Princess diary บันทึกรักฉบับเจ้าหญิง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“องค์ชายเพคะ มาในที่สาธารณะแบบนี้เดี๋ยวก็ตกเป็นเป้าสายตาหรอกเพคะ”แก้วดุเมื่อโทโมะลาก

เธอมาที่ห้างหรูของKzเหนือและยิ่งเป็นเวลาเย็นแบบนี้ด้วย

 

 

 

 

 

“เอ้าจะไปกลัวทำไม รึว่าเธอไม่ชอบงั้นเราสั่งปิดห้างแล้วก็ช้อปปั้งกัน2คน”โทโมะพูด

 

 

 

 

“อย่าเพคะ แล้วคนอื่นล่ะเพคะองค์ชาย เอาแบบนี้ องค์ชายเอาทหารหรือคนสนิทมาเดินกับพระองค์

เถอะเพคะเพื่อความปลอดภัย”แก้วเตือนเพราะมากันแค่2คนเธอกลัวว่าโทโมะจะถูกปองร้าย

 

 

 

 

 

“นี่ อย่าคิดมากเป็นป้าสิแก้ว ที่นี่น่ะเป็นห้างของเพื่อนเรา อ้ะ นั่นไงธามอย่าได้กลัวเลยธามไทน่ะเค้า

กำลังคุยๆกับลูกสาวเจ้าของห้างที่นี่”โทโมะพูดแล้วชี้ไปที่ธามไทที่เดินคุ้มกันโทโมะอยู่ห่างๆพร้อม

กับยามของห้าง แก้วได้แต่ถอนหายใจเพราะทำอะไรไม่ได้ก็เดินตามโทโมะเดินเข้าออกร้านโน้นนี้

อย่างสบายอารมณ์

 

 

 

 

 

 

 

“เธอว่าเราจะเลือกชิ้นไหนให้จินนี่ดี”โทโมะมองดูสร้อยคอในร้านเครื่องเพชรแล้วถาม

 

 

 

 

 

“ไม่ชอบให้คุณจินนี่มาเกาะแกะแต่ก็ซื้อของให้ หมายความว่ายังไงเพคะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็มะรืนวันเกิดจินนี่เค้า เสด็จพ่อก็ให้เราซื้อของขวัญให้จินนี่ เราเลยเลือกเธอมาช่วยเราไง ไม่

เอาน่า หึงเราหรอ”โทโมะตอบก่อนจะแซวพูดเล่นใส่แก้ว

 

 

 

 

 

 

“องค์ชาย รีบเลือกๆสิเพคะ เส้นนี้เพคะ”แก้วหน้าแดงก่อนจะหยิบสร้อยเพชรมีมุกล้อมรอบให้ โท

โมะมองสร้อยเส้นนั้นก่อนจะเดินไปจ่ายเงินแล้วเดินต่อกับแก้วสักพักแล้วขับรถกลับวัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ เราให้”โทโมะยื่นกล่องสร้อยให้แก้ว

 

 

 

 

 

“ให้แก้วหรอเพคะ”แก้วเหวอทันทีเมื่อได้รับกล่องสร้อย

 

 

 

 

 

“เราคิดว่าสร้อยเส้นนี้มันเหมาะกับเธอและก็ถือซะว่าคือรางวัลที่พี่เลี้ยงคนนี้ทนกับเด็กดื้อคนนี้ละกัน

ฝันดี”โทโมะพูดก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูแก้วแล้วเดินไปแก้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ๆแก้วนั่นคือองค์ชาย เราน่ะแค่คนธรรมดา”แก้วพยายามเตือนตัวเองแล้วเดินกลับไปห้องพัก

โดยที่กู้ดดี้พี่สาวของเธอแอบมองแก้วอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีจังเลยนะ ได้ออกไปไหนมาไหนกับองค์ชายแบบนี้”พิมพูดแล้วเหล่มองแก้วที่ถือกล่องสร้อยเข้า

มา

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พิม พิมกำลังเข้าใจผิดนะเราได้นี่มาจากคุณโทโมะเพราะเราทำงานดีเฉยๆไม่มีอะไรเกินเลย

เลยนะ”แก้วรีบพูดเพราะพิมคือเพื่อนที่ดีของเธอที่นี่

 

