[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 03
เผชิญหน้า
 
 
 
 
ฮยอนซึงเดินเข้ามหาวิทยาลัยด้วยสภาพที่ดูไม่ค่อยดีนัก แต่เขาไม่อยากขาดเรียนนานกว่านี้อีกแล้ว มัวแต่จมปรักเสียใจก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา กีกวังที่เดินอยู่ข้างๆก็ดูเป็นห่วงพี่ชายตัวเองเป็นอย่างมาก แต่จะให้ทำไงได้ ถามอะไรไปฮยอนซึงก็ไม่ยอมพูดออกมา
 
“ผมไปเรียนแล้วนะ แล้วก็ยิ้มด้วยหน้าบึ้งจนดูไม่ได้เลย นี่แน่ๆ” กีกวังยกมือหยิกแก้มของฮยอนซึงเบาๆ
 
“พี่เจ็บนะกีกวัง”
 
“โอ้ว ขอบคุณที่ยังมีความรู้สึก อิอิ งั้นตอนเย็นเจอกันนะ” กีกวังโบกมือลาฮยอนซึงก่อนจะเดินจากไป ฮยอนซึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างรู้สึกล้าทั้งตัวและหัวใจ
 
“ลืมมันให้หมด แล้วกลับมาเป็นฮยอนซึงคนเดิม” ฮยอนซึงสูดลมหายใจเข้าก่อนจะเดินไปที่คณะเรียนของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ย!! นั่นน้องโยซอบนี่นา มาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย” เสียงนักศึกษาชายกลุ่มหนึ่งดังขึ้น เมื่อเห็นโยซอบนั่งอยู่ที่หน้าอาคารเรียน แต่โยซอบก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะเขากำลังรอที่จะเจอคนๆหนึ่งอยู่ คนที่ผิดนัดกับเขาเมื่อคืนและคนที่ปล่อยให้เขารอทั้งคืน คนใจร้ายที่โยซอบรักหมดหัวใจ
 
“รุ่นพี่จะชอบข้าวกล่องที่เค้าทำมาให้หรือเปล่านะ” โยซอบมองข้าวกล่องที่อยู่ในมือแล้วก็ยิ้มออกมา ก่อนจะชะโงกหน้ามองคนที่รออยู่ แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อคนที่รอกำลังเดินมา โยซอบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาชายหนุ่มคนนั้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย
 
“อรุณสวัสดิ์ฮะรุ่นพี่” ชายหนุ่มตรงหน้าหยุดมองเขาเล็กน้อยก่อนจะทำเป็นมองไม่เห็นแล้วก็เดินต่อไป
 
“รุ่นพี่รอเค้าด้วยสิ” โยซอบรีบเดินตามไปทันที
 
“วันนี้เค้าทำข้าวกล่องมาให้ด้วย รุ่นพี่ยังไม่ได้กินอะไรมาใช่ไหม”
 
“ฉันไม่ต้องการ”
 
“แต่เค้าทำมาแล้ว ไม่ลองชิมหน่อยเหรอ”
 
“ยังโยซอบ!” ชายหนุ่มตรงหน้าหยุดเดินแล้วหันมามองโยซอบอย่างไม่พอใจ
 
“ดูจุนอา”
 
“นี่! นายไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะเรียกฉันอย่างนั้น” เสียงและสายตาดุๆทำให้โยซอบต้องรีบก้มหน้าหลบ
 
“ขอโทษฮะ รุ่นพี่”
 
“น่ารำคาญจริงๆ ทำไมถึงได้เป็นตัวน่ารำคาญอย่างนี้นะ” แล้วดูจุนก็เดินจากไป โยซอบกำลังจะเดินตามแต่ทว่า
 
“ขืนยังตามฉันมาอีก ฉันจะเกลียดนาย” เพียงเท่านั้นก็ทำให้คนตัวเล็กถึงกลับต้องหลั่งน้ำตาออกมา โยซอบก้มมองข้าวกล่องในมืออย่างปวดร้าว
 
“ฮือๆๆ” แล้วก็ค่อยๆนั่งลงอย่างหมดแรงก้มหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจ
 
