[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 
 
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 01
เสียงสะอื้นในความเจ็บปวด
 
“มึงรอเชี่ยอะไรอยู่วะ ก็ลงมือเลยดิ” ชายหนุ่มที่กำลังจับแขนหนุ่มหน้าสวยคนหนึ่งที่นอนสลบอยู่พูดขึ้น
 
“เออดิ รอทำห่า กูถือกล้องจนเมื่อยแล้วนะเว๊ย” ผู้ชายอีกคนที่ถือกล้องอยู่ก็พูดขึ้นอย่างเซ็งๆ
 
“กูก็รอให้ไอ้หน้าสวยมันตื่นไง” ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนมองร่างเปลือยของหนุ่มหน้าสวยอยู่พูดขึ้นพร้อมแสยะยิ้มเล็กน้อย
 
“รอทำห่าอะไรวะ แมร่ง เดี๋ยวมันก็ได้แหกปากร้อง”
 
“แบบนั้นแหละที่กูต้องการ ไอ้เชี่ยซีวอนมันจะได้คลั่งจนอกแตกตาย”
 
“สัด! โรคจิตนะมึง”คนที่จับมืออยู่พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก
 
“หรือมึงไม่คิดแบบกู”        
                             
“กูคิด”
 
“อื้อ” สักพักหนุ่มหน้าสวยที่ทั้งสามคนกำลังพูดถึงก็เริ่มขยับตัวหลังจากที่โดนชายหนุ่มสามคนชกเข้าที่หน้าท้องเมื่อก่อนหน้านี้จนสลบ
 
“ตื่นแล้วเว๊ย” คนที่ถือกล้องพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น แล้วก็ตรวจดูกล้องเพื่อเตรียมความพร้อม
 
“ตื่นซักทีนะ” เสียงเข้มๆของคนตรงหน้าทำให้คนที่เพิ่งลืมตาตื่นมองอย่างงงๆ แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรก็ถูกชายตรงหน้าจูบหนักๆเข้าที่ริมฝีปาก
 
“อื้อ!”
 
“ฮ่าๆๆ”ชายหนุ่มถอนจูบออกมาพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่งจ้องมองร่างเปลือยเปล่าด้วยสายตาดูถูก
 
“ทำเป็นไม่เคยนะมึง คนอย่างมึงอ่า เสร็จไอ้ซีวอนมากี่รอบแล้ว” น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาของคนที่ถูกจับแขนไว้แน่น
 
“พวกแกเป็นใคร ซีวอนอะไร ฉันไม่รู้จัก ปล่อยฉันไปเถอะนะ” ชายหนุ่มร้องไห้อ้อนวอนขอความเห็นใจ
 
“มาทำเป็นบีบน้ำตา กูไม่สงสารมึงหรอก แล้วไม่ต้องมาทำเป็นแบ๊วไม่รู้จักผัวตัวเองเลย”
 
“ฉันไม่รู้จักจริงๆนะ อย่าทำอะไรฉันเลย ขอร้อง” ชายหนุ่มอ้อนวอนคนตรงหน้า เขาหันไปมองหน้าคนที่ถือกล้องอยู่แล้วก็หันไปมองหน้าคนที่จับแขนตัวเอง ก่อนจะหันกลับมามองคนที่เพิ่งเอาจูบแรกชีวิตของตัวเองไป
 
“ก็บอกว่าไม่รู้จักไง ฮึกๆ” เขาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีเข้าไปใหญ่
 
“มึงถ่ายน้ำตามันให้ชัดๆนะ เอาให้ไอ้ซีวอนเห็นจะๆ”
 
“เออๆ กูรู้แล้วน่า มึงรีบๆทำเถอะ กูอยากกลับบ้านแล้ว” ชายหนุ่มมาดเข้มที่ยืนถือกล้องอยู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดหน่อย
 
“ทำ จะทำอะไร อย่านะ ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้อง”
 
“คิมฮีชอล ต่อให้มึงกราบตีนกู ก็ไม่มีประโยชน์” หนุ่มหน้าสวยมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
 
“ฮีชอลไหน ฉันไม่รู้จัก ฉันไม่ใช่”
 
“หุบปาก ถ้ามึงไม่อยากตาย!”
 
“ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว ปล่อยฉัน!”
 
“ฮ่าๆ มาเล่นสนุกกันหน่อยดีกว่า คิมฮีชอล”แล้วชายหนุ่มก็ลูบไล้ตามร่างกายของคนที่ปฏิเสธว่าตัวเองไม่ใช่ คิมฮีชอล
 
“เอามือสกปรกของแกออกจากตัวฉันนะ”
 
“ฮ่าๆ ทำไม มึงจะหวงไว้ให้ผัวตัวเองเหรอ เสียใจ คืนนี้ กูจะทับรอยผัวมึง” แล้วเขาก็จูบปิดปากของหนุ่มหน้าสวยอย่างเร่าร้อนและรุนแรง
 
“อื้อ” หนุ่มหน้าสวยพยายามดิ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เขามองหน้าชายหนุ่มอีกสองคนที่มองอยู่ด้วยความสะใจ
 
“ฮือๆ”
 
“แค่จูบก็ร้องไห้ซะแล้ว แล้วถ้ามากกว่านี้” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับใช้มือจับที่จุดอ่อนไหวของคนที่นอนร้องไห้อยู่
 
“เฮือก!”
 
