Princess diary บันทึกรักฉบับเจ้าหญิง

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“องค์หญิงเพคะพ้อยท์เอาแฟ้มบอดี้การ์ดมาให้เพคะ จะได้ไปเลือกบอดี้การ์ดคนใหม่บ่ายนี้กับทาง
สถานฑูตกันนะเพคะ”พ้อยท์เอาแฟ้มรายชื่อบอดี้การ์ดมือดีรองจากป๊อปปี้มาให้ฟาง
 
 
 
 
 
“เรายังไม่มีอารมณ์ตอนนี้ พ้อยท์ดูไปพลางๆละกัน”ฟางพูดแล้วถอนหายใจก่อนจะเดินทอดนั่งไปนั่ง
ที่ในสวนแล้วเดินมาเล่นตรงมุมนำพุแล้วมองกล้องวีดีโอที่ไม่มีคนจับตามองเหมือนเก่า
 
 
 
 
 
 
“เช้อะ ผู้ชายอะไร แค่นี้ทำเป็นน้อยใจ มันน่าจับมาใส่กระโปรงซะให้เข็ด”ฟางบ่นกับตัวเองแล้วถอน
หายใจ
 
 
 
 
 
“นายป๊อปปี้นายนี่บ้าที่สุดเลย บ้าๆๆ”ฟางหันไปตีกับน้ำในบ่อน้ำพุแล้วบ่นถึงป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“องค์หญิงทรงเล่นน้ำแบบนี้เดี๋ยวก็ทรงประชวรหรอกพะยะค่ะ กลางแดดจ้าแบบนี้ด้วย”เขื่อนพูดเมื่อ
เห็นฟางที่เอามือตีกับน้ำในน้ำพุจนกระโปรงเปียกเหมือนอารมณ์เสียอะไรสักอย่าง
 
 
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้ แล้วนี่เขื่อนจะไปไหนหรอ”ฟางถามต่อ
 
 
 
 
 
 
“อ่อ วันนี้กระหม่อมขอลางาน1วันพะยะค่ะ พอดีจะไปบ้านสวนของแม่ป๊อปปี้เค้าพะยะค่ะ เพราะ
ป๊อปปี้โทรมาหาบอกแม่อยากเจอ”เขื่อนยิ้มแล้วจะเดินไป ฟางรีบรั้งชายเสื้อทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ บ้านสวนนี่ไกลมั้ยเขื่อน ไม่ใช่ว่าเราอยากจะไปง้อใครนะ เราก็เบื่ออากาศร้อนในเมืองน่ะ เผื่อ
เราจะติดรถออกไปไหน”ฟางรีบถามแต่ก็ยังไม่วายเก็กฟอร์มอีก
 
 
 
 
 
“บ้านสวนของป๊อปปี้อยู่ที่ชานเมืองพะยะค่ะ เป็นบ้านทรงไทยประยุกต์ริมน้ำ บรรยากาศร่มรื่นมากนะ
พะยะค่ะ”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
“จริงหรองั้นเราขอไปด้วยคนได้มั้ย เราเปล่าไปหาใครนะ เราก็แค่ร้อน”ฟางรีบพูดแล้วรีบขึ้นไป
เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบลงไป เพราะวันนี้พ้อยท์ต้องไปสถานฑูตกับกราฟทำให้เขื่อนต้องพาฟางไป
ด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
“องค์หญิงจะขึ้นไปบนบ้านป๊อปปี้มั้ยพะยะค่ะ”เมื่อจอดรถที่บ้านป๊อปปี้แล้วเขื่อนก็ถามฟางทันที
 
 
 
 
“นายนั่นเค้าอยากให้เขื่อนไปแค่คนเดียวไม่ได้อยากให้เราไปด้วยซะหน่อย ลองคิดดูนะถ้าเราขึ้นไป
ด้วยมีหวังหมอนั่นคงทานข้าวไม่อร่อยแน่ๆ”ฟางพูดก่อนจะลงจากรถเดินไปที่สวนดอกไม้ก่อนจะถึง
ศาลาริมน้ำ
 