ทำไมกันนะ ทำไมคนที่เรารักเขาถึงไม่รักเรา ทั้งๆที่ทำดีให้ทุกอย่าง แต่กลับได้รับมาแต่ความว่างเปล่าและสายตาไม่ชอบใจ
 
โยซอบได้แต่ทำหน้าเศร้า
 
นานเท่าไหร่แล้วที่เขาต้องเป็นแบบนี้ นานเท่าไหร่แล้วที่เห็นแต่คนๆนี้อยู่ในสายตาและเก็บเขาไว้ในใจเสมอมา นานเท่าไหร่แล้วนะ นานมาก นานมากจนชักจะจำไม่ได้แล้วล่ะ
 
โยซอบยกมือเช็ดน้ำตาก่อนจะเดินจากที่ตรงนี้ แต่เพียงแค่หันหลังมาก็ต้องพบกับเพื่อนตัวดีที่จ้องมองเขาอยู่
 
“กีกวัง”
 
“นึกแล้วว่านายต้องอยู่ที่นี่ มาหามันอีกแล้วใช่มั๊ย” โยซอบก้มหน้าหลบสายตาของกีกวัง เขารู้ดีว่ากีกวังรักและเป็นห่วงเขามากแค่ไหน ถึงแม้จะพูดอะไรที่ไม่น่าฟังก็ตาม แต่สิ่งที่กีกวังพูดออกมาก็ล้วนแต่แฝงความห่วงใยไว้ในนั้นเสมอ
 
“เค้าก็แค่เอาข้าวกล่องมาให้” กีกวังมองข้าวกล่องที่โยซอบถืออยู่ในมือ
 
“หึ นายทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้วโยซอบ สมองเสื่อมหรือไงถึงจำไม่ได้ว่านายจะต้องเจออะไรถ้าทำแบบนี้” กีกวังเดินเข้าไปใกล้โยซอบแล้วก็มองเขาอย่างเสียใจนิดๆที่เพื่อนตัวเองเป็นคนโง่ในสายตาของหมอนั่น
 
ซึ่งก็คือ   ยุนดูจุนคนใจร้ายที่โยซอบรักหมดใจ
 
“ใช่ เค้าคงสมองเสื่อมจริงๆนั่นแหละ” โยซอบเงยหน้าขึ้นมาสบตากับกีกวัง
 
“รู้แล้วก็ยังจะทำ” กีกวังแย่งข้าวกล่องมาจากมือของโยซอบ
 
“มันไม่กิน ฉันกินเอง เสียของหมด” โยซอบกระพริบตาปริบๆอย่างอึ้งๆ
 
“ไม่ต้องหรอก เค้าจะเอาไปทิ้ง”
 
“ทิ้งทำไม เสียดายของ ถ้าจะทิ้งก็ทิ้งลงท้องฉันเนี่ยแหละ” กีกวังแลบลิ้นให้กับโยซอบก่อนจะเดินจากไป โยซอบรีบตามไปติดๆ
 
“กีกวังเอามาเถอะนะ มันดูไม่ดีน่ะ ถ้าจะกินเค้าจะทำให้ใหม่”
 
“ไม่เอา ไม่รู้ไม่ชี้ แบร่ๆๆๆ” กีกวังแลบลิ้นแล้วก็กระดิกก้นไปมา ภาพนั้นถ้าใครมาเห็นเข้าก็คงจะละสายตาไม่ได้ เพราะมันช่างดูน่ารักเสียจริงๆ
 
“ฮ่าๆๆ” แล้วโยซอบก็หัวเราะออกมาจนได้ กีกวังเห็นดังนั้นก็หันก้นไปทางโยซอบแล้วก็ส่ายไปส่ายมา นั่นยิ่งทำให้โยซอบหัวเราะเข้าไปใหญ่จนต้องเอามือขึ้นมากุมท้อง
 
“พอแล้วๆ ฮ่าๆๆ” โยซอบหัวเราะจนน้ำตาไหล กีกวังเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาพร้อมกับถอนหายใจ
 
