ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”ฟางที่นั่งร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่นานจนป๊อปปี้ที่สวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วออกมาจากห้องน้ำ

 

 

 

 

 

“ฟาง ชั้นขอโทษ แต่ครั้งนี้ชั้นไม่ได้ทำอะไรเธอจริงๆนะ”ป๊อปปี้ปลอบฟาง

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ ฮือๆ ชั้นรู้ว่าคุณไม่ได้ทำ ฮือๆ”ฟางเงยหน้าบอก ป๊อปปี้มองแล้วยิ่งสงสารก็เอื้อมมือไป

เช็ดน้ำตาให้ฟางช้าๆทั้ง2แก้มนวล ทั้งคู่สบตากันนิ่ง

 

 

 

 

 

 

“ชั้นถูกผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้ามาจับชั้นแล้วกรอกน้ำอะไรไม่รู้ใส่ปากชั้น แล้วก็มีผู้ชายที่ชื่อพิชชี่จับตัวชั้นขึ้นมาบนห้องนี้”ฟางพูดให้ฟัง

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ แต่ตอนที่ชั้นขึ้นมาบนนี้ จะมีแค่พิชชี่คนเดียวนะ ไม่มีใครอีกเลย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แล้วพิชชี่ทำแบบนี้ไปทำไมกัน”ฟางปาดน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วพูด

 

 

 

“ชั้นก็ไม่รู้นะ แต่ใส่เสื้อผ้าเถอะแล้วเรามาช่วยกันคิดว่าจะทำยังไงต่อไป”ป๊อปปี้พูดแล้วออกไปรอ

ด้านล่าง ฟางจึงลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฟางแปลกใจที่เห็นตุ้มหูห้อยระย้าสีเงินข้างหนึ่ง

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ นี่มันของใครกัน มันไม่ใช่ของฟางนะฟางไม่ชอบใส่แบบนี้”ฟางเดินลงมาแล้วพูด ทำให้ป๊อปปี้ที่นั่งรอชะงักกับการแทนตัวเองของฟาง

 

 

 

 

“เอ่อ นั่นสิของใครกัน”ป๊อปปี้รีบตุ้มหูไปพิจารณา

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยบอกแล้วว่าต้องมีใครมาอีกคน”ฟางรีบพูดเพราะในตอนแรกป๊อปปี้ไม่เชื่อ

 

 

 

 

 

“งั้นเอางี้มั้ยเราไปตามหาไทม์กัน แล้วอธิบายเรื่องพวกนี้กัน”ป๊อปปี้พูด ทั้งคู่รีบออกจากบ้านไปตามหาไทม์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย อะไรกันเนี่ย”นกกำลังเดินกลับหอก็ร้องเมื่อเห็นไทม์นั่งตากฝนหน้าหอเธอ

 

 

 

 

“สุดท้ายผมก็ถูกคนที่ผมรักที่สุดทรยศอีกแล้ว”ไทม์พูดออกมาอย่างเลื่อนลอย

 

 

 

 

“ขึ้นไปข้างบนก่อนละกัน”นกตกใจแล้วรีบพูดแล้วพาไทม์ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นบน

 

 

 

“ดีนะไปยืมเสื้อผ้าห้องข้างๆมาให้เปลี่ยน แต่เค้าน่ะเป็นเกย์นะ”นกพูดเมื่อไทม์ออกมาจากห้องน้ำ

 

 

 

หมับ

 

 

 

ไทม์ดึงนกไปกอดแน่นแล้วร้องไห้

 

 

 

“ทำไม ทั้งๆที่เราแต่งงานกันแล้ว ผมเชื่อใจเค้าทุกอย่างแต่เค้าก็ทำแบบนี้กับผม”ไทม์ร้องไห้

 

 

 

“เค้า อะไรกันไทม์ ไทม์เล่าให้นกฟังได้มั้ย”นกเห็นอาการของไทม์ก็ถาม

 

 

 

 

“ผมกลับบ้านไปเจอฟาง นอนอยู่กับคุณป๊อปปี้บนเตียง ในห้องนอนของเรา”ไทม์พูดออกมาอย่าง

เลื่อนลอยด้วยความเสียใจ นกถึงกับเอามือปิดปากเพราะ ตอนที่เธอทรยศไทม์ เธอแค่นัวเนียกับคน

