เพียงเงา

 

 

 

                                บนเตียงราคี  ร่างสูงพลิกไปมาก่อนจะหรี่ตาขึ้นมาย่างช้าๆ  ทันทีที่รู้สึกตัวมือเขารีบขวานหาแก้วทันที แล้วก็เจอว่าเธอยังนอนนิ่งอยู่ข้างๆ 

 

 

 

                   "  ลุงพล  เอารถของแก้วไปจอดไว้ที่บ้านของลุงพลนะ "  โทโมะเดินมาสั่งคนสวนที่หน้าบ้าน  พร้อมยื่นกุญแจรถให้ 

 

 

 

                   "  ทำไมไม่จอดไว้ที่นี่หละครับ  "  ลุงพลงง

 

 

 

                    "  เออน๊า  เอาไปเถอะ  เอาไปเลยนะ แล้วผมก็ให้ลุงหยุดงาน 1 อาทิตย์นะ ตั้งแต่วันนี้เลย'  โทโมะพูด ลุงพลพยักหน้าแล้วเดินออกไปที่รถของแก้ว 

 

 

 

 

                       โทโมะยืนดูลุงพลที่ขับรถแก้วออกไปจนพ้นตา ก็เดินไปปิดประตูรั่ว ปิดประตูบ้าน ทันที  โทโมะเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วกระชากร่างบางที่หลับไม่ได้สติอยู่ขึ้นมาอย่างแรง  หนาแก้วถลำไปชนอกโทโมะอย่างจัง จนตื่น 

 

 

 

 

                  "  ไปอาบน้ำ !  ลุกไปอาบน้ำ !! "  โทโมะลากแก้วออกจากเตียง แล้วพลักแก้วเข้าไปในห้องน้ำ  แก้วมองหน้าโทโมะอย่างผิดหวัง  เธอร้องไห้อีกครั้ง  แก้วล็อคห้องน้ำแล้วทรุดลงนั่งร้องไห้อยู่พักหนึ่ง  ก็ลุกไปเปิดน้ำแล้วเข้าไปนอนในอ่าง เธอถูกร่างตัวเองอย่างแรงให้รอยราคีที่เขาสร้างขึ้นมันออกไปจากตัวเธอ ถูจนผิวแดงช้ำไปหมด 

 

 

 

 

 

                                        ปี๊น  !  ปี๊น !!!  ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน  เสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน  โทโมะที่นั่งสบายอารมณ์อยู่บนเตียงลุกขึ้นไปแกวกม่านดูอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นว่ารถจอดอยู่หน้าบ้านตัวเอง ก็เดินลงไป  

 

 

 

 

                         เอี๊ยดดดด  โทโมะเปิดประตูรั่ว  บอมและกาญจน์เดินลงมาจากรถ มาหาโทโมะ 

 

 

 

                  "  พี่โทโมะคะ  แก้วอยู่ที่นี่หรือเปล่า  "  กาญจน์ถามเสียงใส  โทโมะจ้องหน้าบอม 

 

 

 

                 "  ไม่อยู่  "  โทโมะพูดเสียงหนัก 

 

 

 

                 " มึงมองหน้ากู  มึงมีปัญาอะไร " บอมไม่พอใจที่โทโมะมองหน้าเขาแบบนั้น  กาญจน์รีบห้ามไว้ 

 

 

 

                  "  นี่อาบอมคะ  เป็นอาของแก้ว  เป็นน้องชายของแม่แก้ว  "  กาญจน์แนะนำ โทโมะโล่งใจ

 

 

 

                  "  แก้วไม่ได้มาที่นี่ครับ อามีอะไรหรือปล่าว  "  โทโมะพูดดีทันที

 

 

 

                  "  หึ !  พอรู้ว่ากูเป็นอาของเมียมึง  มึงก็พูดดีขึ้นมาทันทีเลยนะ "  บอมพูด 

 

 

 

                 "  แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าแก้วเป็นเมียผม " โทโมะงง 

 

 

 

                  "  ช่างเถอะ  เอาเป็นว่าถ้าแก้วมาที่นี่ก็ฝากบอกด้วยแล้วกันว่าผู้บังคับบัญชาเรียกพบด่วน  "  บอมพูดแล้วจะเดินกลับ

 

 

 

                   "  ผู้บังคับบัญชา ?  ผู้บังคับบัญชาใครหรอครับ  "  โทโมะงงหนัก

 

 

 

 

