เพียงเงา

 
 
                 แสงตะวันส่องผ่านม่านขาวบาง ร่างเล็กขยับเล็กน้อย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เธอพลิกตัวไปหยิบนาฬิกาข้างหวเตียงมาดู ก็ถึงกับสะดุ้งโหยง 
 
 
         " เจ็ดโมง  !!! " แก้วรีบลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ต้องยืนนิ่งอยู่ครู่หน่งเพราะหน้ามืด เธอค่อยๆเดินไปเปิดประตูห้อง
 
        " ขอโทษนะที่ตื่นสาย เดี๋ยวจะรีบทำอาหารเช้าให้นะ " แก้วจะเดินเข้าไปในครัว แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นโทโมะนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
 
        " วันหลังหัดตื่นให้มันเร็วกว่านี้หน่อย เป็นคนใช้ ต้องตื่นให้เร็วกว่าเจ้าของบ้าน จำไว้ ! " โทโมะซัดระเบิดลูกใหญ่ลงอย่างจังแล้วเดินจากไป  แต่เหมือนตัวแก้วเองจะไม่ได้รู้สึกแย่อะไร เพราะสิ่งที่ผ่านมามันแย่เกินพอแล้ว สำหรับเธอคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วหละ  แก้วเดินกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน
 
 
 
                บริษัท TT&T  ภายในห้องประธานบริษัท โทโมะผู้เป็นประธานบริษัท นั่งดูรูปถ่าย หนุ่มสาวคู่หนึ่งในสถานที่ต่างๆ ก่อนจะวางมันลงกับโต๊ะ 
 
         " ความสัมพันธ์ไปถึงไหนแล้ว " โทโมะถาม 
 
        " ทั้งคู่คบกันได้หนึ่งเดือนแล้วครับ " เดชาพูด
 
        " ดี ไปทำงานต่อ มีอะไรคืบหน้ารายงานชั้ลทันที " โทโมะพูด เดชาพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
                  ก๊อก ๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่นานประตูหน้าห้องถูกเปิด โดยมีเลขาสาวเดินถือแฟ้มงานเข้ามา
 
         " แฟ้มเอกสารค่ะ ท่าประธาน " เลขาสาววางแฟ้มลงบนโต๊ะ เธอจงใจยั่วยวน โน้มตัวลงต่ำ เมื่อให้โทโมะได้มองเห็นถึงอกตูมของเธอ 
 
         " ทำหน้าที่ได้ดีมาก " โทโมะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินตรงเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ 
 
        " ชั้ลก็ทำได้ดีทุกอย่างแหละค่ะ " เธอเองก็ตรงเข้าหาเขา แล้วเข้าสวมกอดร่างหน้าก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มซุกไซร้ซอกคอฝ่ายชายก่อน โทโมะผละออกจากอ้อมกอดเธอ แล้วเดินไปล็อคประตูห้อง ก่อนจะออุ้มร่างอวบว่าวางไว้ที่โซฟา บทเพลงรักเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งด้วยความเต็มใจของทั้งคู่ 
 
         " คุณนี้เก่งทุกเรื่องจริงๆเลยนะค่ะ " เลขาสาวพูดไปก็ใส่เสื้อผ้าไป
 
        " งั้นหรอ " โทโมะเองก็เช่นเดียวกัน 
 
        " ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่หลงรักผู้ชายแบบคุณหรอกค่ะ " เลขาสาวเดินเข้าโอบกอดร่างสูงจากด้านหลังก่อนจะจุมพิตที่ต้นคอของโทโมะ
 
        " .....  " โทโมะ แกะมือเลขาสาวออก แล้วผายมือเชิญให้เธอออกไปจากห้อง เลขาสาวยอมเดินออกไปแต่โดยดี โทโมะหยิบรูปภาพที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดูอีกครั้ง แล้วเก็บเข้าลิ้นชักไป ก่อนจะหันหน้ามาเซ็นเอกสารอย่างตั้งใจ 
 
 
 
 
                 บริษัท MMSK   กริ๊งง  กริ๊งงง  
 
         "  ฮัลโหล ค่ะ ได้ค่ะ "  แก้วรับโทรศัพท์ด่วนจากหัวหน้า เธอวางสายและรีบเดินไปหาหัวหน้าทันที
 
        " หัวหน้ามีอะไรหรือปล่าวค่ะ " 
 