อื่นแต่ที่หอเธอ แต่นี่ไทม์แต่งงานแล้ว กลับเจอในบ้าน ในเรือนหอตัวเอง

 

 

“นกเข้าใจนะว่าตอนนี้ไทม์เจ็บมาก ไม่เป็นไรนะไทม์มันต้องมีทางออก”นกพูด

 

 

 

“อย่าทิ้งไทม์ไปไหนได้มั้ย ตอนนี้ไทม์ไม่เหลือใครแล้ว”ไทม์ร้องไห้ก่อนจะกอดนก เหมือนครั้งที่

เคยคบกัน นกกอดปลอบไทม์ก่อนจะล้มตัวนอน โดยที่นกกอดไทม์ที่ร้องไห้จนหลับไปทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำยังไงดีป๊อปปี้ นี่โทรไปพี่หมอก็ไม่รับสาย ไปตามหาที่โรงพยาบาลก็ไม่มี”ฟางที่ไล่หาไทม์ทั่วเมือง

กับป๊อปปี้ก็เริ่มท้อ พลางนั่งพักตรงม้านั่งในสวนของหมู่บ้านหลังจากไปหลบฝนตกกันมา

 

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนนะฟาง”ป๊อปปี้เองก็รู้สึกผิดแล้วมานั่งข้างๆ

 

 

 

 

“เจ็บมากมั้ยคะ”ฟางหันไปแตกที่มุมปากที่ป๊อปปี้ถูกไทม์ชก

 

 

 

“ช่างเถอะ แผลแค่นี้คงไม่เท่ากับที่เธอเจ็บตอนนี้หรอกฟาง”ป๊อปปี้พูด ฟางนิ่งก่อนจะปล่อยโฮ

 

 

 

 

“ทำไม นี่มันเกิดอะไรขึ้น พิชชี่ทำแบบนี้ไปทำไมกันล่ะป๊อป ฟางไม่เข้าใจ”ฟางร้องไห้ แล้วกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้

ชะงักเพราะเธอหลุดเรียกเขาว่าป๊อปปี้เฉยๆแทนจะเรียกคุณอย่างทุกครั้ง

 

 

 

 

“งั้นเราต้องหาพิชชี่ให้เจอ แล้วบางทีเราอาจจะรู้ก็ได้ว่าเจ้าของตุ้มหูข้างนี้เป็นใคร”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เอ่อ ขอบคุณมากนะคะ ที่อยู่กับชั้นวันนี้”ฟางผละจากอ้อมกอดแล้วพูด แล้วเงยหน้ามองป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลครับ อะไรนะ”ป๊อปปี้ที่สบตากับฟางนิ่ง ก่อนจะผละออกเมื่อมือถือของป๊อปปี้ดังขึ้น

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะ”ฟางแปลกใจที่เห็นป๊อปปี้ร้อนรน

 

 

 

 

“ตัวเล็กหัวแตก ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“งั้นตอนนี้เราพักเรื่องตามหาพี่หมอแล้วไปหาลูกก่อนเถอะค่ะ”ฟางเองก็อึ้งแล้วพูดก่อนทั้งคู่จะรีบไปที่โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆ ไม่เอาลูก ตัวเล็กไม่ร้องนะคะ”เฟย์ที่กอดตัวเล็กที่งอแงไม่ยอมให้จงเบทำแผล

 

 

 

 

“นี่เกิดอะไรขึ้นน่ะเฟย์ ทำไมตัวเล็กถึงหัวแตกแบบนี้”ป๊อปปี้ถามรีบเฟย์

 

 

 

 

 

“ชั้นขอโทษนะคือหลังจากกลับมาจากห้างชั้นกับเขื่อนหันไปคุยกับคนไข้ที่คลีนิกแล้วตอนนั้นตัวเล็กแกนั่งตรงโซฟาแล้วซนเลยตกมาน่ะ”เฟย์ตอบ

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”ตัวเล็กร้องเสียงดังเมื่อเลือดยิ่งไหลไม่หยุด จงเบตัดสินใจฉีดยาสลบให้ตัวเล็กเพื่อนำไปทำแผลได้

 

 

 

 

“โธ่ ลูกแม่”ฟางเห็นสภาพลูกก็น้ำตาไหล นั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินกับป๊อปปี้และทุกคน

