Horror School ปริศนาใต้บรรได [Exo+Fx+Snsd] C2

   

 

 

 

 

   ''ตอนวิ่งออกมา ฉันไปชนอะไรไม่รู้ สงสัยเป็นตะขอเเขวนของในห้องมั้ง''

 

''งั้นเลือดของเเกก็ต้องอยู่ในห้องดิว่ะ!''

 

''เเล้วเราจะเอาไงกันดี?''

 

ไคไม่รู้จะตอบคำถามนั้นยังไง เขาใช้มือล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถึงขึ้นมาตามความเคยชิน เเต่กลับไม่พบ กระเป๋ากางเกงว่างเปล่า

 

''เฮัย! เเย่เเล้ว ฉันทำมือถือตกไว้ในห้องนั้นเเน่เลย!''

 

สายตาของทั้งคู่หันมองที่ประตูที่ปิดไว้ก่อนจะวิ่งออกมาตั้งหลักห่างๆด้วยความกลัว

 

''ฉันไม่เข้าไปเเน่นอน ฉันกลัว''

 

''เงียบ!ได้เเล้วไอ้เลย์ เเกจะโวยวายทำไม!''

 

เสียงออดดังขึ้นเตือนให้นักเรียนเข้าห้อง เลย์สบสายตาเพื่อนด้วยความหวาดกลัว ไม่ต้องพูดเขาก็รู้ว่าจะพบอะไรในห้องเรียน

 

''หนีกันดีมั้ยว่ะ?''

 

เลย์ถามเสียงสั่นหลังจากมองไปหน้าห้องเรียนเเล้วยังเห็นโด้นั่งอยู่ที่เดิมเหมือนเดิมไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงเเต่ข้างๆไม่มี ลูน่านั่งอยู่ข้างๆ ไคเองก็อยากจะหนี เเต่ติดตรงที่ว่ามีหลักฐานที่เชื่อมโยงถึงตัวเขาอยู่

 

''เราต้องกลับไปทำลายหลักฐาน''

 

''บ้าหรอว่ะไอ้ไึค! ศพ....''

 

''อย่าพูด! ออกไปกัยฉัน''ไคส่งเสียงเตือนเมื่อรู้สึกว่าเลย์กำลังคุมสติไม่อยู่

 

''ไปไหน?''

 

''ไปทำเเผลน่ะสิ เดี๋ยวอาจารย์เห็นก็สงสัยหรอก''

 

ทั้งคู่เเอบเดินออกมาจากห้องทางด้านหลังประตูในระหว่างที่อาจารย์กำลังจะเดินเข้าทางด้านประตูหน้า ไคมัวเเต่มองทางอื่น เลย์จึงเป็นคนเดียวที่หัวโด้หันหัวกลับมาด้านหลังมองมายังพวกเขา โดยที่ตัวไม่ได้หันตามมาด้วย

 

''ลุงชมได้กลิ่นอะไรมั้ย?''

 

''ตรงไหนหรืิอครับอาจารย์''

 

''เเถวใต้บันไดน่ะสิ เหม็นเน่าอะไรก็ไม่รู้สงสัยตัวอะไรเข้าไปตายมั้ง ลุงชมเข้าไปตรวจให้หน่อยสิ''

 

เสียงพูดคุยอาจารย์เจสสิก้าเเละลุงชมผู้เป็นภารโรงทำเอา ไคกับเลย์ที่กำลังเดินไปห้องพยาบาลตื่นตกใจมากขึ้นไปอีกก่อนจะเบาใจลงเมื่อลุงชมปฎิเสธ

 

''ผมต้องไปลงต้นไม้ให้อาจารย์คริสก่อนครับอาจารย์''

 

''เหรอ งั้นว่างๆค่อยไปเปิดเเล้วกัน''

 

''ครับอาจารย์ อ้อ อาจารย์ครับ ผมเห็นเด็กเรียนห้องอาจารย์ คนที่เป็นรองประธานนักเรียนน่ะครับ กลับบ้านไปเมื่อตอนเที่ยงเด็กมาลารึยังครับ?''

