ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สวยมากค่าคุณจินนี่ เหมือนนางฟ้าเลย”เสียงของเจ้าของห้องเสื้อที่ป๊อปปี้และจินนี่มาเช่าชุดแต่งงานเพื่อเอาไปถ่ายรูปpre-weddingกล่าวชมเมื่อจินนี่เดินออกมาจากห้องลอง

 

 

 

“เห้อ มองกี่ทีก็ไม่เบื่อ จนแทบอดใจไม่ไหวแล้ว”ป๊อปปี้ชมคนรักพลางรูดซิปชุดแต่งงานของจินนี่ลงก่อนจะก้มลงจูบที่แผ่นหลังอย่างแผ่วเบา

 

"ป๊อป อย่าซนสิคะตรงนี่ไม่ได้นะ"จินนี่หน้าแดงจัดก่อนที่จะตีแขนป๊อปปี้เบาๆเชิงห้ามไว้

 

 

"ก็เจ้าสาวของป๊อปสวยนี่นา ใครจะอดใจไหว"ป๊อปปี้ยิ้มกรุ้มกริามก่อนจะหอมแก้มคนรัก1ฟอด 

 

 

“ป๊อปอ่ะ ชมจินนี่ตลอด จินนี่เขินแล้วนะ เดี๋ยวถ่ายรูปเสร็จก่อนไปรับยัยแก้วที่ห้างเราไปหาอะไรทานกัน

นะคะ”จินนี่พูดอ้อนคนรักก่อนจะออกไปคุยรายละเอียดงานแต่งงานแล้วก็ออกไปด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว โทโมะมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”ฟางที่กำลังจะออกไปแคสบทละครตามปกติก็ทักเมื่อเห็นโทโมะมายืนรอเธออยู่ที่หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

“เราผ่านมาแถวนี้เลยว่าจะชวนฟางไปทานข้าวน่ะ ในฐานะเพื่อน”โทโมะพูดก่อนจะอาสาไปส่งฟางหางานแต่ก่อนไปต้องไปทานข้าวกับเขาก่อน

 

 

 

 

 

“ความจริงโทโมะไม่น่าพาฟางมาร้านหรูๆแบบนี้เลย ฟางน่ะไม่มีเงินเหมือนเก่าโทโมะก็รู้”ฟางพูดเบาๆ พลางมองไปรอบๆการตกแต่งที่หรูหรา

 

 

 

 

“ใช่ แต่โทโมะก็รู้ว่าฟางชอบทานอาหารอิตาเลียน เอาเถอะน่า จำไม่ได้หรอว่าสมัยเรียนฟางน่ะเลี้ยง

ข้าวโทโมะบ่อยจะตาย แถมช่วยโทโมะตั้งหลายเรื่อง จนได้ทุนไปเรียนต่อ แค่นี้มันยังน้อยไปนะ”โทโมะพูด ฟางจึงขัดเพื่อนชายคนนี้ไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“ว้าว สวยจังเลยค่ะป๊อป นี่เราไม่ได้มาทานอาหารที่นี่นานมากเลยเนาะเค้าทำร้านใหม่แล้วสวยมากเลย”จินนี่พูดเมื่อนั่งทานอาหารกับป๊อปปี้ที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนร้านโปรดที่พวกเขาชอบมาประจำเวลากลับมาเมืองไทย

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวถ้าแต่งงานไปนะ ป๊อปน่ะจะพาจินนี่มาทานที่นี่ทุกวันจะเลี้ยงให้จินนี่อ้วนเลยคอยดูสิ”ป๊อปปี้พูดพลางโอบเอวคนรักแน่น

 

 

 

 

 

 

“แน่ะ กะจะขุนให้จินนี่อ้วนเพราะจะมีกิ๊กในอนาคตล่ะสิ”จินนี่ย่นจมูกพูดขึ้นแกมหยอกคนรัก

 

 

 

 

 

 

“ไม่เคยมีความคิดนั้นในหัวเลยต่อให้จินนี่จะอ้วนเป็น100โลป๊อปก็รักนะครับ นางฟ้าของป๊อป”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มทำให้จินนี่เขินจนหน้าแดงกับความอ่อนโยนของป๊อปปี้ก่อนที่ทั้งคู่จะไปนั่งทางอาหารอีกมุมของร้านโดยไม่เห็นโทโมะกับฟางที่อยู่อีกมุม

