บังเอิญ..รักเธอ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ผมที่พึ่งย้านมาเรียนที่มหาลัยที่ไทยครั้งเเรก ผมไม่ใช้คนต่างชาติ ผมเป็นคนไทย เเต่ผมย้านไปเรียนกับคุณเเม่ที่อังกฤษตั้งเเต่เด็ก เเม่ผมย้ายกลับมาอยู่ที่ไทย ผมเลยต้องตามเเม่มาเเละเข้ามาอยู่มหาลับปี 1 ทีนี่เลย ผมอยู่จุฬาฯ คณะสถาปัต เเต่ผมไม่ค่อยรู้เรื่องมาครั้งเเรกวันนี้ผมเองก็ยังงงๆ
 
 
 
ปึก!
 
 
 
อยู่ๆก็เกิดชนกับใครก็ไม่รู้
 
 
 
"โอ้ย"เธอคนนั้นร้องเสียงหลง เอ๊ะ ผมชนเธอจนล้มเลยหรอ ผมรีบเข้าไปพยุงเธอทันที
 
 
 
"เป็นอะไรมั้ยครับ ผมขอโทษนะครับ"ผมพยุงเธอขึ้นพร้อมขอโทษเธออย่างรู้สึกผิด
 
 
 
"โอ้ย ซี๊ด ไม่เป็นอะไรค่ะ ชั้นเดินไม่ระวังเอง"เธอพูด ผมมองหน้าเธอเเล้วยิ้มออกมา ใบหน้าของเธอมีรอยลิปสติก เเป้ง เเละสีเต็มไปหมด เพราะวันนี้เป็นวันรับน้อง หน้าจะเลอะก็เป็นธรรมดา เเละที่ผมยังไม่เลอะก็เพราะผมยังหาตึกไม่เจอเลยสิน่ะครับ
 
 
 
"ผมต่างหาก ไปนั่งก่อนนะครับ"ผมพูดเเล้วพยุงเธอไปนั่งโต๊ะม้าหินอ่อน
 
 
 
"เจ็บมากมั้ยครับ"ผมถามเธออีก
 
 
 
"นิดหน่อยค่ะ เเหะๆ ว่าเเต่ทำไมคุณหน้าไม่เอละเลยค่ะเนี่ย"เธอพูดเเล้วมองหน้าผม
 
 
 
"แหะๆ คือผมยังหาตึกไม่เจอเลยครับ"ผมพุดเเล้วยิ้มเเห้งๆให้ อายเหมือนกันนะครับที่เธอยิ้มตลกที่ผมบอกไปเเบบนี้ ทำไมผมถึงได้หลงรอบยิ้มนี้นักนะ
 
 
 
"เด็กใหม่ ฟางก็เด็กใหม่ ฮ่าๆ"เธอพูดเเล้วหัวเรา
 
 
 
"ชื่อฟางหรอครับ"
 
 
 
"ไม่ใช่ค่ะ"
 
 
 
"อ้าว เมื่อกี้.."
 
 
 
"ไม่ใช่ที่ไหนล่ะค่ะ ฮ่าๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิค่ะ ฟางแกล้งนิดเดียวเอง"เธอพูดพร้อมหัวเราะ ทำเอาผมยิ้มตามเธอเลยทันที เธอไม่เหมือนคนอื่น เธอน่ารักในเเบบของเธอ
 
 
 
"เเล้วคุณชื่ออะไรค่ะ"
 
 
 
"อ๋อ ผมป๊อปปี้ครับ"
 
 
 
"เรียกป๊อปกกี้ได้เปล่าเนี่ย"
 
 
 
"ได้ครับ"ผมพุดเเล้วยิ้มให้เธอ หึ เธอเป็นคนแรกเลยนะครับที่ตั้งฉายาให้ผมเบบนี้ เธอนี่เฟรลลี่จังเลยนะครับ ไม่ถือตัว เเถมยังตลกอีกด้วย
 
 
 
"ได้จริงหรอค่ะเนี่ย ฟางล้อเล่นนะ"
 
 
 
"ได้สิครับ อยากเรียกแบบไหนก็ตามสบายครับ ฟะฟาง"ผมเรียกเธอว่าฟะฟาง ไม่รู้จะตั้งยังไงดีเธอน่ารัก ไม่กล้าแกล้งเลยจริงๆ
 
 
 
"ฟะฟาง เพราะดีนะค่ะเนี่ย ฮ่าๆ"
 
 
 
"จริงหรอครับ"
 
 
 
"ไม่จริงค่ะ"
 
 
 
"อ้าว.."
 
