SATAN YO ϟ จุดชนวนอันตราย เมียกูร้ายเป็นที่หนึ่ง!

         

 

คำเตือน :: ฟิคเรื่องนี้มีคำพูด วาจาหยาบคาย ไม่เหมาะกับ

นักอ่านโลกสวยนะคะ อาจจะมีบางฉากบางตอนที่ต้องใช้

วิจารณญาณในการอ่าน ที่สำคัญฟิคเรื่องนี้ 'ชาย รัก ชาย'

 

 

 

-    -    -    -    -    -    -   -    -    -

 

 

 

 

 

 

 

 

{ NO.1 ลายเซ็นแลกรุ่น }

 

 

 

 

 

 

 

          "ก้มหน้าลงไป!!"เสียงเข้มๆอันทรงพลังของพี่ว๊ากทำให้พวกเราน้องใหม่ ปี1 หัวใจซาบซาบซ่าก้มหน้าแทบมุดพื้นปูนซีเมนต์ตามคำสั่ง แม่ง! จะอะไรกันหนักกันหนาวะ คอกูเคร็ดหมดและ..  ได้แต่โวยวายอยู่ในใจ เพราะไม่กล้าหือกล้าอือใส่พวกรุ่นพี่

 

 

 

          "แม่งจะเยอะไปไหนวะ เชี้ย! ปวดคอไปหมดและเนี่ย"คนข้างๆผมกระซิบแบบไร้เสียงบ่นอย่างหงุดหงิด

 

 

 

          "เออนั้นดิ่ ให้กูก้มหน้ามองพื้นอยู่นั้นและไอ้สัส! จนกูแหงนหน้ามองฟ้าไม่เป็นและ"ผมกระซิบไร้เสียงบ่นกับคนข้างๆบ้าง

 

 

 

          "ฮะฮ่าฮ่าๆ มึงชื่อไรวะ.. กูชื่อนิวเยียร์นะ"

 

 

 

          "เออกูชื่ออันดามัน เรียกกูอันดาเฉยๆก็ได้"

 

 

 

          "คุณคนนั้นหน่ะ! ยิ้มอะไรครับ"ผมกับไอ้นิวเยียร์สะดุ้งเมื่อจู่ๆก็มีเสียงเข้มอันทรงพลังยิ่งกว่าครั้งไหนดังจากด้านหน้าและเหมือนปลายทางสารนั้นเล็งมาทางนี้ 

 

 

 

          "คุณนั้นและ คุณอันดามัน!!"ชื่อเสียงเรียงนามของผมถูกตะโกนดังจนสรรพสิ่งใต้ตึกนิเทศเงียบสงัด ผมเงยหน้าสบตากับรุ่นพี่หน้าโฉด เสียงโฉดนั้นนิ่งๆ

 

 

 

          "เปล่าครับ"

 

 

 

          "คุณหาเรื่องผมหรอ"น้องเสียงโฉดก่อนหน้าเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเย็นๆแต่แฝงไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น ทำเอาเพื่อนๆหลายๆคนเงยหน้าจากพื้นมองมาที่ผม ผมเปล่ากวน เปล่าหาเรื่องรุ่นพี่ ผมก็ตอบปกติ ไม่ได้กวนหรือหาเรื่องมันตรงไหน ทำไมทุกคนถึงมองผมด้วยสายตาแบบนั้นนนน~

 

 

 

          "เปล่าครับ ผมไม่ได้หาเรื่องพี่"

 

 

 

          "สายตาคุณหาเรื่องผม"

 

 

 

 

 

          ขอโทษครับที่ตาผมมันขวางโลก ดูไม่เป็นมิตร จ้องหาเรื่องคนอื่นตลอดเวลาแบบนี้ -_- 

 

 

 

 

 

          "พอจักร เลิกยุ่งกับน้องเขาเสียที"พี่ผู้หญิงตัวเล็กดึงแขนล้ำๆของพี่จักร อริราชศัตรูคนแรกในรั้วมหาลัยของผม อย่าถามว่าทำไมพี่เขายุ่งย่ามวุ่นวายกับผมจัง ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่เผลอไปเต๊าะแฟนพี่เขามาเดินควงเล่นรอบมหาลัยไม่กี่ชั่วโมง ผมก็จ้องแต่จะทำลายล้างผมแบบที่เห็นและ 

