เพราะรัก..color of love fic exo chansoo

ร้านอาหารของ คิม จุนมยอง เป็นร้านอาหารสไตล์อิตาเลี่ยนที่ตกแต่งร้านออกสไตล์วินเทจอย่างที่คนเป็นเจ้าของอยากให้เป็น นับต้คงแต่ออกจากบ้านตะกูล โด มา นี่ก็รวม 4เดือนแล้วที่ซิ่วหมิ่นทำงานเป็นพนักงานเสริฟให้แก่ร้านอาหารแห่งนี้ งานที่ไม่ได้ลำบากอะไรกับเค้านักและที่สำคัญเจ้านายของเค้ายังจ่ายค่าจ้างให้แสนงามอย่างที่คงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วในต่ำแหน่งพนักงานเสริฟแบบนี้

แล้วมันก็ไม่ได้บ่อยครั้งนักหรอกที่ ดีโอจะมานั่งรอเค้าแบบนี้ ความจริงถ้าถามซิ่วหมินแล้วเค้าอยากให้น้องชาย กลับบ้านไปผักผ่อนเสียมากกว่า แต่ในเมื่อเจ้าของร้านที่เป็นแฟนบอยตัวยงของน้องชายเค้านิน่า เจ้านายขอมาก็ต้องจัดให้เค้าซะหน่อย แต่เอาเข้าจริงแล้วลึกๆซิ่วหมินก็รู้สึกชอบไม่น้อยที่ได้เห็น ดีโอ อยู่ในสายตา

"มาแล้วๆ"เสียงใสของเจ้าของร้านดังมาแต่ไกลเมื่อเห็นทั้งเค้าและน้องชายเดินมาถึงหน้าร้าน

"ซิ่วหมิน เดี๋ยวฉันจะดูแลดีโอต่อจากนายเองนายไปทำงานได้เลย"ถ้าซิ่วหมินไม่ได้ทำงานที่นี่มาซักพักแล้วละก็ เค้าไม่เชื่อซักนิดเลยว่าผู้ชายที่แย่งไม่เท้าน้องชายเค้าไปจากมือพร้อมกับยื่นมือเข้ามาประคองน้องชายเค้าอยู่ตอนนี้เป็นคนๆเดียวกันกับเจ้าของร้านอาหารสุดหรูที่ทำกำไรได้เป็นกอบเป็นกำ

"จุนมยองฮยอง สวัสดีครับ"ดีโอทักทายบุคคลที่กำลังประคองเค้าอยู่ตอนนี้อย่างที่ทำเป็นประจำทุกครั้งที่พี่ชายพามา

"จุนมยอง ฉันว่า..."พูดยังไม่มันจบประโยคคนที่ได้ชื่อว่าเป็นทั้งเจ้านายและเพื่อนคนหนึ่งก็หันกลับมาขัดเค้าเสียก่อน

"ไม่ว่าอะไรทั้งนั้นอ่ะ ซิ่วหมินทุกครั้งที่นายพาดีโอมานายต้องพาไปหลังร้านด้วยทุกครั้งแต่ครั้งนี้ฉันจะพาดีโอไปนั่งกินสปาเก็ตี้พร้อมกับฟังเพลงชิ่วๆดื่มด่ำกับบรรยากาศแห่งอิตาลีกับฉันที่หน้าร้าน ส่วนนายนอกจากจะต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นเด็กเสิรฟ บัญชีและก็รายงานการประชุมผู้ถือหุ้นทั้งหมดรอนายอยู่ที่เดิมเพราะงั้น ดีโอฉันเป็นคนดูแลเองส่วนนายไปทำงานซะ"คนเป็นเจ้านายสั่งงานเป็นหางว่าวพร้อมกับพาน้องชายของคนตัวเล็กที่ยังยื่นอึ้งอยู่เดินไปยังทางเข้าหน้าร้าน สาบานได้เลยว่าครั้งแรกที่มาสมัครงานซิ่วหมินสมัครในต่ำแหน่งคนครัวแค่หลวมตัวไปช่วย เจ้านายแค่ครั้งเดียวเท่านั้นจากนั้นจากแค่ต้องทำงานภายในครัวกลับกลายเป็นว่า เค้าต้องทำแทนแทบทุกต่ำแหน่ง ส่วนจุนมยองนะหรอ ซิ่วหมินบอกได้คำเดียวว่า แฟนบอยตัวพ่อขนาดนั้นนอกจากงานที่โยนมาให้ซิ่วหมินแล้ว การดูแลดีโอต่อจากเค้าน่าจะเป็นสิ่งเดียวที่จุนมยองโปรดปรานมากก็ว่าได้ มองตามทั้งเจ้านายและลูกน้องไปจนสุดสายตาก็จะส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกลับหันเดินไปทางด้านหลังร้านเพื่อทำงานแทน อย่างน้อยถึงแม้เค้าจะไว้ใจจุนมยองให้ดูแลดีโอน้อยกว่าตัวเค้าเองแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจุนมยองนั้นสามารถดูแลน้องชายเค้าได้จริงๆ

