[EXO :: HunHan] 7-ELEVEN แฟนที่รู้ใจ..ใกล้ๆคุณ

 

 

7-E L E V E N :: E P 1

 

 

 

            “โทษทีรอกูนานมั้ย?” แบคฮยอนที่เพิ่งมาถึงนั่งลงบนโซฟาในขณะที่ลู่หานกับคยองซูตกลงกันไว้ว่าถ้าแบคฮยอนกำลังจะนั่งเขาสองคนจะลุกขึ้น

 

            “ไปเซเว่น ลุกขึ้นเร็วๆไอ่แบค” ลู่หานตั้งใจจะแกล้งแบคฮยอนอยู่แล้ว พอแบคฮยอนนั่งเขาก็ชวนไปเซเว่นทันที

 

            “เชี่ย! กูเพิ่งนั่งเนี่ยนะ” แบคฮยอนทำท่าหงุดหงิดแต่ก็รู้ว่าเพื่อนทั้งสองตั้งใจแกล้ง

 

            “เร็วๆกูก็หิว” คยองซูพูดจบก็เดินนำออกไป

 

            “อยากเจอใจจะขาดเลยหรอมึง” แบคฮยอนลุกขึ้นแล้วแซวลู่หานที่ตื่นเต้นอยากจะเจอพนักงานคนเมื่อวานก่อน

 

            “เออ! รู้ทันกูอีกแล้ว” ลู่หานตีไล่แบคฮยอนทีนึงแล้วรีบวิ่งนำหน้าไป

 

            “เขินทีไรตีกูตลอด” แบคฮยอนบ่นแล้วเดินตามมา

 

            “คนไหนวะกูไม่เห็นเลย” คยองซูที่กำลังยืนเลือกแซนวิชอยู่ก็ถามลู่หานเพราะเห้น่าเพื่อนชะโงกหน้าเป็นยีราฟคอยาวอยู่นานแล้ว

 

            “กูก็ยังไม่เห็นเนี่ย” ลู่หานกำลังเลือกว่าจะดื่มนมรสอะไรดี แต่สายตานั้นมองหาพนักงานคนเมื่อวานก่อนอยู่ มองหาหลายรอบก็ไม่เจอแม้แต่เงา

 

            พนักงานคนนั้นไปไหนน่ะ...

 

            หรือว่าจะเลิกทำงานนี้ไปแล้ว เพราะดูเหมือนว่ายังเรียนอยู่แล้วมาทำงานพาร์ทไทม์

 

            “แบค กูว่าหน้าคุ้นๆนะ” ลู่หานพูดขึ้นเมื่ออยู่ดีๆก็นึกว่าคุ้นหน้าพนักงานคนนั้นซะงั้น

 

            “คุ้นตลอดแหละมึงอ่ะ”

 

            “มึงคุ้นทุกคนแหละไอ่ลู่” ทั้งแบคฮยอนและคยองซูพูดในทำนองเดียวกัน ทำให้ลู่หานถึงกับไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี

 

            “กูคุ้นจริงๆนะเว้ย เหมือนเจอในฝัน ฮิ้ฮิ้” ลู่หานพูดจบก็ขำไม่อายใคร แต่กลับหุบปากอย่างกะทันหันเมื่อมีสายตาจ้องมองมาทางนี้

 

            สายตาของคนที่เขากำลังมองหา.. กำลังมองมาทางนี้

 

            “อะไรของมึงเนี่ยลู่หาน” แบคฮยอนที่ถูกลู่หานจิกแขนอยู่ก็โวยวายขึ้นเพราะรู้สึกเจ็บนิดๆที่ลู่หานจิกแขนเขา

 

            “กูเจอแล้ว” เพื่อทั้งสองคนหันตามทางที่ลู่หานกำลังมองไป แต่ไม่ทันซะแล้วเพราะพนักงานคนนั้นเข้าห้องพักปิดประตูไปซะแล้ว

 