                     "  พูดแบบนี้แสดงว่าพี่โทโมะยังไม่รู้ความจริงอีกหรอคะ "  กาญจน์มองโทโมะ 

 

 

 

                  "  ความจริงอะไร "  โทโมะเริ่มใจคอไม่ดี 

 

 

 

 

                    "  อ้าว  ก็ที่แก้วเป็นสายลับไง  "   กาญจน์พูด  โทโมะหัวใจลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม  

 

 

 

                      '  เค้าต้องทำงาน  เค้าเป็นสายลับ  เค้าต้องเข้าไปสืบข้อมูลจากทรงกรดให้ตำรวจ  '  คำพูดของแก้วลอยเข้ามาในสมองโทโมะทันที

 

 

 

 

                     "  ตั้งแต่เมื่อไหร่  "  โทโมะถามเสียงสั่น  

 

 

 

                     " ตั้งแต่เด็กๆแล้วคะ  พวกเราเข้าใจแก้วผิดมาตลอด ตอนที่แก้วชอบออกไปตอนกลางคืน ที่จริงแล้วแก้วไปสืบความลับกับพวกพี่ไตรคุณ "  กาญจน์พูด 

 

 

 

 

                     "  แก้วเรื่องไอทรงกรดหละ  "  โทโมะแทบล้มทั้งยืน

 

 

 

                     "  คือไอทรงกรดเนี่ยมันเป็นลูกน้องของไอเมฆา มันทำสิ่งผิดกฎหมายเกือบทุกอย่าง ทั้งค้ายา ค้าไม้เถื่อน ค้าผู้หญิง สารพัด แล้วชั้ลก็เข้าไปเป็นสายลับในแก๊งของมันตั้งนานแล้ว แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มาก เพราะงานของไอเมฆามันมีสองสายงาน คือ มันจะแบ่งเป็นสายของชั้ล แล้วก็สายของไอทรงกรด ซึ่งชั้ลกับไอทรงกรดไม่ถูกกัน  เลยต้องพึ่งแก้วให้แก้วเข้าไปช่วย  พอเรารู้ว่าไอทรงกรดมันพอใจแก้ว ก็เลยให้แก้วไปอยู่กับมัน  ตอนแรกแก้วก็ไม่อยากไปหรอกนะ  แต่พอไอทรงกรดมันขู่ว่าจะฆ่านายถ้าแก้วไม่ไปอยู่กับมัน แก้วเลยต้องยอมไป  ที่นานรถชนเมื่อวันก่อนก็เป็นฝีมือมันนั้นแหละ   แต่ไม่ต้องห่วงนะ  แก้วแค่ไปอยู่กับมันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน เพราะไอทรงกรดมันไม่ข่มเหงผู้หญิง  ชั้ลรับประกัน "  บอมพูด เพราะต้องการให้แก้วดีกับโทโมะ จะได้มีความสุขสักที

 

 

 

 

                    "  แล้วทำไมไม่มีคนบอกผมเลย  "  โทโมะน้ำตาไหล 

 

 

 

 

                  "  แก้วกลัวว่าถ้านายรู้นายจะเป็นอันตราย เลยให้ปิดไว้ แล้วแก้วจะมาบอกความจริงเอง  เออแต่แปลกนะ ทำไมมันยังไม่มาที่นี่  "  บอมงงๆ

 

 

 

 

                   "  แก้วไม่อยู่ที่นี่ เราไปหาที่อื่นกันเถอะ "  กาญจน์พูด  บอมเห็นด้วย ทั้งสองลาโทโมะ แล้วขึ้นรถขับออกไป  ทันทีที่ทั้งสองขับรถออกไป โทโมะก็ล้มทั้งยืน เราล้มลงกับพื้นนั่งร้องไห้อยู่พักใหญ่ แล้วนึกขึ้นได้  รีบวิ่งเข้าไปในบ้านขึ้นไปหาแก้ว 

 

 

 

 

                 "  แก้ว  แก้ว  "  โทโมะเคาะประตูห้องน้ำดังลั่น  แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ  เขาเริ่มใจคอไม่ดี 

 

 

 

                       ปัง !  โทโมะกระแทกประตูห้องน้ำจนหลุดออก 

 

 

 

 

                  "  แก้ว !! "  โทโมะเห็นร่างบางนอนตัวเปียกปอนสลบอยู่บนพื้นห้องน้ำ  เขาอุ้มร่างบางขึ้นมาอย่างเร็วแล้วพาไปนอนบนเตียง 

 

 