 

 

 

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”จงเบวิ่งออกมาจากห้อง

 

 

 

 

 

 

“ทำไมวะหมอ”ป๊อปปี้เองก็ร้อนใจไม่แพ้กัน

 

 

 

 

“คืองี้ ตัวเล็กเลือดไหลไม่หยุดเลยทำให้เสียเลือดมาก เราเลยต้องการเลือดกรุ๊ปโอมาช่วยตัวเล็กด่วนน่ะ เพราะตอนนี้ที่ธนาคารเลือดกำลังขาดแคลนเลือดน่ะ”จงเบพูด

 

 

 

 

“เอาเลือดฟางค่ะหมอ ฟางเลือดกรุ๊ปนี้”ฟางรีบพูด จงเบจึงนำฟางไป ป๊อปปี้มองนิ่งๆกับท่าทางของฟาง

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าป๊อป”เขื่อนถามป๊อปปี้เพราะสังเกตถึงอาการของป๊อปปี้ได้

 

 

 

 

“ชั้นมีความรู้สึกเหมือนความจำของฟางกลับมาโดยสมบูรณ์แล้วน่ะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

“ใช่หรอป๊อป ถ้ากลับมาฟางก็ต้องวีน ต้องโวยวายแบบเดิมสิ”เฟย์พูด

 

 

 

 

“ไม่แน่ใจนะ แต่ความรู้สึกพี่มันบอกแบบนั้น เอาเป็นว่า ต่อไปนี้พวกเราช่วยกันสังเกตฟางละ

กัน”ป๊อปปี้พูด แล้วสักพักใหญ่ ตัวเล็กที่ถูกทำแผลเรียบร้อยแล้วก็ถูกเข็นออกมาตามด้วยฟางและจงเบ ฟางอุ้มลูกสาวที่นอนหลับพลางลูบผมและร้องไห้

 

 

 

“เดี๋ยวคืนนี้ชั้นจะให้ตัวเล็กนอนที่นี่ก่อนนะ พรุ่งนี้ถึงค่อยกลับบ้านได้”จงเบพูดก่อนนำตัวเล็กไปไว้ที่ห้องพัก เพราะคืนนี้ตัวเล็กต้องนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลคืนนึง

 

 

 

 

“ตัวเล็กของแม่ ไม่เป็นไรแล้วนะคะ แม่อยู่นี่แล้วนะ”ฟางก้มลงหอมแก้มตัวเล็กที่นอนอยู่แล้วพูด

 

 

 

 

“ฟาง วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฟางไปนอนที่บ้านก่อนละกัน ทางนี้เดี๋ยวชั้นเฝ้าลูกเอง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ไม่ไปได้มั้ย ตอนนี้ชั้นยังไม่อยากกลับบ้านคืนนี้ชั้นขอเฝ้าตัวเล็กที่นี่นะคะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็ดีเลย เดี๋ยวคืนนี้พ่อแม่ ก็เฝ้าลูกนะ ส่วนเรื่องเสื้อผ้า พวกชั้นจะเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนนะ”เขื่อนสรุปก่อนจะพาเฟย์ออกไป

 

 

 

 

 

“บางทีหมอไทม์อาจจะกลับมาแล้วก็ได้นะ ทำไมถึงไม่กลับล่ะ”ป๊อปปี้ถามอีกครั้ง

 

 

  

 

“ฟางยอมรับนะว่าฟางอยากอธิบายให้พี่หมอฟัง แต่ตอนนี้ลูกของเราเจ็บอยู่นะป๊อป จะให้ฟางนิ่ง

นอนสบายใจอยู่บ้านได้ยังไง”ฟางแย้ง และเรียกป๊อปปี้แทนคำว่าคุณ ทำให้ป๊อปปี้ชะงัก

 

 

 

 

 

“ตัวเล็กได้เลือดแม่ไปแล้ว เลือดสู้คนแบบนั้นเดี๋ยวก็หาย เพราะแสบตั้งแต่สมัยเรียนยันเป็นคุณแม่”ป๊อปปี้แกล้งพูดเรื่องเก่าๆก่อนจะนั่งลงข้างๆฟางแล้วเอื้อมมือไปลูบผมตัวเล็กที่หลับอยู่

 

 

 

 

 

