Ganger of love ล่ารักลวงใจสาวใสตัวร้ายกับนายอสรพิษ

 

 

 

               เอาน่าฟาง...สู้เขา! ฟางยืนรวบรวมความกล้าอยู่หน้าห้องซ้อมดนตรีสากลเพื่อเข้าไปขอร้องป๊อปปี้กับเพื่อนๆให้มาลงประกวดดนตรีตามที่เฟย์ขอร้อง แต่ว่าคงเพราะความฮอตของพวกเขาที่ทำให้ชมรมนี้เป็นที่พูดถึงของทุกคนในคณะและยังลือกันไปไกลจนเลยออกไปนอกรั้วมหาลัยเลยด้วย...

 

 

 

ก๊อกๆๆ!

 

 

 

             ฟางยกมือขึ้นเคาะประตูและยืนรอต่อด้วยใจระทึก ไม่นาน..ประตูห้องชมรมได้เปิดออกโดยเขื่อน เขามองหน้าฟาง เหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา " หวัดดี.." ฟางยิ้มเจื่อนๆ เป็นการทักทาย " ขอฉันรบกวนเวลาของพวกนายสักสิบนาทีได้มั๊ย?"

 

 

 

             " เข้ามาสิ " เขื่อนเปิดประตูชมรมให้กว้างขึ้นก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้ฟางเดินเข้าไป " ขอบใจนะ " ฟางก้มหัวนิดๆ เชิงขอบคุนก่อนจะเดินเข้าไปให้ห้องชมรม ห้องของชมรมกว้างพอสมควร ทุกคนที่กำลังเช็กเครื่องดนตรีของตนอยู่ก็หันมาทางฟางอย่างมีคำถาม

 

 

 

             " มีธุระอะไรหรอ? หรือว่ามาหาไอ่ป๊อป? " เคนตะถามด้วยรอยยิ้มที่สุดแสนจะเจ้าเล่ห์ " ไม่ใช่นะ! ฉันมาหาพวกนาย..ทุกคนเลย " ฟางปฏิเสธก่อนจะเริ่มอธิบาย " คืองี้..ประมาณเดือนหน้าจะมีงานฉลองครบรอบห้าสิบปีของมหาลัยแล้วในงานก็จะมีการประกวดวงดนตรีด้วย ยัยเฟย์เลยอยากให้วงของพวกนายลงประกวดในนามตัวแทนของคณะเรา เพราะอยากให้คณะเราชนะ "

 

 

 

              " ก็เลยเลือกส่งเทอมาเป็นตัวตายตัวแทนชวนพวกฉันลงประกวนงั้นหรอ? " จองเบเงยหน้าขึ้นถาม " ไม่กล้ามาชวนเองเพราะเคยมีประเด็นกับไอ่ป๊อปสินะ " โทโมะพูดก่อนนิ้วเรียวจะยกบุหรี่ขึ้นสูบพร้อมกับเยียดยิ้มบางๆ การกระทำของเขายิ่งทำให้เขาดูหล่อเลวขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

              " อื้อ.. " ฟางพยักหน้ารับอย่างง่ายๆ " แล้วพวกนายจะช่วยเพื่อนฉันได้มั๊ย? " ฟางถามขึ้น " แล้วพวกฉันจะได้อะไรจากการลงประกวดงานนี้ล่ะ " เขื่อนถามขึ้นหลังจะที่เขานิ่งคิดไปนาน " พวกนายก็จะได้..." ฟางทำทีจะพูดแต่จองเบกลับพูดสวนขึ้นมาซะก่อน

 

 

 

              " ดัง? เงินรางวัล? ความสนใจ? ความฮอต? " จองเบพูดมาอย่างรู้ว่าเทอจะตอบอะไร " เอาตรงๆนะ สิ่งพวกนั้นนะ..พวกฉันไม่เคยต้องการมันเลย " โทโมะเสริมขึ้น...