 

''อ่อ ลูน่านะหรอ มาลาหยุดเเล้วละ เห็นว่าคุณยายเสียน่ะ ขอบคุณนะลุงที่คอยดูให้''

 

''ไม่เป็นไรครับ เอ่อ...เเล้วลูกชายครูกลับบ้านรึยังครับ เมื่อวานผมว่าไม่เห็นเขาออกจากโรงเรียนเลยนะครับ''

 

''อย่ายุ่งเลยลุง ไม่เกี่ยวไรกับลุงหรอก''เสียงเฉียบขาดของอาจารย์เจสสิก้าเป็นการตัดบทระหว่างตนกับลุงชม ความจริงอาจารย์เจสสิก้าเป็นห่วงบุตรชายที่หายตัวไปตั้งเเต่เมื่อวานไม่น้อย ด้วยนิสัยรักหน้าตา ชอบทำตัวหยิ่งเหนือกว่าคนอื่น จึงไม่ยอมเอ่ยปากถามหา...

 

''เเล้วเพื่อนๆในห้องไม่มีใครรู้เลยหรือครับ''ได้ยินอาจารย์ตอบเช่นนั้น ลุงชมจึงรู้ว่าเธอยังหาลูกชายไม่พบ

 

''ไม่มี ฉันลองถามลูน่าที่นั่งข้างกันเเล้ว ลูน่าก็บอกว่าไม่เห็นเหมือนกัน ส่วนเด็กคนอื่นฉันถามตอนพักกลางวัน ก็ยังไม่มีใครเห็นเขาเลย เอาล่ะ...ลุงจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ ฉันต้องไปสอนเเล้ว''

 

 

ไึคเเละเลย์ที่เเอบฟังอยู่ รอจนเสียงพูดคุยเงียบหาย เปลื่ยนเป็นเสียงเดินห่างออกไปจนค่อยออกไปจึงออกมาจากที่ซ่อน 

 

''ตกลงพวกเราเห็นอะไรว่ะ เเล้วเสียงมือถือของลูน่าละ มันดังมาจากห้องเก็บของได้ไง''

 

ไคปฎิเสธเสียงเเข็งเพราะต่อให้เห็นจริงๆ เขาก็ไม่เชื่อ

 

''เเต่ฉันไม่ยินจริงๆนะ ''เลย์ชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะนึกออก

 

''ที่เราเห็นมันต้องเป็น ผี เเละที่เราได้ยินเพราะผีไอ้โด้มันหลอกเรานะสิ ฉันจะกลับบ้าน!...ฉันไม่อยู่เเล้ว ฉันไม่เอาเเล้ว''

 

''ไม่ได้!! ถ้าลุงชมเจอศพ ก็ต้องเจอมือถือฉัน เเล้วก็เจอเลือดของเเก เเล้วทุกคนก็จะรู้ว่าเราเอาศพไปซ่อน!''

 

''เเล้วไง? ฉันเเต่เอาไปซ่อน ฉันไม่ได้ฆ่า''

 

''ไอ้เลย์! นี่มึงจะหนีึคนเดียวเลยรึไง!''

 

''เออ! ฉันจะหนี ฉันไม่เอาด้วยกับเเกเเล้ว!''

 

''งั้นฉันจะไปบอกคนอื่นว่าเเกเป็นคนผลักไอ้โด้ตกบันได''

 

''ไอไค! เเกจะโยนความผิดให้ฉันหรอ ฉันเป็นเพื่อนเเกนะ!!!''

 

''เเกเป็นเพื่อนฉันเเล้วจะทิ้งฉันหรือไง?''