        " ลูกค้ารายใหญ่มีปัญหา ผมให้คนของเราไปเจรจาแล้วแต่ก็ไม่รู้เรื่อง คุณช่วยผมหน่อยได้มั้ย " อิทธิ หน้าเครียด 
 
        "  ได้ค่ะ จะให้แก้วไปช่วงไหนค่ะ " แก้วพยักหน้ารับอย่าเต็มใจ
 
       "  ไปตอนนี้เลย  "  แก้วพยักหน้ารับอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
 
 
 
            บริษัท SPS  ผู้ชายสามคนที่นั่งคุยงานกันอย่างเคร่งเครียด เอกสารบนโต๊ะถูกเขวียงลงมากองกับพื้น แก้วเคาะประตูแล้วเดินเข้ามาถึงกับชะงักกับสภาพห้องที่เห็น
 
        "  เธอเป็นใคร " วีรวิทย์ประธานบริษัท ถามเสียงดัง 
 
        "  ดิชั้ลเป็นตัวแทนขงองบริษัท MMSK ค่ะ คุณอิทธิให้ชั้ลมาเจรจากับคุณ " แก้วตอบคำถามอย่างชะชาน วีรวิทย์สบตา มองแก้วอย่างวิเคราะห์ 
 
       " 2 คนนี้ออกไป ชั้ลจะคุยเป็นการส่วนตัว " หนุ่ม 2 คนรีบลุกขึ้นทันที ทั้งคู่เดินตรงเข้ามาหาแก้ว บอกให้เธอระวังตัว แก้วพยักหน้ารับ ทั้งคู่เดินออกไปอย่างเงียบๆ 
 
       "  นั่งลง ! " วีรวิทย์มองอย่างไม่ละ สายตา แก้วเดินมานั่งอย่างสุภาพ
 
       " คุณมีปัญหาอะไรกับทางบริษัทเราค่ะ " แก้วเอ่ยถาม
 
       " นี่เธอมาคุยกับชั้ล แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยงั้นหรอ " วีรวิทย์พูด
 
        " ชั้ลทราบค่ะ  แต่คิดว่ามันไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะยกเลิกสัญญาที่ตกลงไว้กับเรา มันมีอะไรมากกว่านั้น เพียงแต่คุณไม่กล้าที่จะบกให้เราทราบ " แก้วพูด
 
       " งั้นหรอ แต่ชั้ลว่าเหตุนี้มันน่าจะพอแล้วนะ ถ้าจะยกเลิกสัญญากับบริษัท MMSK " วีรวิทย์พูด
 
       " คุณเป็นนักธุรกิจที่มีประสบการณ์สูง และเป็นคนฉลาด มีไหวพริบ การที่คุณจะตัดสินใจตกลงทำสัญญาทางธุรกิจ คุณย่อมไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว คนอย่างคุณคงไม่ตัดสินใจอะไรผิดพลาดหรอกค่ะ ยิ่งเป็นเรื่องของผลกำไรที่จะได้รับ ถ้าคุณได้รับไม่มากพอตามความต้องการของคุณ คุณคงไม่เสร็จสัญญาตั้งแต่แรก " แก้วพูด 
 
       " แต่ตอนนี้ชั้ลไม่พอใจ ชั้ลจะยกเลิกสัญญา " วีรวิทย์พูด 
 
      " ทางเราไม่ได้ลดเรื่องผลกำไรที่คุณจะได้รับ ข้อตกลงตามสัญญาข้ออื่นยังเหมือนเดิม เราไม่ได้ทำผิดสัญญา คุณคงจะยกเลิกสัญญาไม่ได้ค่ะ " แก้วพูด
 
      " คนอย่างเธอจะมาห้ามคนอย่างชั้ลงั้นหรอ " วีรวิทย์พูด 
 
      " ชั้ลไม่ได้ห้ามค่ะ ชั้ลแค่เตือน " แก้วพูด 
 
      " จะฟ้องชั้ลหรอ " วีรวิทย์
 
       " ถ้ามันเป็นผลเสียกับบริษัท ชั้ลคงต้องฟ้องคุณ " แก้วพูด 
 
       " มันมีอะไรที่ง่ายกว่านั้นเยอะ ถ้าเธอยอม ทุกอย่างเหมือนเดิม " วีรวิทย์พูด
 
        "คุณต้องการอะไรเพิ่มเติมจากข้อตกลงในสัญญาค่ะ " แก้วพูด
 
       " ไปนอนกับชั้ลคืนนี้ ถ้าชั้ลพอใจ ทุกอย่างจะเหมือนเดิม " วีรวิทย์พูด สายตาของเขาหยั่งถึงความคิดของแก้ว เขาแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงใจกล้าคนนี้เป็นคนยังไง
 
