ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คอยดูนะ ถ้าพี่ฟิล์มหาเงินมาใช้หนี้นายได้เมื่อไหร่นะ ชั้นจะกลับมาจัดการกับนาย ฮือๆ เล็บชั้นพังหมดแล้ว”ฟางที่ถูกป๊อปปี้ไม่ให้ใช้เครื่องซักผ้าแล้วต้องมาซักมือในกะละมังก็บ่นอาฆาตป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย แสบมือ กรี้ดดด ชั้นเกลียดนายๆๆๆๆ”ฟางโมโหเลิกขยี้ผ้าแล้วจัดการกระทืบผ้าในกะละมัง

อย่างแค้นหมายว่าเสื้อที่ซักอยู่คือป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

แควก

 

 

 

 

เมื่อฟางกลับมาขยี้ก็ตกใจเมื่อเสื้อของป๊อปปี้ขาดเป็นทางยาว

 

 

 

 

 

 

“ช่างปะไร ชั้นไม่สน ดี อยากใช้ชั้นซักผ้าเองช่วยไม่ได้”ฟางพูดแล้วยิ้มเยาะก่อนไม่ยอมล้างน้ำแล้ว

เอาเสื้อเชิ้ตที่ขาดของป๊อปปี้ไปตากที่ราวทั้งๆที่ฟองยังล้างไม่หมด

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอห้ะ”ป๊อปปี้เดินออกมาก็โวยวายเมื่อเห็นเสื้อตัวเอง

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็เสื้อขาด ใช้งานต่อไม่ได้นี่เลยเอามาให้ดู อุ้ยตายใช้เสื้อของ ARMANIด้วยนิ เดี๋ยวนี้มีคลาส

กับเค้าก็เป็นด้วย”ฟางไม่สำนึกผิดและยังเยาะป๊อปปี้ต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“ทำเสื้อชั้นขาดขนาดนี้ยังไม่สำนึกผิดอีกหรอ งั้นดี”ป๊อปปี้มองฟางอย่างโกรธจัดก่อนจะผลักฟางลงไปกองกับพื้นแล้วขึ้นคร่อม

 

 

 

 

 

“ว้าย นี่นายทำบ้าอะไร นายจะปล้ำชั้นงั้นหรอ ปล่อยย ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย”ฟางโวยวายใต้ร่างสูงทันที

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่มีวันทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นนั่นแน่ แต่เธอน่ะต้องชดใช้ ถ้าเสื้อชั้นขาดเสื้อของเธอก็ต้องเป็นเหมือนกัน”ป๊อปปี้ว่าทำให้ฟางตกใจหมายความว่าเสื้อของเธอที่ใส่อยู่... แต่ก่อนที่ฟางจะตั้งตัวป๊อปปี้ก็ฉีกเสื้อแขนยาวผ้าฝ้ายขาดเป็นทางยาวเผยให้เห็นบราสีขาวลูกไม้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“กรี้ดด เสื้อชั้น”ทันทีที่ป๊อปปี้ปล่อยตัวฟางเป็นอิสระฟางก็กรีดร้องทันที

 

 

 

 

 

 

“หึ จะมาร้องทำไม ก็อีแค่เสื้อถูกๆไม่มีราคานิ ทำอย่างกับเรื่องดูถูกข้าวของเธอไม่เคยว่าอย่างงั้น นี่ทำไมจู่ๆถึงเห็นค่าสิ่งของขึ้นมาล่ะ อ้อ ลืมไป ตอน

นี้เธอมันมีแต่ตัวแล้วนิ”ป๊อปปี้ว่าอย่างสะใจเพราะรู้มาว่าตลอดเวลาที่เขาไปเรียนต่อเขารู้ว่ากวินคบฟางแล้วใช้เงินกับฟางสุรุ่ยสุร่ายมาก ทั้งประเคน

กระเป๋า และรองเท้าแบรนด์เนมมากมายให้แก่ฟาง

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเสื้อชั้นนะ ชั้นมีเสื้อที่ยืมพี่คนงานที่นี่ไม่กี่ตัว นายมันบ้าอำนาจ ป่าเถื่อนที่สุด”ฟางโวยวาย

 

 

 

 

“ชั้นก็พกเสื้อเชิ้ตทำงานมาไม่กี่ตัว เอาล่ะอย่ามาพูดมาก กลับไปทำงานซะ อ้อ ไปทั้งอย่างงี้เลยนะ