“สะดุ้งเลยหรือไง” แล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปจูบกับจุดอ่อนไหวอย่างเบาๆ
 
“อื้อ ปล่อยนะ ฮึกๆ อย่า ได้โปรด ฮือๆๆ”
 
“อ่า สุดยอดไปเลย เฮ้ย! จับมันนอนคว่ำ กูไม่ไหวแล้ว” หนุ่มหน้าสวยส่ายหน้าทั้งน้ำตา
 
“อย่านะ ฉันไม่ใช่ ฮีชอล ปล่อยฉันเถอะ ฮือๆๆ”
 
“แมร่งสำออยเก่งแบบนี้ไอ้ซีวอนถึงได้หลงนักหลงหนา ผิวก็ขาวเนียน หุ่นก็บาง ตัวก็นิ่ม มึงได้คลั่งตายแน่ไอ้เชี่ยซีวอน” หนุ่มหน้าสวยพยายามดิ้นเพื่อเอาตัวรอด แม้จะรู้ว่าไม่ได้ผล น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด
 
“เอาให้ชัดๆนะมึง หึ” มือหนาๆจับที่ก้นขาวของหนุ่มหน้าสวย อารมณ์ดิบของเขากำลังเดือดพล่านทั่วงร่างกาย
 
“แน่นดีจริงๆเลย”
 
“อย่า ฉันไม่ใช่ฮีชอล ฮือๆๆ ปล่อยนะ ปล่อย” หนุ่มหน้าสวยร้องไห้อ้อนวอนให้คนที่กำลังจะทำร้ายตัวเองเห็นใจ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์ เมื่อชายหนุ่มจับแก่นกายของตัวเองก่อนจะค่อยๆสอดเข้าไปในตัวของหนุ่มหน้าสวย
 
“อ๊า ฮึกๆ” ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างเจ็บปวด น้ำตาที่ไหลมากอยู่แล้วก็ยิ่งไหลเข้าไปใหญ่
 
“เชี่ย เข้ายากจังวะ”
 
“ฮือๆๆ อย่านะ อ๊า” หนุ่มหน้าสวยกำมือตัวเองแน่นอย่างทรมาน แต่ก็ไม่ได้ส่งไปให้คนที่กำลังทำร้ายเขาอยู่รับรู้เลย
 
“อ่า เชี่ย กูมีอารมณ์เฉยเลย อย่างนี้นี่เองไอ้ซีวอนถึงได้รักมันนัก” ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมาก่อนจะกระแทกตัวแรงๆหนึ่งที
 
“อ๊า จะ…เจ็บ ฮึกๆ” น้ำตาของหนุ่มหน้าสวยยังคงไหลไม่หยุด เขาทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากข่มใจ
 
“แค่นี้มึงเจ็บเหรอ สำออยจริงๆ ผ่านผู้ชายมาเป็นร้อยแล้วยังจะทำเหมือนไม่เคยอีกนะ” แล้วชายหนุ่มก็เริ่มบรรเลงเพลงรักอย่างร้อนแรง
 
“อ๊า อ๊า อือ ฮึก ฮือๆๆ” หนุ่มหน้าสวยได้แต่กลั้นใจร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้
 
“ฮือๆๆ”
 
“อ่า สุดยอด อ่า อ่า” ชายหนุ่มที่บรรเลงเพลงรักกำลังได้อารมณ์อย่างเต็มที่ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะระเบิดออกมา
 
“อ่า โอ้ว ว อา~” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเมื่อใกล้จะเสร็จภารกิจ
 
“อื้อๆๆ” โดยไม่สนใจว่าคนที่เขาทำร้ายจะร้องไห้และเสียใจมากมายเพียงใด
 
“อ้า!” ตัวของชายหนุ่มสั่นระริกพอๆกับตัวของคนใต้ร่าง
 
“เฮ่อๆ” เสียงหอบดังออกมาก่อนที่เขาจะดึงแก่นกายออกมาจากตัวของหนุ่มหน้าสวย
 
“มันส์ชิบหาย” เพียงแค่นั้นร่างของหนุ่มหน้าสวยก็ทรุดลงนอนกับพื้นทันที
 
“ฮือๆๆ” เขาได้แต่นอนกอดตัวเองร้องไห้อย่างเจ็บปวดแล้วก็สลบไป
 
“เชี่ย นานนักนะมึง” คนที่จับแขนหนุ่มหน้าสวยปล่อยมือออกพร้อมกับลุกขึ้นจ้องหน้าเพื่อนที่ดูเหมือนจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดเลยทีเดียว
 
“ช่วยไม่ได้ หมอนี่แมร่งสุดยอดเลย”
 