รอยยิ้มแบบนี้สิ เหมาะกับนายที่สุดมากกว่าน้ำตาอีกนะโยซอบ
ไม่ว่าฉันจะเศร้า จะทุกข์แค่ไหน แต่เพราะมีนายอยู่ข้างกาย ฉันถึงไม่รู้สึกว้าเหว่และเงียบเหงาอยู่เพียงลำพัง
 
ทั้งสองคนยืนมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะก่อนจะไปหาที่นั่งกินข้าวกล่องที่โยซอบทำมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ นายมาเรียนด้วยเหรอฮยอนซึง” ซองมินหนุ่มน้อยหน้าหวานวิ่งเข้ามาหาฮยอนซึงทันทีที่เห็น
 
“ฉันคิดถึงนายจังเลย เมื่อวานทำไมถึงไม่มาเรียน ไม่สบายเหรอ” ซองมินถามอย่างเป็นห่วง ฮยอนซึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา
 
“นายดูเงียบๆนะ ไม่เหมือนนายเลยอ่า”
 
“เข้าเรียนเถอะ” ฮยอนซึงพูดเสียงเรียบแล้วก็เดินเข้าห้องเรียนไป ซองมินได้แต่ทำหน้างงๆก่อนจะเดินตามเข้าไป
 
“นี่งานของเมื่อวานที่นายไม่มา ฉันจดไว้ให้”
 
“ขอบใจมากนะ”
 
“อะไรนะ ฮีชอลมาเหรอเนี่ย”
 
“กรี๊ด ฮีชอลเข้าเรียนด้วยเหรอ อ๊าย ฉันจะได้เจอเขาแล้ว” เสียงของเหล่านักศึกษาหญิงชายดังเข้าหูของฮยอนซึง เพียงแค่ได้ยินชื่อของ ฮีชอล มือน้อยๆที่ถือปากกาอยู่ก็สั่นระริก
 
“โห สวยอย่างที่เขาล่ำลือเลยอ่า” ซองมินพูดกับฮยอนซึงแต่สายตาเอาแต่จับจ้องไปยังคิมฮีชอลที่กำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน ฮยอนซึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองฮีชอลช้าๆ แล้วมือที่สั่นอยู่ก็สั่นเข้าไปใหญ่ ฮยอนซึงมองภาพหนุ่มหน้าสวยตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หวาดกลัวไปหมด
 
“คิมฮีชอล ต่อให้มึงกราบตีนกู ก็ไม่มีประโยชน์”
 
ประโยคของชายชั่วคนนั้นดังกลับเข้ามาให้ฮยอนซึงได้ยินอีกครั้ง ความกลัว ความหวดระแวงกำลังทำให้ตัวของฮยอนซึงสั่นอย่างหวาดกลัว
 
เขาไม่รอช้าที่จะวิ่งออกจากห้องเรียนอย่างรวดเร็ว ฮยอนซึงวิ่งอุดหูเพราะไม่อยากได้ยินประโยคเลวๆของไอ้คนชั่วที่ทำร้ายเขา น้ำตาของฮยอนซึงค่อยๆไหลออกมาอย่างเจ็บปวด
 
ตุบ!
 
“โอ๊ย!” ฮยอนซึงล้มกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงที่วิ่งชนกับใครบางคน ชายหนุ่มที่ถูกชนรีบวิ่งเข้ามาพยุงฮยอนซึงขึ้น
 
“ขอโทษนะ ฉันไม่ทันมอง”
 
“ไม่เป็น…..”
 
กึก!
 
“เออๆ กูรู้แล้วน่า มึงรีบๆทำเถอะ กูอยากกลับบ้านแล้ว”
 
เขาจำได้ ฮยอนซึงจำคนตรงหน้าได้ คนที่ถือกล้องคืนนั้น ฮยอนซึงมองมือที่ชายคนนั้นจับเขาอยู่ ก่อนที่มือจะเริ่มสั่นขึ้นมาอีกครั้งดูจุนเมื่อเห็นหน้า ฮยอนซึงก็อึ้งไม่แพ้กัน
 
“นาย…..”
 
พรึ่บ!
 
