Princess diary บันทึกรักฉบับเจ้าหญิง

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“องค์ชายเพคะ มาในที่สาธารณะแบบนี้เดี๋ยวก็ตกเป็นเป้าสายตาหรอกเพคะ”แก้วดุเมื่อโทโมะลาก
เธอมาที่ห้างหรูของKzเหนือและยิ่งเป็นเวลาเย็นแบบนี้ด้วย
 
 
 
 
 
“เอ้าจะไปกลัวทำไม รึว่าเธอไม่ชอบงั้นเราสั่งปิดห้างแล้วก็ช้อปปั้งกัน2คน”โทโมะพูด
 
 
 
 
“อย่าเพคะ แล้วคนอื่นล่ะเพคะองค์ชาย เอาแบบนี้ องค์ชายเอาทหารหรือคนสนิทมาเดินกับพระองค์
เถอะเพคะเพื่อความปลอดภัย”แก้วเตือนเพราะมากันแค่2คนเธอกลัวว่าโทโมะจะถูกปองร้าย
 
 
 
 
 
“นี่ อย่าคิดมากเป็นป้าสิแก้ว ที่นี่น่ะเป็นห้างของเพื่อนเรา อ้ะ นั่นไงธามอย่าได้กลัวเลยธามไทน่ะเค้า
กำลังคุยๆกับลูกสาวเจ้าของห้างที่นี่”โทโมะพูดแล้วชี้ไปที่ธามไทที่เดินคุ้มกันโทโมะอยู่ห่างๆพร้อม
กับยามของห้าง แก้วได้แต่ถอนหายใจเพราะทำอะไรไม่ได้ก็เดินตามโทโมะเดินเข้าออกร้านโน้นนี้
อย่างสบายอารมณ์
 
 
 
 
 
 
 
“เธอว่าเราจะเลือกชิ้นไหนให้จินนี่ดี”โทโมะมองดูสร้อยคอในร้านเครื่องเพชรแล้วถาม
 
 
 
 
 
“ไม่ชอบให้คุณจินนี่มาเกาะแกะแต่ก็ซื้อของให้ หมายความว่ายังไงเพคะ”แก้วถาม
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็มะรืนวันเกิดจินนี่เค้า เสด็จพ่อก็ให้เราซื้อของขวัญให้จินนี่ เราเลยเลือกเธอมาช่วยเราไง ไม่
เอาน่า หึงเราหรอ”โทโมะตอบก่อนจะแซวพูดเล่นใส่แก้ว
 
 
 
 
 
 
“องค์ชาย รีบเลือกๆสิเพคะ เส้นนี้เพคะ”แก้วหน้าแดงก่อนจะหยิบสร้อยเพชรมีมุกล้อมรอบให้ โท
โมะมองสร้อยเส้นนั้นก่อนจะเดินไปจ่ายเงินแล้วเดินต่อกับแก้วสักพักแล้วขับรถกลับวัง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ เราให้”โทโมะยื่นกล่องสร้อยให้แก้ว
 
 
 
 
 
“ให้แก้วหรอเพคะ”แก้วเหวอทันทีเมื่อได้รับกล่องสร้อย
 
 
 
 
 
“เราคิดว่าสร้อยเส้นนี้มันเหมาะกับเธอและก็ถือซะว่าคือรางวัลที่พี่เลี้ยงคนนี้ทนกับเด็กดื้อคนนี้ละกัน
ฝันดี”โทโมะพูดก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูแก้วแล้วเดินไปแก้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ๆแก้วนั่นคือองค์ชาย เราน่ะแค่คนธรรมดา”แก้วพยายามเตือนตัวเองแล้วเดินกลับไปห้องพัก
โดยที่กู้ดดี้พี่สาวของเธอแอบมองแก้วอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดีจังเลยนะ ได้ออกไปไหนมาไหนกับองค์ชายแบบนี้”พิมพูดแล้วเหล่มองแก้วที่ถือกล่องสร้อยเข้า
มา
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ พิม พิมกำลังเข้าใจผิดนะเราได้นี่มาจากคุณโทโมะเพราะเราทำงานดีเฉยๆไม่มีอะไรเกินเลย
เลยนะ”แก้วรีบพูดเพราะพิมคือเพื่อนที่ดีของเธอที่นี่
 