“เสร็จแล้วก็กลับเถอะ” ชายหนุ่มที่เป็นคนถ่ายวีดีโอพูดขึ้นเสียงเข้มด้วยสีหน้าหงุดหงิดเหมือนคนไม่พอใจอะไรบางอย่าง
 
“มึงหน้าเครียดอีกและ ทำไม นัดสาวไว้หรือไง”
 
“เรื่องของกู”
 
“กูว่าแล้ว แล้วเอาไงกับฮีชอลล่ะ”
 
“อย่างดีสำหรับมัน ก็เอาไปทิ้งไว้ข้างทางแล้วกัน” คนที่เป็นคนทำร้ายพูดขึ้นอย่างไม่แยแส เพื่อนอีกสองคนมองหน้ากัน ก่อนที่คนถ่ายวีดีโอจะเดินเข้าไปหาคนที่นอนสลบอยู่แล้วก็หยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้
 
“มึงจะใส่ให้มันทำเชี่ยอะไรวะ”
 
“หิมะมันตก อากาศหนาว เอาไปไว้ในที่ที่หลบหิมะได้หน่อยก็แล้วกัน ไม่อยากได้ชื่อว่าฆ่าคนตาย” เขาเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเพื่อนสองคน ทั้งสองคนพยักหน้าก่อนที่ชายอีกคนที่ไม่ได้ทำอะไรจะมาช่วยเพื่อนของตัวเอง
 
“มึงโชคร้ายเองนะอยากเป็นเมียของไอ้ซีวอน ศัตรูของพวกกู” ชายหนุ่มที่ทำร้ายหนุ่มหน้าสวยพูดขึ้นก่อนจะเดินไปรอเพื่อนอยู่ที่รถ
 
“เชี่ยมึง เลือดออกด้วย สัดเอ๊ย!” คนที่เป็นคนจับมือพูดขึ้นก่อนจะใส่เสื้อให้กับหนุ่มหน้าสวย
 
“รีบๆใส่เหอะแมร่ง เดี๋ยวมีใครมาเห็น” แล้วทั้งสองหนุ่มก็พากันแบกหนุ่มหน้าสวยขึ้นรถไป ก่อนที่ทั้งสามคนจะขับไปแถวมหาวิทยาลัยของพวกเขาแล้วก็วางหนุ่มหน้าสวยไว้ที่คณะอักษรศาสตร์ที่เป็นคณะของหนุ่มหน้าสวย
 
“อย่าตายก็พอแล้ว กลับเหอะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น” ทั้งสามหนุ่มพยักหน้าก่อนจะพากันขึ้นรถแล้วขับออกไป
 
“อื้อ” เสียงครางเบาๆของคนที่นอนอยู่บนโต๊ะดังขึ้น เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมา
 
“เฮือก!” ก่อนจะสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อภาพอันเลวร้ายเหล่านั้นโผล่เข้ามาในสมอง ชายหนุ่มกอดขาตัวเองอย่างหวาดกลัว แล้วน้ำตาก็ได้ไหลลงมาอีก
 
“ฮือๆๆ” ชายหนุ่มร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด เจ็บทั้งกายที่ถูกทำร้ายด้วยน้ำมือของคนเลว แล้วก็เจ็บที่ใจ ชายหนุ่มค่อยๆพาตัวเองลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้าน น้ำตายังไหลไม่หยุด แรงที่เดินก็แทบจะไม่มี รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ สภาพดูแทบจะไม่ได้ ตามลำตัวก็มีรอบแดงเป็นจ้ำๆ
 
“ฮึกๆ” หนุ่มหน้าสวยเดินกลับบ้านด้วยตาที่แดงแทบจะเป็นสีเลือด โชคดีที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก
 
“ฮึก แอ่กๆ” เขาร้องไห้แทบจะขาดใจ แต่มันก็ไม่สามารถลบภาพเลวร้ายเหล่านั้นออกไปจากหัวสมองของเขาได้
 
คนเลวพวกนั้น ชาตินี้เขาไม่ขอพบเจออีก
 
ติ๊งหน่อง
 
เขากดกริ่งหน้าบ้านของตัวเอง แล้วสักพักก็มีน้อยชายสุดที่รักของเขาวิ่งออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างเช่นทุกวัน ภาพของน้องชายค่อยๆเลือนหายไป หายไป พร้อมกับขาของเขาที่เริ่มหมดแรงลง แล้วก็
 
ตุบ!!!
 
ล้มไปในที่สุด น้องชายที่เห็นก็รีบวิ่งออกมาดูพี่ชายด้วยความตกใจปนเป็นห่วง
 
“พี่ฮยอนซึง!”
 
 
 
 
 
--------------------------------------
10-06-2014
 
สวัสดีค่ะทุกคน ไรเตอร์ชื่อ อัง นะคะ
ฟิคเรื่องนี้ เมื่อ 3 ปีที่แล้วจ้า เอากลับมาอัพใหม่ให้อ่านกัน
หวังว่าจะติดตามกันเยอะๆนะ
เป็นกำลังใจให้อังด้วยนะคร๊าบบบบบบบ