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวมานะคะ ขอไปเติมปากแปปนึง”จินนี่พูดแล้วลุกขึ้นเมื่อทานอาหารเสร็จเช่นเดียวกับฟางที่ลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำพอดีทำให้ทั้งคู่เดินชนกันโดยบังเอิญจนฟางแทบเซ

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษค่ะ อ๊ะ เธอ”จินนี่พูดก่อนจะเงยหน้ามามองคนที่เธอเดินชนคือฟาง

 

 

 

 

“นี่เดินประสาอะไรของเธอน่ะ ชนคนอื่นเค้าแบบนี้น่ะ ถ้าชั้นเกาะกำแพงไว้ไม่ทันแล้วล้มลงไปจะว่ายังไง”ฟางว่าจินนี่เสียงดังทันทีจนโทโมะและป๊อปปี้ที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นมาดูสาวๆตามเสียง

 

 

 

 

 

“จินนี่ขอโทษจริงๆค่ะ จินนี่ไม่ได้ตั้งใจ เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ”จินนี่พูดแล้วจะเดินไปจับฟางแต่ฟางสะบัดมือจินนี่ออกด้วยความรำคาญปนตกใจที่เห็นจินนี่ทำหน้าจะร้องไห้

 

 

 

 

“นี่มันไม่มากไปหน่อยหรอ แฟนผมขอโทษแล้วจะมาอะไรนักหนา ก็ให้ทันแล้วๆกันไปสิ นี่จะถือตัวเป็นดาราใหญ่จน

เคยล่ะสิท่า”ป๊อปปี้ฟางตั้งแต่แรกและท่าทีจองหองไม่เปลี่ยนก็รีบว่าพลางเดินมาโอบจินนี่ไว้ด้านหลัง

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นดาราแล้วจะทำไม ก็แฟนคุณน่ะเดินชนชั้นเกือบจะล้มนะจะให้ชั้นลงไปกราบแฟนคุณงั้นหรอ”ฟางย้อนกลับก่อนจะมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความคุ้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ

 

 

 

 

 

“เหอะ กราบได้ก็ดีนะ แต่ขอกราบด้วยความจริงใจล่ะ ไม่ใช่เสแสร้งมารยาเรียกคะแนนความเห็นใจเหมือนเมื่อก่อน”ป๊อปปี้ที่โมโหกับกิริยาท่าทางของฟางก็ว่าก่อนจะดึงมือจินนี่ออกไปจากร้านทันที

 

 

 

 

 

“เสแสร้งเหมือนเมื่อก่อน ทำอย่างกับเรารู้จักกันอย่างงั้นล่ะ”ฟางพูดก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตามที่โทโมะพามา

 

 

 

"สงสัยฟางคงเคยรู้จักมั้ง เพราะดูจากที่เค้าพูด เหมือนกับเค้ารู้จักฟางมาก่อนเลยนะ"โทโมะพูดพลางตักของหวานให้ฟางทานเพื่อดับอารมณ์โมโห

 

 

 

"รู้จักงั้นหรอ ถ้ารู้จักกันฟางต้องจำเค้าได้สิ"ฟางพูดพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะไม่ใส่ใจแล้วทานของหวานต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปพูดแบบนั้นกับฟางเค้าทำไมกันไม่น่ารักเลยนะ”จินนี่ดุป๊อปปี้เมื่อกลับมาถึงบ้านของเธอ

 

 

 

 

“ก็ยัยนั่นมาว่าจินนี่ก่อนนิ ป๊อปไม่ชอบ”ป๊อปปี้บ่นแล้วทำหน้าหงุดหงิดจนจินนี่อดขำไม่ได้

 

 

 

 

“ป๊อปนี่เปลี่ยนไปมากเลยเนาะเมื่อก่อนจินนี่จำได้ว่าป๊อปน่ะรักและหลงฟางมากแค่ไหน”จินนี่พูดถึงอดีตสมัยเรียนมหาลัยที่เธอมักจะเห็นป๊อปปี้คอยตามถ่ายรูปฟางตามงานมหาลัยและนั่งทำแลกเชอร์วิชาที่เรียนด้วยกันจนตัวเองทำของตัวเองแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

