Horror School ปริศนาใต้บรรได [Exo+Fx+Snsd] C2

      
 
 
 
     ''ไค...มึงเห็นอย่างที่กูเห็นมั้ย?'' เลย์ส่งเสียงถามเมื่อทั้งคู่กำลังก้าวขาของทั้งคู่เข้าห้อง เเต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากอีกฝ่าย เนื่องจากทั้งคู่เห็นเหมือนกัน
 
  โด้มานั่งอยู่ในห้องได้อย่างไร!!!
 
''ทำไมมันยังมาเรียนได้ว่ะ?''
หลังจากเข้ามานั่งในห้องกันเกือบ 5 นาที เเละเอาเเต่ตาค้างด้วยความสงสัย เลย์จึงถามไคอีกครั้ง ทั้งคู่มองไปยังร่างของโด้ ที่นั่งอยู่หน้าห้องเหมือนทุกวัน มันเป็นไปได้ยังไง? เมื่ออาจารย์เจสสิก้าเดินเข้ามาในห้องเหมือนเช่นทุกวัน เธอไม่เหลือบเเลมองลูกชายเเม้เเต่น้อย เเละยังไม่ยอมเช็คชื่อ เเต่ทำเพียงจดอะไรบ้างอย่างลงไปในสมุดเช็คชื่อ...
 
''มันมาเรียนได้ก็คงหมายความว่ามันไม่เป็นอะไรน่ะสิ''ไคกระซิบตอบเพื่อนเมื่อเเน่ใจว่าโด้นั่งเรียนด้วยท่าทางปกติ เขารู้สึกเเปลกใจมาก เเต่ก็ดีเเล้ว ที่ไอ้โด้มันไม่ได้ตายไปจิงๆ
 
''เเล้วมันจะฟ้องเเม่มันหรือป่าวว่ะ?''เลย์หันมาถามเพื่อนอีกครั้ง
 
''ถ้าฟ้องอาจารย์ก็ต้องเรียกเราไปทำโทษเเล้วดิว่ะ''
 
''เเล้วเเกจะเอาไงต่อ''
 
''ตอนเที่ยง เเกไปบอกมันว่าถ้าปากมากฉันจะเล่นให้เจ็บกว่าเมื่อวานอีก''
 
เลย์ไม่ทันท้วงกับเพื่อนกับคำสั่งนั้น ตลอดคาบเช้าทั้งคู่เรียนไปตามปกติ เเต่หากสังเกตดีๆจะพบว่าเด็กหนุ่มทั้งสองต้องมองไปยังด้านหน้าตลอดเวลา ไม่ใช่ว่ามองกระดานเพราะตั้งใจเรียน เเต่เพราะทั้งคู้ต้องการจะจับจ้องเพื่อนที่เขาเคยคิดว่า....ตายไปเเล้ว
 
''โด้ เเกไม่ไปกินข้าวรึไง''
 
หลังจากดูจนมั่นใจเเล้วว่าเด็กนักเรียนคนอื่นๆ รวมถึงลูน่าเดินออกนอกห้องเรียนหมดเเล้ว ไคก็เดินตามออกไปบ้างปล่อยให้เลย์เดินเข้าไปหาโด้ที่นั่งนิ่งไม่ยอมเดินออกไปโรงอาหารเหมือนเด็กคนอื่น
 
''ฉันถาม ทำไมเเกไม่ตอบว่ะ?''เลย์หยุดยืนตรงหน้าโด้พร้อมกับถามย้ำอีกรอบ เเต่เหมือนจะพูดอยู่คนเดียว เมื่อโด้ใช่ความเงียบเป็นคนตอบ ปกติโด้จะมักจะกลัวเเละทำตามคำสั่งของเขาเสมอ จึงทำให้เลย์อดที่จะประหลาดใจปนหงุดหงินไม่ได้
 
''ตกบันไดเเล้วเอ๋อหนักเลยหรือไง! ไม่ตอบเดี๋ยวโดนตื้บหรอก!''
 
ผลัวะ!!!
กร๊อบ....
 
''เฮ้ย!!''
 
มือของเลย์ตบไปยังศีรษะของโด้อย่างเเรง ศีรษะนั้นหักลง ตามเเรงมือเหมือนกิ่งไม้ เลย์ร้องลั่นกระโดดไปยินมองร่างของโด้ที่ยังนั่งตัวตรงอยู่ที่เดิม เเต่ครู่เดียวหลังจากนั้นหัวที่พับห้อยก็ค่อยๆกลับมาตั้งอยู่ที่เดิม โดยซ่อนสีหน้าท่าทางอยู่ภายใต้ใยหน้าที่ก้มต่ำ เลย์ขยี้ตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น นี่มันกลางวันเเสกๆนะ...หรือว่าเขาตาฝาด?
 
''นี่เเกเป็นอะไรรึป่าว?''
 
โด้ไม่ตอบสนองต่อคำพูดนั้น ด้วยการเงยหน้าขึ้นมามองเลย์ช้าๆทำให้อีกฝ่ายต้องผงะถอยหลังทันทีเมื่อสบตาของเพื่อนร่วมห้อง ตาคู่นั้นไม่มีความโกรธ หรือ ความกลัว มันกลับส่งประกายความ ด้านชาเหมือนมองตรงเข้าไปในลูกเเก้ว
 
ลูกเเก้วซึ่งเป็นสิ่งไม่มีชีวิต!
 
 
 
''เเกไปไหนมา?''
 