 
 
 
 
 
“เราก็ทำงานดีมาหลายปี ไม่เห็นองค์ชายพาไปแบบนี้บ้างเลย แก้วนี่โชคดีจริงๆเลยนะ ดีแล้วล่ะ”พิม
มองแก้วอย่างตัดพ้อก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป แก้วมองตามได้แต่ถอนหายใจที่พูดอะไรไม่
ได้
 
 
 
 
 
 
 
“สร้อยรูปดาว เธอคือดวงดาวที่ส่องสว่างให้กับชั้นนะแก้ว”แก้วอ่านโน้ตที่แนบติดสร้อยมาก็เหวอ
แล้วก่อนจะยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ
 
 
 
 
 
“อะไรขององค์ชายเนี่ย เห้อ บ้า”แก้วเก็บสร้อยลงในลิ้นชักก่อนจะอ่านโน้ตอีกครั้งแล้วยิ้มก่อนจะ
หลับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวพี่กู้ด มีอะไรหรอจ้ะ”แก้วตื่นเช้าออกมาก็แปลกใจที่เห็นพี่สาวยืนอยู่
 
 
 
 
 
“เมื่อวานองค์ชายซื้ออะไรให้แกนังแก้ว”กู้ดดี้ถามอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
“เอ่อ ก็แค่สร้อยแทนคำขอบคุณที่แก้วดูแลองค์ชาย”แก้วพยายามอธิบายให้กู้ดดี้ฟังอีกคน
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
กู้ดดี้ไม่ฟังตบหน้าแก้วจนเซเป็นจังหวะเดียวกับที่พิมออกห้องมาเห็นแล้วยืนดูอย่างตกใจ
 
 
 
 
 
“แกก็รู้ว่าชั้นชอบองค์ชาย แกมันน้องเลว น้องชั่ว แกแย่งองค์ชายโทโมะไปจากชั้น”กู้ดดี้โวยวาย
และทุบแก้วโดยที่แก้วได้แต่ปัดป้องไม่กล้าตีพี่สาว
 
 
 
 
 
“พี่กู้ดแก้วไม่ได้ตั้งใจแก้วไม่ได้รักคุณชาย แก้วเป็นแค่พี่เลี้ยงขององค์ชายเท่านั้นนะ”แก้วพยายาม
พูด
 
 
 
 
 
“งั้นแกก็เอาสร้อยเส้นที่องค์ชายให้แกมาให้ชั้นซะเพื่อความบริสุทธ์ใจของแกว่าแกไม่ได้คิดอะไร
กับองค์ชาย”กู้ดดี้สั่งน้องสาว แก้วอึกอักก่อนจะยอมถอดสร้อยให้กู้ดดี้ไปเพราะรู้ดีว่าถ้าพี่สาวคนนี้
ไม่ได้อะไรได้ดั่งใจขึ้นมา กู้ดดี้ไม่ยอมรามือง่ายๆแน่
 
 
 
 
 
 
 
“ดีมาก แบบนี้สิน้องรัก หึๆ สร้อยสวยๆก็ต้องเหมาะกับคนสวยๆอย่างชั้น สร้อยขององค์ชายก็ต้อง
เหมาะกับนางสนมขององค์ชายอย่างชั้นจำไว้นังแก้ว”กู้ดดี้เฉดหัวแก้วก่อนจะเดินใส่สร้อยเส้นนั้น
แทนแก้วออกไปอย่างอารมณ์ดี พิมมองนิ่ง ใจนึงก็สงสารอีกใจนึงก็พอใจที่แก้วถูกรังแก ก่อนจะเดิน
หนีไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ สร้อยชั้นไปไหนล่ะแก้ว ไม่ใส่มาหรอ”โทโมะทักเมื่อเห็นแก้วเอาอาหารมาให้เขาไม่สวมสร้อย
 
 
 
 
 
“เอ่อ คือ”แก้วอึกอัก
 
 
 
 
 
 
 
“องค์ชายเพคะ”กู้ดดี้วิ่งมาหาโทโมะแล้วเกาะแขนชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
“ทำไมสร้อยเส้นนี้ถึงได้อยู่กับเธอ”โทโมะชะงักเห็นกู้ดดี้ใส่สร้อยเส้นนี้แทนแก้ว
 
