุนฮยองพูดออกมาอย่างยากลำบาก เพราเขาเสียเลือดมากทำให้หมดแรง

 

 

“คนเหรอ”

 

 

“ช่วย”ฮีชอลรีบวิ่งเข้าไปหาจุนฮยองทันที

 

 

“เอ๋ นายนักบาสคนนั้นนี่”ฮีชอลจำจุนฮยองได้ เพราะจุนฮยองเองก็เป็นหนึ่งในคนที่เขาสนใจและชอบมองเช่นกัน

 

 

“พาฉันกลับบ้าน ที”

 

 

“แล้วบ้านนายอยู่ไหน”จุนฮยองชี้ไปทางบ้านที่เห็นอยู่ตรงหน้า ฮีชอลพยักหน้าก่อนจะรีบพยุงจุนฮยองแล้วพาเดินไปที่บ้านที่อยู่ไม่ไกลนัก

 

 

“ฮึกๆ ปล่อย ปล่อยฉัน”ฮยอนซึงกำลังร้องไห้อย่างหนักที่ซีวอนกำลังจับจุดอ่อนไหวของเขา

 

 

ตุบ!!!!

 

 

ประตูถูกเปิดอย่างแรงด้วยฝีมือของฮีชอลทื่ยืนอึ้งตาค้างอยู่ จุนฮยองมองเห็นสภาพของฮยอนซึงในตอนนี้เขายิ่งเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ร่างกายมีเพียงกางเกงในตัวเดียวที่ห่อหุ้มอยู่ เขาสะบัดมือของฮีชอลออกแล้วตรงไปจับไหล่ของซีวอน จุนฮยองกำลังง้างมือจะต่อยหน้าแต่ก็ถูกฮีชอลจับเอาไว้

 

 

“ที่รัก!!!”ซีวอนตะโกนออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นฮีชอล เขารีบลุกออกจากตัวของฮยอนซึงทันที

 

 

เพี๊ยะ!!!!

 

 

มือบางๆของฮีชอลตบเข้าที่ใบหน้าขาวๆของซีวอนอย่างแรง น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างเสียใจ

 

 

“ที่รัก”

 

 

“หุบปากซะ ฉันเกลียดนายซีวอน ฉันเกลียดนาย เกลียดๆๆๆที่สุดเลย อ๊ากกกก”แล้วฮีชอลก็วิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ซีวอนมอง ฮยอนซึงแล้วก็จุนฮยองเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามฮีชอลออกไป

 

 

“ฮยอนซึง!!”

 

 

ตุบ!!!!

 

 

จุนฮยองล้มลงกับพื้นอย่างแรง ฮยอนซึงรีบเข้ามาหาจุนฮยองอย่างยากลำบากเพราะเขารู้สึกจุกที่หน้าท้อง

 

 

“จุนฮยองๆ ฮึกๆ”

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

ฮยอนซึงกอดจุนฮยองร้องไห้ทั้งน้ำตา จุนฮยองหายใจหอบๆจับใบหน้าของฮยอนซึงอย่างอ่อนแรง

 

 

“ขอโทษนะ ที่ปกป้องนายไม่ได้”ฮยอนซึงส่ายหน้า

 

 

“ไม่นะ นายเป็นอะไร แล้วนี่!!”ฮยอนซึงตกใจที่หัวของจุนฮยองมีเลือดไหลออกมา จุนฮยองยิ้มให้กับฮยอนซึงบางๆก่อนจะสลบไป

 

 

“จุนฮยองงงงงงง!!!!!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โย ง่วงก็กลับบ้านไปนอนกันเถอะ”ดูจุนเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นโยซอบสัปหงกหลายต่อหลายครั้งแล้ว

 

 

“เง้อ ไม่ง่วงๆ”โยซอบลืมตาส่ายหัวนั่งตัวตรง ดูจุนส่ายหน้าเล็กน้อย

 

 

“พี่ฮยอนซึง นั่งก่อนเถอะ หมอนั่นไม่เป็นอะไรหรอก”กีกวังเดินไปจับไหล่ของฮยอนซึงที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินเบาๆ น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาอย่างเงียบๆ

 

 

“พี่ฮยอนซึง”กีกวังได้แต่มองพี่ชายด้วยความเห็นใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ จึงเดินไปนั่งข้างๆดงอุนที่นั่งหน้าเครียดอยู่อีกคน

 

 

“พี่ชายนายเข้มแข็งจะตาย อย่าห่วงเลย”

 

 

“ฉันถามนายเหรอ”ดงอุนนั่งก้มหน้าทันที

 

 

“คุณหมอ!!!”ฮยอนซึงจับแขนคุณหมอที่เดินออกมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างพากันลุกขึ้น

 

 

“จุนฮยองเป็นยังไงบ้างครับ หมอนั่นเป็นยังไง ปลอดภัยดีใช่ไหม”

 

 

“ใจเย็นครับๆ คนไข้ปลอดภัยดี”เพียงเท่านั้นทุกคนก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาด้วยความตื้นตัน

 

 

“แต่ว่า….”