 
 
 
 
“ร่มรื่นดีจริงๆเห็นแล้วคิดถึงKzใต้จัง”ฟางมองดูดอกไม้ที่แม่ป๊อปปี้ปลูกแล้วยิ้มชื่นชมกับสวนดอกไม้
นั้นแล้วเดินมาเรื่อยๆจนถึงศาลาริมน้ำที่มีท่าน้ำและมีเรือลำขนาดพอดีๆจอดอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าว นี่คือเรือ เหมือนเราเคยเห็นจากในเว็บไซด์เลย”ฟางพูดแล้วเดินมาที่ศาลา
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอจะทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ที่ลงมาจะไปเอาผลไม้ที่ตะกร้าปากทางเข้าสวนก็เรียกฟางที่ยืนรับลมที่
ศาลา
 
 
 
 
 
 
“ว้ายๆ”เมื่อฟางหันหน้ามาเห็นป๊อปปี้ก็ตกใจจะหงายหลังตกแม่น้ำ ป๊อปปี้ตกใจรีบไปจับฟางเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย/ว้าย”แต่ป๊อปปี้ที่รีบไปจับฟางไว้แต่ดันพลาดท่าล้มลงไปในแม่น้ำทั้งคู่
 
 
 
 
 
ตู้ม
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย ตาป๊อบ/องค์หญิง”เขื่อนและแม่ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงร้องของป๊อปปี้และฟางก็รีบลงมาจากบ้าน
ต้องตกใจเมื่อเห็นลูกชายตกลงไปในแม่น้ำข้างบ้านกับสาวแปลกหน้า
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจะจมแล้วๆๆ”ฟางร้องตกใจรีบกอดป๊อปปี้แน่นในน้ำ
 
 
 
 
“ใจเย็นๆสิองค์หญิง เกาะผมไว้ ฝั่งอยู่แน่นี่เอง เดี๋ยวผมดันองค์หญิงขึ้นก่อนนะครับ”ป๊อปปี้พูดก่อน
จะดันฟางชึ้นไปบนฝั่งให้เขื่อนรับแล้วตัวเองก็ขึ้นจากฝั่ง
 
 
 
 
 
“ตายละแม่หนู ตาป๊อป งั้นขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบนก่อนละกันนะจ้ะ”แม่ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินนำ
ทุกคนขึ้นไปบนบ้านและพาฟางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“บอกมาทำไมถึงพาองค์หญิงมาที่บ้านชั้นห้ะ”ป๊อปปี้ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินเช็ดผมออกมาถาม
เขื่อน
 
 
 
 
 
“ไม่ได้พา แต่องค์หญิงขอมาเอง”เขื่อนพูดพลางส่ายหน้าเบาๆ
 
 
 
 
“ขอมา มาทำไม”ป๊อปปี้เหล่มองแล้วถาม
 
 
 
 
“สงสัยเค้าอยากจะมาตามบอดี้การ์ดของเค้ากลับละมั้ง”เขื่อนพูดแซวป๊อปปี้ที่รู้ดีว่าเพื่อนคนนี้แม้จะขี้
งอนหัวดื้อเท่าไหร่แต่ถ้าคนที่ทำให้ป๊อปปี้โกรธหรือน้อยใจมาง้อมาพูดด้วยเขาก็หายโกรธแล้ว
 
 
 
 
 
 
“บ้า มั่วล่ะ ชั้นน่ะอยู่แบบนี้น่ะดีแล้วไม่เห็นจะง้อเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบกอดอก
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ไม่คิดจะกลับไปจริงๆงั้นหรอ”ฟางได้บินเข้าก็เดินมาว่าป๊อปปี้ ป๊อปปี้หันหน้าไปเจอฟางที่อยู่ในชุด
ผ้าฝ้ายสบายๆแขนกุดกับผ้าถุงและปล่อยผมมีดอกไม้ทัดหู ดูน่ารักไปอีกแบบ
 
 
 
 
 