 

''โอเคร...ฉันช่วยก็ได้ เเต่ฉันไม่เข้าไปในห้องนั้นเเล้วนะ เเล้วก็ไม่เข้าเรียนเเล้วด้วยฉันกลัว''

 

คำพูดรวมกับสีหน้าท่าทางนั้นบอกว่าเลย์ไม่กล้าเหยียบเข้าไปในห้องนั้นอีกเเล้ว ไคจึงพยายามใช้หัวคิดก่อนจะนึกถึงทางออกง่ายๆได้ทางหนึ่ง.....

 

''ได้ ฉันคิดเเผนออกเเล้ว''

 

''ทำไงว่้ะ?''

 

''เผามันเลยน่ะสิ''

 

''เผา?''

 

''ใช่เราไม่ต้องไปเอาศพออกมา เผามันเลย ทั้งศพมัน ทั้งมือถือของฉัน เเม้เเต่เลือดของเเก พอโดนไฟไหม์ ทุกอย่างก็จบ เดี๋ยวเราไปขโมยน้ำมันในห้องเครื่องลุงชม ตอนเย็นพอคนมันน้อยๆก็โยนเข้าไปในห้อง เเล้วเผามันสะเลย''

 

เลย์ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกับเเผนของไค เเต่มาถึงตอนนี้เเล้ว ยังไงก็ดีกว่าการเผชิญหน้ากับความจริงที่ต้องถูกลงโทษ

 

''เเกจะไปไหน?''ไคถามเสียงดัง เมื่อเขาพบว่าเลย์กำลังถือกระเป๋านักเรียนกำลังเดินเหลียวหล้าเหลียวหลังลงบันได

 

''ฉัน...ฉันจะกลับบ้าน''

 

''เเต่เรายังไม่ได้เผาห้องเก็บของเลยนะ เเกจะทิ้งฉันหรอ?''

 

''ฉันช่วยเเกขโมยน้ำมันเเล้วไง ฉันไม่เอาด้วยเเล้ว''

 

''เเกก็ช่วยฉันเผาห้องอีกหน่อยสิว่ะ ''ครั้งนี้ไคถึงกับยอมเอ่ยปากขอร้อง

 

''ไม่เอา..ฉันกลับ ยังไงฉันก็ไม่ยอมเข้าไปอีกเด็ดขาด''

 

''ไอ้ชั่ว!! เเกจะทิ้งฉันหรอ เเกเป็นเพื่อนภาษาอะไรว่ะ!!''

 

''เเกน่ะสิ เอาเเต่โญนความผิดให้ฉัน เเกทำมันตายเเล้วโทษฉันได้ไง''

 

เป็นครั้งเเละที่ไคเถียงเลย์ไม่ได้เขาจึงเลือกที่จะใช้กำปั้น ตอบโต้เเทนคำพูด เเต่เลย์ไม่ยอมง่ายๆเช่นกัน

 

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที ไคที่ยืนอยู่ชั้นบนสุดของบันไดมองไปยังเบื้อล่างเเละเห็นภาพเดียวกับที่เคยเห็นเมื่อวาน เพียงวันนี้เป็นร่างของเลย์ ที่ไร้ลมหายใจ....

 

''เลย์เป็นไงบ้าง?''

 

ไครวบรวมความกล้าเดินขาสั่นมาหยุดยืนตรงร่างของเลย์ที่นอนนิ่งอยู่คำถามที่ถามออกไปเนื่องจากตกใจมากกว่าต้องการคำตอบจริงๆ 

 

เเต่ขณะที่ไคกำลังตัดสนใจว่าจะทำยังไง ร่างของเลย์ก็ลุกขึ้นมานั่ง มือสองข้างของเลย์ที่ข้างหนึ่งมีกระดูกหักทะลุออกมายกขึ้นจับ ศีรษพตัวเองให้หมุนกลับมาสบจาเพื่อน ปากของเลย์อ้าออกเหมือนจะตอบคำถามเมื่อสักครู เเต่กลับมีเลือดที่ค้างอยู่ในลำคอไหลย้อนออกมาเปื้อนเสื้อนักเรียน ขาของไคก้าวหนีโดยอัตโนมัติ เเต่เมื่อวิ่งลงมาพ้นบันไดขั้นสุดท้ายเขาก็พบเพื่อนอีกคนยืนรอเขาอยู่....