 

 

 

          ดูสายตาสิ อย่างกับฆาตกรโรคจิต จ้องจะหาทางลวงผมไปฆ่ายังไงยังงั้น 

 

 

 

          "ก็ดูแม่งดิ่ น่ากระทืบ!!"พี่เขาแหกปากอารมณ์เสียแต่ก็ยอมเดินถอยไปอยู่หลังฉาก ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วก้มหน้าก้มตามองพื้นต่อ เมื่อมีรุ่นพี่อีกคนขึ้นมาพูดถึงกิจกรรมรับน้อง

 

 

 

          "มึงมีปัญหากับรุ่นพี่คนนั้นหรอวะ"เพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึง 5 นาที เสนอหน้าถามผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

 

 

          "เออ"ผมตอบปัดๆ

 

 

 

          "เห่ยเล่าให้ฟังหน่อยดิ่ อยากรู้"อยากเสือกเรื่องชาวบ้านมากกว่า ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วหันไปมองหน้าคนข้างตัวแบบช้าๆชัดๆ สโลโมชั่นไรประมาณนี้ ไอ้นิว หรือ 'นิวเยียร์' เป็นผู้ชายผิวขาว ตัวเล็ก ดัดฟัน โดยรวมคือน่ารักอย่างกับผู้หญิง

 

 

 

          "ไม่เสือกดิ่"

 

 

 

          "โหยเพื่อนกัน"กูไปเป็นเพื่อนกับมึงตอนไหน ? มันดูเหมือนอ่านความคิดผมออกก็ยิ้มๆ ตบบ่าผม แล้วพูดว่า

 

 

 

          "ก็ตั้งแต่มึงแนะนำชื่อให้กูรู้จักไง กูนับความเป็นเพื่อนตั้งแต่วินาทีนั้น"

 

 

 

          "เออๆ ก็กูนะดิ่ ซวยชิบหาย เสือกไปเต๊าะแฟนไอ้รุ่นพี่หน้าเหียกนั้น -_-"

 

 

 

          "แล้วมึงไปทำอีกท่าไหนให้เขาจับได้ล่ะวะ!"

 

 

 

          "ก็อิผู้หญิงอะดิ่ แม่งไปบอกเลิกพี่เขา บอกว่าจะมาเป็นแฟนกันกู ทั้งที่จริงๆ กูเต๊าะอินั้นเพื่อหวังให้หล่อนพากูเดินชมมหาลัยแค่นั้น เฮ้องานเข้ากูเลย"ผมพูดอย่างเซ็งๆ ไอ้นิวมองผมแล้วถอนหายใจ ตบบ่าผมเป็นกำลังใจอีกครั้ง

 

 

 

          "เกิดเป็นมึงแม่งลำบากวะ พี่เค้าดูกัดไม่ปล่อยเลย ดูดิ่.. แม่งมองมึงไม่เลิกเลยอะ"สมเพชผมไม่พอ ยังเสือกตบไหล่ผมอีก ตบเยอะไปและไหล่กูจะทรุดไม่เสมอกันแล้วแสรดดด ผมส่งสายตาขวางๆไปให้มัน ก่อนจะมองตามสายตามันที่ไปหยุดที่รุ่นพี่สุดโฉดนั้น

 

 

 

          สายตาแม่งไม่ปล่อยผมไปจริงๆ อย่างที่ไอ้นิวมันว่าและ ขนาดผมนั่งห่างมันเป็น 10เมตร สายตามันยังส่งมาคุกคามผมไม่เลิก จะทำยังไงกับแม่งดีวะ คิดแล้วก็.. เฮ้ออออออ!!!~ ถอนหายใจหนักๆออกมายกใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          หลังจากรุ่นพี่คนสวยพูดเรื่องกิจกรรมรับน้องตลอดเทอมเสร็จแล้ว พวกรุ่นพี่ก็แจกสมุดปกดำให้พวกผมคนละเล่ม พร้อมกำชับไม่ให้เปิดดูภารกิจด้านในสมุด 

