[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 20

เพราะฉัน…เข้าใจ

 

 

 

 

 

“โชคดีนะที่มีรถวิ่งผ่าน ไม่งั้นคงมาถึงเช้า”กีกวังบ่นขณะที่กำลังขึ้นลิฟท์ไปหาโยซอบ ตอนนี้ก็มืดแล้ว สำหรับทั้งสองคนช่างเป็นการเดินทางที่ยาวนานยิ่งนัก

 

 

“ใช่ ไม่งั้นฉันคงนอนตายอยู่กลางถนน”ดงอุนพูดด้วยท่าทางเหนื่อยๆเหงื่อเต็มตัวเขาไปหมด

 

 

“ก็ใครบอกให้นายตัวหนัก”

 

 

“นายแบกฉันไปแค่ห้าก้าว แถมยังปล่อยฉันลงจนก้นกระแทก เจ็บเลยอ๊ะ”ดงอุนพูดพร้อมกับจับที่ก้นตัวเอง กีกวังได้แต่ยืนกอดอกยักไหล่ไม่รู้เรื่อง

 

 

“ช่วยไม่ได้ ตัวหนักไม่พอ ยังมาแอบหอมแก้มฉันอีก ชิชะ เป็นไงล่ะ หอมปุ๊บ หล่นปั๊บเลย”กีกวังแลบลิ้นให้กับดงอุน ส่วนดงอุนนั้นได้แต้เม้มปากเข้าหากันอย่างเจ็บใจ

 

 

คราวนี้หอมได้ คราวหน้าก็ต้องจูบได้ แล้วคราวต่อไปก็ต้อง….อ่ะจึ๋ยๆ ฮี่ๆ

 

 

“ยิ้มบ้ายิ้มบออะไรของนายกัน”

 

 

“เปล่านี่ ฉันยิ้มเหรอ ไหนๆหลักฐาน”ดงอุนทำหน้าเครียดพร้อมกับตาเหล่ที่กีกวังเห็นแล้วถึงกลับ

 

 

“ก๊ากกกกกกก ฮ่าๆๆๆ”กุมท้องนั่งหัวเราะอยู่ที่พื้นทันที

 

 

“เห็นไหม นายต่างหากที่หัวเราะ หัวเราะอะไรไม่ทราบ”

 

 

“ฮ่าๆๆ โอ๊ยๆ เจ็บท้อง ฮ่าๆ ตานาย ฮ่าๆ มันเป็นแบบนี้อ่า”แล้วกีกวังก็ลุกขึ้นพร้อมกับทำตาเหล่อย่างที่ดงอุนทำ

 

 

“ก๊ากกกก ฮ่าๆๆๆ”เอ่อ นี่คือเสียงของกีกวังนะ ส่วนดงอุนนั้น -_-

 

 

“นายหัวเราะตัวเองงั้นเหรอ”กีกวังพยักหน้ารับ

 

 

“ฉันเห็น ฮ่าๆๆ หน้าตัวเอง ฮ่าๆ อดขำ ไม่ได้ อิอิ”กีกวังโบกมือไปมาแต่ก็ยังขำไม่เลิก ดงอุนหันหลังพิงลิฟท์อย่างเอือมๆ

 

 

ติ๊ง

 

 

“กีกวัง หยุดขำได้แล้ว”ดงอุนดึงกีกวังให้ไปยืนใกล้ๆเพราะมีคนเข้าลิฟท์มา แต่กีกวังก็ยังปิดปากขำไม่เลิกดงอุนมองผู้หญิงผมยาวปิดหน้าอย่างเอะใจ แต่ก็เลิกสนใจเพราะเจ้าคนที่สะกิดอยู่ข้างๆ ดงอุนหันไปมองหน้ากีกวังที่เหมือนคนกำลังจะขาดใจตาย

 

 

“หยุดขำไม่ได้งั้นเหรอ”

 

 

“อิ๊ อุ๊บๆ”กีกวังปิดปากขำอย่างหยุดไม่ได้ ดงอุนหลับตาลงเล็กน้อย ก่อนจะลืมขึ้นมาใหม่แล้วก็ผลักกีกวังจนหลังติดผนัง กีกวังเบิกตามองดงอุนอย่างตกใจ

