รักของฉันกับเขา...และเธอ TK

"รักแก้วจริงๆนะ" 
"เออ รู้แล้ว ไปล้างจานเลยไป" ฉันไล่โทโมะ แล้วฉันก็วิ่งขึ้นห้อง
"ไรว้า!!! ล้างด้วยกันดิ่" ฉันได้ยินโทโมะตะโกนไล่หลังมา แต่...
"เรื่องไรว้าาาาา" ฉันตะโกนกลับไปแบบกวนๆ
"เออ เร็วๆด้วย มีไรจาบอกกก" ฉันตะโกนออกไปอีกแล้วฉันก็วิ่งเข้าห้องไป
"ล้างเองก็ได้วะ" โทโมะพูดกับตัวเองแล้วก็รีบล้างจาน 
.
.
10 นาทีผ่านไป
.
.
โทโมะก็ล้างจานเสร็จแล้วก็เดินขึ้นห้องมาหาแก้ว
"เสร็จแล้วหรอ" ฉันถาม หึ คนอย่างฉัน กวนมาก็กวนไป กวนไม่ได่ก็แถ 555
"เสร็จแล้วดิ่ ไม่เสร็จจะมานั่งอยู่นี้ได้ไง" นั่นไงคิดแล้ว นางต้องตอบแบบนี้ 555
"ก็...เดี๋ยวอู้ไง ล้างไม่เสร็จแล้วขึ้นมาไรงี้" ฉันตอบ บอกแล้ว มีคำตอบ
"ไม่ไว้ใจโมะหรอ..โมะเป็นแฟนแด้วแล้วน๊า" โทโมะพูดแล้วก็เงียบไป อยากให้แก้วง้อบ้าง คงจะเห็นมุมน่ารักๆของแก้ว
นั่นไง ไม้นี้แบบ....ต้องแถๆ
"แก้วแค่แซวเล่นเอง ใครจะไม่ไว้ใจแฟนล่ะ" 
"..." เงียบ
"โมะ ไมเงียบแบบเนี้ย"
"..." เงียบ
ใช่ ตอนนั้นไง ตอนที่เราสัญญากันไว้ หึ
Finally, I'm win.
"ยังเงียบอยู่ใช่ป่ะ" ฉันถาม
"..." เงียบ
"จำวันนั้นได้ป่ะ ตอนม.5อ่ะ วันครบรอบสองเดือนที่เป็นเพื่อนกัน เราสัญญาว่าจะไม่เงียบใส่กันป้ะ...คิดว่าเป็นแฟนแล้วลืมสัญญานี้ป้ะ...เป็นแฟนกันได้สิบห้านาทีจะทะเลาะกันแล้วใช่ป้ะ...จะอย่างงี้ก็อย่าเป็นแฟนเลยดีกว่าว่ะ" ฉันพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ และไม่เข้าใจ แต่ในใจก็อจากจะแกล้งกลับบ้าง จะเป็นยังไง ฉันเเินออกจากห้องนอนไป
 
.....งานเข้าแล้วไง......
Tomo talk
ซวยแล้วครับท่าน แค่อยากจะแกล้งแฟนสาวเล่นๆ กลับเป็นเรื่องจริงจังไปได้ นอกจากสัญญานั้นแล้ว เราก็สัญญาว่า เราจะไม่ทะเลาะกัน และเราตะเป็นเพื่อนกัน ตลอดไป... 
นี่ผมต้องมาทะเลาะกับเธอใช่มั้ย
ผมวิ่งตามแก้วออกไป แต่... เธอไม่อยู่แล้ว
"ซวยแล้วไง" ผมระบายอารมณ์ด้วยการต่อยกำแพงข้างๆ แช้วผมก็หยิบโทศัพท์ โทรหาแก้ว
ติ๊ดดด.....ติ๊ดดดดดด...ติ๊ดดด
.
.
.
ทางด้านแก้ว
หลังจากที่ฉันออกมาจากห้อง ฉันก็เรียกแท๊กซี่กลับบ้านของฉัน...จากอารมณ์อยากแกล้งเล่น เป็นอารมณ์จริงจัง จนต่องขอตัวออกมาสงบสติอารมณ์ที่บ้านของตัวเอง
 