“ใครแสบกัน ฟางไม่ได้แสบนะ แต่เพราะภาพลักษณ์ของดาวมหาลัยและตัวแทนของมหาลัย ฟาง

ต้องดูสวยหวานตลอดเวลาต่างหากล่ะ”ฟางรีบพูด โดยไม่รู้ตัวเลยว่าป๊อปปี้กำลังสังเกตจับผิดอยู่

 

 

 

 

 

“สวยหวานแต่ก็ทำร้ายจิตใจป๊อปได้เจ็บแสบมากเลยเนี่ยนะ”ป๊อปปี้แกล้งแหย่เรื่องเก่าๆให้ฟาง

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรนิ แถมฟางเองก็มีกวินอยู่แล้วด้วยนี่นา”ฟางเองก็หลุดเล่าเรื่องสมัยเรียนไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

“ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรแล้วตอนนี้ล่ะ หืม”ป๊อปปี้ได้โอกาสก็ขยับตัวไปชิดแล้วกระซิบข้างหู

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณ ชั้นว่า ชั้นง่วงแล้ว ชั้นอยากนอน”ฟางรีบขืนตัวแล้วกลับมาพูดตามปกติที่เคยความจำเสื่อม

 

 

 

 

“เอ้าจะนอนทำไมล่ะ เมื่อกี้ยังคุยจ้อถึงอดีตสมัยที่เราเรียนด้วยกันอยู่เลย ง่วงแล้วหรอฟาง”ป๊อปปี้รีบ

พูดจากที่จับประเด็นได้ ฟางชะงัก รู้สึกได้ว่าตัวเองพลาดท่าเข้าซะแล้ว

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปคะ ฟางง่วงค่ะ ฟางง่วง หาวว”ฟางแกล้วหลับตาแล้วเอามือปิดปากหาวตลอด

 

 

 

 

 

“ไม่คิดจะบอกอะไรกับชั้นใช่มั้ย ได้ ”ป๊อปปี้มองท่าทาง

ฟางก็รู้ทันทีก็จะพูดแล้วอุ้มไปที่โซฟาก่อนจะขึ้นคร่อม แล้วแกล้งปลดกระดุมชุดเดรสฟางพลางซุก

ไซร้และจูบไล้ลงมาถึงหน้าท้องเรียบเนียน จนฟางขนลุก

 

 

 

 

“อ๊าย ป๊อปปี้ พอแล้ว ลามก หื่นกาม ต่อหน้าลูก แล้วลูกยังป่วยอยู่นะ ทำได้ยังไง ถ้าลูกตื่นมาแล้วเห็นจะว่ายังไง”ฟางร้องอย่างตกใจทุบป๊อปปี้พร้อมกับดิ้นไปมาก่อนจะผละออกมาแล้วโวยวายใส่เขา ป๊อปปี้ยิ้มเมื่อฟางเผยมาแล้วว่าเธอความจำกลับมาก่อนจะดึงฟางไปจูบทีนึง

 

 

 

 

“นี่สิฟางคนเดิม ถ้าความจำกลับมาก็บอกสิว่ากลับมา ไม่ใช่โกหกกันแบบนี้ อยากโดนลงโทษรึไง หืม หืมหืม”ป๊อปปี้เลิกแกล้งฟางแล้วประคองกอดฟางก่อนจะแกล้งหอมแก้มฟางหลายครั้งจนฟางร้อง

 

 

 

“พอแล้วป๊อปปี้ อ๊าย”ฟางเผลอยิ้มออกมาด้วยความเขิน ป๊อปปี้ยิ้มเมื่อเห็นฟางยิ้มได้ เพราะตลอด

ทั้งวันมีเรื่องผ่านมาอย่างรวดเร็วและมากมาย ฟางเองก็เครียดและร้องไห้ตลอด แต่ตอนนี้ฟางยิ้ม

ออกได้แล้วเขาเองก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขอโทษน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา กลับมาแล้ววว

 

 

โดนเนรเทศออกจากคอมนานไปหน่อยไม่ได้อัพไม่ได้เม้นให้ใครเลย กลับมาแล้วน้ารีดเดอร์ทุกคน หายกันไปหมดแล้วเนี่ยTT

 

 

 

ฟางความจำกลับมาแล้ว บอกเลยว่า ความลับของหวายก็กำลังจะหลุดเหมือนกัน