เพียงเงา

 
 
 
                       ตักตัก  ตึกตัก ตึกตัก  หัวใจมันเต้นโครมครามกับการที่มีผู้ชายมาบอกว่าชอบครั้งแรก  กาญจน์ยืนอึ้ง นิ่งไป 
 
 
                    " ชะชอบหรอ  ชอบชั้ลจิงๆหรอ  "  
 
 
 
                    "  อ้าว  ก็ชอบจริงดิ  จูบลงลีลาไปซะขนาดนั้นแล้ว ยังไม่รู้อีกหรอว่าชอบหนะ " บอมพูด 
 
 
                    "  ลามก "  กาญจน์อาย
 
 
 
                    "  ไหนๆก็ชอบๆกันแล้ว  ลองคบกันดูมั้ย  " บอมพูด แล้วเหล่ตามองกาญจน์  กาญจน์นี่ถึงกับอึ้งไปอีกรอบ ไม่คิดมาบอมจะขอเป็นแฟนเร็วขนาดนี้  มันเกินความคาดหมายของเธอมาก 
 
 
 
                    "  จะบ้าหรอ เร็วเกินไปป่าว "  กาญจน์ไม่ค่อยมั่นใจ
 
 
 
                    "  เร็วบ้าอะไร ช้าไปด้วยซ้ำ  แหมะ ทำเป็นเล่นตัวไปได้  คบๆไปเถอะน๊า  พลดจากชั้ลไป เธอก็ไม่มีใครแล้วน๊า  ชั้ลคนสุดท้ายแล้ว  " บอมเข้าข้างตัวเองสุดๆ  แต่ในใจก็อยากจะคบกับกาญจน์ใจจะขาด 
 
 
 
                    "  นี่นายหาว่าชั้ลไม่มีใครเอาหรอ "  กาญจน์โวย
 
 
 
                    "  อารายยย  ไม่ได้พูดแบบนั้ซักคำเลย  คิดเองทั้งนั้น  บ้าป่าวว  "  บอมขำในลำคอ 
 
 
 
                    "  ชั้ลไม่คบกับนายหรอก  ชั้ลไม่ชอบคนปากจัด "  กาญจน์พูด  บอมนิ่งไป แล้วหันหลังจะเดินจากกาญจน์ไป   กาญจน์รู้สึกใจหาย 
 
 
 
                    " นี่นายไม่คิดจะง้อหน่อยหรอ "  กาญจน์ใจคอไม่ดีดี  มันซึมๆเศร้าๆ  เมื่อยิ่งเห็นบอมเดินห่างออกไปเรื่อยๆ 
 
 
 
                    "  ลีลามากจริงๆ  ตกลงยังไงจะคบหรือไม่คบ " บอมยิ้ม แต่พอหันหน้ากลับมาก็ทำเป็นหน้าบูดบึ้งเหมือนน้อยใจกาญจน์
 
 
 
                    " นี่นายจะไม่ให้ชั้ลเล่นตัวบ้างเลยหรอไง "  
 
 
 
                    "  แล้วมันใช่เวลามาเล่นตัวหรือเปล่าเนี่ย  แก่จนปูนนี้แล้ว ชั้ลกะจะขอแต่งงานเลยด้วยซ้ำ  แต่กลัวว่าคุณพี่ดิเรก พ่อของเธอจะช็อคซะก่อน "  บอมพูด 
 
 
 
                    "  ก็ชั้ลเป็นผู้หญิงหนิ  ชั้ลก็แค่  อยากเล่นตัวบ้าง  "  กาญจน์อาย
 
 
 
                    "  ไม่ต้องเล่นตัวแล้ว  ชักช้า  ตกลงคบกันเลยนะ เป็นแฟนกันแล้วนะ "  บอมพูด  กาญจน์ยิ้ม แล้วพยักหน้า 
 
 
 
                    "  โอเค งั้นไป เข้าห้อง "  บอมจับมือกาญจน์แล้วลาก
 
 
 
                    "  เห้ยย  จะบ้าหรอ เป็นแฟนกัน ไม่เห็นต้องมีเรื่องแบบนั้นเลย  "  กาญจน์กลัว
 
 
 
                    "  เห้ย !  ไม่เอาดิ ไม่ลามก  ชั้ลแค่จะพาไปส่งที่ห้อง  นี่เธอคิดอะไรของเธอ สมงสมองคิดแต่เรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  "  บอมแกล้ง
 
 
 
                    " ก็นายยย  "  กาญจน์ทั้งอาย   ทั้งขำตัวเอง
 
 
 