 

 

 

 

 

“เราก็ทำงานดีมาหลายปี ไม่เห็นองค์ชายพาไปแบบนี้บ้างเลย แก้วนี่โชคดีจริงๆเลยนะ ดีแล้วล่ะ”พิม

มองแก้วอย่างตัดพ้อก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป แก้วมองตามได้แต่ถอนหายใจที่พูดอะไรไม่

ได้

 

 

 

 

 

 

 

“สร้อยรูปดาว เธอคือดวงดาวที่ส่องสว่างให้กับชั้นนะแก้ว”แก้วอ่านโน้ตที่แนบติดสร้อยมาก็เหวอ

แล้วก่อนจะยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ

 

 

 

 

 

“อะไรขององค์ชายเนี่ย เห้อ บ้า”แก้วเก็บสร้อยลงในลิ้นชักก่อนจะอ่านโน้ตอีกครั้งแล้วยิ้มก่อนจะ

หลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวพี่กู้ด มีอะไรหรอจ้ะ”แก้วตื่นเช้าออกมาก็แปลกใจที่เห็นพี่สาวยืนอยู่

 

 

 

 

 

“เมื่อวานองค์ชายซื้ออะไรให้แกนังแก้ว”กู้ดดี้ถามอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“เอ่อ ก็แค่สร้อยแทนคำขอบคุณที่แก้วดูแลองค์ชาย”แก้วพยายามอธิบายให้กู้ดดี้ฟังอีกคน

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

กู้ดดี้ไม่ฟังตบหน้าแก้วจนเซเป็นจังหวะเดียวกับที่พิมออกห้องมาเห็นแล้วยืนดูอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

“แกก็รู้ว่าชั้นชอบองค์ชาย แกมันน้องเลว น้องชั่ว แกแย่งองค์ชายโทโมะไปจากชั้น”กู้ดดี้โวยวาย

และทุบแก้วโดยที่แก้วได้แต่ปัดป้องไม่กล้าตีพี่สาว

 

 

 

 

 

“พี่กู้ดแก้วไม่ได้ตั้งใจแก้วไม่ได้รักคุณชาย แก้วเป็นแค่พี่เลี้ยงขององค์ชายเท่านั้นนะ”แก้วพยายาม

พูด

 

 

 

 

 

“งั้นแกก็เอาสร้อยเส้นที่องค์ชายให้แกมาให้ชั้นซะเพื่อความบริสุทธ์ใจของแกว่าแกไม่ได้คิดอะไร

กับองค์ชาย”กู้ดดี้สั่งน้องสาว แก้วอึกอักก่อนจะยอมถอดสร้อยให้กู้ดดี้ไปเพราะรู้ดีว่าถ้าพี่สาวคนนี้

ไม่ได้อะไรได้ดั่งใจขึ้นมา กู้ดดี้ไม่ยอมรามือง่ายๆแน่

 

 

 

 

 

 

 

“ดีมาก แบบนี้สิน้องรัก หึๆ สร้อยสวยๆก็ต้องเหมาะกับคนสวยๆอย่างชั้น สร้อยขององค์ชายก็ต้อง

เหมาะกับนางสนมขององค์ชายอย่างชั้นจำไว้นังแก้ว”กู้ดดี้เฉดหัวแก้วก่อนจะเดินใส่สร้อยเส้นนั้น

แทนแก้วออกไปอย่างอารมณ์ดี พิมมองนิ่ง ใจนึงก็สงสารอีกใจนึงก็พอใจที่แก้วถูกรังแก ก่อนจะเดิน

หนีไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ สร้อยชั้นไปไหนล่ะแก้ว ไม่ใส่มาหรอ”โทโมะทักเมื่อเห็นแก้วเอาอาหารมาให้เขาไม่สวมสร้อย

 

 

 

 

 

“เอ่อ คือ”แก้วอึกอัก

 

 

 

 

 

 

 

“องค์ชายเพคะ”กู้ดดี้วิ่งมาหาโทโมะแล้วเกาะแขนชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“ทำไมสร้อยเส้นนี้ถึงได้อยู่กับเธอ”โทโมะชะงักเห็นกู้ดดี้ใส่สร้อยเส้นนี้แทนแก้ว