"ดีโอนั่งรอฮยองอยู่นี่นะเดี๋ยวฮยองมา"คนตัวขาวบอกคนตัวเล็กกว่าทันทีที่พาร่างบางมาถึงโต๊ะ เสียงเพลงที่ดังคลอเบาๆสร้างบรรยากาศให้ภายในร้านอาหารแห่งนี้ดูสบายๆไม่น้อย คนตัวเล็กนั่งรอพี่ชายคนที่พามาอย่างว่าง่าย เสียงผู้คนที่นั่งรับประทานอาหารดังเบาคล้ายเสียงสัญญาณของเครื่องเล่นวิทยุที่ถูกเปิดอยู่ในที่ไกลๆ แต่ไม่ได้เข้าถึงหูของคนตาโตแม้แต่น้อย ใบหน้าเรียวเล็กนั้นเหม่อมองไปตรงหน้าอย่างคนเคว้งคว้าง ได้ยินทุกเสียง รับรู้ทุกสัมพัส แต่ไม่อาจมองเห็นได้ดั่งเดิม แค่เพียงคิดดวงตาว่างเปล่ารับรู้แต่ความมืดดำก็หม่นลง ดิ่งลงไปสู่ความมืดมิดที่ลึกลงไปอีกครั้ง

"เห็นขับรถมาตั้งนาน ไอ้เราก็นึกว่าจะไปไหน ที่แท้อยากให้พี่เลี้ยงข้าวก็ไม่บอก"เสียงใสพร้อมกับเสียงครูดของเก้าอี้ที่ดังอยู่ข้างๆดึงสติของคยองซูได้ไม่ยาก ดวงตากลมโตหันมองไปตามที่มาของเสียงอย่างเสียไม่ได้ เค้าไม่ชอบอยู่คนเดียวท่ามกลางผู้คนเยอะๆ จุนมยองฮยองไปไหนนะ

"ก็ผมบอกพี่แล้ว ว่าพี่ต้องเลี้ยงข้าวผมที่ทำให้..ผม..ต้อง"น้ำเสียงที่ขาดหายไปของน้องชายตัวสูงทำให้ ซี ลู่หาน ที่ดูเมนูในมือต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะพบว่าตอนนี้สายตาของ ชานยอลนั้นไม่ได้อยู่ที่เขาซักนิด เพราะตอนนี้ ปาร์ค ชานยอล กำลังจ้องมอง ผู้ชายตัวเล็กอีกคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ น่ารัก นี่คือคำนิยามของลู่หานที่เห็นคนที่ดึงสายตาน้องชายของเขาไป ทั้งน่ารักและชวนให้ปกป้องจริงๆ