“เอ้าจะนิ่งทำไม บอกเรามานะป๊อปปี้ นี่จะไม่กลับไปทำงานด้วยกันรึไง นี่จะไม่ปกป้องเราแล้วใช่
มั้ย”ฟางที่เห็นป๊อปปี้ก็รีบว่าอีกครั้ง และทุบป๊อปปี้เบาๆ
 
 
 
 
 
 
“เอ้าก็องค์ เอ้ย คุณน่ะไม่อยากให้ผมเป็นบอดี้การ์ดตั้งแต่แรกนิ แล้วจะแปลกอะไรถ้าผมจะลาออก
มาอยู่กับแม่ผมที่บ้านแบบนี้”ป๊อปปี้พูดย้อนฟาง
 
 
 
 
 
“นี่นายกำลังน้อยใจเราเรื่องวันนั้นที่เราว่านายแรงไปใช่มั้ย”ฟางถาม
 
 
 
 
“อะไรใครน้อยใจ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่น้อยใจทำไมไม่กลับไปหาเราล่ะ”ฟางถาม
 
 
 
 
 
“ก็ไม่อยากกลับทำไม”ป๊อปปี้กอดอกพูดไม่มองฟาง
 
 
 
 
 
“นี่พูดกับเรามองหน้าเราสิ มองหน้าเรานะ นี่ๆๆ”ฟางเขย่งตัวจับหน้าป๊อปปี้ทั้ง2มือให้หันมาสบตาตัว
เองทำให้ทั้งคู่คล้ายจะจูบกันแวบนึงป๊อปปี้แอบหน้าแดงกับฟาง
 
 
 
 
“นี่ปล่อยผมนะ”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
 
 
 
“ไม่เราไม่ปล่อย ต้องกลับไปทำงานกับเราเดี๋ยวนี้เลยนะนายป๊อปปี้ นี่เรามาง้อแล้วนะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“เอ้ะ เดี๋ยวนะ นี่คุณมาง้อผมงั้นหรอ”ป๊อปปี้ทึ่ง
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ เอ่อ อืม เราขอโทษนะที่วันนั้นเราเผลอพูดแรงๆพูดไม่ดีกับนาย”ฟางตกใจที่หลุดปากก่อนจะ
ยอมรับความจริงว่ามาง้อจริงๆก่อนจะขอโทษ แล้วแอบจ๋อยเมื่อเห็นป๊อปปี้ไม่สนใจเธอ
 
 
 
 
 
 
“นี่ป๊อปปี้ครับ ผู้หญิงเค้ามาง้อยังจะเล่นตัวอีกนะครับๆ”เขื่อนรีบแซว
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันป๊อป ให้ผู้หญิงมาง้อแบบนี้หรอ นี่แน่ะ เจ้าลูกคนนี้”แม่ป๊อปปี้ฟังเรื่องราวทั้งหมดมาตลอดก็
บิดหูลูกชายทันทีจนฟางและเขื่อนอดขำไม่ได้
 
 
 
 
 
“โอ้ย แม่ป๊อปเจ็บนะๆ หายน่ะหายแล้ว โธ่ จะเล่นตัวนิดๆหน่อยๆไม่ได้เลย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเหล่
มองฟาง
 
 
 
 
 
“เยส ในที่สุดบอดี้การ์ดขี้งอนก็หายงอนสักที”เขื่อนดีใจและรีบแซวเพื่อนรัก
 
 
 
 
 
“คราวนี้ถ้านายหนีเราไปอีกนะเราจะจ้างบอดี้การ์ดคนใหม่แน่”ฟางรีบพูดขู่ก่อนจะถูกป๊อปปี้ทำหน้า
ล้อเลียนเธอ ฟางจึงตีป๊อปปี้ไปทีนึงก่อนจะยิ้มด้วยกันออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่จ๋าเดี๋ยวกินอีกคำนะจ้ะ”แก้วนั่งป้อนข้าวแม่ในห้องพักที่กั้งหาให้
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรลูกแล้วนี่วันนี้ไม่ไปดูองค์ชายโทโมะหรอ”แม่แก้วถาม
 