 

 

 

 

 

“ก็แก้วน่ะเป็นคนเอาให้หม่อมชั้นเองเพคะ”กู้ดดี้พูด

 

 

 

 

 

“ไม่จริงใช่มั้ยแก้ว”โทโมะหันขวับไปถามแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ตอบไปสิแก้วว่าแก้วเป็นคนให้สร้อยเส้นนี้กับพี่เองเพราะว่าแก้วไม่อยากได้มัน”กู้ดดี้พูดเยาะๆ

 

 

 

 

“ไม่จริง เราซื้อสร้อยเส้นนี้ให้เธอเพราะเห็นเอมองมันนิ เอไม่อยากได้มันเป็นไปไม่ได้ล่ะ กู้ดเธอ

แย่งสร้อยเส้นนี้มาจากน้องของเธอใช่มั้ย ใช่มั้ยพิม”โทโมะคาดคั้นก่อนจะหันไปถามพิมที่ยกน้ำมา

เสิร์ฟ

 

 

 

 

 

 

“เป็นอย่างที่กู้ดพูดเพคะ แก้วยกสร้อยเส้นนี้ให้กับพี่สาวเพราะว่าเธอไม่อยากได้มัน หม่อมชั้นเห็น

กับตาที่หน้าห้องเมื่อเช้านี้”พิมพูดก่อนจะหลบตาแก้วและโทโมะ แก้วอึ้งไม่คิดว่าพิมจะพูดแบบนี้

 

 

 

 

 

“ก็ดี ทีหลังเรามีอะไรเราจะได้ซื้อให้กับกู้ดแทนถ้าเธอไม่เห็นความสำคัญกับของที่เราให้มาแบบ

นี้”โทโมะไม่พอใจพูดก่อนจะลุกหนีแก้วแล้วโอบเอวกู้ดดี้ไปอีกทาง แก้วพยายามจะพูดแต่พูดไม่

ออกได้แต่ถอนหายใจเพียงลำพังแล้วเดินมานั่งที่สวน

 

 

 

 

 

“ทำไมทำหน้างอเป็นปลาทูคอหักซะล่ะแก้ว”กั้งมาเห็นแก้วนั่งคนเดียวก็มาทัก

 

 

 

 

 

“องค์ชาย เอ่อ ไม่มีอะไรเพคะ”แก้วพูดก่อนจะเดินหนีแต่กั้งรั้งไว้

 

 

 

 

 

“นี่ทะเลาะกับพี่ชายอีกแล้วล่ะสิเนี่ย”กั้งพูดเพราะรู้ทันทีว่าแก้วกำลังไม่สบายใจ

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะเพคะ แค่เรื่องสิ่งของ มันเป็นของนอกกาย กับพี่แท้ๆที่ขอมาแก้วต้องให้พี่ก่อนอยู่

แล้ว”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ของบางอย่างมันสำคัญและมีค่าทางจิตใจมากนะแก้ว คนให้บางทีเค้าอยากให้เพราะเห็นค่ามัน

นะ”กั้งพูด แก้วจึงได้แต่ถอนหายใจ กั้งจึงเอามือขยี้ผมแก้วเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วก็หัวเราะออกมา

ด้วยกัน

 

 

 

 

“ไปด้านในวังเถอะ วันนี้ครูสอนเปียโนของเราจะเล่นเปียโนให้ฟังไปฟังกับเรานะ”กั้งชวนเพราะไม่

อยากเห็นแก้วทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้ แก้วยิ้มก่อนจะยอมไปกับกั้ง เพราะคิดว่ายังดีกว่าต้องมา

ทะเลาะกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“อ้าวนั้นน้องแก้วนี่เพคะ”กู้ดดี้ทักเมื่อเห็นแก้วและกั้งหายเข้าไปในห้อง

 

 

 

 

“เชอะ ไม่อยากได้สร้อยเราที่แท้ก็หวังจะเป็นมเหสีของเจ้ากั้งล่ะสิ”โทโมะพูดอย่างโมโหแก้ว

 

 

 

 

 

 

ถ้าไม่มีอุปสรรคฟิคก็ไม่สนุกหรอก ว่ามั้ยยย