เพราะเธอทำตัวของเธอเอง รึอยากจะขอให้คนงายผู้ชายที่นี่ช่วยก็ใช้มารยาไปออดอ้อนสิ ถ้าไม่โดนคนงานกลัด

มันลากเธอไปจัดการก่อนนะ5555”ป๊อปปี้พูดอย่างสะใจก่อนจะผลักฟางออกจากบ้านตัวเองแล้วปิดประตูบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ท่องเอาไว้ฟาง ถือว่านี่คือเสื้อผ้าถ่ายแบบแฟชั่นๆ”ฟางที่โมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องมาเปลี่ยน

เสื้อผ้าที่บ้านพักเพราะ เสื้อตัวนี้ขาวเป็นทางยาวมาก ถึงจะเปิดหน้าก็เปิดหลังอยู่ดี ฟางจึงข่มอารมณ์

ตัวเอง กระชับเสื้อปิดหน้าอกตัวเองไว้แล้วรีบเดินเร็วไปที่บ้านพักทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรเนี่ย เมื่อกี้แดดยังมีอยู่เลย นี่ฝนจะตกรึไง”ฟางที่เดินออกมาจากบ้านป๊อปปี้เดินไปเรื่อยๆก็มอง

ท้องฟ้าที่เริ่มครึ้มเหมือนเมฆฝนกำลังก่อตัว ฟางจึงรีบเดินกลับไปที่บ้านพักที่เธอมาพักซึ่งมันอยู่ห่างจากพวกบ้านพักคนงานพอสมควร

 

 

 

 

 

 

 

“นี่น่ะหรอ ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นฆาตกรฆ่านายหญิงของพวกเรา”เสียงของหนึ่งในพวกคนงานชายที่

เห็นฟางเดินจ้ำๆกลับบ้านพักก็รีบพูดทำให้ฟางหยุดชะงัก

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ฆ่า มันเป็นอุบัติเหตุ เจ้านายของนายอ่ะคิดเอาเองทั้งนั้น”ฟางพูดอย่างไม่พอใจแล้วจะเดินไปต่อแต่ถูกคนงานชายคนหนึ่งรั้งไว้

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสิ จะไปไหนล่ะคนสวย เห็นพวกคนงานผู้หญิงบอกว่าน้องสาวเป็นดารา มิน่าล่ะ สวยแบบนี้อยากจะสบายมั้ยจ้ะ เดี๋ยวพี่แอบช่วยงานของน้องได้นะ ไม่ต้องทำงานอะไรเลย แค่บริการเรื่องบนเตียงให้พี่แค่นี้ก็พอ”คนงานชายคนนั้นยิ้มกรุ้มกริ่มมองฟาง

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ฟางตกใจปนไม่พอใจอย่างมากจึงตบหน้าคนงานชายคนนั้นจนหัน

 

 

 

 

 

 

“เอ้ะ นังนี่ เล่นตัวนักใช่มั้ย นี่ถ้าไม่อยากมาอ่อยพวกเราก็คงไม่แต่งตัวแบบนี้หรอก เห้ย ลากนังดาราไป

บนแคร่ วันนี้กูจะจัดนังดารานี่ให้ไม่มีแรงปากดีแบบนี้”คนงานชายโมโหสั่งลูกน้องอีก2คนจัดการลากฟางไปโยนที่แคร่ใต้ต้นไม้ไกลจากบ้านพัก

คนงานพอสมควร

 

 

 

 

 

“นี่ อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ ปล่อยให้ชั้นไปทำงานเถอะ ชั้นน่ะต้องทำงานตามที่เจ้านายของพวกนาย

สั่งนะ พวกนายปล่อยชั้นไปเถอะ”ฟางพยายามพูดดีๆด้วย

 

 

 

 

 

 

“เอ้า เป็นดาราทนทำงานลำบากๆนั่นทำไมล่ะจ้ะ ร้อน เดี๋ยวผิวเสียหมด มาทำอะไรสนุกๆกับพี่ดีกว่า

ป่ะ ซักยก2ยกเดี๋ยวพี่ไปช่วยงานน้องเอง”ชายคนนั้นไม่หยุดแล้วฉีกทึ้งเสื้อของฟางที่เป็นรอยฉีกอยู่

แล้วขาดวิ่นก่อนจะโยนเสื้อที่ขาดออกไปพ้นๆตัวฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“กรี้ดดด อย่านะ ช่วยด้วยค่า ไอ้บ้านี่จะข่มขืนชั้น ช่วยด้วย”ฟางร้องกรี้ดและโหวกเหวกโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ เพี้ยะ