 
 
“เอ่อ แก้วลาออกแล้วจ้ะ”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“อ้าวทำไมกันล่ะลูก”แม่แก้วตกใจ
 
 
 
 
 
“มันไม่เป็นความจริงหรอก แก้วไม่ได้ลาออก”โทโมะเดินเจ้ามาแล้วพูด
 
 
 
 
“องค์ชาย”แม่แก้วตกใจก็รีบจะลงจากเตียงแต่โทโมะห้ามไว้
 
 
 
 
 
“องค์ชายโทโมะมาทำไมที่นี่เพคะ ไม่ไปเรียนวิชาของกษัตริย์รึไงเพคะ”แก้วถามแต่ยังเชิดใส่อยู่
 
 
 
 
 
“ไม่ไป เราเป็นเด็กดื้อไงเพราะพี่เลี้ยงเราอู้งานเราเลยโดดเรียนซะเลย”โทโมะรีบพูด
 
 
 
 
 
“งั้นก็ตามใจองค์ชายเถอะเพคะ ที่อยากจะทำอะไรก็ทำแบบนี้ หน้าที่ที่ควรได้รับมอบหมายกลับ
ละทิ้งแล้วแบบนี้จะเป็นกษัตริย์ที่ดีได้ยังไงกัน”แก้วเก็บชามข้าวต้มแล้วว่าโทโมะ
 
 
 
 
“แก้ว”แม่แก้วดุ
 
 
 
 
 
“ก็ถ้าอยากให้เราทำตัวดีๆก็กลับไปกลับเราสิ”โทโมะรีบพูด
 
 
 
 
“ไม่เพคะ”แก้วงอนแล้วยกชามข้าวต้มเดินหนีโทโมะรีบวิ่งตามออกมาจากห้องแล้วรั้งแก้วไว้
 
 
 
 
“ปล่อยหม่อมชั้นนะเพคะ”แก้วโวยวาย“ไม่จนกว่าเธอจะยอมกลับไปทำงานกับเรา”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“ไม่เพคะ อย่าลืมสิเพคะหม่อมชั้นลาออกแล้ว”แก้วพูด
 
 
 
 
 
“แต่เรายังไม่ได้เซ็นใบลาออกดังนั้นเธอลาออกไม่ได้”โทโมะรีบพูด
 
 
 
 
 
“องค์ชาย”แก้วค้อนใส่
 
 
 
 
 
“อ่ะๆ นี่ไม่เคยง้อใครมาก่อนเลยนะเนี่ย แก้ว เราขอโทษที่ทำตัวไม่ดีไปแบบนั้น เรายอมรับเลยว่าที่
ทำไปเพราะอยากจะเอาชนะเธอที่ดูแตกต่างจากผู้หญิงทุกคน เพราะเธอไม่เหมือนใครอย่างที่เรา
เคยเจอมาเลยเผลอทำตัวไม่ดีทำให้เธอต้องเสียใจ ต่อไปเราสัญญาเราจะปรับปรุงตัวให้ดีกว่าเดิมไม่
ทำให้พี่เลี้ยงคนนี้ต้องเสียใจอีก”โทโมะรีบคุกเข่าขอโทษแก้วจนแก้วหน้าแดงกับการกระทำทันที
 
 
 
 
 
“องค์ชายลุกเถอะเพคะ”แก้วพูดแล้วดันตัวโทโมะขึ้นมาก่อนจะยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
“บอกให้เราลุกแสดงว่าเธอหายโกรธแล้วจะกลับไปทำงานกับเราแล้วใช่มั้ย”โทโมะยื่นหน้าเข้ามา
ใกล้แก้วจนแก้วเขิน
 
 
 
 
“พะ เพคะ”แก้วหน้าแดงก่อนจะทำตัวเป็นปกติแล้วตอบ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยกันทั้งคู่
 
 
 
 
 
ดีกันแล้วนะทั้ง2คู่เลย แต่จะรักกันรึยังก็ไม่รู้ หุหุ