 

 

 

          "อ่ะนี่ของนายอันดามัน"เพื่อนผู้หญิงด้านหน้าส่งสมุดให้ผม ผมรับมาอย่างงงๆ หน้าปกหนังสีดำมีชื่อผมแปะไว้แสดงสิทธิพิเศษให้ผมแปลกใจเล่น ผมชะโงกมองสมุดเพื่อนข้างตัว ไม่เห็นมีชื่อแปะไว้เหมือนของผมเลย ก่อนที่ผมจะยกมือถามรุ่นพี่ เสียงของพี่หน้าโฉดก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

 

 

 

          "มีใครมีปัญหาอะไรไหม ไม่มีใช่ไหม โอเค! เลิกประชุม!"ถามเองตอบเองอย่างรวดเร็ว เพื่อนพ้องนับร้อยก็ลุกเฮออกไปพร้อมรุ่นพี่คนอื่นๆไม่สนใจผมสักคน เห่ย! กูกำลังยกมืออ้าปากถามอยู่เนี่ย เห็นหัวกูกันบ้างไหมมม T^T

 

 

 

          "กลับบ้านกันอันดา"ไอ้นิวลุกขึ้นแล้วฉุดผม

 

 

 

          ในระหว่างที่เราเดินออกจากตึกอาคารคณะนิเทศ ผมกับไอ้นิวก็เงียบปากกับแป๊ปหนึ่ง เพื่อเปิดดูภารกิจใต้ปกสีดำแสนลึกลับ ลายมืือหวัดๆเขียนภารกิจไว้ที่หน้าแรก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ตามล่าลายเซ็นแก๊งค์ซาตาน'

รุ่นพี่ปี 3 ทั้ง 4 คน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          4 คนเองหรอวะ ง่ายจังแฮะ!.. 

 

 

 

 

 

 

 

          "ไอ้นิวมึงต้องล่าลายเซ็นใครมั้งอะ?"ผมหันไปถามไอ้นิว ที่มีสีหน้าเครียดสุดๆ 

 

 

 

          "ก็รุ่นพี่ปี2 ปี3 และก็พวกรุ่นพี่ปี4 อะ แม่งเยอะชิบหาย! คณะเราแม่งมีเป็นร้อย สองร้อย ต้องล่าลายเซ็นให้ครบทุกคนภายในเวลา 1 เดือน พวกพี่แม่งบ้าหรือบ้าวะ!!"มันสบถถ้อยคำหยาบคายซึ่งสวนทางกับใบหน้าน่ารักๆของมันมาก ผมชะโงกหน้าดูในสมุดมันก็พบว่าเป็นคำสั่งอย่างนั้นจริงๆ ทำไมมันได้คำสั่งโหดจังวะ ผมเกาหัวแล้วแสดงความคิดเห็น

 

 

 

          "เออเยอะจริงวะ.. ทำไมกูไม่เห็นได้แบบมึงเลยอะ"

 

 

 

 

 

 

 

          นับว่าเป็นความโชคดีของกูจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

          "ห๊ะ? มึงได้ภารกิจอะไรวะไอ้อันดา"นิวเยียร์ตาโต แล้วถามผมอย่างรวดเร็ว

 

 

 

          "พี่เขาสั่งให้กูไปล่าลายเซ็นรุ่นพี่ปีสาม แก๊งซาตานไรเนี่ยและ"น้ำเสียงซื่อๆ ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ ไม่รู้ว่าคำสั่งที่ผมได้มันง่ายไปหรือเปล่า เพราะเมื่อไอ้นิวได้ฟังก็ตาโตแล้วอุทานออกมาด้วยภาษาน่ารักน่าชัง จนผมอยากตีมันด้วยความหมั่นเขี้ยวเหลือคณา -_-+

 

 

 

          "ไอ้ ชิบ หาย!" 

 

 

 

          "มีอะไรวะนิว.."