       "  เราคงต้องเจอกันที่ศาล สวัสดีค่ะ " แก้วยกมือไหว้ แล้วหันหลังเดินจากไป วีรวิทย์นั่งยิ้มมองตามหลังหญิงสาวที่เดินออกจากห้องเขาไป  ก่อนจะกดโทรศัพท์ 
 
      " โทรไปบอกคุณอิทธิ ว่าทุกอย่างเหมือนเดิม ผมจะไม่ยกเลิกสัญญาที่ทำกับเขา " วีรวิทย์กดวางสาย นั่งยิ้ม ส่ายหน้าให้กับหญิงสาวที่สร้างความประทับใจให้กับเขา
 
 
 
            บริษัท MMSK อิทธิ ที่ได้รับโทรศัพท์ จากบริษัท SPS ดีใจจนออกนอกหน้า เขาสั่งเลขาหน้าห้องให้เรียกแก้วเข้ามาพบ 
 
        " คุณไปคุยอะไรกับเค้า ทำไมเค้าถึงยอมเราได้ง่ายขนาดนี้ " อิทธิพูดไปยิ้มไป แก้วยังยืนมึนงง ไม่รู้เรื่องอะไร
 
        " ที่ผมให้คุณไปเจรจากับบริษัท MMSK ตอนนี้เค้าจะไม่ยกเลิกสัญญาแล้วนะ คุณทำได้ดีมาก " แก้วยืนครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เพราะตอนจากกัน เหมือนว่าเขาจะไม่พอใจกับสิ่งที่เธอพูด แต่ทำไมเค้าถึงยอม 
 
        " ไม่ยกเลิก็ดีแล้วค่ะ ^^ " แก้วยิ้มหวาน หันหลังจะเดินออกไป แต่อิทธิเรียกเอาไว้ 
 
        "  เดี๋ยวก่อน  แต่คุณต้องรับผิดชอบงานนี้นะ ทางบริษัทนู้นเค้าบอกว่าต้องเป็นคุณเท่านั้น " อิทธิพูด 
 
        " แต่งานแก้วยังค้างอยู่นะค่ะ ให้คนอื่นรับผิดชอบงานนี้ดีกว่านะค่ะ " แก้วพูด
 
        " งานที่เหลือ ผมจะจัดการเอง แต่คุณต้องจัดการโปรเจ็คนี้ด้วยตัวเองนะ ถือว่าช่วยบริษัทแล้วกัน " อิทธิพูด แก้วนิ่ง เครียด แต่ก็พยักหน้ารับคำแล้วเดินออกไป               บริษัท TT&T โทโมะที่ได้รับโทรศัพท์จากใครบางคนถึงกับโวยวายลั่นกลางห้องประชุม
 
        " ไอวี !! " โทโมะโมโห จนคนที่นั่งร่วมประชุมถึงกับผวาไปตามๆกัน
 
        " มีอะไรหรอค่ะท่านประธาน " เลขาสาวเอ่ยถามอย่างเกรงๆ
 
 
        " ชั้ลอุตส่าห์ไปเซ็นสัญญากับบริษัท MMSK หวังว่า ไอวีรวิทย์มันจะถอนสัญญา แต่มันกลับไม่ถอน มันต้องการงัดข้อกับชั้ล ! "โทโมะทุบโต๊ะลั่น ผู้ร่วมประชุมหน้าซีดไปตามๆกัน 
 
 
        " เลิกประชุม !!! " เอกสารที่กองยู่ตรงหน้า โทโมะปัดราวกับผงฝุ่น เอกสารกระจายไปทั่วห้อง แต่ผู้กระทำกับเดินข้ามหน้าตาเฉย เลขาสาวหน้าเซ็งก้มลงเก้บเอกสารที่กระจายอยู่บนพื้น 
 
 
 
                 ช่วงค่ำ ของวัน โต๊ะอาหารถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย แก้วเก็บตัวอยู่ในห้อง รถหรูวิ่งมาจอดอยู่หน้าบ้าน ก่อนที่เจ้าของรถจะเดินลงจากรถมาอย่างหงุดหงิด 
 