                    "  นายอะไร   ไปกลับห้องไปนอนได้แล้ว  "   บอมขำกาญจน์ แล้วเดินจูงมือกาญจน์ไปส่งที่ห้อง 
 
 
 
 
                        
                                   เช้าของวันใหม่  แสงยามเช้าสอดส่องเล็ดลอดผ่านม่านบาง  ร่างบางหรี่ตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพลิกตัวไปมา 
 
 
 
                    "  ออกไปเลยนะ !  ไอคนสกปรก ออกไป๊!!  "  ทันทีที่รู้สึกตัว รู้สึกว่ามีคนนอนกอดตัวเองอยู่ และรู้ว่าคนๆนั้นคือโทโมะ แก้วโวยวายทันที  โทโมะสะดุ้งตื่น 
 
 
 
                    "  ใครสกปรก  "  โทโมะรวบมือทั้งสองของแก้วที่ทุบอกตัวเองเอาไว้
 
 
 
                    " ออกไปเลยนะ ชั้ลไปอยากเห็นหน้านาย ออกไป  ฮึก ฮึก  "  แก้วน้ำตาไหลพราก ยังเสียใจเรื่องเมื่อคืนไม่หาย
 
 
 
                    "  ฟังเค้าก่อนสิ เค้าไม่ได้ทำแบบที่จ๋าคิดนะ " เมื่อเห็นน้ำตาแก้ว โทโมะก็รู้สึกผิด
 
 
 
                    "  ไม่ทำได้ยังไง ร้องดังซะขนาดนั้น  ทำไม  หรือต้องให้ชั้ลมาเห็นคาตาก่อน นายถึงจะยอมรับว่านายนอกใจชั้ล  "  
 
 
 
                    "  แล้วจ๋าจะเสียใจทำไม ไหนจ๋าบอกว่าไม่รักเค้าแล้วไง แล้วร้องไห้เสียใจทำไม  "  
 
 
 
                    "  ไม่รู้โว้ยย  "แก้วดึงมือออก อยากจะไปให้พ้นๆ แต่โทโมะกลับดึงแก้วมากอดไว้แน่น  โทโมะกอดแก้วจากด้านหลัง
 
 
 
                    "  กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมนะ  เค้าจะไม่ทำให้จ๋าเสียใจอีกแล้ว เค้าสัญญา " โทโมะพูดจากใจจริงๆ น้ำเสียงเขานุ่มนวล และอ้อนหวาน มันเปนคำพูดจากความรู้สึกจริงๆ
 
 
 
                    "  เมือคืนไปมีอะไรกับคนอื่น วันนี้มาขอชั้ลคืนดีด้วย  นายเอาสมองส่วนไหนมาคิด โทโมะ !! "  แก้วโกรธหนักไปอีก 
 
 
 
                     "  งั้นก็นั่งนิ่งๆนะ  เดี๋ยวจะทำให้ดู ว่าเสียงมันมาได้ยังไง " โทโมะรีบลุงออกจากเตียง แล้วเอาเท้าถีบเตียงให้เป็นจังหวะเดี๋ยวกันกับเมื่อคืน   แก้วนิ่ง ตั้งใจฟัง  แล้วมันก็เป็นเสียงที่เธอได้ยินจริงๆ 
 
 
 
                    "  เค้าทำไม่ลงหรอก  เค้ามีคนอื่นไม่ได้แล้ว มีไม่ได้เลย ตั้งแต่เค้ามีจ๋าเค้ามาในชีวิต "  โทโมะพูด 
 
 
 
                     " .... "  แก้วนิ่งไม่มองหน้า ไม่ตอบ 
 
 
 
                      "  จะต้องให้เค้าทำยังไง จ๋าถึงจะหายโกรธ ถึงจะยอมกลับไปอยู่ด้วยกันอีก "  
 
 
 
                      " ... " นิ่ง เงียบ
 
 
 
                    "  ยังรักเค้าอยู่หรือเปล่า  " โทโมะเริ่มไม่มั่นใจ  แก้วโกรธกับคำถามของโทโมะ แก้วหันมามองหน้าโทโมะ  แต่ไม่ตอบคำถามอะไร
 
 
 
                      "  ช่วยให้อภัยเค้าเถอะนะ  แล้วกลับมาอยู่ด้วยกันอีก  ถ้าหัวใจของแก้วยังมีเค้าอยู่  "  โทโมะพูดทั้งน้ำตา เพราะไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะอ้อนวอดยังไงแล้ว
 
 
 
                    "  ...  "  นิ่ง  เงียบ
 
 
 