“มันก็แค่เมื่อก่อนที่ไอ้แว่นโง่ๆจนๆนั่นล่ะ ที่หลงคารมของยัยนางฟ้าจอมปลอม แต่มันจะไม่มีอีกแล้ว เพราะตอนนี้ไอ้แว่นคนนั้นเจอนางฟ้าตัวจริงของเค้าแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้จินนี่จนจินนี่แทบเขินก่อนที่ทั้งคู่จะบรรจงจุมพิศที่แสนหวานให้กันและกันทำเอาเขื่อนที่ช่วยแก้วถือของเตรียมจัดงานแต่งงานของทั้งคู่มาเห็นภาพบาดตาเข้า

 

"อุ้ย เขื่อน แก้ว เอ่อ พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับเพราะมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ"จินนี่เหลือบไปเห็นคนทั้งคู่ก็รีบผละออกจากคนรักแล้วพูด

 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ โชคดีที่แก้วเจอพี่เขื่อนเค้าเลยอาสาช่วยเอาของมาที่นี่ นี่พี่ป๊อปจะอยู่ยาวจนถึงงานแต่งเลยใช่มั้ยคะ แก้วจะได้ให้แม่บ้านทำความสะอาดให้"แก้วฝืนยิ้มแล้วเอาของวางลงเช่นเดียวกับเขื่อนแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

 

 

"ใช่จ้ะ อยู่ช่วยเตรียมงานแต่งงานเลยจะได้ช่วยจินนี่จัดกระเป๋าบินกลับภูเก็ตหลังงานแต่ง ถ้าไม่รังเกียจวันงานเชิญด้วยนะครับ"ป๊อปปี้ตอบแล้วโอบไหล่จินนี่แสดงความเป็นเจ้าของ

 

"มางานแต่งงานจินนี่นะเขื่อน ห้ามเบี้ยว เพราะเดี๋ยวจินนี่ไปอยู่ภูเก็ตแล้วคงจะขึ้นมากรุงเทพอีกนาน"จินนี่ชวน

 

 

"อืม ถ้าว่างจะมานะ"เขื่อนฝืนยิ้มก่อนที่จะทำทีไปช่วยแก้วยกของต่อเพื่อเลี่ยงการเจอหน้าทั้งคู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรน่ะพี่ฟิล์ม พิชชี่”ฟางกลัยมาถึงบ้านในตอนหัวค่ำตกใจเมื่อกลับมาเห็นสภาพพี่ชายและคู่หมั้นเฮงซวยของเธอตกอยู่ในสภาพสะบักสะบอมถูกซ้อมมา

 

 

 

“หึ เป็นไงบ้างจ้ะที่รัก ไปหาไอ้โทโมะมาทั้งวันพึ่งเห็นหัวกันหรอ แล้วเป็นไง ไถเงินมันมาเท่าไหร่ล่ะ”พิชชี่ว่าอย่างดูถูก

 

 

 

 

 

“นี่ เอะอะก็พูดแต่เรื่องเงินๆ นี่เห็นชั้นหน้าเงินชอบหลอกลวงคนอื่นขนาดนั้นเลยหรอ”ฟางรีบว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

“แกไม่ต้องมาทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย แหมทำเป็นรับไม่ได้ แกน่ะก็ใช้ลูกไม้สาวแสนหวานไปหลอกเอาเงินโทโมะมาช่วยพวกเราหน่อยดิ แบบที่ทำกับไอ้เสี่ยหัวงูคนก่อนๆพวกนั้นน่ะ”ฟิล์มพูดแล้วนึกถึงเสี่ย

หัวงูที่เขากับพิชชี่ไปเล่นพนันในบ่อนแล้วเจอก่อนจะส่งฟางไปหลอกเอาเงินมาใช้ นี่นับว่าโชคดีของ

ฟางที่ฟิล์มยังมีสามัญสำนึกของพี่ชายอยู่เลยกลับมาช่วยฟางทันไม่งั้นฟางคงถูกข่มขืนแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่จะให้ชั้นหลอกใครก็ได้นะ แต่ขอโทโมะไว้คนเถอะ เค้าเป็นเพื่อนชั้น”ฟางพูดแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