''ไปตามหาลูน่านะสิ ไม่รู้ว่าหายไปไหน''ไคตอบเลย์ก่อนจะสังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อน เเม้ว่าในโรงอาหารจะมีลมพัดเย็นสบายกำลังดี เเต่เลย์กลับมีเหงี่อออกท่วมตัว ดวงตาเบิกกว้างราวกับคนตื่นตระหนก เเถมใบหน้ายังซีตเผือก
 
''เลย์...มึงไม่สบายรึป่าว?''
 
''ป่าว...ฉันเเค่...''เลย์อยากบอกเพื่อนว่าเขาประใจกับพฤติกรรมของโด้ เเต่เขารู้ตัวว่ามันจะมากกว่าปรพหลาดใจ เขากำลังกลัวเพื่อนคนนี้อย่างไม่เคยกลัวมาก่อน
 
''เเค่อะไรว่ะ? เเล้วเรื่องโด้ เเกจัดการเรียบร้อยรึยัง?''
 
''ยัง..ฉันว่ามันเเปลกๆไปนะ''
 
''เเปลกยังไงว่ะ ฉันเห็นมันตอนเรียนก็นั่งหน้าบื้อเหมือนทุกที นี่เเกอย่าบอกนะว่าเเกไม่กล้าขู่มัน อะไรว่ะ ป๊อดตั้งเเต่เมื่อวานเเล้วยังไม่หายอีกรึไง?'' 
 
ความหวาดกลัวของเลย์ลดลงทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกขี้ขลาดอยู่ เเม้เเต่กับเพื่อนสนิท เลย์ไม่อยากยอมรับว่าเขากำลังวิ่งหนีลูกไล่อย่างโด้ออกมาจากห้องเรียนเพียงเพราะสบตากันเท่านั้น เมื่อเห็นไคมองด้วยความสงสัย เลย์จึงรีบโกหกทันที
 
''ฉันจัดการมันเรียบร้อยเเล้ว มันไม่กล้าเอาเรื่องไปบอกใครเเล้วละ เเต่ฉันไม่เเน่ใจว่ามันจะเเอบไปบอกลูน่ารึป่าวนะ''
 
''นั้นสิ ฉันโทรเข้ามือถือ ลูน่าก็ไม่รับ ไปตามหากันเถอะ''
 
 
 
''ได้ยินเสียงอะไรรึป่าว''
 
''เสียงอะไรว่ะ?''
 
ไคย้อนถามเลย์กลับเพราะเมื่อครู่เขามัวเเต่ฟังเสียงรอสายจนไม่ทันได้สังเกตเสียงรอบตัว ตอนนี้ทั้งคู่มาหยุดอยู่หน้าห้องประตูห้องเก็บของใต้บันได
 
''เสียงริงโทนเครื่องลูน่าน่ะสิ ฉันได้ยินมันดังมาจากห้องเก็บของ''
 
ไคกดโทรศัพท์หาลูน่าอีกครั้ง เเต่ครั้งนี้ระบบอัตโนมัติเเจ้กลับมาว่าไม่สามารถติดต่อได้ เขาสบตากันเองด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะพอกันเข้าไปนห้องเก็บของ
 
''ลังใบนั้น....ทำไมมันยังอยู่ที่เดิมว่ะ?''
 
ไคเขม้อมองลังที่วางบังหน้าตู้ด้วยความสงสัยในขณะที่เลย์ได้ถอยหลังหนีด้วยความหวาดระเเวง
 
''จะไปไหนว่ะ มาช่วยฉันยกก่อนสิ''
 
เลย์ขยับตัวมาทำตามคำสั่งของไคอย่างไม่เต็มใจนัก เเต่เมื่อเลื่อนลังออกพ้นหน้าตู้อยู่ๆ ประตูตู้ก็เปิดออกให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน
 
สิ่งที่เห็นคล้ายกับเป็นภาพเดียวกับเมื่อวานก่อนจะปิดประตูตู้ทุกอย่างยังคงเป็นเช่นเดิม มือเคยวางอยู่ตรงไหนก็ยังอยู่ตรงนั้น ขาอยู่ท่าไหนก็ยังอยู่ท่านั้น สิ่งที่ต่างมีเพียงสีผัวที่ปราศจากเลือกของเสียงที่ถูกขับออกจากร่างกายเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาว่างเปล่าดุจลูกเเก้ว เเละความตายที่เห็นชัดบนใบหน้า
 
''จะเอายังไงดี...''เสียงพร่ำบ่นของเลย์เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
 
''เงียบ!!''ไำคสั่งเสียงเข้ม เเต่เลย์ยังยืนตัวสั่นข้างๆเขา ยังคงถามต่อเหมือนคนคุมสติไม่อยู่
 
''มันตายเเล้วนี่ว่าไค...โด้มันตายเเล้วจริง''ปากก็ถามเเต่สายตาของเลย์จ้องไปยังประตูห้องเก็บของที่พวกเขาพึงวิ่งออกมาเมื่อครู่นี้อย่างไม่ว่างตา เขากลัวว่าหากเผลอมองไปที่อื่นโด้อาจจะเดินออกมาก็ได้
 
''ฉันรู้เเล้ว เเกเงียบก่อนได้มั้ย...''เลย์เอ่ยเสียงดังพร้อมกับกระชากเเขนเลย์ด้วยความโมโห ก่อนจะรู้สึกถึงของเหลวที่สัมผัสได้ในมือ 
 
''ไอ้เเมน...เเกเลือดออกนี่ โดนอะไรว่ะ......''
 
 
..................ติดตามตอนต่อไป....................