 

 

“แต่ว่าอะไรครับหมอ”ดูจุนรีบถามทันที หมอมองหน้าทุกคนอย่างลำบากใจ

 

 

“อะไรหมอ มีเรื่องอะไรเหรอ”ฮยอนซึงถามด้วยใจสั่นๆ

 

 

“คือคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนบริเวณศีรษะอย่างแรง”

 

 

“แล้วไงครับ”

 

 

“คือ ตอนนี้หมอยังพูดอะไรไม่ได้ต้องรอให้คนไข้ฟื้นก่อนเราถึงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนไข้ไหม”

 

 

“อะไรเหรอครับ มันจะเกิดอะไร จุนฮยองจะเป็นอะไร”

 

 

“แก้วตาของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนไปด้วยครับ”

 

 

กึก!!!

 

 

ทุกคนแทบจะลืมหายใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมา เขารู้สึกหมดแรงจนล้มลงกับพื้น แต่ยังดีที่ดงอุนประคองเอาไว้

 

 

“แต่อย่าเพิ่งตกใจกันไปเลยนะครับ มันเป็นแค่การคาดเดา ยังไงก็ต้องรอให้คนไข้ฟื้นก่อน อีกอย่างมันอาจจะไม่ร้ายแรงมาก อาจจะเป็นแค่ชั่วคราว ช่วงระยะสั้นๆ ยังไงก็ต้องรอให้คนไข้ฟื้นก่อนเราถึงจะตรวจได้อีกที ขอให้ทุกคนอย่างเพิ่งคิดมากเลยนะครับ”หมอให้กำลังใจกับทุกคนก่อนจะเดินจากไป กีกวังจับมือของฮยอนซึงอย่างเห็นใจ

 

 

“จุนฮยอง อย่าเป็นอะไรนะ”

 

 

“พี่ดูจุน เค้าหิวอ่า”โยซอบกระซิบข้างๆหูของดูจุนในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งมองจุนฮยองที่นอนหลับอยู่บนเตียง

 

 

“หิวแล้วเหรอ งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะ”โยซอบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ดูจุนมองฮยอนซึงที่นั่งกุมมือจุนฮยองอยู่เล็กน้อย แล้วก็หันไปมองดงอุนที่นั่งมองอยู่ห่างๆกับกีกวังที่ฟุบหลับซบที่ไหล่ของดงอุนไปเรียบร้อยแล้ว

 

 

“เราไปกันเงียบๆก็แล้วกันเนอะ”ดูจุนบอกกับโยซอบเบาๆก่อนจะจับมือแล้วค่อยๆพาโยซอบเดินออกจากห้อง เขาเอื้อมมือจับลูกบิดประตูอย่างเบามือ

 

 

“อื้อ”

 

 

“จุนฮยอง!!!”ดูจุนสะดุ้งตกใจกับเสียงของฮยอนซึง เขาหันไปมองก็เห็นว่าจุนฮยองขยับตัวแล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขายิ้มออกมานิดๆก่อนจะจับมือของโยซอบเดินไปหาจุนฮยอง

 

 

“นายฟื้นแล้วเหรอ”ฮยอนซึงพูดอย่างดีใจ เขากุมมือของจุนฮยองไว้แน่น

 

 

“ฮยอนซึง นายเหรอ”

 

 

“ใช่ ฉันเองจุนฮยอง นี่ฉันเอง”จุนฮยองยิ้มออกมานิดๆเขามองไปรอบๆก่อนที่คิ้วจะขมวดเข้าหากัน

 

 

“นายปิดไฟทำไม เปิดไฟหน่อยได้ไหม ฉันมองไม่เห็น”

 

 

กึก!!!