 

 

                   "  จ๋า  เป็นอะไรไป  จ๋าาา  เค้าขอโทษ  ฮึก ฮึกก "  โทโมะร้องให้ฟูมฟาย รีบเอาผ้ามาเช็ดตัวให้กับแก้ว  

 

 

 

 

                  "  จ๋า ตื่นขึ้นมาก่อนสิ จ๋าา  "  เขาเช็ดตัวให้ก้วจนแห้ง แล้วเขย่าร่างบาง  แต่แก้วก็ยังไม่รู้สึกตัว  เขาจับหน้าแก้ว ตัวเร็วร้อน ตัวแก้วเริ่มสั่น 

 

 

 

                  "  ฮือ  ฮืออ  "  แก้วละเมอร้องไห้ กอดตัวเองด้วยความหนาว  โทโมะรีบหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้แก้ว  ก่อนจะอุ้มร่างบาง ให้นอนขวาง เผื่อโทโมะจะได้เช็ดผมแก้วได้สะดวก  เขาเช็ดผมแก้วไปก็ร้องไห้ไปด้วยความรู้สึกผิด  

 

 

 

 

                   " ฮึก ฮึก  ขอโทษนะ  ขอโทษ  "  โทโมะอุ้มร่างแก้วให้อยู่ในกอดของตัวเอง   โทโมะกอดแก้วไว้แน่น  

 

 

 

 

 

                        ทางด้าน กาญจน์และบอมก็มาหาวีรวิทย์และกวางที่บริษัทวีรวิทย์ 

 

 

 

 

                 " พี่วี กวาง ติดต่อแก้วได้หรือเปล่า  " กาญจน์ถาม 

 

 

 

                  "  นี่ จะติดต่อแก้ว ต้องไปที่บ้านโทโมะ "  วีรวิทย์พูดอย่างมันใจ

 

 

 

                 "  เมื่อกี้ชั้ลไปมาแล้วนะ ไอโทโมะมันบอกว่าแก้วไม่อยู่  ชั้ลยังงงอยู่เลยเนี่ย ว่าแก้วหายไปไหน "  บอมพูด 

 

 

 

                 "  เค้าคงอยากอยู่กันแค่สองคนมั้งคะ  เหลยไม่อยากบอกว่าแก้วอยู่กับเค้า  "  กวางพูด  บอมคิดตาม 

 

 

 

                  "  ว่าแต่  พี่กาญจน์มากับอาบอมได้ยังไงคะ "  กวางแซว

 

 

 

                  "  ก็ไอเด็กนี่มันงอแงจะตามมาด้วย "  บอมชิงพูด กาญจน์ยิ้มอายๆ 

 

 

 

                 "  อาบอมมีแฟนยังครับ  "  วีรวิทย์จะจับคู่

 

 

 

                   "  ถามทำไม "  บอมพูด 

 

 

 

                "  ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากจะบอกว่า กาญจน์ยังโสดอยู่ "  วีรวิทย์พูด บอมหันไปมองหน้ากาญจน์ กาญจน์รีบหลบสายตา

 

 

 

                 "  ก็สมควรโสด "  บอมพูดแล้วส่ายหน้าไปมา  กาญจน์มองค้อน

 

 

 

                  "  นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง  "  กาญจน์เคือง

 

 

 

                  "  อะไรกัน  เมื่อกี้ตอนจะมายังเรียกอาบอมคะ อาบอมขาอยู่เลย ไหงตอนนี้กลายเป็นเรียกนายซะแล้วหละคะ หลานกาญจน์  "  บอมกวน  วีรวิทย์ กวางขำ 

 

 

 

 

                  "  อากินไรมายังครับ "  วีรวิทย์พุด

 

 

 

                 " ยังอะ  มัวแตหาแก้วอยู่จนลืมเรื่องกินไปเลย " บอมพูด 

 

 

 

 

                  "  งั้นไปทานข้าวกันนะครับ "  วีรวิทย์ชวน 

 

 

 

                 "  ไปสิ  "  ทั้งหมดไปทานข้าวกัน 

 

 

 

 

 

                               บ้านโทโมะ แก้วเริ่มรู้สึกตัว เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา 

 

 

 

 

                  "  ปล่อย  ปล่อย  ฮืออ ฮืออ ฮืออ  " ตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้  แก้วแกะมือโทโมะออก  เธอยังโกรธ ยังเสียใจ ยังเสียคามรู้สึก และยังผิดหวังในตัวโทโมะอยู่