 

 

 

          "มึงตายแน่ไอ้อันดา"มันทำหน้าทำตาหลอนๆใส่ผม ผมยิ่งงงใหญ่

 

 

 

          "อะไรของมึงวะไอ้นิว กูงงนะ"

 

 

 

          "กูว่าไอ้พี่เหียกนั้นต้องแกล้งมึงแน่เลย แม่งไม่อยากให้มึงได้รุ่นแหงๆ"มันพึมพำอะไรบางอย่างด้วยความเร็วเหนือแสง จนผมคิดตามคำพูดมันไม่ทัน ยืนเอ๋อ จนมันเขย่าตัวเรียกสติผมนั้นและ ถึงจะฟื้น

 

 

 

          "มึง.. มึง! ทำใจดีๆนะโว้ย"ระหว่างเขย่าตัวผมก็พูดให้ผมทำใจดีๆ 

 

 

 

 

 

 

          อะไรของมันวะไอ้นี่ ให้ทำใจอะไร เมียไม่ได้กำลังจะคลอดลูกนะโว้ยยย ..

 

 

 

 

 

 

 

          ผมชักสีหน้าใส่ไอ้คนที่พูดจาไม่รู้เรื่องอย่างนิวเยียร์

 

 

 

          "อะไรวะ กูงง เดี๋ยว.. อธิบายให้กูฟังก่อน"

 

 

 

          "มึงงงอะไร ไหนมึงเว่ามา"มันจับผมนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างทาง

 

 

 

          "ก็มึงอะ บอกให้กูทำใจ ทำใจเหี้ยอะไรวะ.. แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้รุ่นพี่นั้นด้วย"นิวเยียร์ใช้มือตบเข้าที่หน้าผากฉากใหญ่ ก่อนจะมองผมด้วยสายตา.. สายตาผิดหวัง

 

 

 

 

 

 

 

          อะไร มึงผิดหวังอะไร๊!!!!

 

 

 

 

 

 

 

          "ไอ้สัส มึงไปอยู่ไหนมาวะไอ้อันดา!!"แหกปากถามผมจนผมตกใจขวัญหนีดีฟ่อไปหมด

 

 

 

          "กูก็อยู่บ้าน เปิดเทอมก็มาเรียนที่นี่ไง อะไรวะกูงง อย่าเพิ่งตะคอกกู ตอนนี้หัวสมองกูตื้อไปหมดละ"

 

 

 

          "ก็มึงอ่ะ โอ้ยยยย!!"มันขยุ้มผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

 

 

 

          "ทำไมๆๆ"ผมยึดมือของมันเอาไว้แล้วถามหน้าตาตื่น

 

 

 

          "มึงแม่ง.. เออๆ จะเล่าให้ฟังก็ได้ เกี่ยวกับคำสั่งที่มึงได้อะ แม่งโคตรยากเกินมนุษย์มนาจะทำได้"กะอิแค่ล่ารายเซ็นรุ่นพี่ปี3 สี่คนหน่ะนะยากเกินคนจะทำ เมื่อเห็นหน้าผมฉายความโง่หนักเข้า ไอ้นิวเยียร์ก็สงเคราะห์ เล่าประวัติความเป็นมาเกี่ยวกับรุ่นพี่ปี3 ให้ผมทราบทันที

 

 

 

          "รุ่นพี่ปี3 ทั้งสี่คนเป็นเป็นหน้าตาทางสังคมและมหาลัยนี้ พวกเขามีนิสัยที่โหดร้ายป่าเถื่อน และที่สำคัญมีอิทธิพลมากเกือบครอบครองโลก ถึงได้ชื่อว่า แก๊งซาตานไงมึง"มันขนาดนั้นเลยหรอวะ -_- พวกพี่แม่งเป็นลูกพระเจ้าหรือไง ถึงจะได้ครองโลกเนี่ย ผมคิดเงียบๆในใจ

 

 

 

          "ก่อนที่มึงจะไปตามล่าขอลายเซ็นเขา มึงก็ควรจะรู้ประวัติเขาก่อน มาๆกูจะเล่าให้มึงฟัง เริ่มด้วยคนแรก.. พี่ทศ หรือ ทศวรรษ หัวหน้าแก๊ง มีนิสัยใจร้อน อารมณ์ร้าย ขี้หงุดหงิด เวลามึงจะไปขอลายเซ็ตเขาพยายามอย่าทำให้เขาหงุดหงิด ไม่งั้นมึงจะอดได้ลายเซ็น และจะถูกประทุษร้ายถึงขนาดเข้าโรงพยาบาลแดกน้ำเกลือเลยก็ได้"

 

 

 

 

 

 

 

          อะไรมันจะขนาดนั้นวะ...