ปาร์ค ชานยอล กำลังรู้สึกเหมือนคนเป็นใบ้เมื่ออยู่ดีๆคำพูดที่เขาควรจะพูดกับพี่ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามกลับถูกกลืนหายไป เพียงเพราะบังเอิญไปสบเข้ากับตาโตๆของคนที่นั่งโต๊ะๆ ดวงตากลมโตที่ฉายแววหวาดหวั่นชวนให้ดึงเข้ามาในอ้อมกอดคอยปลอมประโลม ชานชอลไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร เขารู้ตัวเองดีแม้กระทั้ง คุณหนู'ตระกูลโด'ที่เป็นถึงคู่หมั้นเค้าก็ไม่เคยให้ความรู้สึกซักครั้งเดียว

"ชานยอล..ชานยอล ปาร์ค ชานยอล!!"

"ห่ะ!!! อะไรของพี่เนีย"เสียงเรียกชื่อที่ดังลั่นพร้อมกับเสียงตบโต๊ะที่ดังสนั่นเรียกสติให้คนตัวสูงละสายตาจากคนตัวเล็กหันมามองพี่ชายตัวเอง อย่างคิ้วขมวด แต่ไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดคุยกันมากกว่านี้ เสียงของหล่นลงพื้นที่ดังจากโต๊ะข้างๆทำให้ชานยอลต้องหันหน้ากลับมาในทิศทางเดิม

"อื่อ!!!!"เสียงครางเบาๆแต่ไม่สามารถรอดพ้นการได้ยินของชายหนุ่มได้ พร้อมกับร่างเล็กยกสองมือขึ้นมาปิดหูด้วยสายตาหวาดหวั่นจนทำให้ต้องถลาตัวเข้ามาใกล้ด้วยความเป็นห่วง อย่างลืมตัวว่าทั้งเค้าและคนตรงหน้าไม่เคยรู้จักกันซักนิด

"คุณๆ คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่า" เฮือก!!!!คยองซูสูดใจเข้าเต็มปอด เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมพัสที่บนมือทั้งสองข้างที่ยกขึ้นปิดหูตัวเอง ดวงตาโตมีแววหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้งจากสัมพัสของคนแปลกหน้า เสียงหวานเริ่มเรียกหาคนที่คอยปกป้องเขามาตลอดราวกับเด็กน้อย

"มินซ...."น้ำเสียงที่แผ่วเบาทำให้ ชานยอลต้องขยับหน้าเข้าไปใกล้มาขึ้นเพื่อฟังสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการเอื่อยเอ่ย

"คุณว่ายังไงนะ"เสียงทุ้มที่ดังอยู่ชิดใบหน้า ทำให้ คยองซูเม้มปากเข้าหากันทันที ใกล้เกินไป นอกจากพวกฮยองแล้วเขาไม่เคยใกล้คนอื่นแบบนี้ซักครั้ง แต่เพราะความหวาดกลัวพร้อมกับหวาดหวั่นจากสัมพัสของคนแปลกหน้า ทำให้น้ำใสๆที่พากันเอ่อคลอในดวงตาคู่โตนั้นกลับรวงรินลงมาตามร่องแก้มช้าๆเรียกความตกใจจากชายหนุ่มทั้งสอง รวมถึงคนที่รีบวิ่งมาทันทีที่รู้เรื่องจากเพื่อนรวมงาน

"ถอยออกมาจากน้องชายผมซะ!"เสียงหวามที่เจือไปด้วยน้ำเสียงแห่งความโมโหนั้นเรียกให้ทั้งสองคนหันกลับมามองต้นเสียงโดยที่มือหนาของชานยอลยังคงกุมอยู่ที่มือเล็กของคนที่นั่งนิ่งน้ำตารินอยู่กับที่ แต่กต่างจากคนเป็นพี่ชายที่ ทันทีที่หันกลับมาก็เหมือนถูกน๊อคกลางอากาศ ร่างของคนตัวเล็กกว่าเค้าไม่มากที่กำลังมองมาทางพวกเค้าด้วยความโมโห คิ้วเรียวขมวดด้วยแรงอารมณ์ แก้มกลมอมชมพูขึ้นซึ่งไม่รู้ว่ามาจากอารมณ์หรือแรงที่ออกเพราะต้องวิ่งจากหลังร้านมาถึงนี่ก็ไม่อาจรู้ได้ เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ยังไม่ถอยห่างจากน้องชายตััวน้อยของเขา คนเป็นพี่ชายจึงก้าวเข้ามาด้วยความร้อนรนเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของคยองซู มือเล็กพลักชายหนุ่มใบหน้าสวยออกไปเบาๆอย่างไม่ลืมว่านี่คือลูกค้า พร้อมกับยื่นมือไปแตะเบาๆบนไหล่ขอคนที่หันหลังให้เขาอย่างระงับอารมณ์