            “อยากเห็นหน้าชัดๆว่ะ” คยองซูบ่นเบาๆเพราะเมื่อวานก่อนคยองซูเห็นหน้าพนักงานคนนั้นเพียงแวบเดียว

 

            “สบตากูด้วยละ เขินว่ะ!” แล้วลู่หานก็ฟาดมือลงไล่แบคฮยอนอีกครั้ง

 

            “อะไรของมึงเนี่ย ตีไหล่กูอีกแล้ว ไปกันเถอะดีโอ” แบคฮยอนที่ถูกตีอีกครั้งก็ชวนดีโอเดินหนีลู่หานไปอีกมุมนึงของเซเว่น

 

            “มึงเดินตามกูมาทำไมเนี่ย”

 

            “เอ้า! แล้วมึงเดินหนีกูทำไมล่ะ” แบคฮยอนทำหน้าตาเหรอหราใส่ลู่หานแล้วแกล้งขยับนี้

 

            “เหี้ย เหี้ย!” อยู่ดีๆตู้เครื่องดื่มก็มีมือโผล่ออกมา ดีโออุทานด้วยความตกใจแล้วกระโดดมาทางลู่หาน

 

            “พี่ฟานจับประตูไว้ให้ผมหน่อย” ลู่หานชะโงกมองดูแล้วก็แอบอมยิ้มเพราะคนที่มือโผล่มาคือพนักงานที่เขาแอบปลื้ม

 

            “ตกใจหมดเลยกู!” แบคฮยอนก็ยืนหันหลังให้ตู้เครื่องดื่มอยู่พอประตูถูกเปิดออกแล้วมีมือโผล่มาก็เกิดอาการเดียวกับคยองซู

 

            “หน้ามึงตลกวะแบค” ลู่หานชี้หน้าแบคฮยอนแล้วก็ขำออกมา

 

            “ไม่ต้องมาขำเลย กูตกใจเพราะคนที่มึงชอบนะ อยู่ดีๆก็มีแต่มือโผล่มาใครจะไม่ตกใจวะ! อื้อ!” ลู่หานใช้มือตัวเองปิดปากแบคฮยอนที่กำลังพูดมากทันที มาพูดอะไรใครชอบใครในที่สาธารณะแล้วเจ้าตัวเขาก็อยู่เนี่ยนะ แบคฮยอนคนบ้า!

 

            “มึงพูดเชี่ยไรเนี่ย เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก”

 

            “มือเค็มวะ อี๋!” แบคฮยอนปัดมือลู่หานออกแล้วเดินไปที่เค้าท์เตอร์

 

            ทั้งสามคนจ่ายเงินเสร็จก็เดินกลับที่เรียนพิเศษ

 

            “วันนี้เห็นหน้าแปบเดียวเองวะ” ลู่หานบ่นอย่างอารมณ์เสียใจ

 

            “เขาไม่อยากเห็นหน้ามึงไง” คยองซูพูดขึ้นทั้งที่ซาลาเปาเต็มปาก

 

            “มึงพูดทำร้ายจิตใจ”

 

            “ยอมรับความจริงเถอะมึง”

 

            “เงียบปากเลยมึงอ่ะแบค” ลู่หานปรามเพื่อนที่กำลังพูดทำร้ายจิตใจเขาแล้วก้มหน้าก้มตาดื่มนม

 

            “มึงดูมันกินดิชาตินี้จะผอมมั้ย” คยองซูชวนให้แบคฮยอนมองสิ่งที่ลู่หานซื้อมา ภายในถุงเซเว่นมีนมช็อกโกแลตกล่องใหญ่ บิ๊กเปาหมูสับ แซนวิชแล้วก็ขนมกรุบกรอบ

 

            “ก็มันหิวนี่หว่า” ลู่หานไม่สนใจที่เพื่อนพูดเพราะกำลังคิดว่าตัวเองนั้นไม่ได้อ้วนซะหน่อยแค่กำลังอวบเท่านั้น เพื่อนสองคนของเขานั้นผอมเกินไปต่างหาก