 

 

 

                  "  จ๋าา  จ๋าา  อย่าร้องสิ  เค้าขอโทษนะ เค้ารู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว  "  โทโมะเมื่อเห็นแก้วร้องก็รู้สึกผิด  ใจคอไม่ดี  ตาเริ่มแดง

 

 

 

 

                  "  นายไม่คิดว่ารู้ช้าเกินไปหน่อยหรอ "  แก้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

                "  เค้าขอโทษ ขอโทษที่ระงับความโกรธ ความหึงหวงของตัวเองไม่ได้  แต่เพราะเค้ารักจ๋ามากนะ "  โทโมะจับมือแก้ว แต่แก้วสะบัดออก

 

 

 

 

               "  รักหรอ  รักแล้วทำร้ายชั้ลแบบนี้หรอ  นายรักภาษาอะไรของนาย รักอะไรของนายฮะ  "  

 

 

 

                      เพลี๊ยะ !  แก้วเกิดโทสะ  ตบหน้าโทโมะไปหนึ่งครั้ง

 

 

 

 

                 " เค้าขอโทษ  เค้ายอมรับผิดทุกอย่าง ฮึก ฮึก ยกโทษให้เค้าเถอะนะ " โทโมะร้องไห้ 

 

 

 

 

                  "  ชั้ลเคยบอกนายแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าทำแบบนี้อีก ถ้าทำอีกชั้ลจะไม่ให้อภัย ไม่ยกโทษให้นาย  แล้วนายเองก็สัญญากับชั้ล"แก้วพูด 

 

 

 

               "  แก้ว ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ผมสัญญา " โทโมะจับมืแก้วมากุมไว้แก้วดึงมือออก 

 

 

 

                  " ต่อไปถ้าชั้ลทำอะไรให้นายโกรธ  นายก็ข่มขืนชั้ลอีก  แล้วนายก็ขอโทษ มันก็วนเวียนกันอยู่แบบนี้แหละ ไม่มีวันจบสิ้นสักที  นายรู้มั้ยว่าชั้ลเจ็บ ชั้ลเสียใจ  ชั้ลกลัว นายเคยรู้บางมั้ย  ฮืออ ฮืออ ฮืออ  "   เมื่อแก้วเริ่มร้องนักขึ้น  โทโมะเริ่มกลัว กลัวว่าเธอจะหนีเขาไป

 

 

 

 

                  "  เค้าไม่ทำแล้ว  เค้าไม่ทำแล้ว  ไม่ทำอีกแล้ว ยกโทษให้เค้าเถอะนะ  นะ นะแก้วนะ  "  โทโมะกอดแก้วไว้แน่น  แก้วพยามผละออกจากกอดของเขาแต่ยิ่งเธอดิ้นเท่าไรห่ เขายิ่งกอดเธอแน่นเท่านั้น 

 

 

 

                 "  ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ  บอกให้ปล่อย  ปล่อย ชั้ลเกลียดนาย  ปล่อยยยยยย  "  แก้วร้องไหโวยวาย

 

 

 

 

                   "  ฮืออ ฮืออ ฮืออ   อย่าเกลียดเค้าเลยนะ เค้าขอโทษ  อย่าพูดแบบนี้นะ  อย่าพูดว่าเธอเกลียดชั้ล  อย่าพูดแบบนี้อีกนะ  ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  โทโมะเองก็รู้สึกผิด เจ็บปวดไม่ต่างจากแก้ว 

 

 

 

                   "  ปล่อยชั้ล  ชั้ลบอกให้ปล่อย  !!! " แก้วดิ้นจนหลุด แล้วลุกหนีโทโมะ ไปยืนอยู่หน้าประตู  

 

 

 

 

                   " จะไปไหน  อย่าไปนะ  " โทโมะลุกไปหาแก้ว  เขาจะเดินเข้าไปกอด  แต่แก้วเดินหนี

 

 

 

                   "  ถ้าอยากให้ชั้ลหายโกรธ  อย่ามายุ่งกับชั้ลอีก  "  แก้วพูดจบก็เดินออกไปทันที  โทโมะยืนนิ่งไม่กล้าออกไป  เขาล้มนั่งอย่างคนหมดแรง

 

 

 

 

                    "  แล้วชั้ลจะอยู่ยังไงหละแก้ว  "  โทโมะร้องไห้  

 

 

 

 

  

 

 

                            ***   เหลืออีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วนะคร้าบบบบบติดตามต่อน๊าาา