 

 

ทุกคนต่างพากันตกอยู่ในความอึ้งที่ได้ยินจุนฮยองพูดอย่างนั้น น้ำตาของ ฮยอนซึงไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาค่อยๆเอื้อมมือไปปัดอยู่ตรงหน้าของจุนฮยอง

 

 

“มันมืดเหรอ”

 

 

“อื้ม ฉันอยากมองเห็นนาย เปิดไฟหน่อยนะ”ฮยอนซึงยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแล้วก็ร้องไห้อย่างเงียบๆกีกวังเดินไปจับไหล่ฮยอนซึงเบาๆ

 

 

“กูว่าปิดไฟไว้ก่อนดีกว่า มันมืดแล้วอ่า เปลืองไฟ”

 

 

“เสียงมึงเหรอไอ้ดง มึงอยู่ด้วยเหรอเนี่ย”

 

 

“เออๆ กูเห็นด้วยกับไอ้ดงนะเว๊ย ปิดไว้ดีกว่า เดี๋ยวพวกกูก็กลับและ มึงก็นอนแล้วกัน ดึกแล้ว”จุนฮยองพยักหน้าเบาๆ

 

 

“เอางั้นก็ได้ ฮยอนซึง นายนอนกับฉันนะ”

 

 

“อื้ม ฉันจะอยู่กับนาย”ฮยอนซึงยิ้มบางๆทั้งน้ำตา

 

 

“โย กลับบ้านเราดีกว่า ปล่อยให้ไอ้จุนมันนอนพักผ่อน ตื่นเช้ามาจะได้สดชื่น”ดูจุนกันไปมองโยซอบด้วยแววตาสั่นๆโยซอบพยักหน้ารับ

 

 

“กูกลับก่อนนะเว๊ย เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน”

 

 

“อื้ม พรุ่งนี้เจอกัน”ดูจุนหันไปมองดงอุนเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป

 

 

“กูกลับก่อนนะไอ้จุน พรุ่งนี้กูจะมาเยี่ยมใหม่ หายเร็วๆล่ะ”

 

 

“เออๆ ออกจากโรงพยาบาลแล้วไปเที่ยวกันนะ”

 

 

“เออ หายไวๆล่ะ”ดงอุนมองเพื่อนด้วยความเห็นใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้

 

 

“กีกวัง ให้ฉันไปส่งนายนะ”

 

 

“พี่ฮยอนซึง”

 

 

“พี่อยู่ได้ นายกลับไปเฝ้าบ้านเถอะ”

 

 

“ครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่นะ”ฮยอนซึงพยักหน้าเบาๆ แล้วกีกวังก็เดินออกไปกับดงอุน

 

 

“ฮยอนซึง”

 

 

“หือ”

 

 

“นายไม่เป็นไรนะ”

 

 

“ไม่เป็นอะไรแล้ว”

 

 

“ขึ้นมานอนกับฉันได้ไหม ฉันอยากนอนกอดนายจัง”ฮยอนซึงเช็ดน้ำตาของตัวเองออกแล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียงกับจุนฮยอง เขากอดฮยอนซึงแน่นพร้อมกับหอมที่ซอกคอเบาๆ

 

 

“ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”

 

 

“ไม่เป็นไร ยังไงนายก็ยังช่วยฉันไว้ได้ ขอบคุณนะ”

 

 

“ฉันรักนายนะฮยอนซึง”

 

 

“ฉันก็รักนายจุนฮยอง”น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาเงียบๆ จุนฮยองจูบเบาๆที่ริมฝีปากของฮยอนซึงด้วยความเคยชิน

 

 

“ดูจุน พี่จุนฮยองจะเป็นอะไรไหมอ่า”โยซอบหันมาถามดูจุนขณะที่ทั้งสองคนกำลังอยู่ในลิฟท์

 

 

“ไม่เป็นอะไรหรอก หมอนั่นมีฮยอนซึงอยู่”

 

 

“น่าสงสารจังเลย มองไม่เห็นทรมานน่าดู”โยซอบถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

 

ติ๊ง

 

 

“อยากกินอะไรไหม”ทั้งสองคนเดินออกมาจากลิฟท์

 

 

“ไม่เอาอ่า ไม่หิวแล้ว กลับบ้านกันดีกว่า”

 

 

“แน่ใจนะ ถ้ากลับไปแล้วตื่นขึ้นมากินมาม่ากลางดึกอีกล่ะก็ โดนแน่!!”

 

 

“จะโดนอะไรเหรอ โดนแบบนั้นหรือเปล่า”

 

 

“ก็ใช่สิ พี่จะเล่นงานโยให้หนักเลย เอาให้เดินไม่ได้ไปสามวัน”

 

 

“อ๊า โหดร้าย งั้นก็แวะกินอะไรข้างทางก็ได้ เริ่มหิวและ”ดูจุนหัวเราะพร้อมกับลูบหัวโยซอบอย่างเอ็นดู

 

 

“ให้ตายเถอะ”โยซอบได้แต่เอียงคอยิ้มหวานให้กับดูจุน

 

 

“ไม่ลงลิฟท์นะ”ดงอุนพูดขึ้นหลังจากที่เดินออกมาจากห้องของจุนฮยอง  กีกวังเลิกคิ้วมองเล็กน้อย

 

 

“ยังจะกลัวอีกเหรอ มันคนละที่แล้วนะ”

 

 