 

 

“จะทำอะไรกัน”ทั้งดงอุนแล้วก็กีกวังถึงกลับสะดุ้งเมื่อผู้หญิงที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

 

 

“เปล่าหรอกครับ แฮ่ๆ”ดงอุนถอยออกห่างจากกีกวังอย่างเสียดาย แต่นั่นก็ทำให้กีกวังหยุดหัวเราะได้ แต่พอมาคิดอีกที การที่กีกวังยังหยุดหัวเราะไม่ได้มันคงจะดีกว่าบรรยากาศวังเวงแบบนี้ กีกวังเดินไปเกาะแขนดงอุน อย่างแนบชิด เขาเงยหน้ามองดงอุนอย่างกลัวๆ

 

 

“ทำไมฉันรู้สึกกลัวจัง”กีกวังกระซิบเบาๆข้างหูดงอุน

 

 

“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันอยู่ทั้งคน”คำพูดของดงอุนทำให้กีกวังรู้สึกดีขึ้นมานิด แล้วสักพักจู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็หันหน้ามามองทั้งสองคน ดงอุนอ้าปากค้างที่ได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น มันขาวยังกับกระดาษและยังซีดดูไร้ชีวิตชีวา ตอนนี้กีกวังเอนหัวพิงไหล่ดงอุนพร้อมกับหลับตาปี๋ไม่อยากเห็น

 

 

“กลัวเหรอ”ดงอุนกระพริบตาปริบๆ ตอนนี้แม้แต่จะหายใจยังยากเลย แล้วสักพักผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มมีเลือดไหลออกมาที่ตา เท่านั้นดงอุนก็แทบจะเข่าทรุดเลยทีเดียว

 

 

“หึหึ”เสียงหัวเราะอันหน้ากลัวแบบนั้นเล่นเอาขนลุกไปทั้งตัว ดงอุนค่อยๆเอื้อมมือไปกดลิฟท์ใหเปิดออก

 

 

ติ๊งงง

 

 

ฟิ้วววววววว

 

 

คนแรกที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วคือกีกวัง ดงอุนแทบจะช็อค เขาค่อยๆพาตัวเองออกจากลิฟท์อย่างระมัดระวัง พอออกไปแล้วก็หันมามองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง แต่ทว่า ไม่อยู่เสียแล้ว

 

 

“ชัดเลย!!!”ดงอุนกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะค่อยๆขยับขาที่สั่นระริกให้เดินหน้าต่อไป

 

 

“มัวยืนทำบ้าอะไรเล่า ไปสิ”กีกวังที่วิ่งกลับมาก็ลากดงอุนพาวิ่งหนีไปทันที

 

 

“ร้องตอนนี้ยังทันไหมเนี่ย แง๊ๆ ผีหลอกฉันอ๊ะ เฮ่อๆ”กีกวังพูดขึ้นหลังจากที่วิ่งขึ้นมายังชั้น 23 ที่โยซอบอยู่

 

 

“นายช็อคเหรอดงอุน”กีกวังหันไปมองดงอุนที่ยังตาค้างอยู่

 

 

“โด่ว กลัวยิ่งกว่าฉันอีก ชิส”กีกวังถอนหายใจออกมาเบาๆดงอุนส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อเรียกสติที่หลุดลอยกลับมา

 

 

“อ่ะแฮ่มๆ”

 

 

“ฉันจะจำเอาไว้ว่านายกลัวผี ฮ่าๆ”แล้วกีกวังก็เดินไป ดงอุนกัดปากอย่างเสียหน้าเป็นที่สุดแต่ก็เดินตามกีกวังไปยังห้องของโยซอบ

 

 

แอ๊ดดดด

 

 

กีกวังเปิดประตูไปก็เห็นว่าโยซอบกำลังนอนหลับอยู่เช่นเคย แล้วที่แปลกใจไปนั้นคือคนที่นอนฟุบอยู่ข้างๆ ยุนดูจุน

 

 

“เอ่อ ฉันว่าคงไม่เป็นไรแล้วล่ะ”ดงอุนพูดขึ้นทั้งๆที่ยังหน้าซีดอยู่นิดๆ

 