ฮยอนซึงสะบัดมือออกจากดูจุนทันที ตาของเขาโตด้วยความตกใจแล้วน้ำตาก็ไหลลงมา ดูจุนมองอย่างทำอะไรไม่ถูก ฮยอนซึงส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะต้องมาพบเจอกับคนเลวพวกนั้น
 
“คือว่า…” ไม่ทันที่ดูจุนจะพูดอะไร ฮยอนซึงก็วิ่งหนีออกไปทันที ดูจุนได้แต่มองอย่างอึ้งๆ
 
“กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ” เขามองภาพของฮยอนซึงด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิตของเขา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับคนที่ทำผิดแล้วต้องการจะขอโทษ แต่ดูจากท่าทางของฮยอนซึงเมื่อกี้ทำให้เขารู้ตัวดีว่ามันคงไม่มีประโยชน์
 
“หวังว่านายคงไม่เป็นอะไรมากนะ”
 
“ฮือๆๆๆ” ฮยอนซึงวิ่งร้องไห้ออกมาไกลจากคณะที่เขาเรียนมาก ตอนนี้เขาต้องการหลบไปอยู่คนเดียวเงียบๆไม่ต้องการพบเจอใคร เขายังทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ สิ่งเหล่านั้นทำร้ายจิตใจของเขามากเกินไป
 
“ฮือๆๆ” ฮยอนซึงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างไม่สนใจว่าใครจะมอง
 
“เฮ้ย นะนั่นมัน…” ดงอุนที่เห็นฮยอนซึงวิ่งผ่านไปเมื่อกี้ก็เกิดอาการตกอกตกใจเป็นอย่างมาก
 
“คนคืนนั้นนี่หว่า ชิบหาย ร้องไห้ด้วย”
 
“เป็นอะไรไอ้ดง” ดงอุนหันไปมองดูจุนที่เดินมาตบไหล่เขา
 
“เมื่อกี้ เมื่อกี้กูเห็น เห็นผู้ชายคนนั้น” ดูจุนชะงักเล็กน้อย
 
“อืม เมื่อกี้เขาวิ่งมาชนกู ดูท่าทางจะกลัวมากเลยอ่า”
 
“นั่นสิ วิ่งไปก็ร้องไห้ไปด้วย กูเห็น” ดงอุนกับดูจุนมองหน้ากันนิ่ง
 
“ขนาดมึงไม่ได้เป็นคนทำ เขายังกลัวขนาดนี้ แล้วถ้าไปเจอไอ้จุน ไม่ช็อคเลยเหรอวะ” คำพูดของดงอุน ดูจุนเองก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน เพราะแค่เจอเขายังกลัวขนาดนั้น แล้วถ้าไปเจอคนที่ทำกับเจ้าตัวอย่างเพื่อนตัวเอง
 
“เฮ้ย อย่าคิดมากเลยน่า มหาวิทยาลัยก็ตั้งกว้าง คณะที่พวกเราเรียนกับเขาเรียนก็ไม่ได้จะอยู่ใกล้กันขนาดนั้น อีกอย่างไอ้จุนมันอยู่เป็นที่ที่ไหน คงไม่เจอหรอก” ดงอุนมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
 
“มึง กูกลัวยังไงก็ไม่รู้ว่ะ รู้สึกไม่ดีเลย เชี่ย ผิดตัวได้ไงวะ วันนั้นพวกเราสามคนก็เห็นว่าหมอนั่นอยู่กับไอ้ซีวอนนี่”
 
“ไม่รู้เหมือนกัน ใครจะไปรู้ล่ะว่าไม่ใช่ฮีชอล”
 
“โอย ตายๆ สวรรค์อย่าเพิ่งลงโทษผมเลยนะครับ กูไปก่อนนะ”
 
“จะไปไหนของมึง”
 
“มันอาจจะฟังดูตลกและไม่น่าเชื่อ แต่กูจะไปวัด กูกำลังจะบ้าตาย มึงเห็นไหม” ดงอุนส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป   ดูจุนได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
 
“ไม่น่าเลย”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฮยอนซึงวิ่งจนมาถึงแถวหลังมหาวิทยาลัยที่มีแม่น้ำไหลผ่าน เป็นที่ที่ไม่ค่อยมีใครมานัก เขาเดินน้ำตาไหลไปใกล้ๆกับแม่น้ำ แล้วมองดูเงาของตัวเองในน้ำ ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
 