        " แก้ว !  แก้ว !! แก้ว!!!!!! " เสียงตะโกนดังสนั่นทั่วบ้านหลังใหญ่ เล่นเอาคนที่นอนอยู่ในห้องต้องรีบวิ่งออกมาอย่างเร็ว 
 
        " มีอะไรรึปล่าว ทำไมตะโกนเสียงดังจัง " เธอถามอย่างอ่อนน้อม  เขาไม่ตอบแต่กลับคว้าร่างเธอเข้ามากอด และบดขยี้ริมฝีมากของเธออย่างรุนแรง แก้วดิ้นหนี้ พยามผละตัวออกจากเขา จนหลุดออกมาได้ 
 
       " เป็นบ้าอะไร ทำไมมาทำกับชั้ลแบบนี้ " เธอเอามือเช็ดริมฝีปากตัวเอง พลางเดินถอยหลังอย่งเร็ว  โทโมะไม่ตอบแต่กลับเข้าจู่โจมเธออีกครั้ง ร่างเล็กถูกกระชากลับเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีครั้ง โทโมะ เริ่มซุกไซร้ตามซอกคอของแก้วอย่างกระหาย เสียงหอบของเขาสลับกับเสียงสะอื้นไห้ของเธอ แก้วร้องไห้แทบขาดใจ แต่เหมือนฝ่ายชายจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับความรู้สึกของเธอเลย ร่างเล็กถูกผลักเข้าไปในห้องของตัวเอง ประตูห้องถูกล็อกอย่างเร็ว เธอยืนร้องไห้ยกมือไหว้ขอความเมตตา แต่เขากลับผลักเธอลงกับเตียงและระบายความโกรธความเครียดของเขากับเธอจนสาแก่ใจ 
 
       " หยุดร้องไห้สักทีได้มั้ย มันน่ารำคาญ !! " โทโมะเริ่มหงุดหงิด เพราะเสียงสะอื้นไห้ของแก้วที่ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาจากความเหนื่อยล้า เขาสะบัดผ้าห่มออกแล้วใส่เสื้อผ้าเดินกลับห้องไป  ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดจากชายใจดำ แก้วปล่อยโฮออกมาอย่างหนักเหมือนคนขาดใจ มือเล็กโอบกอดร่าเปลื่อยเปล่าของตัวเองไว้ ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอร้องไห้จนเผลอหลับไป
 
 
 
               เช้าตรู่ของวันใหม่ แก้วลุกขึ้นมาทำอาหาร และจัดเตรียมตั้งโต๊ะให้เขาจนเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องไป  ใบหน้าสวยที่แสนเศร้ามอง ดวงตาบวมเป่งจากการร้องไห้เมื่อค่ำคืน ดวงใจที่แตกสลายไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เธอเหมือนร่างที่ไร้ความรู้สึก ใบหน้าของเธอดูเฉยชา แต่ภายในดวงตาดูเศร้าหมองเป็นอย่างมาก 
 
 
       "  แก้ว !! แก้ว !! ! " โทโมะตะโกนลั่นบ้าน เมื่อลงมาจากชั้นสองแล้วไม่เห็นแก้ว เขานั่งลงที่โต๊ะอาหาร  แต่ไม่ยอมทานอาหารที่เธอเตรียมไว้ให้ แก้วเดินออกมาจากห้องเมื่อได้ยินเสียงเรียกของโทโมะ เธอเดินมายืนอยู่ตรงหน้า แต่ไม่ยอมมองหน้าของเขา 
 
 
       " ไปชงกาแฟมา " จบคำพูด แก้วเดินเข้าครัวไปชงกาแฟแล้วเอามาวางไว้ให้ 
 
        " ทำไมไม่พูดกับชั้ล !  "  โทโมะมองหน้าแก้ว ก่อนจะตัดสินใจถามเมื่อเห็นว่าฝ่ายหญิงเอาแต่ก้มหน้านิ่งไม่ยอมมองหน้าเขาแม้แต่น้อย 
 