 
                        "  แก้วทำเหมือน แก้วไม่รักเค้าแล้ว  "  โทโมะเจ็บกับท่าทีเฉยชาของแก้ว
 
 
 
                    "  โอเค  ผมยอมแพ้แล้ว  ผมควรจะออกไปจากชีวิตของคุณได้แล้ว  ผมขออวยพรให้คุณมีความสุขมากๆ  ผมสัญญาว่าจะไม่กลับเข้ามาในชีวิตของคุณอีกต่อไป  ลาก่อน " สรรพนามเริ่มห่างเกิน น้ำเสียงของโทโมะตัดพ้อ และเหมือนว่าเขาจะตัดใจออกไปจากชีวิตแก้วจริงๆ  โทโมะหันหลังเดินไปที่ประตู  แก้วมองโทโมะที่กำลังจะออกไป  โทโมะเปิดประตู เดินออกไป  แก้วลุกจากเตียงอย่างเร็ว แล้วกระชากโทโมะให้กลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะปิดประตู 
 
 
 
                            ปัง ! เก็ก ! เสียงประตูถูกปิด ก่อนที่นิ้วเรียวจะกดล็อคกรประตู  
 
 
 
 
                    " อื้อ  อื้อ  "  แก้วจูบโทโมะอย่างดูดดื่ม  เธอกัดริมฝีปากเขาเป็นการลงโทษกับการที่เค้าพูดว่าเธอไม่ได้รักเขาจนเลือดซิบ โทโมะจูบตอบ  แก้วผลักโทโมะลงบนเตียง แล้วรีบคร่อมร่างสูงไว้  
 
 
 
                    "  อื่อออ  '  โทโมะร้องอย่างพอใจ เมื่อแก้วไซตามคอขาวของเขา  เธอแมมรอยแดงที่ต้นคอของเขา เป็นการลงโทษที่เขาปล่อยให้เธอรอเขามาเกือบอาทิตย์ 
 
 
 
 
                        " อื้มม  "  หญิงสาวเริ่มเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงจุดอ่อนของชายหนุ่ม เธอจัดการกับมันเป็นการทรมานชายหนุ่มที่ชอบทำให้เธอเสียน้ำตาอยู่เรื่อย
 
 
 
                        "  พอก่อน " เขารีบเบรคเธอให้หยุดทันที เมื่อเขารู้ว่าว่าตัวเองแทบจะขาดใจ ก่อนจะพลิกร่างบางให้นอนราบบนเตียง แล้วตัวเองเป็นฝ่ายจัดการซะเองทั้งหมด 
 
 
 
 
 
                                ภาพถูกตัดไปที่โคมไฟข้างเตียง
 
 
 
 
 
                       "  ทำไมสองคนนั้นยังไม่ออกมาจากห้องอีกวะ " วีรวิทย์ยืนมองห้องแก้วอยู่ห่างๆ
 
 
 
                       "  ปล่อยให้เค้าปรับความเข้าใจกันไปเถอะคะ " กวางพูด 
 
 
                        "  กวางอยากปรับความเข้าใจกับพี่มั้ย  "  วีรวิทย์ยิ้มเจ้าเล่ห์
 
                      "   เมื่อคืนยังปรับไม่พออีกหรอคะ  "  กวางเขิล รีบเดินหนีทันที 
 
 
                      "  ไม่พอหรอก อยากปรับความเข้าใจกับกวางไปจนแก่จนเฒ่าเลยนะ "  วีรวิทย์วิ่งมาหากาง แล้วจับมือกวางไว้ 
 
 
 
                      "  กวางรักพี่วีนะคะ "  
 
 
                      "  พี่ก็รักกวาง  รักมากที่สุดในโลกเลย  " ทั้งคู่สบตาหวาน แล้วกอดกันแน่น
 
 
 
                       "  เออ กอดกันเข้าใจ  ไม่อายฟ้าอายดิน อายผีสางเทวดา บ้างหรอวะ " บอมที่เดินมาคู่กับกาญจน์ แซวทั้งคู่
 
 
 
                        "  ก็คนเค้าอยากจะแสดงความรักกัน  อาไม่มีแฟน ไม่เข้าใจหรอก "  วีรวิทย์เอาคืน
 
 
 
                    " แล้วใครว่าชั้ลไม่มีแฟน  อัพเดทข่าวสารบ้างสิไอวี  "  บอมพูด วีรวิทย์ กวาง หันมามองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองกาญจน์
 
 
 
                      "  นี่อาบอมกับพี่กาญจน์ ...."  กวางพูด แล้วชี้นิ้วไปมา
 
 
 