 
 
 
 
“ก็แก้วน่ะเป็นคนเอาให้หม่อมชั้นเองเพคะ”กู้ดดี้พูด
 
 
 
 
 
“ไม่จริงใช่มั้ยแก้ว”โทโมะหันขวับไปถามแก้ว
 
 
 
 
 
 
“ตอบไปสิแก้วว่าแก้วเป็นคนให้สร้อยเส้นนี้กับพี่เองเพราะว่าแก้วไม่อยากได้มัน”กู้ดดี้พูดเยาะๆ
 
 
 
 
“ไม่จริง เราซื้อสร้อยเส้นนี้ให้เธอเพราะเห็นเอมองมันนิ เอไม่อยากได้มันเป็นไปไม่ได้ล่ะ กู้ดเธอ
แย่งสร้อยเส้นนี้มาจากน้องของเธอใช่มั้ย ใช่มั้ยพิม”โทโมะคาดคั้นก่อนจะหันไปถามพิมที่ยกน้ำมา
เสิร์ฟ
 
 
 
 
 
 
“เป็นอย่างที่กู้ดพูดเพคะ แก้วยกสร้อยเส้นนี้ให้กับพี่สาวเพราะว่าเธอไม่อยากได้มัน หม่อมชั้นเห็น
กับตาที่หน้าห้องเมื่อเช้านี้”พิมพูดก่อนจะหลบตาแก้วและโทโมะ แก้วอึ้งไม่คิดว่าพิมจะพูดแบบนี้
 
 
 
 
 
“ก็ดี ทีหลังเรามีอะไรเราจะได้ซื้อให้กับกู้ดแทนถ้าเธอไม่เห็นความสำคัญกับของที่เราให้มาแบบ
นี้”โทโมะไม่พอใจพูดก่อนจะลุกหนีแก้วแล้วโอบเอวกู้ดดี้ไปอีกทาง แก้วพยายามจะพูดแต่พูดไม่
ออกได้แต่ถอนหายใจเพียงลำพังแล้วเดินมานั่งที่สวน
 
 
 
 
 
“ทำไมทำหน้างอเป็นปลาทูคอหักซะล่ะแก้ว”กั้งมาเห็นแก้วนั่งคนเดียวก็มาทัก
 
 
 
 
 
“องค์ชาย เอ่อ ไม่มีอะไรเพคะ”แก้วพูดก่อนจะเดินหนีแต่กั้งรั้งไว้
 
 
 
 
 
“นี่ทะเลาะกับพี่ชายอีกแล้วล่ะสิเนี่ย”กั้งพูดเพราะรู้ทันทีว่าแก้วกำลังไม่สบายใจ
 
 
 
 
 
“ช่างเถอะเพคะ แค่เรื่องสิ่งของ มันเป็นของนอกกาย กับพี่แท้ๆที่ขอมาแก้วต้องให้พี่ก่อนอยู่
แล้ว”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“แต่ของบางอย่างมันสำคัญและมีค่าทางจิตใจมากนะแก้ว คนให้บางทีเค้าอยากให้เพราะเห็นค่ามัน
นะ”กั้งพูด แก้วจึงได้แต่ถอนหายใจ กั้งจึงเอามือขยี้ผมแก้วเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วก็หัวเราะออกมา
ด้วยกัน
 
 
 
 
“ไปด้านในวังเถอะ วันนี้ครูสอนเปียโนของเราจะเล่นเปียโนให้ฟังไปฟังกับเรานะ”กั้งชวนเพราะไม่
อยากเห็นแก้วทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้ แก้วยิ้มก่อนจะยอมไปกับกั้ง เพราะคิดว่ายังดีกว่าต้องมา
ทะเลาะกับโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“อ้าวนั้นน้องแก้วนี่เพคะ”กู้ดดี้ทักเมื่อเห็นแก้วและกั้งหายเข้าไปในห้อง
 
 
 
 
“เชอะ ไม่อยากได้สร้อยเราที่แท้ก็หวังจะเป็นมเหสีของเจ้ากั้งล่ะสิ”โทโมะพูดอย่างโมโหแก้ว
 
 
 
 
 
 
ถ้าไม่มีอุปสรรคฟิคก็ไม่สนุกหรอก ว่ามั้ยยย