         " ชั้ลถามว่าทำไมไม่พูดกับชั้ล !! "  แก้วยังคงก้มหน้านิ่งไม่ตอบคำถามอะไร 
 
 
              เพล้ง !!!! อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ ถูกปัดลงกับพื้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกจากบ้านไปอย่างหงุดหงิด  แก้วก้มหน้าร้องไห้ นั่งเก็บเศษแก้วที่ตกลงกับพื้น 
 
 
 
                      บ้านธนบดินทร์  สมาชิกนบ้านนั่งรวมกันในห้องโถง ทั้งหมดดูสีหน้าเคร่งเครียดกับปัญหาครอบครัวที่เกิดขึ้น 
 
 
          "  พ่อสร้างหนี้เองก็จัดการปัญหาเอาเองซิค่ะ " กวางพูด
 
         "  แต่ที่พ่อทำก็เพื่อลูกนะ " ดิเรกพูด
 
         " ก็พ่อเป็นพ่อ มีหน้าที่ต้องเลี้ยงลูกอยู่แ้วไม่ใช่หรอค่ะ " กาญจน์พูด
 
         "  แต่หนูโตๆกันแล้วนะ ช่วยทำงานหน่อยนะ ทำที่บริษัทก็ได้ พ่อทำคนเดียวไม่ไหว " ดิเรกพูด
 
          "  ไม่อะค่ะ หนูไม่ชอบทำงาน  หนูไปก่อนนะค่ะพ่อ สวัสดีค่ะ "   กวางลุกขึ้นเดินจากไปอย่างหน้าตาเฉย กาญจน์เดินตามออกไปติดๆ ดิเรกหน้าเครียด ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร เขาตัดสินใจไปกู้เงินนอกระบบอีกครั้ง เพื่อหาเงินมาหมุนเวียนให้กับบริษัท 
 
 
 
                บริษัท SPS แก้วนั่งคุยงานกับวีรวิทย์ แก้วอธิบายเอกสารต่างๆให้เขาฟังอย่างตั้งใจ แต่ฝ่ายชายกับนั่งอมยิ้มมองหน้าเธออย่างเสน่หา 
 
         " คุณชอบพวกสวนหย่อม สวนดอกไม้หรือปล่าวค่ะ ชั้ลว่าถ้าจัดให้มีสวนหย่อมตรงบริเวณนี้ มันน่าจะดูสวยดี ร่มรื่นดี " ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก แก้วเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นว่าวีรวิทย์ไม่ยอมตอบคำถามเธอ  แก้วมองหน้าเขานิ่งเมื่อเห็นว่าเขาจ้องมองเธออยู่ แต่วีรวิทย์กลับมองเธอต่ออย่างไม่รู้ตัว 
 
        " หน้าชั้ลมีอะไรติดอยู่รึปล่าวค่ะ " แก้วมองอย่างงงๆ เมื่อเห็นวีรวิทย์ไม่ยอมละสายตาจากเธอสักที
 
        "  คุณ มองอะไรค่ะ ! " แก้วพูด 
 
        "  อ่อ เอ่อ ปล่าวๆ คุยงานต่อเลย " เขาหน้าเหวอ ทันทีเมื่อเห็นว่าแก้วมองเขาอยู่ แล้วทำเนียนก้มหน้าดูงานต่อ แต่พอแก้วเริ่มอธิบาย เขาก็กลับมองหน้าเธอแล้วอมยิ้ม ไม่สนใจในงานอีกครั้ง แก้วอธิบายไปเรื่อยๆโดยไม่สังเกตว่าวีรวิทย์มงเธออยู่ วีรวิทย์เองก็มองไปเรื่อยๆ จนไม่ทันสังเกตุว่าโทรศัพท์ของตัวเขาเองมีสายเรียกเข้า  ปลายสายวางสาย หน้าหงุดหงิดทันทีที่วีรวิทย์ไม่ยอมรับสาย เธอตัดสินใจเดินเข้าไปในบริษัท 
 
       " คุณค่ะ เข้าไปไม่ได้ค่ะ ท่าประธานกำลังคุยงานอยู่ค่ะ " เลขาหน้าห้องวีรวิทย์ กันกวางไม่ให้เข้าห้องไป แต่กวางกลับผลักร่างท่วมให้ออกห่าง
 
        " ชั้ลเป็นแฟนพี่วี ทำไมชั้ลจะเข้าไปไม่ได้ ! " เธอทำหน้าดุให้เลขาก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้อง เลขาสาวเดินตามไปติดๆ 
 