                    " เป็นแฟนกันแล้วหรอครับ  ตั้งแต่เมื่อไหร่  ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย " วีรวิทย์อึ้ง
 
 
 
                    "  ตั้งแต่เมื่อคืน  "  กาญจน์พูด กวาง วีรวิทย์ยิ้มดีใจ
 
 
 
                    "  โห้ยยย  หายกันไปแปปเดียว กลับมาเป็นแฟนกันซะงั้น  "  กวางแซว
 
 
 
                    "  แหม กวางก็  อาก็ช่วยกาญจน์เค้าไง เห็นไม่มีคนมาจีบ ก็เลยจีบซะเองเลย  สงสารไง  ไม่อยากให้ผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายมาจีบก่อน "  บอมพูด
 
 
 
 
                     "  พูดอะไรก็ไม่รู้  ชั้ลเสียหายหมด "  กาญจน์ตีบอม 
 
 
 
 
                    " แหมะๆ พี่กาญจน์ มีเขิลด้วย  เวลาพี่กาญจน์เขิลก็น่ารักเหมือนกันนะครับเนี่ย  " วีรวิทย์แซว
 
 
 
                    " เห้ย !! ของกู ห้ามชมโว้ยย  "  บอมขึ้นเสียง  วีรวิทย์ กวาง กาญจน์ขำ 
 
 
 
                    "  ไปที่รัก  ไปเดินเล่นกันดีกว่า  "  บอมจับมือกาญจน์มาควงแขนตัวเอง แล้วพาเดินออกไปริมหาด 
 
 
 
 
 
 
                               แก้ว โทโมะ 
 
 
 
 
                    "  เมื่อกี้จ๋าปล้ำเค้าหรอ  "  โทโมะที่นอนกอดแล้วอยู่ผลุดถามขึ้นมา แก้วยิ้มกริ่มด้วยความอาย
 
 
 
                    "  ก็แค่ลงโทษ  "  แก้วอาย
 
 
 
                    "  ลงโทษซะเค้ามีความสุขเลยนะ  ช่วยลงโทษแบบนี้บ่อยๆนะ "  โทโมะกระชับกอด แล้วจูบหน้าผากของแก้ว 
 
 
 
 
                    "  ไม่เอาหรอก  เค้าอาย " แก้มหน้าแดง
 
 
 
                    "  อายอะไร  เก่งจะตายไป "  โทโมะแซว
 
 
 
                    "  พูดอะไรก็ไม่รู้ เค้าอายยยย  "  แก้วยิ้มกริ่ม
 
 
 
                    "  จ๋าจะกลับไปอยู่กับเค้าแล้วใช่มั้ย  "  โทโมะพูดจริงจัง
 
 
 
                    "  อื้ม  เค้าขอโทษนะ ที่เค้างี่เง่า ขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเอง  ขอโทษที่ไม่คิดถึงความรู้สึกของจ๋า ขอโทษที่คิดถึงแต่ความรู้สึกของตัวเอง   ขอโทษที่ไม่บอกความจริง ขอโทษที่ชอบประชดประชัน ขอโทษที่ทำตัวเย็นชา  ขอโทษ..."   แก้วพูดรั่วๆแล้วร้องไห้ออกมา โทโมะไม่อยากจะฟัง ไม่อยกาจะเห็นน้ำตาของแก้วอีก  เขาดึงร่างบางเข้ามากอด และจูบเธอเป็นการปลอบใจ
 
 
 
 
                      "  แต่งงานกันนะ แต่งอาทิตย์หน้าเลย เค้าไม่อยากรออะไรแล้ว "  โทโมะพูด แก้วพยักหน้า  น้ำตาไหลด้วยความดีใจ
 
 
 
                    "  เค้าจะไม่ทำร้ายความรักของเราอีกแล้วนะจ๋า  เค้าขอโทษ  ฮึก "  แก้วร้องไห้ โทโมะกอดปลอบ 
 
 
 
 
 
                         บ้านดิเรก  โทโมะ เตรียมขันหมากมาสู้ขอแก้วกับดิเรก กวาง วีรวิทย์ ไตรคุณ บอม และกาญจน์ อยู่ร่วมด้วยในพิธี 
 
 
 
 
                    "  ผมไม่มีพ่อ  ไม่มีแม่ ผมตัวคนเดียว ไม่มีญาติ ผมไม่สามารถพาผู้ใหญ่ฝ่ายผมมาสู้ขอแก้วได้  การสู้ขอของผมอาจจะไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นเมื่อกับคนอื่นๆ แต่ผมมาด้วยความรัก มาด้วยหัวใจที่รักแก้ว  ผมแค่อยากจะบอกกับคุณพ่อว่า ผมจะรักและดูแลแก้วให้ดีที่สุดครับ " โทโมะพูด  ดิเรกยิ้ม 
 