 

            “กูจะคอยดูคนบอกจะลดความอ้วนนะ” ลู่หานเคยบอกกับเพื่อนไว้ว่าก่อนเปิดเทอมเขาจะลดน้ำหนักเพราะที่โรงเรียนเป็นระบบเดินเรียนเลยทำให้เสียพลังงานไปเยอะในแต่ละวันจึงต้องกินอาหารให้มากขึ้นเพื่อให้สมองได้นำไปใช้ ที่จริงก็เป็นแค่ทฤษฎีอ้างความอยากกินของลู่หานนั่นเอง เขาปล่อยให้ตัวเองกินเรื่อยๆเพราะความหิวและความอยาก จนวันนึงน้ำหนักก็ขึ้นมาหกกิโลกรัมอย่างน่าตกใจ

 

            “กูไม่กินละ” ลู่หานนึกขึ้นได้อย่างนั้นว่าเคยสัญญากับตัวเองไว้ก็โยนถุงเซฌว่นให้แบคฮยอน

 

            “แน่ใจนะว่าไม่กิน” แบคฮยอนหลุบตามองถุงเซเว่นที่อยู่บนตักตัวเองก่อนจะแหวกถุงหาของกิน

 

            “เออ!” ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่ลู่หานก็ยังไม่หายหิวเลย เพิ่งจะกินนมไปได้กล่องเดียวเอง

 

            “มันทำไม่ได้หรอกแบค ฮ่าๆ” เอาเข้าไปทั้งสองคนนี้ไม่มีใครเชื่อเลยว่าลู่หานจะลดน้ำหนักได้จริง เอาแต่แซวกัน

 

            “เชี่ย! พวกมึงอ่ะ ไม่ลดแม่งละ” ลู่หานพูดอย่างตัดใจเพราะความหิว พยายามจะลดน้ำหนักยังไงมันก็อดอาหารไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายเขาก็กินตามใจปาก เขาคว้าถุงเซเว่นคืนจากแบคฮยอนแล้วจัดการกับอาหารทั้งหมดที่ซื้อมา

 

            “แล้วก็บ่นว่าอ้วน โห่!” แบคฮยอนยังคงแซวลู่หานไม่หยุด

 

            “หุบปากแล้วกินไป”ลู่หานไม่สนคำพูดของเพื่อนแล้วก้มหน้าก้มตากินสิ่งที่ซื้อมา

 

ผ่านไปสามชั่วโมง..

 

            “ไปเซเว่นป่ะ” คยองซูพูดขึ้นในขณะที่ลู่หานกำลังครวญครางว่าหิว แต่ที่จริงแล้วเขาแค่อยากจะไปเซเว่นเพราะไปดูว่าพนักงานคนนั้นออกกะไปหรือยัง อยากจะรู้ว่าเขาทำงานเวลาไหนก็เท่านั้น เพราะถ้าเขาไปเจอพนักงานคนนั้นในตอนนี้แปลว่าต้องเข้างานเช้าแล้วออกตอนเย็นแน่ๆเลย การเดายอดเยี่ยมจริงๆ

 

            “ไปๆ” ลู่หายตอบทันทีเมื่อคยองซูถาม

 

            “แหม่! รีบตอบเลยนะมึง” แบคฮยอนหันไปขำกับคยองซู

 

            “นี่มึงแกล้งกูหรอ กูอยากไปจริงๆนะเว้ย” ลู่หานทำหน้างอนแล้วเอาหมอนตีเพื่อนเบาๆ

 

            “มึงก็ไปแกล้งมันเนาะดีโอ” แบคฮยอนโยนความผิดให้คยองซู

 

            “กูอยากไปจริงๆนะเนี่ย” ลู่หานยังคงอ้อนแบคฮยอนและคยองซูต่อไป

 

            “ป่ะ” คยองซูลุกขึ้นแล้วทำท่ะเดินไปเปิดประตู ลู่หานเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตามหลังคยองซูทันที

 

