รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

 
 
 
 
          ร่างของฟางถูกนำส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน เป็นเวลานานที่เดียวกว่าหญิงสาวจะได้สติ
ฟางค่อยๆลืมตาช้าๆเห็นคุณหญิงโสภานั่งอยู่ข้างๆด้วยความเป็นห่วง  ภายในห้องมีแต่ท่านกับหญิง
สาวเท่านั้น ไม่มีผู้อื่นอยู่เลย
 
 
 
 
 
"คุณหญิง"ฟางเรียกท่านด้วยเสียงเบาๆ ด้วยความรู้สึกผิด ที่ท่านมาเฝ้าดูแลห่งใยเะอถึงขนาดนี้
คงจะเป็นเพราะท่านห่วงหลานในไส้  หลานที่เธอและเขากุขึ้นมาหลอกท่าน
 
 
 
 
 
"ฟื้นแล้วเหรอฟาง เป็นยังไงบ้าง"
 
 
 
 
 
"ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ" หญิงสาวส่ายหน้า
 
 
 
 
 
"ก็ดีแล้วล่ะ" คุณหญิงพูด
 
 
 
 
 
"แต่ฉันมีอะไรจะมาสารภาพกับคุณหญิง" หญิงสาวพยายามลุกขึ้นนั่ง
 
 
 
 
 
"เธอหมายความว่ายังไง" คุณหญิงมองหญิงสาวด้วยความแปลกใจ
 
 
 
 
 
"ฉัน.." ฟางอึดอัดที่จะพูด แต่ยังไงก็ต้องพูด
 
 
 
 
 
 
 
"ฉัน?!?"
 
 
 
 
 
"ฉันขอโทษนะคะคุณหญิงเรื่องระหว่างฉันกับคุณป๊อป ทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องที่เราสองคนกุขึ้นมา
เพื่อหลอกคุณหญิง  แต่คุณป๊อปปี้ไม่ได้ตั้งใจอยากจะหลอกคุณหญิงหรอกนะคะ  ที่เขาทำไปเพราะ
เขาต้องการแต่งงานกับผู้หญิงที่เขารัก  เขาไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่ท่านเลือกไว้ให้"
 
 
 
 
 
 
"แล้วเธอมาสารภาพเรื่องนี้กับฉันทำไม"
 
 
 
 
 
 
"ฉันก็แค่คิดว่า  เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นสาเหตุทั้งหมดมาจากฉัน  มันเริ่มต้นมาจากฉันเพราะฉะนั้นฉัน
สมควรที่จะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมด" 
 
 
 
 
 
"ยังไง" ท่านมองหน้าฟาง
 
 
 
 
 
"ฉันยินดีที่จะเดินออกไปจากชีวิตของคุณป๊อป  ฉันรู้ดีว่าฉันต่ำต้อย ไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิด  มัน
ถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะได้เปิดใจคบหากับผู้หญิงที่คู่ควรกับเขาซะที” ฟางพูดพรางถอนหายใจ
 
 
 
 
 
 
“ฟาง เธอทำแบบนี้แสดงว่าเธอไม่เคยรักลูกชายฉันเลยงั้นหรอ” ท่านถามฟาง
 
 
 
 
 
 
“เปล่าค่ะ  เพราะฉันรักเขามากต่างหาก  รักมากจึงต้องเสียสละให้เขาได้มีโอกาสพบกับคนที่ดีและ
คู่ควรกับเขายังไงล่ะคะ”
 
 
 
 
 
 
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็รักษาคำพูดที่เธอพูดกับฉันไว้ให้ดีก็แล้วกัน” พูดจบคุณหญิงลุกจากเก้าอี้แล้วเดิน
ออกไป  ฟางทำหน้าจ๋อย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ๊ดดด
 
 
 
 
 
 
ประตูห้องเปิดอีกครั้ง ร่างสูงก้าวเข้ามาหาหญิงสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
“เธอพูดอะไรกับแม่ ฟาง” เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง
 
 
 
 
 
 
“ฉัน ฉันสารภาพความจริงทั้งหมดกับท่านแล้วค่ะคุณป๊อป” ฟางทำท่าจะร้องไห้
 
 
 
 
 
 
“มิน่าล่ะ   ท่านแม่ถึงได้เดินออกไปด้วยสีหน้าอย่างนั้น  เธอทำแบบนี้ทำไมล่ะฟาง ไปสารภาพ
ทำไม”
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะฉันคิดว่าถ้าเรายังโกหกท่านต่อไป มันจะไม่ยุติธรรมแก่ท่านน่ะสิคะ  ฉันไม่อยากหลอกลวง
คนดีๆอย่างท่านอีก ท่านรักคุณมาก ฉันไม่อยากจะเป็นเหตุที่ทำให้คุณกับคุณแม่ทะเลาะกันภาย
หลัง  ไม่อยากเห็นท่านเสียใจ”
 
 
 
 
 
 
“ฟาง” เขาผวากอดหญิงสาวแน่น
 
 
 
 
 
 
“ฉันรักเธอนะฟาง รักที่เธอเป็นคนดีแบบนี้”
 
 
 
 
 
 
“แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ  เราสองคนต่างกันมากจนฉันคิดไม่ออกว่าเราสองคนจะลงเอยด้วย
กันแบบนั้นได้ยังไง” หญิงสาวน้ำตาไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 

 
ฉับ ฉับ
ตอนหน้าจบแล้วนะ
เอาแล้วไง ฟางกำลังจะถอยทัพแล้ว
มาอัพแค่นี้ก่อนนะจ้ะ เม้นด้วยย