 
 
                    "  อย่าคิดมากเลย ผมไม่ถือ แค่คุณรักแก้วจริง ผมก็ยินดีที่จะรับคุณเป็นคนในครบครัวของผมแล้ว " ดิเรกพูด 
 
 
 
                    "  ผมอยากจะจัดงานแต่งในอาทิตย์หน้าเลยครับ " โทโมะพูด 
 
 
 
                    "  แล้วจะจัดการเรืองทันหรอ  ไหนจะการ์ด ไหนจะของชำร่วย ไหนจะสถานที่ " ดิเรกพูด
 
 
 
                    "  เราคุยกันแล้วครับ ว่าเราจะจัดงานแต่งที่บ้าน  แขกที่ร่วมงาน ก็มีแค่พวกเราก็พอ ผมกับแก้วไม่ค่อยชอบพิธีรีตองนะครับ  เอาแค่จัดงานเลี้ยงสนุกๆ ให้แก้วเค้าใส่ชุดเจ้าสาวในวันนั้น ก็โอเคแล้วครับ "  โทโมะพูด แล้วหันไปส่งยิ้มให้แก้ว  แก้วยิ้มรับ
 
 
 
                    "  เอางั้นหรอ "  ดิเรกพูด 
 
 
 
                    "  ครับ / ค่ะ "  แก้ว โทโมะ ตอบรับ 
 
 
 
                    "  ต่อไปเป็นคิวของผมครับ ผมก็จะมาขอกวางจากคุณพ่อเหมือนกัน แต่วันนี้ไม่มีขันหมากนะครับ ผมจะยกขันหมากมาขอกวางเดือนหน้าครับ  ผมแค่อยากเรียนให้คุณพ่อทราบ คุณพ่อจะอนุญาตมั้ยครับ  "  วีรวิทย์พูด  แล้วมองดิเรกอย่างลุ้นๆ
 
 
 
                     "  ครับ อนุญาตครับ "  ดิเรกยิ้ม กวาง ีรวิทย์กอดกันด้วยความดีใจ
 
 
 
                      "  นู้น้องสองคนมีคนมาขอไปหมดแล้ว  กาญจน์ไม่มีใครมาขอบ้างหรอลูก  "  ดิเรกแกล้งกาญจน์
 
 
 
 
                      "  มีครับ พี่ดิเรก "   บอมพูด ทุกคนหันไปมองบอม
 
 
 
                       "  ใครหละบอม "  ดิเรกหันมองไปรอบๆ ก็เหลือแค่ไตรคุณ  ดิเรกคิดว่าไตรคุณ
 
 
                       "  ผมเองครับ ไม่ใช่ผู้กอง  " บอมพูด  
 
 
 
                        " O_O  " ดิเรกตาค้าง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
 
 
 
                        "  คือ  ผมอาจจะปากหมา  เอ่ย ไม่ใช่สิ  ปากจัดไปบ้าง ก้าวร้าวไปหน่อย  อยู่ขวางโลกไปนิด  แต่โดยรวม ผมก็เป็นคนดีนะครับ อีกอย่าง ผมก็รักเด็กด้วยครับ " บอมพูด เกรงๆหวั่นๆ กลัวดิเรกจะไม่ให้  
 
 
 
                       "  เออๆ เอาไปสิ  ก็ขอบใจแล้วกันที่ไม่ปล่อยให้กาญจน์มันขึ้นคานไปซะก่อน  "  ดิเรกขำ แต่พอมองหน้ากาญจน์ก็มองออกว่าลูกตัวเอง ก็พอใจในตัวบอมไม่น้อย เลยไม่อยากจะขัดอะไร 
 
 
 
                      " ขอบคุณมากครับ ผมจะไม่ลืมพระคุณในครั้งนี้เลย "  บอมพูด
 
 
 
                      "  คุณดิเรกพอมีลูกสาวอีกสักคนมั้ยครับ  คือ เหลือผมอีกคน ผมไม่รู้จะไปขอใคร  "  ไตรคุณยกมือขึ้น แล้วพูดกับดิเรก
 
 
 
                       "  55555  "  ทุกคนพากันขำไตรคุณ 
 
 
 
 
 
                          เหลือตอนสุดท้ายแล้วนะคร้าบบบบ  จะมาอัพให้เร็วที่สุดน๊าาา