 

 

 

 

ชายคนนั้นตบหน้าฟางจนหันซ้ายขวา จนฟางหยุดดิ้นและรู้สึกถึงคาวเลือดที่ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

“เงียบ น้องบังคับพี่เองให้ใช้กำลังเองนะ พี่เองน่ะไม่อยากให้หน้าสวยๆของน้องต้องเป็นแบบนี้เลย

แต่ก็เอาเถอะ พี่ไม่ถือ”ชายคนนั้นพูดก่อนจะก้มลงซุกไซร้ไปตามร่างขาวเนียนของฟาง เพราะเธอ

ถูกชายอีก2คนล๊อคแขนและขาไว้ ฟางน้ำตาไหลออกมาด้วยความกลัว ปากพยายามพร่ำบอก

ขอร้องให้ปล่อยแต่ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พวกนายทำอะไรกันน่ะ”ป๊อปปี้เดินมาเห้นคนงานตัวเอง3คนรุมอะไรบางอย่างก็พูด

 

 

 

 

 

 

“นายหัว”คนงานที่ล๊อคแขนขาฟางเห็นก็ตกใจรีบปล่อยฟางทันที

 

 

 

 

 

 

“ผมอธิบายได้นะครับนาย”คนงานที่ปล้ำฟางเมื่อกี้รีบพูด ป๊อปปี้มองสภาพฟางที่เอามือปิดหน้าอกตัว

เองที่เหลือแค่ชุดชั้นในท่อนบนกับกางเกงเล กับคนงานชายที่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกจนหมด

 

 

 

 

“นี่เธอหลอกคนงานชั้นมาปรนเปรอเพื่อหวังสบายจริงๆงั้นหรอ ไม่อยากจะคิดเลยว่าที่ชั้นว่าเธอเล่นๆเธอจะทำมันจริงๆ”ป๊อปปี้ว่าอย่างดูแคลน

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ”ฟางตกใจรีบพูดแต่ต้องเงียบลงไปเพราะเจ็บแผล

 

 

 

 

 

 

“จริงครับนาย คุณดาราคนนี้น่ะเค้าไม่อยากทำงานลำบากเลยบอกว่าจะยอมนอนกับผมถ้าผมช่วย

งานเธอ”คนงานชายที่กลัวความผิดรีบโกหกทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอไม่อยากทำงานหนักจนต้องเอาตัวเข้าแลกแบบนี้เลยหรอ ทำตัวไร้ค่า ที่นี่เป็นที่ทำงานของ

ชั้นไม่ใช่โรงแรมม่านรูดถ้าอยากมากก็ออกจากเกาะนี้แล้วไปม่านรูดในเมืองโน่น”ป๊อปปี้หันไปว่าฟาง

 

 

 

 

 

 

“ไอ้บ้า ชั้นไม่ได้ทำอะไรแบบนี้นะ เห็นมั้ยเนี่ยชั้นถูกกระทำนะ ทำไมนายไม่ดูที่แผลที่หน้าชั้นล่ะนายมันลำเอียง”ฟางโวยวาย

 

 

 

 

 

“อ๋อ งั้นถ้าไม่ได้ให้ท่าคนงานชั้นก็มานี่ มาทำงานเองเลย”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางฟาดบ่าแล้วเดินตรง

มาที่ส่วนที่เพาะเลี้ยงหอยมุกที่ใช้วิธีห้อยแขวน ต้องดำลงไปเอา ซึ่งน้ำลึกพอสมควร

 

 

 

 

 

 

“เอาไปใส่ซะเห็นแล้วขนลุก”ป๊อปปี้ถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองให้ฟางใส่เพราะเขาใส่เสื้อกล้ามอีกตัวไว้

ฟางรับมาใส่และมองตรงที่เพาะเลี้ยงก็ตกใจเพราะเธอว่ายน้ำไม่ค่อยแข็งด้วยสิ

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ลง”ฟางพูดแล้วกอดอกเชิดหน้าใส่ป๊อปปี้

 

 

 

 

“ลงไป ไม่งั้นเธอไม่ได้กินข้าวแน่”ป๊อปปี้สั่งเพราะไม่พอใจที่ฟางยังหยิ่งเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