“คนละที่ แต่มันก็คือลิฟท์อยู่ดีนั่นแหละ”

 

 

“ฉันไม่อยากเดินลงบันไดแล้ว นายลงไปคนเดียวเถอะ”กีกวังเดินไปกดลิฟท์ทันที

 

 

“ฉันแบกนายก็ได้ ลงบันไดเถอะนะ”กีกวังไม่ฟังดงอุน

 

 

ติ๊ง

 

 

แล้วลิฟท์ก็เปิดออก กีกวังที่กำลังจะเดินเข้าก็ต้องชะงักกับคนที่เขาเห็นยืนอยู่ข้างใน ผู้ชายในชุดสีดำยืนก้มหน้าก้มตาอยู่

 

 

“กีกวัง”

 

 

“ดงอุน อุ้มฉันที”กีกวังพูดทั้งๆที่ตายังมองอยู่ที่ชายชุดดำ ดงอุนไม่รอช้ารีบอุ้มกีกวังแล้วพาลงบันได้ทันที

 

 

“โอ๊ย ปวดหัวจังเลย”ชายชุดดำเงยหน้าขึ้นมาอย่างเครียดๆ

 

 

“อ่าว แล้วใครเปิดลิฟท์แล้วไม่เข้ามาล่ะเนี่ย เฮ้อ ไม่ไหวจริงๆเลย”ชายชุดดำบ่นพร้อมกับส่ายหัวก่อนจะกดปิดลิฟท์

 

 

“เห็นไหม บอกให้เดินลงบันได เราสองคนไม่ถูกกับลิฟท์หรอก”ดงอุนพูดขึ้นขณะที่กำลังอุ้มกีกวังลงบันได

 

 

“นายไม่หนักหรือไงกัน ไม่เมื่อยบ้างเหรอ”

 

 

“นายตัวเบาจะตายไป ยังกับนุ่น”

 

 

“เวอร์”

 

 

“ฉันพูดจริงๆนะ”ดงอุนสบตากับกีกวังนิดๆ

 

 

“สงสัยฉันจะต้องกินเยอะๆซะแล้ว ตอนนี้ที่นิวซีแลนด์กำลังหนาว จะได้มีไขมันไว้เพื่อความอบอุ่นของร่างกาย อิอิ”กีกวังยักคิ้วให้กับดงอุน เขามีสีหน้าเศร้าๆเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มให้กับกีกวัง

 

 

“นายจะกลับมาใช่ไหม”

 

 

“อื้ม”

 

 

“ฉันจะรอนาย กลับมาแล้ว เป็นเหมือนเดิมนะ”กีกวังทำท่าคุ่นคิดเล็กน้อย

 

 

“ก็คงต้องดูอีกทีอ่านะ เพราะไม่แน่ ฉันหายไปนายอาจจะมีคนใหม่ก็ได้ สองปีน่ะ นานนะ”

 

 

“ไม่ นานเท่าไหร่ฉันก็จะรอเพียงนาย”ดงอุนพูดอย่างหนักแน่น เขาทำให้หัวใจของกีกวังเต้นแรงขึ้นมา

 

 

“นายก็เหมือนกันนะ ห้ามมีคนอื่นนะกีกวัง”

 

 

“ใครบอกว่าฉันจะมีคนอื่นล่ะ ฉันจะมีใครก็ได้ เพราะตอนนี้ฉันโสดอยู่”   ดงอุนหยุดเดินแล้วมองหน้ากีกวังอย่างเคร่งเครียด

 

 

“แต่นายเป็นของฉันนะ”

 

 

“ต้องใช้คำว่า เคยเป็นต่างห่างละ…อุ๊บ!!!”ดงอุนจูบปากของกีกวังอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขารู้สึกโมโหนิดๆที่กีกวังพูดอะไรออกมาแบบนั้น

 

 

“อื้อๆ”กีกวังดิ้นไปดิ้นมาแต่ดงอุนก็ไม่ยอมปล่อย

 

 

“อ่า นายบ้าไปแล้วเหรอดงอุน เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก”กีกวังมองหน้าดงอุนอย่างหงุดหงิด

 

 

“ไม่รู้แหละ ยังไงนายก็เป็นของฉัน แล้วก็เป็นของฉันได้คนเดียว ถ้านายมีคนอื่น ฉันจะตามไปฆ่ามันถึงที่เลย คอยดู!!”แล้วดงอุนก็เดินอย่างไม่สบอารมณ์ลงบันได้ต่อ กีกวังได้แต่แอบยิ้มนิดๆอย่างอารมณ์ดี

 

 

นายรักฉันมากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ซนดงอุน!!!

 

 

 

---------------

20-11-2014

#ฟิคแบดเลิฟ

ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