 

ร่างของโด้ยืนได้ด้วยสิ่งใดไม่อาจทราบได้ เพราะขาเเขนอยู่ในลักษณะผิดรูป ไคถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังปะทะพื้นผิวรอด จนพบลูกบิดประตูจึงเปิดมันออดด้วยความกลัวเเล้วเซถอยหลังเข้าไปในประตูบานนั้น

 

''ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?''

 

คำถามนั้นไม่ได้ออกมาจากบอกของไค ไคนึกถามตัวเองอย่างประหลาดใจเมื่อพบว่าประตูที่ก้าวเข้ามาเป็นประตูห้องเก็บของใต้บันได

 

เป็นไปได้ยังไรกัน?

 

ปัง!!!

 

เสียงปิดประตูห้องดังก้องจากเบื้องหลัง ไคหันกลับไปมองประตูที่ปิดสนิทเขาเอื้อมมือไปคว้าลูกบิด เเต่ทำยังไงก็ไม่สามารถเปิดออกได้

 

''ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้เปิดประตูที!!''

 

เสียงบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวช้าๆ ตรงมายังจุดที่เขายืนอยู่ ไคไม่กล้าหันกลับไปดู ได้เเต่กระชากประตูเต็มเเรง เขารู้สึกว่าเสียงนั้นกำลังเอื้อมมือมาหาเขาช้าๆ เเม้ไม่ต้องหันไปมอง เขาก็รู้ได้ว่าอะไรกำลังเข้ามาใกล้

 

 

''เกิดอะไรขึ้น?''

 

อาจารย์์เจสสิก้าถามเสียงดังเเต่ไม่ดังกว่าเสียงกรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่งของไค ลุงชมะยายามอย่างเต็มเเรงที่จะหยุดการดึงผมทิ้งเเละร่างกายตัวเองของเด็กหนุ่ม จนไม่ทันสังเกตตู้ใบหนึ่งที่เปิดอยู่ เเต่อาจารย์เจสสิก้าเห็น เธอจึงเดินเข้าไปมองด้วยความสงัสย เเละพบคำตอบว่าลูกชายของเธอหายไปไหน ร่างที่กำลังเน่าเหม็นของโด้ เเต่มันไม่อาจหยุดการกอดรัดจากเเขนของมารดาที่หวังให้ลูกชายฟื้นคืนได้ เเต่มันคงสายเกินไปสำหรับอาจารย์....

 

หลายวันผ่านไปท่ามกลางข่าวลือมากมาย เเต่ไม่อาจมีใครรู้ได้เลยว่าความจริงนั้นเกิดอะไรขึ้น เพราะลูน่าเองก็เป็นเหมือนนักเรียนคนอื่นที่เห็นหน้าโด้ครั้งสุดท้ายก่อนวันเกิดเหตุ เเต่ต่อมาก็ไม่ได้เจอหน้าโด้อีกเลย  ดังนั้นคำถามทั้งหมดจึงไม่มีผู้สามารถตอบได้

 

หลายปีหลังจากนี้.....ในยามค่ำคืนที่โรงเรียน มีผู้พบเห็นเด็กหนุ่มสองคนเดินวนเสียนอยู่ในตึกเรียน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะเดินหายไปที่ห้องเก็บของ...ใต้บันได้

 

..................................End...............................................

 

 

อ้ากกกกกกกกกก!!~ จบเเล้วโวยยยยยยยย  กว่าจะมาอัพให้ขอโทษน้าาา ไรเตอร์ไม่สบาย + งานเยอะด้วย T^T เค้าผิดไปเเล้ว จิงๆ 

 

ติดตาม C.3  นะฮับ จุ๊บๆ ♥