 
 
"นี่แน่ะ"อยู่ๆเธอก็เอาอะไรมาป้ายผมก็ไม่รู้
 
 
 
"หืม ทำอะไรกับหน้าผมครับเนี่ย"
 
 
 
"ก็วันนี้วันรับน้อง ก็ต้องดดนเป็นเพื่อนกดันสิค่ะ อย่ามาหล่ออยู่คนเดียว เชอะ"เธอพูดเล้วยิ้มมาเเล้วก็ป้ายผมใหญ่เลย ฮ่าๆ ผมก็ยิมนะครับ ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรได้เเต่ยิ้มตามเธอไป
 
 
 
"ป๊อปเปื้อนเเล้วนะครับ"ผมพุดไป เอ๊ะ เมื่อหี้ผมเเทนตัวเองว่าป๊อปหรอ ปกติปมไม่ค่อยเเทนชื่อตัวเองนิ ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเหมือนว่าสนิทกับเธอเเล้วสิ
 
 
 
"อะ ไม่แกล้งก็ได้ ว่าเเต่ เรียนคณะอะไรฟางไปส่งก็ได้นะ"
 
 
 
"สถาปัตครับ"
 
 
 
"ตึกข้างๆกันเลยนิ"
 
 
 
"จริงหรอครับ ฟางเรียนอะไร"
 
 
 
"ฟางบัญชีค่ะ"
 
 
 
"เก่งจังเลยนะครับ"
 
 
"ป๊อกกี้ก็เก่งค่ะ ฮ่าๆ" 
 
 
"ฟางเดินไหวมั้ย ป๊อปกลัวว่าถ้าไปช้าป๊อปจะโดนแกล้งมากกว่านี้น่ะสิ"ผมพุดเเล้วชี้หน้าตัสเอง
 
 
 
"อะไร -3- น่ารักจะตาย"
 
 
 
"น่ารักครับ"ผมพุดไปเผลอๆ ผมไม่ได้ชมตัวเองนะครับ ผมชมเธอ
 
 
 
"คนอะไรชมตัวเองไปค่ะ รีบไป"
 
 
 
"ครับ"
 
 
 
 
เเล้วเราก็พยุงกันเดินมาจนถึงตึกของนักศึกษาสถาปัต
 
 
 
"บ๊ายบายค่ะ"
 
 
 
"บ๊ายบายครับ"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
บ่ายๆ
 
 
 
ตอนบ่านผมก็มารอเธอที่หน้าตึก ผมอยากรู้จักรเธอให้มากกว่านี้จัง
 
 
 
"กลับกับป๊อปมั้ยครับ"
 
 
 
"เอ๋ อ๊ะ ป๊อป เลิกพร้อมกันเลยเนาะ"เธอพูดพร้อมยิ้ให้ผม
 
 
 
"เปล่าครับ ป๊อปเลิกมาก่อนเเล้ว"
 
 
 
"อ้าว เเล้วมารอเพื่อนหรอ"
 
 
 
"มารอฟางครับ"
 
 
 
"ฟาง?"เธอพูดเเล้วชี้หน้าตัวเอง
 
 
 
"ครับ"ผมพูดเเล้วมองไปหางอื่น ทำไมผมรู้สีกแพ้สายตาของเธอน่ะ ผมจะละลายอยู่เเล้ว
 
 
 
"ก็ดี ฟางจะได้ไม่กลับคนเดีบง ฮ่าๆ"
 
 
 
"ไปกันครับ"ผมพุดเเล้วเดินไปพร้อมเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
หลักจากวันนั้นผมไปรับเธอกลับบ้านตอนเลิกเรียนทุกวัน ถ้าเธอเลิกก่อนก็จะรอผม เเต่ถ้าผมเลิกเรียนก่อนก็จะเป็นฝ่ายไปนั่งรอเธอที่หน้าคณะเอง ผมเองก็ไม่หมั่นใจว่านี้เค้าเรียกกันว่ารักหรือเปล่า เพราะตอนผมอยู่กับเธอผมมีความสุข ผมยิ้มใให้มากกว่าที่เคยเป็น ผมอยากอดเธอ อยากจับมือเธอ อยากทำอะไรๆร่วมกับเธอ ผมชอบเธอสินะ เเต่ผมจะบอกเธอในวันนีให้ได้ วันนี้คณะผมเลิกเร็วผมจึงมานั่งรอฟางที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะของฟาง
 