 

“งั้นรอให้ตื่นก่อนแล้วค่อยขึ้นมาใหม่ ฉันหิวข้าว”

 

 

“เอางั้นก็ได้ แต่ไม่ลงลิฟท์นะ”กีกวังขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

 

 

“ก็ได้ ถ้านายยอมให้ฉันขี่หลัง 23 ชั้น”

 

 

“ทำได้แน่นอน ขึ้นมาเลย”กีกวังยักคิ้วเล็กน้อยก่อนจะขึ้นหลังของดงอุน แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินลงบันได 23 ชั้นจริงๆ

 

 

“อื้อ”โยซอบครางออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกตัว

 

 

“โอ๊ย!!”เสียงร้องของโยซอบทำให้ดูจุนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมา พอเห็นว่าโยซอบฟื้นแล้วก็ถึงกลับยิ้มด้วยความดีใจ

 

 

“โย”โยซอบมองหน้าดูจุนเล็กน้อย

 

 

“รุ่นพี่”

 

 

“โยฟื้นแล้ว ดีใจจังเลย”ดูจุนจับมือของโยซอบมากุมเอาไว้อย่างอบอุ่น โยซอบมองการกระทำนั้นทั้งน้ำตา

 

 

“ร้องไห้ทำไมกัน เจ็บมือเหรอ พี่ขอโทษนะ”น้ำตาของโยซอบก็ยังคงไหลไม่หยุด โยซอบส่ายหน้าไปมา

 

 

“พี่ โย เค้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”ดูจุนยกมือโยซอบขึ้นมาวางบนหัว

 

 

“โยไม่ได้ฝันไปหรอก พี่ดูจุนของโยไง”โยซอบค่อยๆลุกขึ้นเอนตัวนั่ง เขาใช้มือทั้งสองข้างจับใบหน้าของดูจุนแล้วก็ลูบไปมาอย่างดีใจที่สามารถจับต้องได้

 

 

“พี่ดูจุน พี่จริงๆเหรอ พี่กลับมาหาเค้าแล้วเหรอ ไม่โกรธเค้าแล้วใช่ไหม อภัยให้เค้าแล้วใช่ไหม”ดูจุนจับมือทั้งสองข้างของโยซอบก่อนจะโผเข้ากอดโยซอบอย่างที่ต้องการมาตลอดทั้งชีวิตของเขา

 

 

“ไม่แล้ว ไม่เอาอีกแล้ว ไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว พี่ขอโทษนะโย พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะ”โยซอบยกมือกอดดูจุนแน่น

 

 

“ไม่ยกโทษให้หรอก”

 

 

กึก

 

 

ดูจุนผละออกจากอ้อมกอดของโยซอบทันที เขามองโยซอบอย่างไม่เข้าใจ ตาเขาเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

 

 

“ไม่ยกโทษให้ เพราะไม่เคยโกรธ”โยซอบยิ้มออกมาบางๆเพียงเท่านั้นน้ำตาของดูจุนก็ไหลออกมา

 

 

“พี่ผิดไปแล้ว ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย จะทำร้ายพี่ก็ได้นะ พี่ยอมแล้ว พี่ทำให้โยร้องไห้มานานเหลือเกิน”โยซอบมองหน้าดูจุนทั้งน้ำตา เขาส่ายหัวไปมา

 

 

“ตบพี่สิ ตีพี่สิโย”ดูจุนจับมือโยซอบขึ้นมาทำร้ายตัวเอง

 

 

“พี่มันเลว พี่เกือบทำให้โยจากไป พี่มันเลว โย พี่มันเลว พี่มันละ….อุ๊บ”โยซอบจูบปากดูจุนเบาๆ ดูจุนถึงกลับอึ้งตาค้างน้ำตาของดูจุนไหลลงมาจากความรู้สึกผิดมากมายและซาบซึ้งใจ โยซอบค่อยๆถอนริมฝีปากออกพร้อมกับใช้หน้าผากชนกับหน้าผากขของดูจุน ก่อนจะลูบเบาๆที่หน้าอก

 

 

“ไม่เคยเลยที่รู้สึกโกรธ ไม่มีเลยสักครั้ง มีเพียงความเข้าใจพี่ก็เท่านั้นเอง”