“ฮือๆ ฉันเกลียดพวกแก ฮือๆ” ฮยอนซึงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ปล่อยตัวเองให้ร้องไห้และเสียใจอย่างสุดจะทน
 
“ฮือๆๆ” เสียงร้องไห้ของฮยอนซึงดังอย่างต่อเนื่อง จนทำให้ใครบางคนที่แอบหลับอยู่บนต้นไม้ต้องลืมตาตื่นขึ้นมา เขาก้มลงมามองผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งร้องไห้อยู่
 
“หนวกหูชิบ” จุนฮยองบ่นออกมาอย่างรำคาญ ก่อนจะมองไปที่ผู้ชายร่างบางที่นั่งอยู่ข้างล่าง
 
“เฮ้ย! ไปร้องไห้ไกลๆดิ๊ รำคาญ” จุนฮยองตะโกนลงไปทำให้ฮยอนซึงสะดุ้งเล็กน้อย
 
“ขอโทษนะ แต่ขอฉันร้องเถอะ ฮือๆๆ” ฮยอนซึงพูดโดยไม่ได้หันหน้าไปมอง จุนฮยองถอนหายใจออกมาเบาๆ เสียงร้องไห้ของฮยอนซึงทำให้เข้าหงุดหงิด
 
“ไปแหกปากร้องที่อื่นเลยไป”
 
“ขอโทษจริงๆ ฮือๆๆ ฉันอยากอยู่นี่ ฮือๆๆๆ”
 
“เอาเข้าไป เกลียดจริงๆเลยไอ้พวกอ่อนแอ” จุนฮยองมองไปที่ร่างบางอย่างไม่ชอบใจ เขาไม่ชอบเสียงร้องไห้ ไม่ชอบเลยจริงๆ
 
“โธ่เว๊ย!”
 
ตุบ!
 
จุนฮยองกระโดดลงมาจากต้นไม้อย่าสุดจะทน เขามองฮยอนซึงที่นั่งหันหลังให้อยู่ ก่อนจะถุยน้ำลายลงพื้น
 
“น่ารำคาญจริงๆ ฉันไล่แล้วยังไม่ไปอีก อยากมีเรื่องหรือไง”
 
“ฮือๆๆๆ” ฮยอนซึงไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้
 
“ฉันหงุดหงิดแล้วนะ ไม่รู้หรือไงว่าทำให้ฉันหงุดหงิดน่ะ มันไม่ดี”
 
“ฮือๆๆ”
 
“นี่!! หยุดร้องซักที”
 
“ฮือๆๆๆ”
 
“เวรเอ๊ย!” จุนฮยองทนไม่ไหวจึงเดินเข้าไปหาฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับไหล่ฮยอนซึงและบีบอย่างแรง
 
“นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงกัน”
 
“ฮึกๆ” เสียงร้องไห้ของฮยอนซึงได้หายไปทันที ตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ผิวน้ำ ใบหน้าของคนที่จับไหล่เขาอยู่ทำให้ฮยอนซึงเริ่มสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวเข้าไปอีก
 
“แค่นี้มึงเจ็บเหรอ สำออยจริงๆ ผ่านผู้ชายมาเป็นร้อยแล้วยังจะทำเหมือนไม่เคยอีกนะ”
“อ่า สุดยอด อ่า อ่า”
“มันส์ชิบหาย”
 
คำพูดของคนชั่วฮยอนซึงได้ยินมันอย่างชัดเจน แล้วยิ่งเป็นคนๆนี้ คนที่ทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น จุนฮยองรู้สึกได้ถึงการสั่นของตัวฮยอนซึง
 
“กลัวแล้วงั้นเหรอ มานี่” จุนฮยองออกแรงบิดตัวฮยอนซึงให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
 
กึก
 
จุนฮยองตาโตทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของฮยอนซึง
 
“นาย….”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
---------------------
13-06-2014
 
อังมาต่อแล้วค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอมาค่ะ>_<