 
 
"ฟาง"ผมเรียกชื่อเธอพร้อมกับโบกมือ
 
 
 
"อ้าวป๊อป รอนานมั้ย"
 
 
 
"ไม่นานครับ"
 
 
 
"ฟางจอโทษนะที่ช้าอะ พอดีงานมีอะไรนิดหน่อย"
 
 
 
"ไม่เป้ฯไรครับ"
 
 
 
"ค่ะ"
 
 
 
"วันนี้ให้เกียรติ์ไปทานอาหารกับป๊อปได้่มั้ยครับ"
 
 
 
"ไม่เห็นต้องเป็นพิธีเลย ไปสิค่ะ ฟางก็หิวๆ"เธอพูดพร้อมลูบท้องตัวเอง ผมหลงรักผู้หญิงคนนี้เเล้วจริงๆใช่มั้ยนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ร้านอาหาร
 
 
 
 
"นี่ครับ"ผมตักปลาเนื้ออ่อนให้เธอ
 
 
 
"น่ากินจัง อะนี่ค่ะ"เธอพุดเเล้วตักกุ้งมาให้ผม
 
 
 
"ขอบคุณครับ"ผมพูดเเล้วยิ้มให้เธอซึ้งเธอก็ยิ้มให้ผม
 
 
 
"เลอะอะ โตเเล้วยังกินเป็นเด็กไปได้"เธอพูดพร้อมหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ผม ผมได้เเต่มองเธอยิ้มๆ
 
 
 
"ขอบคุณนะครับ"
 
 
 
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟางชอบดูเเละเด้ก ฮ่าๆ"เธอพูดเเล้วตัวเราะเบาๆ
 
 
 
"ชอบดูเเลเด้ก เเล้วสนใจจะดุเเละตลอดไปมั้ยครับ"
 
 
 
"..."
 
 
 
"ป๊อป เอ่อ ชอบฟางนะ"
 
 
 
"ปะ ป๊อป"
 
 
 
"ป๊อปไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดเมื่อไหร่ ป๊อปรู้เเต่ว่าถึงวัะนนี้ 3 เดือ 20 วันที่เรารู้จักกันมา ป๊อปมีความสุขมาก"
 
 
 
".."
 
 
 
"ป๊อปชอบเวลาฟางยิ้ม"
 
 
 
".."
 
 
 
"ป๊อปอยากอยู่กับฟาง"
 
 
 
".."
 
 
 
"ป๊อปอยากจับมือฟาง"
 
 
 
".."
 
 
 
"ป๊อปอยากเป็นคนที่ฟางจะนึกถึงเป็นคนเเรก"
 
 
 
".."
 
 
 
"ป๊อปอยากจูบฟางทุกวัน"
 
 
 
"ป๊อปกกี้!!"เธอกดเสียงต่ำ
 
 
 
"ถ้าฟางยอม"
 
 
 
".."
 
 
 
"ป๊อปคิดว่าความรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า"
 
 
 
".."
 
 
 
"มันเป็นรักที่ป๊อปไม่คาดคิด"
 
 
 
"..."
 
 
 
"เป็นรักแบบังเอิญ ป๊อปหลงรักฟางตั้งเเต่แรกเห็น"
 
 
 
".."
 
 
 
"หลงไหลรอบยิ้มของฟาง"
 
 
 
".."
 
 
 
"หลงไหลเสียงหัวเราะของฟาง"
 
 
 
"..."
 
 
 
"หลงไหลเวลาที่ฟางบ่น"
 
 
 
"..."
 
 
 
"หลงไหลทุกอย่างที่เป็นฟาง"
 
 
 
"..."
 
 
 
"เเละป๊อปหลงไหลฟาง"
 
 
 
"ป๊อปปี้.."
 
 
 
"ถึงตอนเเรกที่เราเจอกันมันจะเป็นเรื่องบังเอิญ เเต่ป๊อปก็คงจะบังเอิญรักฟางไปเเล้วล่ะครับ"
 
 
 
"..."
 
 
 
"เป็นแฟนกับป๊อปได้มั้ยครับ กระต่ายน้อยของป๊อป"
 
 
 
"ไม่.."
 
 
 
".."
 
 
 
"ไม่ปฏิเสธค่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
END...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของไรท์ 55555555 ใครรัก PF เม้นเยอะหน่อยนะ ไรท์อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง จะชอบกันมั้ย