ยังอยู่กับเธอใช่มั้ย ก็ฝากเธอไว้อีกวัน... (เปลี่ยนริงโทน)
โทโมะ//แก้ว อยู่ไหนโทโมะขอโทษ โมะแค่อยากแกล้งเล่นๆ
แก้ว//มาหาที่บ้านแก้วแล้วกัน แช้วค่อยคุยกัน
โทโมะ//เป็นไรอ่ะ
แก้ว//อรารมณ์ไม่ดี อยากคุยก็มาที่บ้าน แค่นี้นะ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ฉันคุยกับเขาด้วยเสียงเรียบๆ เอาจริงๆแล้วฉันก็โกรธเขาไม่ลงหรอก
'เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป' คงทำไม่ได้สินะ ก็รักเค้าแล้วนิ่
ซักพักก็ถึงบ้านของฉัน ฉันจ่ายเงินแล้วลงจากรถ แล้วเดินเข้าบ้าน บ้านของฉัน ที่มันยังเหมือนเดิม โต๊ะกินข้าว โซฟา และตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ที่เขาซื้อให้ ก็ยังวางอยู่บนโซฟา นี่ฉันคิดถูกรึป่าวที่กลับมาที่บ้าน ฉันยังไม่ลืมเขาหรอ น้ำตาของฉันค่อยๆไหลออกมา ทั้งๆที่ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ขอให้โทโมะมาหาเร็วๆเถอะ
.
.
ปริ๊นๆ
ฉันพยายามข่มน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้มันไหลออกมา
'คนที่ดีที่สุดอยู่กับเราแล้วนะ' ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกไปเปิดประตูให้โทโมะ โทโมะขับรถเข้ามาในบ้านของฉัน เมื่อเขาลงจากรถเขาก็เข้ามากัดฉันทันที
"ขอโทษนะ" ฉันไม่ทันได้ตอบอะไร เขาก็อุ้มฉันเดินเข้าบ้านไปนั่งบนโซฟา
"ยังทำใจไม่ได้หรอ" อยู่ดีๆเขาก็ถามขึ้นมา
"ขอโทษ...แก้วไม่น่ากลับมาเลย" ฉันเอนตัวนอนบนตักของโทโมะ
"อืม ไม่เป็นไรหรอก" เขาบอกฉัน คงจะเสียใจมากแน่เลย ที่ฉันยังลืมเขาไม่ได้จริงๆ
"ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่ด้วยนะ เพราะแก้วก็ลืมว่า เราจะไม่ทะเลาะกัน" ฉันบอกเขาไปอีก ฉันค่อยๆลุกขึ้นแล้วกอดเขา สิ่งที่ฉันอยากจะบอกตั้งแต่เช้า แต่กลับต้องมาทะเลาะกัน คงต้องพูดตอนนี้สินะ
"ถ้าโมะกล้ากว่านี้เราคงได้คบกันตั้งนานแล้วเนอะ...แก้วเสียใจนะ..ที่ตอนนั้นไม่เคยเห็นโมะในสายตา...มีคนที่ดีอยู่แล้วก็ยังไปรักคนอื่นได้...เค้าทำแก้วเจ็บตั้งเยอะ แต่โมะก็ปลอบแก้วตลอด..มันน่าจะนานมากเลยนะ ที่โมะรอสิ่งนี้...ขอบคุณที่รักแก้วแล้วก็ขอบคุณที่ทำให้แก้วได้รักโทโมะนะ...รักโทโมะที่สุดเลย ไม่เคยคิดที่จะโกรธโทโมะเลยนะ..ถึงเราเป็นแฟนกันแล้ว แต่เราก็จะเป็นเพื่อนกันตลอดไป"
"รักแก้วนะ" โทโมะพูด แล้วเราก็กลับไปที่บ้านของโทโมะ เพราะฉันไม่อยากอยู่บ้านของฉัน บ้านที่มันยังมีแต่ความเจ็บปวด...ที่ยังไม่เคยลืม.....
 
 
__________________________________
ขอโทษที่อัพช้านะ พอดีว่าเรียนหนักมาก ขอบคุณที่ยังติดตามแล้วก็ยังรอเรามาอัพอยู่นะ เราขออีก3เม้นได้มั้ยอ่ะ เป็นกำลังใจให้หน่อยนะ (ขอให้แตะ35เม้นนะ) แล้วเราจะมาอัพต่อให้ รักทุกคนนะ❤❤❤