 

 

“โยซอบ”

 

 

“อยู่กับเค้านะ เค้าจะดูแลพี่เอง เค้าจะรักพี่ให้มากๆมากขึ้นทุกๆวัน”โยซอบจูบที่ปลายจมูกของดูจุน

 

 

“รักให้มากขึ้นและจะจดจำทุกเรื่องราว ไม่มีวันลืม”

 

 

“โยซอบ พี่…”

 

 

“ขอแค่ยิ้มให้กับเค้า เพื่อเป็นกำลังใจในการหายใจต่อไป แค่นี้ที่ต้องการ”

 

 

“โยซอบ โย”

 

 

“เค้ารักพี่ดูจุน รักพี่เพียงคนเดียว ได้โปรดจดจำเอาไว้ ไม่รับความรู้สึกเค้าก็ได้ แต่ขอให้รับรู้เอาไว้”

 

 

“โย…”ดูจุนดันตัวของโยซอบออกให้มาสบตากับเขาก่อนที่เขาจะยิ้มให้

 

 

“ขอบคุณนะครับ”ดูจุนลูบหัวโยซอบอย่างอ่อนโยนก่อนจะยิ้มอย่างที่เคยยิ้มให้กับโยซอบเสมอ

 

 

“พี่ดูจุนฮะ”

 

 

“ว่ามาสิ”

 

 

“เค้าหิวข้าว”โยซอบพูดพร้อมกับเอียงคอยิ้มด้วยสายตาอ้อนๆอย่างน่ารัก

 

 

“ได้สิ พี่ป้อนนะ”แล้วดูจุนก็เดินไปจัดอาหารที่ตัวเองไปหาซื้อมาใส่จานก่อนจะมานั่งป้อนโยซอบ ภาพนั้น ช่างเป็นภาพที่ใครเห็นแล้วก็ต้องบอกว่า น่ารักและเหมาะสมกันที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จุนฮยองค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกร้อนแล้วเหงื่อก็ออกเต็มตัวไปหมดทำให้นอนต่อไม่ได้ แต่พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนกอด ฮยอนซึงอยู่ เขาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย

 

 

ไม่ใช่อูยองเหรอ บ้าจริง

 

 

จุนฮยองถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะจับตัวของฮยอนซึงให้นอนข้างๆ

 

 

“ตัวบางและเบาจริงๆเลย”จุนยองยิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนจะมองไปรอบๆเต้นท์ที่ดูจะรกผิดหูผิดตา แต่มันก็เต็มไปด้วยของที่ฮยอนซึงใช้ดูแลเขาจนอาการของเขาดีขึ้น นั่นยิ่งทำให้จุนฮยองยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่

 

 

“อย่าบอกนะว่านายดูแลฉัน ฮยอนซึง อิอิ”

 

 

“อื้อ”ฮยอนซึงครางออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกตัว ก่อนจะลืมตาขึ้นมา พอเห็นว่าจุนฮยองกำลังมองร่างกายของเขาอยู่กับดีดตัวขึ้นทันที

 

 

“แกมองอะไร”ฮยอนซึงยกมือขึ้นมาปิดบังร่างกายตัวเองเอาไว้ จากตอนแรกที่จุนฮยองไม่คิด พอเห็นท่าทางของฮยอนซึงแล้วก็ชักอย่าจะแกล้งยั่วโมโหคนตรงหน้าเล่นๆ

 

 

“นายก็คงจะรู้นี่ว่าฉันกำลังมอง….”จุนฮยองมองร่างกายของฮยอนซึงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

 

 

“ไอ้บ้ากาม”

 

 

“หึหึ ยอมรับก็ได้”

 

 

“ตื่นก็ดีแล้ว ฉันไปแหละ”

 

 

“เดี๋ยวสิ”

 

 

“อะไรเล่า”

 

 

“ฉันอยากอาบน้ำ ไปเป็นเพื่อนหน่อย”

 

 

“เรื่อง จะไปก็ไปเองสิ ตัวแกไม่ใช่ตัวฉัน”

 

 

“จะไปดีๆหรือจะให้ฉันแก้ผ้าแล้วพานายไป”