 

 

 

              มันก็แน่แหละใครๆต่างก็รู้ว่าพวกเขาเลยจุดนั้นมาไกลมากแล้ว พวกเขาดังไปทั่วทั้งในและนอกมหาลัยแม้พวกเขาจะมีนิสัยที่หยิ่งสุดๆก็ตาม ฐานะสุดแสนจะร่ำรวย รูปร่างหน้าตาก็ดูดียากจะหาใครมาเปรียบ แถมยังมีแต่คนสนใจ และฮอตยิ่งกว่าซุปเปอร์สตาร์อีกตังหาก

 

 

 

             " ฉันรู้ๆ ฉันรู้ว่าพวกนายดังอยู่แล้ว และไม่สนใจการประกวดงานกิ๊กก๊อกแบบนี้ " ฟางพูดอย่างพยายามเข้าใจ " แต่ลงประกวดขำๆ..แค่ขำๆเพื่อคณะไม่ได้เลยหรอ? " ฟางพยายามเว้าวอน " เทอคิดว่าพวกฉันเป็นคนดีขนาดนั้นเลยหรอ? " โทโมะหัวเราะหึๆในคอ

 

 

 

              " ฉันก็แค่อยากขอร้องแทนเฟย์ " ฟางพูดเสียงเศร้า " ยัยเฟย์ทำงานพลาดมาหลายงานแล้วเลยอยากทำผลงานให้กับคณะบ้าง แค่พวกนายลงประกวด..แค่นี้..ไม่ได้จริงๆหรอ? ฉันก็ไม่อยากจะมารบกวนเวลาของพวกนายหรอกนะ แต่งานนี้เป็นหน้าเป็นตาของคณะเชียวนะ แล้วเฟย์ก็กำลังแย่ด้วย.."

 

 

 

             คราวนี้พวกผู้ชายใจหินทั้งหลายเงียบไปบ้าง " พวกแกว่าไง? " จองเบหันไปถามความคิดเห็นจากทุกคน " ฉันไม่ประกวด! " ก่อนที่ทุกคนจะเอ่ยปากพูดอะไร ป๊อปปี้ที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้น " ถ้าอยากให้พวกเราลงประกวดจริงๆ เทอนะช่วยทำตัวให้มันน่าสนใจหรือมีข้อแม้ที่น่าสนใจกว่านี้ก่อนสิ! "

 

 

 

              ฟางถึงกับเม้นปากแน่นจนเป็นเส้นตรงอย่างเคร่งเครียด หึ๊ย! ทั้งๆที่ทุกคนกำลังจะใจอ่อนอยู่แล้วเชียว! อีตาหมีบ้า! " แน่ะๆๆๆ คิดอะไรกับฟางน้อยอยู่หรือป่าวไอ้เสือ " เคนตะที่ได้โอกาสเอ่ยแซวใหญ่ " เงียบนะ! " ป๊อปปี้มองเคนตะตาขวาง ก่อนจะเลื่อนสายตามาหยุดที่ฟางก่อนจะมองฟางอย่างท้าทาย

 

 

 

              " ทำตัวให้น่าสนใจได้เมื่อไหร่ค่อยมาคุยกัน! " ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป " สู้ๆๆ นะฟางน้อย พวกเราเอาใจช่วยเทออย่างเต็มที่เลย " เขื่อนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงราวกับว่าฟางกำลังเป็นเด็กน้อยที่กำลังทำภารกิจอย่างใหญ่หลวงซึ่งไม่มีทางที่จะสำเร็จยังไงยังงั้น

 

 

 

กึก!