“เออ เพื่อน ให้คำว่าเพื่อนมันค้ำคอแล้วให้เจ้าหนี้มันมายึดบ้านละกัน อยากจะรู้ว่าถ้าเธอไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้ว เธอจะยอมเสียเวอจิ้นที่เธอหวงนักหวงหนาให้มันมั้ย”พิชชี่ว่าฟาง

 

 

 

 

“อะไรกัน บ้าน เจ้าหนี้”ฟางตกใจเมื่อได้ยิน

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องเหวอ ชั้นกับไอ้พิชเสียพนันที่บ่อนมากไปหน่อยเลยเอาโฉนดบ้าน แล้วก็ที่ดินของพ่อแม่ไปจำนองไว้”ฟิล์มพูด

 

 

 

 

 

 

“มันไม่เกินไปหน่อยหรอพี่ฟิล์มนั่นมันบ้านและก็ที่ดินของพ่อแม่เรานะ”ฟางพูดทั้งน้ำตาสมบัติของพ่อแม่แทบไม่เหลือแล้วเพราะแบบนี้ บ้านของเธอแทบไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

“แกต้องเลือกว่าจะหวงสมบัติหรือตัวเอง ชั้นว่าคนฉลาดๆเห็นแก่ตัวอย่างแกน่าจะรู้นะ”ฟิล์มยิ้มเยาะฟางได้แต่ถอนหายใจปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินหนีออกมาจากบ้านเรื่อยๆ

 

 

"คุณ ระวัง"เขื่อนที่กลับจากช่วยงานที่บ้านจินนี่กำลังจะข้ามถนนไปที่ร้านเหล้าตกใจเมื่อเห็นฟางเดินเหม่อข้ามถนนไม่มองทางจึงรีบเข้ามาช่วย

 

 

"เอ่อ ขอบคุณนะที่ช่วยชั้นไว้ถ้าไม่ได้คุณชั้นคงตายไปแล้วล่ะ แต่ถึงตายไปก็ไม่มีใครสนใจชีวิตชั้นหรอก"ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างเศร้าสร้อยกับเรื่องราวของตนเอง

 

 

"นี่คุณอย่าพูดแบบนั้นสิ เครียดเรื่องอะไรบอกผมได้นะ ดาราสวยๆอย่างคุณไม่เหมาะกับหน้าเศร้าๆแบบนี้นะ"เขื่อนพูดจำได้ว่าฟางคือดารา

 

 

"ดาราตกอับไม่มีคนจ้างน่ะสิคุณ หนี้ก็ท่วมหัว ไม่มีใครจ้างงานอีก ตายๆไปก็คงดี"ฟางพูด

 

"ความตายไม่ใช่ทางออกของปัญหาทั้งหมดนะ เอางี้ ผมจำได้ว่าคุณร้องเพลงเป็นนิ เอางี้ คืนนี้นักร้องร้านผมขาดพอดี ผมจ้างคุณก็ได้ เป็นพาร์ทไทม์ มาร้องเพลงร้านผมแล้วกัน ผมชื่อเขื่อนนะ"เขื่อนยิ้มก่อนที่จะชวนฟาง ฟางยิ้มออกมาแล้วเดินตามเขื่อนไปอย่างน้อยโชคชะตาก็ไม่ใจร้ายกับเธอ

 

 

 

เดือนต่อมา

 

 “โทรมาทำไมนักหนาเนี่ย”ฟางที่มารับงานโชว์ตัวตามงานเล็กๆแล้วหงุดหงิดเมื่อเห็นมือถือตัวเองที่ฟิล์มและพิชชี่สลับกันโทรมา ฟางส่ายหน้าก่อนจะเลือกที่จะไม่รับเพราะตั้งแต่วันนั้นเธอเลือกที่จะหนีออกมาอยู่คนเดียวโดยให้เขื่อนช่วยหาห้องถูกๆทำงานกับเขื่อนไม่ยอมเจอหน้าหรือเอาเงินช่วยเหลืออะไรเลย

 

 

 

 

 

 

“โธ่โว้ย นังฟางไม่รับน่ะพี่เอาไงดี เดี๋ยวไอ้พวกนั้นต้องตามหาพวกเราเจอแน่ๆ”พิชชี่โวยวายเมื่อมาหลบเจ้าหนี้ที่บ่อนที่หลังบ้านกับฟิล์มเพราะตอนนี้เจ้าหนี้ได้มายืนรอที่หน้าบ้านพวกเขาแล้ว