 

 

“ขู่ฉันงั้นเหรอ”

 

 

“ฉันเคยขู่นายหรือเปล่าล่ะ”จุนฮยองพูดพร้อมกับขยับตัวเข้าใกล้ฮยอนซึง

 

 

“เออๆ”ฮยอนซึงรับอย่างไม่พอใจนัก จุนฮยองยิ้มออกมาอย่างพอใจ

 

 

“ห้องน้ำก็มี ทำไมไม่ไปอาบ”

 

 

“น้ำตกมันเย็นไง นายไม่ลงมาอาบด้วยกันเหรอ”

 

 

“ไม่เอา!!”ฮยอนซึงปฏิเสธเสียงแข็ง เขาหันหน้าไปมองทางอื่นเพราะไม่อยากมองร่างเปลือยที่อยู่ในน้ำ

 

 

“ฉันจะไปนั่งที่อื่น”

 

 

“ก็ได้ แต่ถอดเสื้อผ้าไว้”

 

 

“แกบังคับฉันงั้นเหรอ”

 

 

“แค่พูดลอยๆนะ”จุนฮยองยักคิ้วก่อนจะใช้น้ำถูแขนตัวเอง

 

 

“ฉันไม่อยู่แล้วนะ”ฮยอนซึงลุกขึ้นยืน เพราะเขาไม่อยากมองจุนฮยองในสภาพแบบนี้

 

 

“ถ้านายก้าวเพียงก้าวเดียว ฉันจะขึ้นจากน้ำแล้วก็จับนายแก้ผ้า พร้อมกับ…กับนายทันที เดินไปสิ อารมณ์กำลังมีพอดีเลย เยอะซะด้วย เพราะอดมาหลายวัน หึหึ”ฮยอนซึงหันมามองหน้าจุนฮยองที่ตอนนี้กำลังยิ้มและยักคิ้วกวนใจเขาอยู่ เขานั่งลงอย่างทำอะไรไม่ได้

 

 

“ว๊า ฉันเลยอดอย่างว่ากับนายเลย”

 

 

“ไอ้ทะลึ่ง ไอ้โรคจิต ไอ้บ้ากาม”

 

 

ตู้มมมม

 

 

ฮยอนซึงพูดอย่างหงุดหงิดพร้อมกับปาหินลงน้ำ

 

 

“ฉันขาวใช่ไหม หุ่นก็ดีด้วย เซ็กซี่สิท่า นายเลยหน้าแดง”ฮยอนซึงกัดปากตัวเองแน่น เขาไม่อยากยอมรับว่าเรื่องที่จุนฮยองพูดเป็นเรื่องจริง

 

 

“รีบๆอาบได้แล้ว ฉันง่วง”

 

 

“ก็นอนไปสิ ฉันจะได้ลักหลับนาย”

 

 

“ไอ้บ้า!!!”

 

 

ตู้มมมม

 

 

คราวนี้จุนฮยองถึงกลับต้องเหวี่ยงตัวหลบก้อนหินที่ฮยอนซึงปามา

 

 

“เฮ้ แผลเก่ายังไม่หายเลยนะ”

 

 

“มันเรื่องของแก หัวก็หัวแก ไม่ใช่หัวฉัน”

 

 

“ชิส รู้แล้วน่า นี่ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันว่าแกๆเสียที ฟังดูไม่เพราะเลย”

 

 

“มันเรื่องของฉัน หุบปากแล้วก็รีบๆอาบไปเลย”จุนฮยองเบะปากพร้อมกับทำตาโตที่ฮยอนซึงกล้าออกคำสั่งกับเขา แต่เขากลับรู้สึกมีความสุขเสียมากกว่าที่จะหงุดหงิด

 

 

“เสร็จแล้วๆ ขอเสื้อผ้าหน่อย”จุนฮยองเดินมาหาฮยอนซึง เขาเหลือบมองเสื้อผ้าของจุนฮยองเล็กน้อยก่อนจะคิดอะไรบางอย่างได้

 

 

“ถ้าคิดจะทำ ฉันจะใส่เสื้อผ้าของนาย”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆที่จุนฮยองรู้ทันความคิดเขาไปเสียหมด

 

 

“อ่า”ฮยอนซึงส่งเสื้อผ้าให้กับจุนฮยอง แต่จุนฮยองกลับขึ้นมาจากน้ำทั้งๆที่ร่างกายไม่มีอะไรปิดแม้แต่น้อย

 

 

“เฮ้ย!! แกจะบ้าเหรอ ทำอะไรเนี่ย”ฮยอนซึงตกใจจนเผลอทำเสื้อของจุน ฮยองตกน้ำ

 

 

หมับ!!

