รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

 

อีก 50% ที่เหลือจ้าา

 

 

 

 

บนรถ

 

 

 

 

 

“ดูท่าคุณพิมจะรักคุณมาก  ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ฟูมฟายถึงขนาดนี้” ฟางออกความคิดเห็น

 

 

 

 

 

“แต่ฉันไม่ชอบ พิมขี้วีนเอาแต่ใจ ชอบทำตัวงี่เง่าเหมือนเด็กๆ”

 

 

 

 

 

“เธอเป็นคุณหนูนี่คะ”

 

 

 

 

 

“เป็นคุณหนูนั่นแหล่ะตัวดี มีโอกาสกว่าคนธรรมดา ได้อยู่ได้กิน  ชีวิตมีแต่สิ่งดีๆ  ทำไมถึงไม่ทำตัว

ดีๆน่ารักๆเหมือนคนอื่นบ้างล่ะ  แบบนี้ล่ะมั้งที่เขาเรียกว่าเสียชาติเกิด” ป๊อปปี้พูด ฟางเหวอ

 

 

 

 

 

“คุณนี่ปากร้ายใช่เล่นเหมือนกันนะคะ” ฟางมองหน้าชายหนุ่มแล้วหัวเราะเบาๆ

 

 

 

 

 

“ฉันก็ติดนิสัยนี้มาจากเธอนั่นแหล่ะ”  ป๊อปหันมามองฟางแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

“จากฉัน จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ปากร้ายซะหน่อย” (แน่ใจ๊:BabyBeam) (แน่ดิ:ฟาง)

 

 

 

 

 

“น้อยไปสิ  เธอน่ะทั้งดื้อ ทั้งปากร้าย พูดแต่ละทีฉันงี้แทบจะรับไม่ได้  เธอรู้ไหมตั้งแต่ฉันเกิดมาก็มี

เธอเป็นคนแรกนี่แหล่ะที่ขัดขืนไม่ยอมทำตามคำสั่งฉันสักอย่าง ทั้งๆที่ฉันมีอำนาจทำอะไรเธอก็ได้ 

ถามจริงๆนะเธอไม่กลัวฉันบ้างหรือยังไง” ป๊อปพูด

 

 

 

 

 

“กลัวสิคะ  แต่เพราะฉันเป็นคนแบบนี้แหล่ะ ถูกก็ว่าไปตามถูก ผิดก็ว่าไปตามผิด ฉันเป็นคนตรงๆไม่

ชอบอะไรอ้อมค้อมให้เสียเวลา  แล้วที่สำคัญฉันไม่ชอบชะเลียแข้งขาใคร”

 

 

 

 

 

“....”

 

 

 

 

 

“แต่ก็เพราะนิสัยแบบนี้แหล่ะที่ทำเอาฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอด” ฟางพูด รู้สึกเอน็จอนาจใจที่ตนเอง

ถูกบรรดารุ่นพี่กลั่นแกล้งทิ้งไว้ท่ามกลางหิมะแบบนั้น

 

 

 

 

 

“เธอคิดอยากจะแก้แค้นบ้างไหม เอามั้ย ฉันช่วยเธอได้นะ” เขามองเธอด้วยความเห็นใจ แอบโกรธ

แทนฟางขึ้นมา

 

 

 

 

 

“ไม่ค่ะ” ฟางปฏิเสธ

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะ” ชายหนุ่มถาม

 

 

 

 

 

“ฉันไม่อยากแก้แค้นใครทั้งนั้น  แก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมาก็เท่ากับการสร้างบาปสร้างกรรมไม่รู้จัก

จบจักสิ้น  พระผู้เป็นเจ้าสอไว้ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร โลกนี้ถึงอยู่ด้วยกันได้โดย

สันติสุข”ฟางส่ายหน้าแล้วอธิบายยาวเหยียด

 

 

 

 

 

          ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยด้วยแววตาชื่นชม เพราะแบบนี้แหละเขาถึงได้รู้สึกหวั่นไหวทุกครั้ง

ที่อยู่ใกล้  เป็นอาการหวั่นไหวที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  หรือว่าเขาจะรักหล่อนเข้าแล้ว  ไม่จริงมั้ง  ชาย

หนุ่มผู้ยิ่งใหญ่มีสาวสวยเข้ามาในชีวิตไม่เว้นแต่ละวันอย่างเขาจะมาตกหลุมรักหญิงสาวธรรมดาๆ

แบบฟาง น่ะหรือ

 

 

 

 

 

“ท่านป๊อป” ฟางที่เห็นชายหนุ่มนิ่งไป ก็เรียกหา

 

 

 

 

 

“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกค่ะ –,.- (ขี้มูกย้อย)

 

 

 

 

 

“ท่านป๊อป!!!” ฟางเรียกเสียงดัง จนทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์

 

 

 

 

 

“มีอะไรหรือแม่สาวไทยคนสวย” ป๊อปปี้เอ่ยถาม

 

 

 

 

 

“ฉันเรียกคุณมานานแล้วนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า” ฟางถามอาการ พลางแตะหน้าผากกว้างของ

ชายหนุ่ม ทำให้เขาถึงกับมีอาการหน้าแดงทันที

 

 

 

 

 

“เปล่า” ป๊อปดึงมือของหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าออก ทั้งคู่เผลอสบตากันอยู่เนิ่นนาน

 

 

 

 

 

“ถึงหน้าคฤหาสน์แล้ว ฉันลงก่อนนะ” ฟางที่รู้สึกตัวได้ก่อนก็ผละออกจากสายตาคมเข้มคู่นั้น แล้วลง

ออกไปจากรถที่โทโมะเป็นคนเปิดประตูให้

 

 

 

 

 

“คนอะไรไม่รู้ สวยจริงๆ” ป๊อปหันไปมองหญิงสาวที่ก้าวออกจากรถ แล้วยิ้มให้กับตัวเอง

 

 

 

 

มาอีกแล้วเจ้าค่ะ 50% ที่เหลือ

ทั้งคุ่เริ่มมีใจให้กันนแล้ว (มั้ง)

ยอดอ่านน้อยมากเลย สงสัยเพราะไรท์ลบออกไปสองตอนแหงๆ

อยากให้เค้าอัพไวๆ ตัวเองก็ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้าาา