            “เห้ย ดีโอมึงเลิกแกล้งมันเถอะ ฮ่าๆ” คยองซูเดินกลับมาที่โซฟาทิ้งให้ลู่หานยืนเอ๋ออยู่หน้าประตู

 

            “โห่! พวกมึงแกล้งกูไม่เลิกจริงๆ” ลู่หานทิ้งตัวลงโซฟาแล้วทำหน้าเซ็ง

 

            “อ้าวจะไปมั้ยเนี่ย” แบคฮยอนยังคงแกล้งเพื่อนต่อไป

 

            “ไม่ไปแล้ว! พวกมึงชอบแกล้งกู”

 

            “น้องมึงลงมาพอดีอ่ะ มึงชวนน้องมึงดิ” ลู่หานหันไปมองคนที่กำลังเดินลงบันไดมา แววตาเต็มไปด้วยความหวัง อะไรจะอยากเจอพนักงานคนนั้นขนาดนี้นะ

 

 

            “จงอิน! ไปเซเว่นกัน” ลู่หานหันไปถามจงอินที่เพิ่งเดินลงมา

 

            “จะไปหรอ งั้นก็ไปดิ” ลู่หานกับจงอินเดินนำออกไปหน้าตึกเรียนพิเศษ

 

            “พวกกูไปด้วย” แบคฮยอนและคยองซูตะโกนบอกลู่หานแล้วรีบเดินตามออกมา

 

            “กูไม่ง้อพวกมึงล่ะ!” ลู่หานพูดใส่แบคฮยอน

 

            “ไค! ไอ่ลู่มันชอบพนักงานเซเว่นเว้ย มันจะไปอ่อยเขา”

 

            “ไอ้ดีโอขายเพื่อน!” ลู่หานชี้หน้าดีโอเมื่อดีโอเอ่ยปากบอกจงอิน

 

            “จริงหรอพี่ เหอๆพี่ลู่ ผมฟ้องแม่แน่” จงอินรับมุขคยองซู

 

            “ไค! อย่าไปฟังมันเว้ย พูดแกล้งพี่” ลู่หานหันไปทำตาวิ๊งๆใส่น้องเป็นการอ้อนแบบอ้อมๆว่าอย่าบอกแม่เลยนะ

 

            “พวกพี่นี่ตลกกันจริงๆ”

 

 

ตื่อดึ้ง!! เซเว่นสวัสดีคะ

 

            ลู่หานเอาแต่มองไปรอบเซเว่นมองหาพนักงานคนนั้นแต่ไม่เห็นเลย หรือว่าจะออกกะไปซะแล้ว อย่างนี้ก็ต้องมาตอนเช้าสิจะได้เจอ จิตใจลู่หานห่อเหี่ยวทันทีเมื่อคิดว่าจะไม่เจอพนักงานคนที่ตัวเองปลื้ม

 

            “ดีโอมึงคิดเหมือนกูมั้ยวะว่าคนที่ใส่แมชปิดปากอ่ะน่ารัก” แบคฮยอนกระซิบกับคยองซู แต่ทำไมลู่หานได้ยิน?

 

            “มึงกระซิบกันเหรอ..” ลู่หานถามเพื่อน

 

            “เออ มึงได้ยินได้ไงเนี่ย”

 

            “ให้พูดอีกที มึงกระซิบกันเหรอ ได้ยินกันหมดเซเว่นแล้ว” ลู่หานเดินออกมาเพราะว่าคนกำลังจ้องมองมาที่พวกเขาสามคน

 

            “แต่กูว่าน่ารักจริงๆนะ” แบคฮยอนยังไม่หยุดพูด

 

            “ลองถอดแมชออกดิ จะน่ารักอยู่มั้ย” ลู่หานหันไปแซะคนที่เพื่อนตัวเองชมว่าน่ารักใส่แบคฮยอน

 

            “ไหนล่ะคนที่มึงชอบอ่ะ” คยองซูพูดถึงเมื่อไม่เห็นท่าทีว่าลู่หานจะเขินเลย

 