 

 

 

 

 

“เอางี้ ไปเอารถมาก่อนก่อนที่พวกนั้นจะยึดไป”ฟิล์มพูดก่อนที่พิชชี่จะรีบเอารถแล้วขับหนีเจ้าหนี้ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นเต้นจังพรุ่งนี้ ก็จะได้กลับภูเก็ตแล้ว”จินนี่ในชุดเจ้าสาวพูดขณะที่ป๊อปปี้ขับรถออกมาจากโบสถ์เตรียมตัวกลับไปเก็บของเตรียมกลับภูเก็ต

 

 

 

 

 

“ในที่สุดวันนี้ก็เป็นของเรานะครับ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะแอบหอมแก้มจินนี่

 

 

 

 

 

“ป๊อป ขับรถอยู่นะคะดูทางก่อนสิ”จินนี่เขินแล้วทุบชายหนุ่มเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวจอดตรงนี้แปปนะครับพอดีป๊อปต้องไปเอาของบางอย่างก่อนกลับบ้านเรา"ป๊อปปี้พูดแล้วจอดรถลงตรงร้านเล็กๆที่ป๊อปปี้สั่งทำกล่องเพลงพิเศษไว้เป็นของขวัญให้จินนี่ที่ชอบพวกกล่องเพลงอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

 

“คุณครับๆ ตรงนี้มันป้ายห้ามจอดนะครับ ช่วยขับวนไปจอดอีกฝั่งนะครับ”เสียงของจราจรมาบอกจินนี่ จินนี่ที่เห็นป๊อปปี้ไม่ออกมาสักทีก็เปลี่ยนไปขับรถแทนแล้วขับไปยูเทิร์นเพื่อมาจอดอีกฝั่งรอชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ตุ้มหู”จินนี่ร้องเมื่อตุ้มหูคู่โปรดขาดออกมาเลยรีบก้มเก็บตุ้มหูโดยไม่ดูทางว่าไฟเขียวของอีกเลนและรถของพวกฟิล์มรีบขับหนีเจ้าหนี้มาด้วยความเร็วจึงชนเข้าที่รถจินนี่ที่ขับยื่นออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

 

 

รถจินนี่ถูกชนกระเด็นไปเสยกับสิบล้อที่ขับตามมาล้มคว่ำ ป๊อปปี้ได้ยินเสียงเรียบวิ่งออกมาดูเหตุการณ์ก็ช็อค

 

 

 

 

 

“จินนี่”ป๊อปปี้แผดเสียงร้องออกมาก่อนจะวิ่งไปพร้อมกับพวกที่อยู่แถวนั้นมาดูที่รถแล้วสักพักรถ

พยาบาลก็พาร่างของจินนี่และพวกฟิล์ม พิชชี่ไปโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณหมอครับ เมียผมเป็นยังไงบ้างครับ”ป๊อปปี้พูดออกมาเมื่อเห็นหมอเดินออกมา

 

 

 

 

 

“หมอเสียใจด้วยนะครับ ภรรยาคุณเสียเลือดมากทำให้เกิดภาวะแท้ง ตอนี้ลูกและภรรยาของคุณเสียชีวิตแล้ว พวกเราพยายามเต็มที่แล้วนะครับ”หมอพูดป๊อปปี้อึ้งก่อนจะทรุดตัวลงไปตรงนั้นร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

“หมอแล้วไอ้คนที่มันชนเมียผมมันตายรึยัง”ป๊อปปี้ที่ตั้งสติได้ปาดน้ำตาทิ้งพูดเสียงแข็ง

 

 

 

 

 

 

 

“คนไข้ทั้ง2ไม่เป็นอะไรมากคนหนึ่งหัวแตกอีกคนแขนหักกำลังให้ปากคำตำรวจอยู่ครับ”หมอพูดจบ

ป๊อปปี้หันขวับไปมองแล้วเดินดุ่มๆไปเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

“ผมก็บอกแล้วไงคุณตำรวจว่าพวกผมขับรถมาตามสัญญาณไฟ รถยัยนั่นเองที่ขับเลยมาให้ผม

ชน”พิชชี่พูดแล้วเอามือกุมหัวโวยวายกับแผลหัวแตกป๊อปปี้ที่จะไปเอาเรื่องก็ชะงักแล้วแอบฟัง