"กรุณาปล่อยมือน้องชายผม แล้วถอยออกมาด้วยรับคุณลูกค้า"น้ำเสียงที่เจือไปด้วยแรงอารมณ์ไม่ได้ทำให้ชานยอลคิดจะปล่อยมือจากคนตัวเล็กตรงหน้าซักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเสียงหวานที่ออกมาจากริมฝีปากนั่นละก็ ชานยอลสามารถตอบได้อย่างไม่มีข้อสงสัยเลยว่า เค้าไม่สามารถปล่อยมือจากมือเล็กๆคู่นี้ได้แน่นอน

"ฮยอง ซิ่วหมินฮยอง"เสียงเรียกพร้อมกับแรงขืนที่มือทั้งสองข้างทำให้ชานยอลยอมปล่อยมือเล็กแล้วถอยออกมายืนข้างพี่ชายที่ถูกคนมาใหม่พลักออกไปเมื่อครู่

"ดีโอย่าห์ ฮยองอยู่นี่แล้ว ไม่มีอะไรแล้วฮยองอยู่ตรงนี้แล้ว"เสียงหวานพร่ำปลอบคนที่ตัวเองดึงเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมกับลูบหัวทุยเบาๆอย่างเช่นทุกครั้งที่มีเรื่องทำให้น้องชายเขาหวาดกลัว มือเล็กกระชับแน่นเข้าที่เอวของอ้อมกอดที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่คอยปกป้องเขาเสมอมา อ้อมกอดของพี่ชายของเขา มินซอกฮยอง

"เกิดอะไรขึ้น"น้ำเสียงร้อนรนจากเจ้าของร้านที่เพิ่งมาถึงทั้งๆที่ยังคงสวมผ้ากันเปลื้อนบ่งบอกถึงความรีบร้อนของเจ้าตัว เกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาที่เขาเข้าไปทำสปาเก็ตตี้ให้น้องชายเพิ่อน สุดที่รักของเขากันแน่

"ไม่มีอะไรหรอกจุนมยองดีโอแค่ตกใจนะ"ซิ่วหมินเอ่ยบอกคนเป็นเจ้านายพร้อมกับมือนิ่มที่ยังลูบหัวปลอบน้องชายไม่ห่าง

"ตกใจ!!ตกใจอะไร ดีโอย่าห์มีใครทำอะไรนายรึเปล่าบอกฮยองมาเลยนะฮยองคนนี้จะจัดการให้นายเอง"เพียงแค่ผู้ช่วยคนสำคัญบอกว่าน้องชายตาโตเป็นแบบนี้เพราะอาการตกใจ แฟนบอยตัวยงอย่าง คิม จุนมยอง จึงถลาตัวเข้าไปชิดก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ใบหน้าเอ่อ ล้นไปด้วยน้ำตา

"ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ตกใจแค่นั้น ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ ขอโทษที่สร้างความวุ่นวายนะครับ"คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพี่ชายขืนตัวเองออกมาเล็กน้อยเพื่อก้มหัวเป็นการขอโทษให้กับเจ้าของร้าน จนทำให้คนที่เพิ่งถลาเข้ามาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างเอ็นดูไม่ได้