 

 

 

              รถคันหรูของป๊อปปี้มาจอดเทียบฟุตบาธขณะที่ฟางกำลังยืนรอเขาอยู่เหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา แต่จังหวะการจอดถูกกระชากจนฟางรู้สึกได้ว่าคนขับกำลังอารมณ์ไม่ดีและมันก็หนีไม่พ้นเรื่องที่เทอไปขอร้องพวกเขาแน่นอน " ขึ้นมาสักที ชักช้าเด่วรถก็ติด "

 

 

 

              พอฟางรีบขึ้นไปร่างสูงก็รีบออกรถอย่างรวดเร็วจนฟางตัวเอนติดเบาะ " วันนี้แก้วมีกิจกรรมที่โรงเรียนครึ่งวันตอนนี้กลับบ้านไปแล้ว " ป๊อปปี้ตอบเมื่อรู้ว่าฟางกำลังสงสัยว่าทำไมเขาถึงได้ขับรถเลยผ่านหน้าโรงเรียนของแก้วไปเฉยๆ

 

 

 

             " เทอไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าไปบอกให้พวกฉันลงประกวดงานอะไรนั้น " ป๊อปปี้เริ่มเปิดประเด็น " ฉันบอกเหตุผลทุกอย่างไปแล้ว นายนั้นแหละมีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธด้วย " ฟางพูดออกไปตามตรง " นายทำเพื่อคณะแค่นี้..ไม่ได้เลยหรือยังไง? "

 

 

 

 

             " เทอได้ผลประโยชน์เทอก็พูดได้นิ  " ป๊อปปี้เยียดยิ้ม " อย่าลืมว่าเพื่อนเทอสองคนทำอะไรฉันเอาไว้บ้าง " ป๊อปปี้พูดออกมาทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากถนน " แต่นายเองก็ทำเพื่อนฉันไวว้เหมือนกัน " ฟางเถียงกลับ " เด่วนี้เก่งขึ้นเยอะเลยนิ " ป๊อปปี้ละสายตาจากถนนมาเพียงแวบเดียวก่อนจะหันกลับไป " เริ่มชินกับฉันแล้วสินะถึงได้กล้าเถียงฉันขนาดนี้ "                    

 

 

 

             " นายควรจะลดอคติลงบ้าง ควรจะแยกแยะสิ " ฟางพยายามข่มอารมณ์ของตนเอาไว้ " หึ..คนเราเมื่อช่วยอะไรแล้วก็มักจะได้ของตอบแทนแต่นี้เท่าที่ฉันดูคือฉันไม่ได้อะไรเลยด้วยซ้ำ " ป๊อปปี้ยิ้มบางๆอย่างกวนประสาทฟาง " นายป๊อปปี้! " 

 

 

 

             " หึๆยังไงๆฉันก็จะไม่ตกลง และถ้าฉันไม่ยอมพวกมันก็จะไม่ยอมเหมือนกัน ฉันว่าเทอเอาเวลาว่างไปหาวงใหม่ไม่ดีกว่าแหละ? " ป๊อปปี้พูดอย่างท้าทาย " ไอ้..คอยดูนะฉันจะทำให้นายเปลี่ยนคำพูดให้ได้ "

 

 

 

 I'll de everything toyneed.... 

 

 

 

 

             ฟางที่กำลังโกรธป๊อปปี้อยู่เสียงโทรศัทพ์ให้ฟางกับป๊อปปี้ถึงกับมองไปที่ๆจุดเดียวกัน " เพลงงี่เง่า.." ป๊อปปี้พูดพึมพำฟางกลั้นใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเมื่อหน้าซีดทันทีพบว่าคนที่โทรมาเป็นคนที่ตอนนี้เทออยากจะฆ่าเขาเป็นอันดับสองรองจากป๊อปปี้คนๆนั้นก็คือ....................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

________________________________________________________________________________

ถ้าอยากรู้ว่าใครโทรมาก็อย่าลืมเม้นเยอะๆน้าา 

เม้นหายยยย ทำไมอ่าาา? ไม่ชอบเรื่องนี้หรอ? บอกได้นะรับฟังทุกอย่าง

ช่วงนี้ยุ่งๆคงไม่ค่อยได้มาอัพน้า แต่จะพยายามมาอัพให้เยอะๆน้า 

มาส่งทุกคนเข้านอน ฝันดีน้ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนนน 

เม้นเยอะๆน้าขอกำลังให้ไรเตอร์หน่อยน้าา 

เจอกันตอนหน้าน้า