 

 

แล้วจุนฮยองก็จัดการถอดเสื้อของฮยอนซึงออกทันที

 

 

“เอาเสื้อฉันมานะ”จุนฮยองมองผิวขาวๆของฮยอนซึงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะสวมเสื้อของฮยอนซึงแล้วก็ตามด้วยกางเกง

 

 

“นายทำเสื้อฉันตกน้ำ กลับกันเถอะ ง่วงนอนแล้ว”

 

 

“จะบ้าเหรอ เอาเสื้อฉันมานะ”ฮยอนซึงดึงเสื้อจากจุนฮยอง แต่ทว่า…

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

“แกทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ”

 

 

“นายอายที่ไม่มีเสื้อใส่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันจะอุ้มนายไปนอนถึงในเต้นท์เลย”จุนฮยองแสยะยิ้มออกมาก่อนจะเดินกลับไปที่ที่พัก โดยที่ฮยอนซึงยังดิ้นที่จะลงแต่ก็ไม่เป็นผล

 

 

ตุบ!!

 

 

จุนฮยองวางฮยอนซึงนอนลง ฮยอนซึงได้แต่นอนตัวแข็งปิดบังหน้าอกของตัวเองเอาไว้

 

 

“กลับไปเต้นท์ของแกสิ ฉันจะนอน”

 

 

“ได้ไง นายไม่มีเสื้อใส่ เดี่ยวจะหนาว ฉันนอนกอดนะ”

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

แล้วจุนฮยองก็นอนกอดฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว

 

 

“ไม่ต้อง ฉันมีเสื้ออีกหลายตัว ปล่อยนะ”ฮยอนซึงพยายามดิ้นแต่ก็เปล่าประโยชน์เช่นเคย

 

 

“ดิ้นอีกที นายเสร็จฉันแน่”

 

 

กึก

 

 

ฮยอนซึงหยุดดิ้นไปในทันทีทันใด จุนฮยองหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆหลับตาลง ฮยอนซึงถอนหายใจออกมา เพราะมันดึกมากแล้วตาของฮยอนซึงก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆปิดลงอย่างรวดเร็วด้วยความง่วงและความเหนื่อยล้าของร่างกาย จุนฮยองค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง  ฮยอนซึงยามหลับ เขายิ้มบางๆก่อนจะกระชับกอดฮยอนซึงแน่น

 

 

“ฝันดีนะ”

 

 

แล้วหลังจากนั้น เหล่านักศึกษาก็ช่วยกันทำงานจนสำเร็จไปได้ด้วยดี ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์จะว่าเร็วก็เร็ว จะว่าช้าก็ช้า เพราะมันมีเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้นเหลือเกิน ทั้งความสนุกสนาน ความเศร้า แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะ

 

 

“เอานะครับ ทุกคนยิ้ม แชะ”เหล่านักศึกษาต่างมารวมตัวกันถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกหน้าโรงเรียนที่พวกเขาช่วยกันทาสีใหม่จนดูดีขึ้นมามาก โดยเฉพาะรูปสัตว์แปลกๆที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็น ตั้งแต่ช้างลายม้าลาย งูมีตีนแต่หัวเป็นตุ๊กแก สุนัขหัวนก แพนด้ามีเขา และอื่นๆอีกมากมายที่ทำขึ้นโดยฝีมือของคนที่ยืนยิ้มน่ารักอยู่ข้างๆพี่ชายของตัวเอง หึหึ กีกวัง เฮ้อ

 

 

-------------

28-07-2014

 

ขอบคุณที่ติดตามและอยู่ด้วยกันเสมอมานะคะ

 

#ฟิคผู้ชายเลว