            “ออกงานแล้วมั้ง” ลู่หานพูดอย่างตัดใจจะมองหา

 

            “จะออกได้ไง พี่คนเมื่อเช้าที่เขาเข้างานพร้อมกันยังไม่ออกเลยนั่นน่ะ” ดีโอพยักเพยิดหน้าไปทางเค้าท์เตอร์ที่มีพี่ผู้หญิงยืนคิดเงินอยู่

 

            “เออวะ!” ลู่หานยิ้มออกมาด้วยความหวังอีกครั้ง หวังว่าจะเจอพนักงานคนนั้น

 

            “เนี่ยมึง! สปาเคิลใช้แล้วฟันขาวจริงๆนะเว้ย”ลู่หานเดินตามแบคฮยอนและคยองซูไปตรงของใช้

 

            “แล้วถ้าใช้กับหน้า หน้าก็ต้องขาวดิ” ลู่หานพูดเอาฮาเพียงเท่านั้น และคิดว่าเพื่อนทั้งสองคนคงไม่รับมุขเขาแน่ๆ

 

            “เออวะ” แต่ไม่เป็นดั่งคาดเมื่อเพื่อนสองคนคิดว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นฮาจริงๆ

 

            “เห้ยๆ เดี๋ยวมึงพูดใหม่กูจะถ่ายวิดีโอลงไอจี” ลู่หานหยิบมือถือขึ้นมากดแอพอินสตาแกรม กดตรงถ่ายวิดีโอความยาว15วินาที

 

            “เอาล่ะน่ะ มึงพูดเลยแบค หยิบขึ้นมาด้วย” ลู่หานบอกให้เพื่อนหยิบสินค้านั้นขึ้นมา

 

            “สปาเคิลใช้กับฟันฟันยังขาว ใช้กับหน้าหน้าจะไม่ขาวได้ยังไง” แบคฮยอนพูดจบลู่หานก็กดหยุดการถ่าย แต่เวลาเหลืออีกแปดวินาที

 

            “นี่ไงมึง” คยองซูยื่นแปรงสีฟันมาให้ลู่หาน

 

            “มึงจะพูดว่ายังไง” ลู่หานไม่รู้ว่าคยองซูจะเล่นมุขอะไรต่อจริงๆ

 

            “มึงก็กดถ่ายดิเดี๋ยวกูพูดเอง” ด้วยความเชื่อใจว่าเพื่อนจะไม่แป้ะลู่หานก็กดถ่ายต่อ

 

            “แปรงฟันฟันยังสะอาด ถ้าขัดหน้าหน้าจะไม่สะอาดได้ยังไง”

 

            “เอายาสีฟันขัดหน้าด้วยมั้ยมึง หรือใช้เป็ดโปร” แบคฮยอนพูดขึ้นมาเพื่อดักทางคยองซู

 

            “เห้ย พอได้อยู่ ฮ่าๆ”

 

            อะไรคือคนในเซเว่นหันมามองที่สามคนนี้อีกแล้ว และที่ยิ่งกว่านั้นจงอินยืนมองพวกเขาอย่างกับคนไม่รู้จัก แต่มีที่ยิ่งไปกว่านั้นอีก!! พนักงานเซเว่นมองที่พวกเขาเล่นกันแล้วก็หันไปซุบซิบขำ

 

            ลู่หานเพิ่งสังเกตเห็นว่าพนักงานที่เขาแอบปลื้มออกมายืนที่เค้าท์เตอร์ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอรู้ตัวอีกทีก็เกิดอาการอายขึ้นมาซะงั้น

 

            “พี่ออกไปรอข้างนอกนะจงอิน” ลู่หานเดินไปบอกน้องตัวเองแล้วรีบเดินออกมารอข้างนอกเซเว่น

 

            สิ่งที่ตัวเขาทำแล้วอาย แต่อีกคนที่กำลังมองอยู่กลับเห็นว่าน่ารักดี..

 

 

 

 

 

100%