รักของฉันกับเขา...และเธอ TK

13.00

ติ๊งต่อง~~

ฉันนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม ไม่เดินออกไปเปิดประตู ไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้ว่าใครมา เพราะฉันกลัว...กลัวว่าพี่ป้องเค้ากลับมาย้ำว่าเขาไม่รักฉัน กลัวพี่ป้องจะพาคนใหม่ของเขามาแนะนำให้รู้จัก กลัว....

____Talk

ผมมายืนอยู่ที่หน้าบ้านของแก้ว กดกริ่งเรียกหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่เห็นใครออกมาเปิดประตู ผมก็เลยคิดจะปีนเข้าไป เอ๊ะ! ประตูไม่ได้ล๊อคหนิ ผมเลยเปิดประตูเข้าไปเลย เมื่อผมเดินเข้าไปในบ้าน สิ่งที่ผมเห็นคือ...

End____Talk

"แก้วววว" เสียงผู้ชายคนนึงเรียกฉัน เสียงนี้เป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคย คุ้นเคยมากๆ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาแล้วฉันก็เห็นเขา

"โทโมะ" ฉันเรียกชื่อเขา ว่าแต่โทโมะเข้ามาได้ไงอ่ะ เขาช้อนตัวฉันขึ้นแล้วอุ้มไปนั่งที่โซฟา เขาคงไม่อยากเห็นฉันนั่งร้องไห้อยู่หน้าประตูหรอกนะ

"ไปนั่งตรงนั้นทำไม เกิดอะไรขึ้น ตาบวมเชียว" 

"พี่ป้อง...พี่เค้ามา...หาแก้ว..แล้ว..บอกเลิกแก้ว...แล้ว ฮือออออ"(ตรงจุดคิดว่าเป็นเสียงสะอื้นนะ แบบร้องไปพูดไปอ่ะ)ฉันตอบแล้วกอดโทโมะ โทโมะเขากอดกอดฉันเหมือนกัน

"เลิกร้องได้แล้ว ตาบวมขนาดนี้เป็นชั่วโมงแล้วมั้ง"

"แก้วเสียใจ...แก้วเจ็บ...ที่แก้ว...ปรึกษาโมะ...แก้วเลือกที่จะ...เคลียมัน...แต่เค้า...ก็บอกเลิกอ่ะ" ฉันบอกความรู้สึกให้เขาฟัง เขาเช็ดน้ำตาให้ฉัน แล้วร้องเพลงให้ฉัน

"เสียใจ เกิดมาคนทุกคนต้องมีเรื่องเสียใจ ต้องเคยเจอมาสักครั้ง น้ำตา กับความเสียใจมันเป็นของคู่กันมา ให้รู้ว่าเธอนั้นเสียใจ แต่จะมัวนั่งลงจมกองน้ำตาเพื่อใคร มองไปที่นอกหน้าต่าง คนที่เคยผิดหวังแต่ชีวิตเขายังเดินไป เงยขึ้นฟ้า อย่าก้มหน้าลงพื้นดิน อย่าให้น้ำตาไหลริน ท่องเอาไว้ต้องทำให้ได้ แม้จะเจ็บเจียนตายแค่ไหน อย่าเสียเวลาฟูมฟาย ให้เวลากับน้ำตาเพียงแค่วันเดียว..."

ฉันเงยหน้าขึ้นสักพัก ฉันก็หยุดร้อง

"ดีขึ้นมั้ย" เขาถามฉัน

"อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณนะ" ฉันตอบ

"วันนี้ไปค้างบ้านโมะมั้ย" 

"ก็ได้ อยู่กับโมะแล้วรู้สึกดีขึ้นมากเลย"ฉันตอบเขาไป

(พูดแบบนี้ผมใจเต้นแรงนะครับ:Tomo)

ฉันขึ้นไปจัดกระเป๋าที่ห้องนอนสักพัก ฉันก็เดินลงมาหาโทโมะ ที่ยืนรอฉันอยู่แล้ว

"มาแว้ว" ฉันพยายามทำตัวให้ร่าเริง

"ไปกัน" แล้วโทโมะก็จูงมือฉันไป ตอนก่อนคบกับ....นั่นแหละฉันก็จับมือเขาบ่อยนะ แต่พอ...เออนั่นแหละ ฉันก็ถูกสั่งห้ามไปเลย ไม่อยากพูดถึงมันเลย แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเป็นAISแล้วค่ะ (ฮะ อะไร:moonae) (ก็อุ่นใจไง:Kaew) ไม่นานฉันก็มาถึงบ้านโทโมะแล้ว

"ขอนอนห้องเดียวกับโมะนะ" ฮะ นี่ฉันพูดหรอเนี่ย

"ได้ๆ" เขาตอบแค่นี้แหละ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนด้วยกันหนิ่ ฉันมาค้างบ้านโมะบ่อยจะตาย แต่ก่อนที่จะมี....ไอนั่นอ่ะ

"ขอบคุณนะ....."

แล้วฉันก็ไปนั่งที่โซฟา คิดถึงเพลงที่เขาร้องให้ฟัง

'แต่จะมัวนั่งลงจมกองน้ำตาเพื่อใคร....คนที่เคยผิดหวังแต่ชีวิตเขายังเดินไป...เงยขึ้นฟ้า อย่าก้มหน้าลงพื้นดิน อย่าให้น้ำตาไหลริน จำเอาไว้ต้องทำให้ได้ แม้จะเจ็บเจียนตายแค่ไหน อย่าเสียเวลาฟูมฟาย ให้เวลากับน้ำตา เพียงแค่วันเดียว'

__________________________________

จบไปอีกตอนแล้วจร้าาาา ขอโทษที่อัพช้านะ คือว่าเค้าเปิดเทอมแล้ว แล้วการบ้านเค้าเยอะมากๆเลย เค้าขอกำลังใจอีก2เม้นน๊าาาาา แล้วเค้าจะรีบมาอัพให้เลย จริงๆ รักทุกคนม๊วฟๆ

จากใจ ไรต์Moonae