 

 

 

 

 

 

 

          "คนที่สองพี่มัช หรือ มัชรูม คนนี้หน่ะ 'เจ้าชายเย็นชา' ของแท้ พูดน้อย ไร้อารมณ์ ไม่มีความรู้สึก แต่เห็นอย่างนี้ก็อย่าคิดแหยมนะโว้ย เพราะพี่เขาเป็นพวกพูดน้อยต่อยหนัก ใครที่มันพูดไม่รู้เรื่อง หรือทำให้เขาเปิดปากพูดได้เกิน 10 ประโยคได้นี่ มันผู้นั้นจะต้องตาย!!!"

 

 

 

 

 

 

 

          มันจะหวงคำพูดไว้ทำไมวะ ไอ้เชรี่ย กลัวดอกพิกุลจะร่วงไง

 

 

 

 

 

 

 

          "คนที่สาม พี่รัน หรือชื่อเต็มๆ การันตี คนนี้อะหล่อระดับเทพ กูเห็นมาแล้ว ยังใจสั่นเลยอะมึง.. พี่เขาขาวจั๊วะ น่าเจี๊ยะมากอะ บ่องตง.. เขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูง เข้าถึงยากมาก"

 

 

 

          "คนดีดูโอเคสุดและที่มึงเล่ามา งั้นกูจะไปขอลายเซ็นเขาเป็นคนแรกละกัน"

 

 

 

          "เดี๋ยว! ก็กูบอกว่าเขาเข้าถึงยาก มันโอเคกว่าสองคนแรกตรงไหนห๊ะ!!"มันตะคอกถามผม

 

 

 

 

 

 

 

          อ้าวก็ที่ฟังมานิสัยมันดูไม่โอเว่อร์เหมือนสองคนแรกนี่หว่า 

 

 

 

 

 

 

 

          "พี่รันไม่ค่อยมาเรียนหรอกมึง อยากเจอเขาต้องไปเดิน ห้าง SOWIE นู้นนน"

 

 

 

          "มึงบ้าเปล่า ห้างนั้นมันใหญ่เป็นบ้า เดินไงก็ไม่เจอหรอกมั้ง และแม่งมีหลายสาขาด้วยดิ่.. แล้วพูดอย่างไปเดินที่ห้างนั้นจะเจอพี่เขายังไงยังงั้นและ -_-"

 

 

 

 

 

 

 

          พูดอย่างกับพี่เขาเป็นยามดูแลห้าง แหมะจะได้เจอกันง่ายๆอย่างพี่พูด

 

 

 

 

 

 

 

          "ก็ใช่ไง ไม่เจอหรอก"

 

 

 

          "อ้าวแล้วมึงจะเสือกพูดทำไมวะ"ผมถามอย่างหงุดหงิด

 

 

 

          "ไอ้ฟาย ก็พี่เขาเป็นลูกเจ้าของห้าง! โอกาสที่จะได้เจอก็มีอยู่ ถึงแม้มันจะ 0.00001% ก็เหอะ"

 

 

 

 

 

 

 

          ละ..ลูกเจ้าของห้างเลยหรอวะ งั้นก็รวยมากดิ่ 

 

 

 

 

 

 

          ผมตาโตมองไอ้นิวเยียร์ มันยิ้มๆ แล้วเคาะหัวผม ราวกับว่ารู้ว่าผมคิดอะไรอยู่

 

 

 

          "มาต่อคนสุดท้าย คนนี้โอกาสที่มึงจะเจอตัวพี่เขามีสูงมาก เพราะพี่เขาเป็นหนึ่งในสภากรรมการนักศึกษาของมหาลัยเรา หล่อเข้ม สูง ดีกรีนักกีฬา อนาคตไกล พี่เขาชื่อ.. พี่โย หรือ โยธา กาญจณพฤกษ์"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-    -    -    -    -    -    -   -    -    -