“ไม่ลงๆๆๆๆๆ ไม่มีวันหรอกที่ชั้นจะลงไป”ฟางกลัวแต่ต้องทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อนเพราะไม่อยากอเสียฟอร์มขอร้องป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ไม่ลงใช่มั้ย ได้”ป๊อปปี้โมโหจึงผลักฟางลงไปในทะเลทันที

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

 

ทันทีที่ฟางตกลงมาในทะเลท่ามกลางหอยมุกที่ถูกเลี้ยงแล้วร้อยแขวนไว้ก็ตกใจเพราะไม่เคยเห็น

มาก่อน ก่อนที่จะกระเสือกกระสนดิ้นเพื่อจะขึ้นจากน้ำ

 

 

 

 

 

“คนอย่างเธอน่ะ คงจะมารยาลงให้ชั้นไปช่วยสินะ”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางดิ้นในน้ำไปมาก็พูดเพราะจำได้

ว่าเขาเคยดูละครของฟาง แล้วฟางก็ว่ายน้ำได้ ไม่เห็นจะต้องลงไปช่วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายทำอะไรอยู่น่ะ แล้วทำไมคนงานถึงไม่ใส่ตีนกบล่ะ ถึงลงไปเอาหอยแบบนั้น”เสียงของชายคน

หนึ่งเดินมาที่ท่าน้ำที่ป๊อปปี้ยืนอยู่เอ่ยทักอย่างแปลกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ยืนดูคนงานลงไปที่กระชังหอย

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่จงเบ ทำไมไม่ไปรอที่ส่วนของโรงแรมมาทนร้อนที่ฟาร์มทำไม”ป๊อปปี้หันไปหาเพื่อน

 

 

 

 

 

“ก็แค่แปลกใจที่ทำไมทั้งๆที่รู้ว่าเพื่อนกลับมาจากเกาหลีทำไมนายไม่ไปรอชั้นที่โรงแรมล่ะ แล้วนี่

ยืนคุมคนงานเองเลยหรอ นายนี่เป็นเจ้านายที่เจ๋งจริงๆ”จงเบพูด

 

 

 

 

“ต้องดูให้ดี เพราะยัยนี่มันจอมมารยาหาเรื่องอู้งานตลอด”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

“อู้งาน แต่ชั้นว่าครั้งนี้เค้าลำบากจริงๆแน่ๆเพราะดูสิ ดิ้นแบบนี้ นายลงไปช่วยเถอะนะ”จงเบพูดแล้วชี้

ไปดู ป๊อปปี้ตกใจเมื่อฟางเริ่มแน่นิ่งและค่อยๆจมดิ่งลงสู่ใต้น้ำ

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้รีบกระโดดน้ำช่วยฟางขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

“ฟื้นสิ เธอจะมาตายง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะ”ป๊อปปี้พยายามปั๊มหัวใจแต่ฟางก็ยังคงแน่นิ่ง ก่อนจะตัดสินใจก้มลงผายปอดช่วยชีวิตฟางทันที

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”ฟางสำลักน้ำรู้สึกตัวทำให้ป๊อปปี้รีบยืนขึ้นมาทำทีกอดอกมอง

 

 

 

 

“คุณไม่เป็นอะไรนะครับ”ด้วยความที่จงเบเป็นหมอ ต้องรีบช่วยเหลือคนที่เจ็บจึงรีบประคองร่างบางค่อยๆลุกขึ้นทันที

 

 

 

 

 

“สำออย อ่อนแอ”ป๊อปปี้ว่าฟาง ฟางมองอึ้งๆ นอกจากที่จะไม่ช่วยเธอไม่พอยังปากร้ายแบบนี้งั้นหรอ

 

 

 

 

 

“เอ่อ ผมว่าคุณเข้าไปให้ผมดูอาการด้านในดีกว่าครับ ตรงนี้แดดแรงเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”จงเบพูด

 

 

 

 

 

“ดีเลยค่ะ โอ๊ย เดินไม่ไหว”ฟางพูดแล้วแกล้งร้องจงเบจึงรีบอุ้มฟางขึ้นแล้วเดินไป

 

 

 

 

“เธอมันปีศาจชัดๆ”ป๊อปปี้ว่าเมื่อเห็นฟางแอบหันมายิ้มเยาะตัวเอง

 

 

 

 

 

แม้จะถูกรังแก ถูกโน่นโดนนี่ แต่นางเอกเรื่องนี้ก็ยังคงความร้ายไม่ยอมพระเอกอยู่ดี