"ดีโอย่าห์ ไม่เลยซักนิดนายไม่ได้สร้างความวุ่นวายให้ฮยองเลยซักนิดรู้ใหมฮยองดีใจแค่ไหนที่จะได้ทำสปาเกตี้ให้นายเพราะงั้นอย่าบอกว่านายเป็นคนสร้างความวุ่นวายเลยนะ เพราะมันไม่ใช่เลยตากหาก"ถ้าตอนนี้ ดีโอ จะมองเห็นภาพตรงหน้าได้คงจะได้เห็นว่าบุคคลที่เอ่ยประโยคนั้นออกไป ไม่ได้แค่ต้องการให้คนตัวเล็กสบายใจแค่นั้น แต่จุนมยองหมายความตามนั้นจริงๆ

"เอ่อ ขอโทษนะครับ ผมคิดว่าที่น้องชายคุณเป็นแบบนี้อาจเป็นเพราะผม เพราะเมื่อกี้นี้ผมเสียงดังเลยอาจจะทำให้น้องชายคุณตกใจ คือผมหมายถึง เมื่อกี้ก่อนที่น้องคุณจะตกใจผมเองเป็นคนที่ทำแบบนี้เลยอาจจะทำให้นองคุณตกใจน่ะ"เสียงนุ่มของคนที่ยื่นมองภาพตรงหน้าอยู่นานเอ่ยขึ้นอย่างคนที่ต้องการรับผิดชอบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมกับทำท่าทีประกอบทำเอา พี่ชายทั้งสองหัน กลับไปยังคนต้นเหตุ

"เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกครับเพียงแค่น้องชายผมไม่ค่อยชอบเสียงดังเท่าไร ผมต้องขอโทษด้วย เชิญคุณลูกค้ารับประทานอาหารต่อเถอะครับ"ซิ่วหมินบอกคนทั้งคู่ก่อนจะหันไปมองคนตัวสูงอีกคนที่คอยแต่จ้องคนที่อยู่ในอ้อมกอดเค้า จนต้องเบี่ยงตัวเองเข้ามาบังสายตาแทน

"จุนมยอง ฉันคงต้องพาดีโอกลับบ้านก่อน วันนี้ฉันขอลางานนะแล้วพรุ่งนี้ฉันจะชดเชยให้"หันมาบอกคนเป็นนายจ้าง อย่างที่คนเป็นเจ้านายได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติก่อนจะก้มลงเก็บไม้เท้าให้ส่งให้คนเป็นพี่ที่ประคองน้องชายอยู่

"มาเถอะ เอารถฉันไป ดีโอคงต้องการพักผ่อน แต่นายต้องสัญญานะว่าพรุ่งนี้นายต้องพาดีโอมาที่ร้านฉันอีก"เสียงที่ดังไกลออกไปพร้อมกับร่างสามร่างที่ค่อยลับหายไปจากทางเข้าออกของร้านทำให้คนตัวสูงที่นิ่งเงียบราวกับทิ้งเสียงตัวเองไปในแม่น้ำฮันค่อยๆหันกลับมายังพี่ชายตัวเอง

"ผม....."ไม่มีถ้อยคำอะไรมากกว่านี้ออกจากปากน้องชาย แต่ซี ลู่หาน กลับรู้ดีเลยว่า ตอนนี้น้องชายเค้ากำลังเป็นอะไรอยู่ เพราะตัวเค้าเองกำลังตกอยู่ในสถานะนั้นเหมือนกัน 'รักแรกพบคำพูดที่แสนตลก แต่ถ้าได้พบคงไม่อาจถอนสายตา' เค้าคิดว่าเค้าสองคนพี่น้องคงจะเจอรักแรกพบนั้นเสียแล้ว

"พรุ่งนี้ ประวัติสองคนนั่นจะถึงมือเราก่อนเที่ยงพี่สัญญาชานยอล"เพราะลู่หานจะไม่สัญญาถ้าทำไม่ได้จริงๆ เพราะอย่างนั้นเค้าจึงเชื่อได้ว่าพี่ชายเค้าจะทำได้จริงๆ