 

 

 

 

 

 

“งั้นผมขอถามว่าทำไมพวกคุณถึงรีบร้อน ขับรถเกินความเร็วที่กำหนดแบบนั้น”ตำรวจถาม

 

 

 

 

 

“ก็น้องสาวผมน่ะสิครับกำลังเดือดร้อนผมเป็นพี่ต้องรีบไปหาสิครับ คนจะเป็นจะตายนะครับ”ฟิล์ม

โกหกเจ้าหน้าที่ตำรวจเพื่อเอาตัวรอดเพราะกลัวว่าจะต้องไปรับผิดชอบทางอีกฝ่ายที่ดูท่าจะเจ็บหนักกว่าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“คุณตำรวจคะพี่กับแฟนชั้นเป็นยังไงบ้างคะ”ฟางรีบเปิดประตูเข้ามา ป๊อปปี้อึ้งเมื่อเห็นฟางเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

“เห็นพี่ชายคุณบอกว่าที่รีบขับรถแบบนั้นเพราะว่าต้องไปช่วยคุณจริงรึเปล่าครับ”ตำรวจถามฟางตกใจปนกับงงสักพักเมื่อสบตากับพี่ชายและพิชชี่ก็รู้ทันทีว่าต้องทำยังไง

 

 

 

 

“อ๋อ ใช่ค่ะพี่ฟิล์มเค้าจะมาช่วยชั้นจริงๆ เพราะว่าชั้นเนี่ยเป็นดาราดูสิคะคุณตำรวจจำหน้าชั้นได้สินะ

คะ แล้วชั้นน่ะจะถูกนายทุนโกงแล้วจะลวนลามชั้นเลยโทรหาพี่กับแฟนของชั้นให้มาช่วย แต่แล้วก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ฮือๆทำไมมันซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้”ฟางทรุดลงเล่นละครช่วยพี่ชายและพิชชี่ทันที เพราะเวลาเดือดร้อนต้องขึ้นโรงพักรึมีเรื่องราวถึงตำรวจ ฟางมักจะช่วยเหลือทั้งคู่ประจำ

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ทางเราไม่ได้มาจับพี่กับแฟนคุณนะครับ เพราะคนที่ผิดคืออีกฝ่ายที่ฝ่าไฟแดง แต่ตอนนี้เค้าเสียชีวิตแล้ว แต่สำหรับพวกคุณผมก็ขอแค่ปรับเรื่องขับรถเร็วเกินกำหนดเท่านั้นล่ะครับ”ตำรวจพูดแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

“เห้อ เกือบไปแล้วล่ะ แต้งกิ้วนะน้องเลิฟ”ฟิล์มยิ้มทันทีฟางจึงตีฟิล์มไปที

 

 

 

“สมน้ำหน้า หนีหนี้พนันแล้วเป็นไงล่ะ พี่นี่หาเรื่องให้ชั้นเสียตังอีกแล้วนะ”ฟางรีบว่า

 

 

 

 

 

"จะมาโวยวายอะไรห้ะ ทำอย่างกับไม่เคยโกหกช่วยกันเล่นละคร เอาน่าอย่างน้อยพี่แก คู่หมั้นแกก็

ไม่ต้องติดคุก"ฟิล์มพูด ฟางได้แต่ฮึดฮัดโมโหแล้วเดินออกไปเพื่อจัดการค่ารักษาพยาบาลทั้ง2คนนี้ก่อนที่จะไปจัดการเสียค่าปรับให้ พิชชี่และฟิล์มยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนหนาวแล้วเดินตามฟางไป

 

 

 

 

 

 

“นี่เมียชั้นต้องมาตายเพราะผีพนันกับยัยลวงโลกนี้งั้นหรอ ไม่ยุติธรรมพวกเธอต้องชดใช้”ออกมา

จากที่ซ่อนเพราะได้ยินทุกอย่างแล้วพูดขึ้นอย่างคับแค้น ฟาง เธอนี่จะจองเวรกับชั้นไปถึงไหนกัน

เธอกับพวกจะต้องชดใช้ ที่พรากคนที่ชั้นรักไปกับความเห็นแก่ตัวพวกเธอแบบนี้

 

 

 

 

อย่าลืมติดตามเรื่องนี้ด้วยน้า