       "  พี่วี !! ทำไมไม่รับสายกวาง !! "  เธอแว๊ดเสียงใส่โดยไม่เกรงใจ เลขสาวหน้าจ๋อย วีรวิทย์เงยหน้ามามองกวางอย่างไม่พอใจ เขาหันไปสั่งให้เลขาออกไป แก้วเงยหน้ามามองก็ตกใจ กวางเองก็ตกใจเช่นกัน
 
       "  แกมาทำอะไรที่นี้ !! " กวางเดินเข้าไปหาแก้วอย่างเอาเรื่อง 
 
        " มาทำงานค่ะ " แก้วตอบอย่างสุภาพ วีรวิทย์มองอย่าง งงๆ 
 
       "  แล้วทำไมแกต้องมาทำที่นี้ ไม่มีที่อื่นแล้วหรือไงฮะ " กวางพูด
 
       "  นี่มันอะไรกันกวาง รู้จักเค้าด้วยหรอ " วีรวิทย์ถาม เขามองหญิงสาวทั้งคู่สลับกันไปมา
 
       "  คนรู้จักนะค่ะ " กวางมองแก้วอย่างเหยียดหยาม แก้วก้มหน้านิ่ง
 
       "  กวางออกไปรอพี่ข้างนอกก่อน พี่กำลังคุยงานอยู่ " วีรวิทย์พูด 
 
       "  ไม่ค่ะ กวางจะอยู่ที่นี้กับพี่ " กวาง แสดงความเป็นเจ้าของวีรวิทย์เต็มที่ 
 
       "  งั้นชั้ลกลับก่อนนะค่ะ เราไว้คุยงานกันวันหลัง " แก้วพูดพลางเก็บเอกสารอย่างเร็ว 
 
       "  จะไม่มีวันหลังอีก พี่วีห้ามทำงานร่วมกับมัน กวางไม่ชอบ !! " กวางชักสีหน้าใส่อารมณ์อย่างมาก จนวีรวิทย์เซ็ง
 
 
 
       " กวาง นี่มันไปกันใหญ่แล้วนะ " วีรวิทย์ปราม
 
 
 
       "  แกไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกนะแก้ว อย่ามาทำงานกับพี่วี นี่เป็นคำสั่งของชั้ล " กวางพูด
 
 
 
        "  คุณ ชื่อ แก้วหรอ "  วีรวิทย์มองหน้าแก้วแล้วนยิ้มหวานให้ แก้วยิ้มเจื่อนๆ กวางมองอย่างไม่พอใจ
 
 
       " พี่วี  !!! " วีรวิทย์หันมามองกวางอย่างไม่ค่อยพอใจนัก  แก้วเตรียมตัวจะเดินออกไป
 
       " แล้วผมจะติดต่อกลับไป "  วีรวิทย์พูดไล่หลังแก้วที่เดินออกไป
 
       "  พี่วี กวางบอกแล้วไงว่าอย่าไปทำงานกับมัน กวางไม่ชอบมัน พี่วีเข้าใจมั้ยว่ากวางไม่ชอบมัน !! " กวางโวยวาย 
 
       " กวางรู้ใช่มั้ยว่าพี่ไม่ชอบคนไม่มีเหตุผล และความอดทนของพี่ก็ต่ำ แล้วถ้ามีหมดความอดทนกวางรู้ใช่มั้ยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น " กวางเงียบทันที จากเป็นนางมารร้ายกับสวมบทเป็นนางเอกหน้าสงสาร
 
        "  กวางขอโทษค่ะพี่วี  แต่กวางขอไม่ได้หรอค่ะ ทำเพื่อกวางนะค่ะพี่วี " กางออดอ้อนเอาใจอย่างเต็มที่ แต่วีรวิทย์กลับหน่าย ไม่อย่างยุ่งกับเธอ
 
       "  อย่ามาก้าวก่ายในเรื่องงานของพี่ กวางเข้าใจนะ " วีรวิทย์ยื่นคำขาด เธอหน้าจ๋อยพยักหน้ารับคำ แล้วยอมเดินไปนั่งที่โซฟาเงียบๆ วีรวิทย์หันมาทำงานต่อไปโดยที่ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย  กวางโกรธแค้น ที่แก้วเข้ามาใกล้ชิดกับวีรวิทย์  และเธอต้องทำทุกวิถีทางให้แก้วออกไปจากผู้ชายคนนี้ให้ได้